Wat je van een gepensioneerd huisarts kunt leren? Hoe je herkent of er ergens oude mensen wonen? Waarom je beter niet met je betaalpas kunt inchecken bij de NS? Wie er niet welkom zijn in een après-ski bar? Wat het laatste cijfer achter de komma van pi is? Of je de kostuums van je overleden man moet bewaren? Voor antwoorden op deze levensvragen kun je terecht bij chatGPT of bij de ikjes uit de NRC van vorige week. De antwoorden van chatGPT kun je na een paar keer wel dromen en dus ook zelf verzinnen. De antwoorden uit de krant zijn onvoorspelbaarder en dus interessanter. Oh, je hebt die krant niet meer? Ligt al bij het oud papier? Geen paniek. Alle ikjes van de vorige week staan hieronder in dit artikel, kant en klaar samengevat met leerzaam en onderhoudend commentaar. Lees maar gauw verder. En let op: onderaan het blog komen de ikjes van deze week op de site, elke dag een verse. Wat een geweldige site is dit toch. Vind ik althans, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Léontine Prescott, gepensioneerd huisarts, lunchte onlangs met een vroegere leerling. Die werkte inmiddels zelf als huisarts en had nu op haar beurt een klasje huisartsen in opleiding. Ze vertelde dat zij haar oude leermeesteres nog best wel eens citeerde. Léontine was nieuwsgierig naar de medische wijsheden die haar leerling doorgaf. Die antwoordde: „Ik streef ernaar om vijf uur naar huis te gaan.” Bertie vond het “een aardig ikje” en dat is al heel wat vandaag de dag. Suske begon over een “laagvliegende kater die ons droogrek als landingbaan beschouwt”. Da’s ook interessant natuurlijk.
Hier wonen oude mensen. Ze lezen kranten.
De volgende dag kwam Jo Willems thuis. Heb je weleens. Dat je elders bent en dan daarna thuis komt. Jo vertelt dat het “na drieën” was en “mooi weer”. Jullie merken het. Aan de spelregels voor het ware ikje had vorige week niet iedereen een boodschap. Geen overbodige opsmuk, da’s in drie woorden het geheim van een goed ikje. Toen Jo haar huis naderde, zag ze (of hij, je hebt ook mannelijke Jo’en, en dan is het ook meteen “zijn huis”) dat er twee jongens door het raam naar binnen stonden te gluren. Zo op het oog rond de 8 of 10 jaar oud. Die jongens. Hoe oud dat raam was is nog minder van belang dan wat dan ook. De ene jongen zei tegen de andere: „Nee, hier is het niet. Hier wonen oude mensen. Ze lezen kranten.” De mondhoekjes krulden hier best wel van. Verder had het ikjespanel, behoorlijk uitgedund door overlijden, ziekte, chagrijn, misplaatste solidariteit en weet ik wat, geen commentaar.
Zo’n betaalpas, snapt de NS niet dat al dat geld er uit kan vallen?
Toen konden we dus fluks door naar de woensdag, doorgaans een dag waarop meesterlijke ikjes verschijnen. Men is dan immers goed uitgerust van het vorige weekend, maar nog niet aan het volgende weekend toe. Echt de beste dag voor een ikje. Dat van Cora Duin was een uitzondering op deze regel. Ze klaagt dat ze een “blije mail van de NS” had gekregen. Ze kan nu in- en uitchecken met een betaalpas. Duh icoontje. Dat weten we toch? Dat is toch makkelijk? En dat doe je toch wel of niet als je daar wel of geen zin in hebt? Nee, Cora gaat los. Die “betaalpas waar mijn vermogen op staat” laat ze liever thuis, schrijft ze verontwaardigd. Kan. Mag. Maar dan gaat ze daar dus ook nogeens de klantenservice over bellen. Waarom toch? ’t Is niet verplicht. ’t Is een aanbod. Gelukkig voor de dienstdoende medewerkers van het NS-callcentre komt ze niet verder dan de chatbot. En die vertelt haar als extra service van de zaak dat er door stakingen de hele dag geen treinen zijn. Dat was het. Zo gaat Cora dus door het leven. Bij elk krantenartikel, bij elk item in het Journaal, slaat ze de ogen ten hemel en klaagt erop los. Wat een rotland, wat een rotregering, nee, ze snappen er allemaal niets van. Zo’n betaalpas ook, snapt de NS nu echt niet dat al dat geld er heel makkelijk uit kan vallen? Even schudden en de munten rollen over het perron, hoor. Een betaalpas laat je thuis. Dat weet toch iedereen?
