Vrijpartij in seniorenwoning (419)

Waar had Joost van den Vondel zijn kousenwinkeltje? Wie tekende altijd een hartje bovenaan zijn proefwerkblaadje? Mag je bij de eindontspanning denken? Wat moet je doen als iemand de helft van zijn prittstift heeft opgegeten? Is schurft besmettelijk? Hoe snel geneest een gebroken kaak?

Dit zijn vragen die je zou kunnen beantwoorden als je de ikjes uit de NRC van vorige week had gelezen. Gelukkig krijg je nog een kans. Ze staan hier. Die ikjes. Lees maar gauw verder.

Ko antwoordde: “Komen jullie nog?“

Hans Romijn had met zijn literaire gezelschapje afgesproken in het Chinese restaurant New Season aan de Warmoesstraat 39 te Amsterdam. Postcode 1012 HV. Mag. Kan. Ons het bommen. Op dit adres had Joost van den Vondel ooit zijn zijden-kousenwinkeltje. Een hele tijd geleden. Nog voor hij ging schilderen, zeg maar. Hans had daar al eerder gegeten. Tien jaar geleden maar liefst. Met ene Ko. Hij had hem destijds op de foto gezet. Vlak voor het restaurant. Ko stond daarop trots de camera in te blikken alsof hij de eigenaar van het beroemde restaurant was. Of de stadsgids van Amsterdam en omstreken. De avond voor de afspraak zond Hans dit fotootje naar het betreffende literaire WhatsAppgroepje. En Ko antwoordde: “Komen jullie nog?”

Ik vond de anekdote best hilarisch en Hans krijgt de volgende keer vast een extra portie kroepoek voor het vermelden van de naam en het adres van het restaurant. Sterker nog. De avond voor het schrijven van dit weekoverzicht ben ik daar van de weeromstuit meteen zelve gaan eten. Het was er krap. Het eten smaakte naar Chinees eten, geen of weinig smaakversterker en da’s al heel wat vandaag de dag. Een foto wilde mijn gezelschap niet nemen, want dan zou ik maar “sterallures” krijgen. Alsof ik die al niet heb!

Heer Rozenwater van het nareburige blog kan aan dit alles niet tippen en moest schoorvoetend toegeven dat hij nooit dichterbij gekomen was dan nummer 17, maar liefst zes hele panden verwijderd van het kousenrestaurant. Naar links of naar rechts, dat zou alleen Luvienna, zijn tafeldame, ons kunnen vertellen. Maar die boycot het sociale gebeuren hier nog altijd. Er zijn inmiddels toch al heel wat jaartjes verstreken na het Tulpenralley-incident. Ik waagde het toen om de fijnstofproblematiek aan te kaarten. Dat moet je niet doen als je met dierenliefhebsters te maken hebt die met ogen en oren dicht lekker door de ongerepte natuur in mooie buitenlanden willen blijven walmen. Ze is standvastig en blijft haar hoofd kennelijk het liefst tot aan het absolute einde der tijden in het zand steken. Cancelen! Mensen moeten daudt of in ieder geval van deze aarde verdwijnen. Het schijnt erbij te horen vandaag de dag als je een verschil van mening met iemand hebt. Zoiets mag dan helemaal nooit meer goed komen. Geen agree to disagree zelfs. Je bent het schuim der aarde, want je hebt een mening die niet die van de ander is. Het standpunt van de Partij voor de Dieren is nog altijd dat er “meer onderzoek” nodig is (afdeling Rotterdam). Dan is het ineens of je TataSteel hoort, toch? Verder leert een snel rondje verkiezingsprogramma’s dat er een paar partijen zijn die oldtimers, net als Zwarte Piet, als cultureel erfgoed beschouwen waar de linkse wolk met zijn vingers vanaf moet blijven.

Bertie stelde trouwens als eerste lezer (m/v/o) vast dat de week weer was begonnen. Dat was vorige week maandagochtend om 10:19 uur om precies te zijn, Ze werd daarbij wel geholpen door het lezen van het vorige weekoverzicht. Jaja, je kunt er de klok bijna op gelijk zetten. Ook die functie van het weekoverzicht wordt nog weleens vergeten.

“Het jongetje is een man geworden”

Ook op dinsdag was er hier vorige week trouwens weer heel wat te beleven. Wat? Een vers ikje! Mathilda Offereins kwam een oud-leerling tegen. “Het jongetje is een man geworden”, schreef ze verlekkerd. Net toen ze zich afvroeg waarom haar hart ineens als een wilde tekeer ging, zei hij: „Bovenaan mijn proefwerkblaadje tekende ik altijd een hartje en als ik het terugkreeg, had u dat hartje met rood ingekleurd.” Na al die jaren waren ze dat allebei nooit vergeten, bedacht Mathilda tevreden en ze genoten van een hartstochtelijke, want veel te lang uitgestelde vrijpartij in haar seniorenwoning. Naar adem snakkend, want ja, er was wel een leeftijdsverschil, vroeg ze of hij nog bleef voor een kopje thee, maar dat zat er niet meer in.