Geertje Jonker mocht het donderdagikje schrijven. Het ging over haar bezoek aan haar 17-jarige nichtje, dat een seizoen skilerares is in Oostenrijk. Als ze ’s avonds mee naar de après-ski bar wil, hoort ze dat de ouders van het nichtje daar onder geen beding mogen komen: “Veel te gênant”. Maar Geertje en haar man, oom en tante, mogen wel een biertje komen drinken. Immers: “Een rare oom en tante kan iedereen overkomen.”
Heb jij dat ook weleens dat je onmiddellijk aan een eigen belevenis moet denken bij zo’n ikje? Een belevenis die indruk heeft gemaakt, lag te sluimeren en ineens voor in je hoofd komt? Dit was mijn belevenis:
“Ik weet ook niet wat het is, maar bij hem kom ik altijd op sechs”, zei ooit een blonde skilerares met opwindende rondingen en ze wees naar mij. Met skiles sta je regelmatig in een rijtje op de helling en de juffrouw telt dan hardop of iedereen er nog is. Ik stond kennelijk altijd op de zesde plaats? Ik was jong en onervaren en begreep pas uren later, toen ik me even mocht omkleden in haar appartement, wat ze bedoelde. En het werd zomer.
Omdat het over seks gaat houden sommige mensen er niet van dat je erover praat. Of ze houden heel erg veel van seks, maar hebben zoiets zelf nooit meegemaakt. Dan verwijten ze je dat je het opschrijft, want dat is volgens hen “opscheppen”. Niks van dat alles. Ik moest hieraan denken. Kan. Het is zo gegaan. Mag. En ik schrijf het op. Dit is immers een persoonlijk blog waar niet alleen ik, maar ook anderen, vertellen wat hen bezig houdt. Persoonlijke anekdotes worden pas opscheppen als de schrijver bijvoorbeeld schrijft dat hij het verdiend heeft om ze mee te maken, of dat het logisch is dat hij ze heeft meegemaakt, bijvoorbeeld omdat hij nu eenmaal heel erg aantrekkelijk, heel erg slim of heel erg geweldig is. En de lezer die het leest is dat dan bijvoorbeeld allemaal niet. Zit allemaal niet in deze anekdote, ook niet verstopt. Moeilijk? Dacht het toch eigenlijk niet.
Het gekissebis, ook op Twitter, verstomde vorige week meteen toen er op het grensgebied van Turkije en Syrië een mega-aardbeving plaatsvond. Ik ken dat gebied op mijn duimpje, uit gelukkiger tijden, tijden waarin je daar nog onbekommerd kon rondreizen, met hartelijke mensen in minibusjes kon zitten, met ze eten, drinken, dansen en vrolijk zijn. Je denkt onwillekeurig hoe het met ze zal gaan. Je zoekt oude foto’s op. Maar het geeft geen pas om dat te vermelden, want dan “komt het heel dichtbij”, dan vind je je eigen herinneringen kennelijk belangrijker dan wat er gebeurt en dat wordt allemaal niet begrepen en dat mag allemaal niet en ik hield mijn herinneringen en emoties dus maar voor mezelf.
Ik gaf wel meteen met gulle hand en riep via mijn social media kanalen anderen op om dat ook te doen. Geeft Met Gulle Hand, Alleen Samen Helpen Wij Elkander. Want ja, de overheden, die instanties waar wij met z’n allen belasting aan betalen om in nood bij te springen, die doen dat kennelijk niet of onvoldoende. Die geven hun geld liever aan andere dingen uit, zoals aan megastallenboeren, fossiele oliemaatschappijen en aluminium- en staalfabrieken. Tja, we hebben ze zelf gekozen en de keuze voor echte solidariteit is niet reuze.
Het 9-jarige neefje van Lennert Slobbe liep te tobben. Waarover? Over getallen. Hij sprak daarover met zijn oom. Lennert dus. Die zag dat zijn koffie koud werd, hoe verschrikkelijk, en probeerde hem af te bluffen. „Nog een paar jaartjes, dan leer je over het getal pi.” Maar ja, het neefje was een wonderkind en wist daar al alles van. Bijvoorbeeld dat de mensheid het laatste cijfer (van die hele oneindige rits achter de komma) nog niet had ontdekt. Dus ja, hoe weet je dan dat het een oneindige reeks is? Zoiets. Slim neefje of een gekkie, we zien later wel wat het geworden is.