Tja, na zo’n lekker ikje kon Ad Hok zich niet langer bedwingen en hij verbrak de wekenlange zelfverkozen stilte. Hij zei iets! “Zonder reageerders” vond hij het hier tegenwoordig maar “een dooie boel”. Wellicht niet beseffend dat hij die boel zelve mede had laten onstaan c.q. daar zelve mede iets aan zou kunnen doen. Maar dit terzijde. Reageren alhier doe je wel of niet. Er zijn geen wederzijdse verplichtingen noch verwachtingen. Het aantal reacties beinvloedt in ieder geval niet het plezier van het schrijven van het weekoverzicht. En ik doe niets anders dan altijd: weekoverzichten schrijven, ikjes aanleveren, reactievelden openstellen en spam en nare engerds weghouden.

Soms hoor ik kreetjes van bewondering

Sterker nog, ik ben tegenwoordig gemiddeld een half uurtje eerder klaar en heb weer wat meer kleur op de wangen. Dat heb je als je op het platteland woont en op zondag wat langer buiten kunt wandelen. Of rennen zoals sommige mensen doen. Zoals ik. Met mijn slankafkledende hardloopoutfit trek ik heel wat bekijks en soms hoor ik kreetjes van bewondering als ik langszoef op mijn Asics schoenen, mijn Falcon thermo-ondergoed (niet zichtbaar) en mijn Nike hardloopsetje. Met daarbovenop soms nog een Asics hardlooppetje en, sinds deze week, bij zonneschijn ook een mooie modieuze Goodr hardloopzonnebril met antisliplaagje op de neus. Maar ook als dat applaus en die kreetjes van bewondering er niet zouden zijn, dan zou ik blijven hardlopen. Het is immers leuk, gezond en ik doe het helemaal voor mezelf.

Hoe het kan dat de weekoverzichten in feite net zo leuk of nog leuker en ook net zo lang, zo niet langer zijn, ondanks het kleinere aantal reacties? Geen idee. Maar wel een feit. Geniet ervan, zolang het kan. Da’s alles wat ik er in dit stadium van de onderhandelingen met een mediapersoonlijkheid en diens uitgever over kan zeggen.

Lekker laten komen, meer niet.

Bij de yogales van Anna Lillioja was er een nieuwe deelnemer. Ook zo apart. Geen ouwe. Geen bestaande. Nieuwe! En zonder bril, zonder petje en vermoedelijk zonder thermo-ondergoed. Dat zie je niet. Kun je hooguit ruiken als je te dichtbij ligt. Na afloop drinken ze thee, want ja, een kopstoot of pikketanusje gaat er niet altijd in als je net een uur hebt liggen strekken, en ze praten over de les. „Hebben jullie nou bij die eindontspanning echt helemaal geen gedachten meer?” vraagt de nieuwe leerling. Anna geeft toe dat ze vaak denkt aan wat ze eens zal gaan eten of aan wat voor een lekkere vent er eigenlijk schuin voor haar ligt te steunen. De nieuwe deelnemer is opgelucht. “Ik dacht al dat ik de enige was”, zegt ze. Maar twee deelnemers in de een of andere hoek sperren hun ogen, volgens Anna, “wijd open”, “in shock”. Heb je weleens dat een yogales je zintuigelijke waarnemingen uitvergroot. De ene deelnemer zegt: „Nou, ik ben dan echt alleen maar in mijn lichaam, hoor.” De ander: „Ja, dat denk ik ook.” Want zo hoor je te praten na de yoga. Dat je “in je lichaam bent” en zo. En dat je je “naar de spanning in je lijf toebeweegt”, terwijl je dus helemaal doodstil op de grond ligt. Nee, voor yoga heb je vooral heel veel fantasie nodig. Zodra je trouwens over yoga gaat praten, hoe goed of slecht je het doet, wat er door je heen gaat, dan is het geen yoga meer. Lekker laten komen, meer niet. Wolkjes die overdrijven. En die “eindontspanning” klinkt wel heel erg griezelig, soort van definitief. Niet doen voordat je tienrittenkaart afgestempeld is. Dus ja, van yoga heb ik ook al verstand, zoals jullie lezen.

Ilona kwam ook nog even kijken. Ze legde uit dat ze minder reageert omdat ze niet overal een mening over heeft en vaak “geen puf” heeft. Mag en kan natuurlijk. Alleen lezen hier is ook prima. En als er onwillekeurig een mondhoekje gaat krullen, dan is het helemaal goed. Zelf ben ik overigens juist op mijn best, qua schrijven, als ik geen puf heb. Dat merken jullie nu bijvoorbeeld. Verder verduidelijkte Ilona dat ze “niemand een kwaad hart” toedraagt. Prima hoor. Had ook niemand gezegd of gedacht toch? Hier niet in ieder geval. Maar soms speelt zoiets rond in je eigen hoofd, in je eigen geweten en dan zeg je het eigenlijk min of meer tegen jezelf. Ik hoop van harte dat het helpt. Allemaal prima.

Minder prima was het dat een leerling van Xandry van den Besselaar, die vrouw die ooit huilend in een zwembad verdween, een halve prittstift opat. Het gebeurde op Valentijnsdag en verder konden we er hier niet zo veel mee.

Je zult maar Janneke van Gog heten. Je hele leven uitleggen dat je geen afstammeling bent van de beroemde dichter, Vincent, want die heeft een H achter zijn naam staan. Beetje Timmerarkstijltje wordt het zo langzamerhand, dit weekoverzicht nieuwe stijl. Best wel vermoeiend, niet alleen voor jullie.

Eten bij Les Deux Magots

Ik kreeg jeuk van Jannekes ikje, want ze stond in het gangpad van een overvolle trein en ze had schurft, althans, de twee pubertjes hadden dat en die stonden tegen haar aan te schuren. Het deed mij denken aan de tijd dat ik als dakloze in Parijs rondzwierf, met mijn kartonnen doos onder de brug sliep en daarna ging eten bij Les Deux Magots. Ik had dat hele terras dan voor mezelf. Meestal nam ik de metro of RER en mannoman wat was dat smerig, die onwelriekende adem van andere mensen, die roghelende kelen en die druipneuzen. Van jezelf of van je hond valt dat niet zo op, maar van andere mensen in het OV is het smerig. Nee, tegenwoordig ben ik blij met mijn Bentley, daar ga ik elke dag met diepe tevredenheid de spits op de A12 mee in. Of de A4, al naar gelang de bestemming. En er ook weer uit.

Ik zou bijna vergeten dat ik dit intro had willen beginnen en eigenlijk zelfs exclusief had willen wijden aan giro 555 en die prachtige uithaal van Karsu, de Turkse zangeres die maar liefst 16 familieleden heeft verloren door de aardbeving. Mooier kan verdriet niet klinken en ook zonder ondertiteling voel je als mensenmens de emotie, diep van binnen, oh, daar zit dus mijn hart, denk je dan, als je dat tenminste hebt.

Maar goed, ik ben er het weekoverzicht niet mee begonnen en ik heb inmiddels ook een hele hoop onzin getypt. Jammer. Gemiste kans. Volgende keer beter! Op Ad na zal iedereen dit trouwens al hebben gezien. Zelf luister ik er nog dagelijks naar.

Ik moest aan deze video denken, omdat ik het ikje van Anna Strijbos las. Ze lag in de ambulance en voelde “scherpe randjes” toen ze met haar tong over haar gebit schraapte. „Je kaak is gebroken”, zei de dienstdoende arts en hij gaf een aai over haar schouder. „De liefde,” stamelde Anna, „hij is bang voor houden van. Ik nu ook.” Ze belde hem, hij nam niet op. Haar tanden waren na een week gemaakt … Stippeltje stippeltje stippeltje, nou, da’s echte Literatuur! Daar laat iemand iets aan de lezer over. Zomaar plafboem in zo’n ikje op de achterpagina. Komt wel even bij je binnen. Als je althans, zie vorig onderwerp, een hart in je lijf hebt kloppen.

Op Twitter, waar de dagelijkse ikjesdiscussie gelukkig nog welig tiert, werd het ikje tot mijn verbazing met de grond gelijk gemaakt, zie bijvoorbeeld het volgende screenshot, maar er was meer.

In de boerenkiel kun je je inmiddels niet meer vertonen

En dan gaat er ineens een carnavalsoptocht voorbij, over de dijk, in je ingeslapen dorpje. Op zondagmiddag. Paarden in de wei slaan op hol. En zowel de grote bonte als groene specht houdt op met kloppen respectievelijk in de grond peuren. Dus houd je zelf middenin zo’n weekoverzicht ook gewoon op met je dagelijkse bezigheden en je gaat naar buiten. Daar waar de buren zijn, je vrienden, je dorps- en lotgenoten. Niet in de boerenkiel, want daarin kun je je inmiddels met goed fatsoen niet meer vertonen. Tenzij je op je kop gaat staan. Maar in je duffelse jas, lekker warm. Alaaf!

Wil jij trouwens net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het winkelen geweest. Online dit keer. In een land hier heel ver vandaan. Ik tikte een Isovox 2 op de kop met een Focusrite third gen. home studio. Helemaal goed. Hoef ik als voice-over niet meer het hele land door te crossen naar achteraf studiootjes op bedrijfsterreinen. Kan ik mijn commercials, audiobooks en andere stemproducten helemaal keiprofessioneel in de vertrouwde omgeving van mijn eigen werkkamer inspreken. En je hoort er niks van! Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.  

Foto: “Stemacteren in de kast” © 2023 Bas van Vuren