Volgens onze nieuwe reageerder met wie je geen ruzie kunt krijgen, wat je ook doet, chatGPT, is het nuttig voor een kind om te weten dat pi een oneindige reeks cijfers achter de komma heeft. “Dit kan hen helpen bij het ontwikkelen van probleemoplossende vaardigheden en een groter begrip van de onzekerheid en onnauwkeurigheden die inherent zijn aan veel wetenschappelijke berekeningen.” Toe maar en gooi maar in mijn pet.
Ene R. Geller, zo op het eerste gezicht een nieuwe reageerder, maar bij nader bestuderen een ouwe bekende onder een nieuw pseudo, zei iets hatelijks. Mag. Kan. Wie die ouwe reageerder dan in werkelijkheid is, maak ik niet bekend, omdat zulks tegen de blogetiquette is. Dat doe je niet als blogbeheerder, daar moeten reageerders op kunnen vertrouwen. Niet iedereen houdt zich daaraan. Beetje sneu, maar goed de blogbaas die ik nu op het oog heb is niet zo van de privacy.
Ook Mieke Kerkhof niet zoals bekend. Mieke ontvangt al sinds jaar en dag patienten in haar spreekkamer. Zij vindt het prachtig om wat ze daar in vertrouwen hoort openbaar te maken in verhaaltjes, ikjes en boekjes. Het is voor haar goedkoper en makkelijker dan daarvoor in de kroeg te zitten, zoals Carmiggelt moest doen. Dit keer kwam er een oude mevrouw bij haar op de poli voor de jaarlijkse controle. Dokter Kerkhof condoleerde haar met het recente overlijden van haar echtgenoot. Mevrouw maakte een montere indruk. Waarom? “Haar rotsvaste geloof is haar tot grote steun”, vertelde ze in de beslotenheid van de spreekkamer aan haar dokter. „Ik laat zijn kostuums ook gewoon in de kast hangen, tot de wederopstanding.” voegde ze eraan toe. Monter, maar breekbaar natuurlijk. Innig moment. En hopla, een paar dagen later zag ze het gesprek letterlijk terug in de krant. Zonder haar naam, maar toch echt niet fijn, hoor. Alsof je hulpverlener met een opschrijfboekje in de spreekkamer zit en vooral zo aandachtig toehoort om later met jouw veren te kunnen gaan pronken. Maar goed, ieder zijn eigen stijl. “Mieke blijft alert” gnuifde Bertie onderkoeld. Of is het gnoof? Net als de verleden tijd van kluiven ook kloof is? Daarover misschien volgende week meer. Maar wie het nu al weet, mag het zeggen.
Wil jij trouwens net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het winkelen in een Aziatische megawinkel. Ze hebben alles, tientallen soorten pindasaus, ginseng, kroepoeken tot aan het plafond, gekke groentes en potten en dozen en pakken met raadselachtige opschriften. Toen ik er binnenkwam zag ik dat we alweer in een nieuw Chinees jaar leven. Was me ontgaan. Oud nieuws. Drakenoptocht weer gemist. Kom op, konijnen, maak er wat van! Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Gelukkig konijnenjaar” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Wachten
Op zaterdag hadden we met ons literaire gezelschap afgesproken bij het Chinese restaurant New Season op de Warmoesstraat 39 in Amsterdam. Dit is het adres waar Joost van den Vondel in de 17de eeuw zijn zijden-kousen-winkel had. Tien jaar eerder had ik daar gegeten met Ko, een van de leden, en hem op de foto gezet voor het restaurant. De avond voor de afspraak, vrijdagavond, zond ik deze tien jaar oude foto via WhatsApp aan het gezelschap. Ko antwoordde: „Komen jullie nog?”
Hans Romijn
Dijenkletsertje! Je kunt wel merken dat het een literair gezelschap is, altijd lachen met die lui. Joost van den Vondel kon er ook wat van, zoals we weten.
Hans krijgt de volgende keer vast een extra portie kroepoek voor het vermelden van de naam en het adres van het restaurant, iets wat voor de plot van het verhaal helegaar niet nodig was, maar wel voor wat extra aanloop gaat zorgen.
Een hilarische “how can I make this about me” op het burenblog: Heer Rozenwater herinnert zich dat hij ooit met Luvienna in een Chinees restaurant in de Warmoesstraat heeft gegeten. Hetzelfde? Nee, op nummer 17, dus 6 huizen verderop. Dan komt het wel heel dichtbij hoor. Mannoman, als parodie zou het leuk geweest zijn, maar we weten dat hij dit serieus meent. Ooit in een restaurant gegeten in dezelfde straat als een restaurant uit een ikje van vandaag! Daar kan hij de rest van de week mee door.
Attentie: voornoemde blogbeheerder laat weten er geen moeite mee te hebben om privegegevens te openbaren van reageerders die hem onwelgevallige opmerkingen plaatsen. Da’s nog een graadje erger dan modereren of bannen.
De week is begonnen, we zijn weer op de hoogte . Dank je bas.
Het ikje van nu is misschien leuk voor Ko.
Pi is oneindig, God is oneindig, dus Pi = God. Weer een nieuwe stelling voor deze week.
Fijne maandag of wat dan ook Bas.
Ko is zeker de leukste thuis!
We gaan ons best doen. Van hetzelfde, Suske!
O Jezus. Alles voor Noppes. Is dit behorend bij dit blog? Dat je door ringen en dingen heen moet schrijven om geplaatst te worden?
Afijn, wellicht is mijn eerdere reactie in het veld der stukjes worst en biertjes en eerdere dingen dus verloren gegaan maar duikt het ooit nog op. In of op een ander blog. Waar het riekt naar dooie bloemen.
Fijn intro en ikje daar ben ik van overtuigd.
Nee hoor, die eerdere reactie staat er gewoon op, op de plaats waar je hem hebt achtergelaten. Maar de wereld is daarna niet tot stilstand gekomen. Er zijn reacties geplaatst, er is een nieuw weekoverzicht geschreven … Verwarrend allemaal, dat anderen ook schrijven en dat dit ook allemaal hier staat. Maar ja, dat is behorend bij dit blog.
Rood
„U bent toch mevrouw Offereins?” Het is al heel lang geleden dat ik hem in de brugklas had. Het jongetje is een man geworden. Ik herken hem niet direct. Als ik oud-leerlingen tegenkom, heb ik altijd wat reserve. Hoe zijn hun herinneringen aan mijn lessen? Konden we destijds een beetje met elkaar overweg? „Bovenaan mijn proefwerkblaadje tekende ik altijd een hartje en als ik het terugkreeg, had u dat hartje met rood ingekleurd.”
Na al die jaren zijn we dat allebei nooit vergeten.
Mathilda Offereins
Leuk intermenselijk gebbetje tussen lerares en leerling. Tegenwoordig zou mevrouw Offereins haar baan verloren hebben, al na het eerste gekleurde hartje.
Bas, in het intro noem je het ikjespanel “behoorlijk uitgedund”. Hiero heet dat een understatement. Als oorzaken noem je “overlijden, ziekte, chagrijn, misplaatste solidariteit en weet ik wat”. Ik kan alleen maar namens mijzelf spreken, en ik zou mij kunnen verschuilen achter het feit dat ik herstellende ben van een operatie, maar laten we elkaar geen Mietje noemen: de lol is er gewoon af. Ik vind het bewonderenswaardig hoe jij ijzerenheinig door blijft gaan, maar zonder reageerders is het een dooie boel.
Dank voor je reactie, Ad. Dat het vertrek van een (schrijve 1) reageerder (die stelselmatig en langdurig ver over de schreef ging, met als dieptepunt het bespotten van een vrouw in de rouw, maar die ik netjes en respectvol naar de uitgang heb geleid) er toe heeft geleid dat vervolgens jij, Lummel en zelfs Ilona (die ik in feite in mijn hart droeg en misschien wel wilde beschermen na die grove mop over het rouwproces) er ook meteen de brui aan zouden geven vind ik best wel bijzonder. Maar daar is niemand rekenschap over verschuldigd. Reageren alhier doe je wel of niet, er zijn geen wederzijdse verplichtingen noch verwachtingen.
Als de plotselinge stilte uit verontwaardiging is over het verbannen van deze reageerder dan zij dat zo. Dat was mijn beslissing, onderbouwd en toegelicht, en netjes uitgevoerd, zonder natrappen. In het weekoverzicht plaatste ik zijn lievelingsfoto van zijn lievelingsstek, haalde met warmte herinneringen op en stak hem een hart onder de riem, ook om te laten zien dat het niet persoonlijk was. Toch mag iedereen daar natuurlijk het zijne of hare van vinden. Ik zou het in ieder geval nog steeds zo doen. Punt.
Of is de lol er ineens echt vanaf omdat die ene reageerder er niet meer is? Kan. Mag. Maar ietsje teveel eer, lijkt me. Hij zit nu stellig te zwellen van plezier, maar echt, ook blogs zonder hem kunnen aangenaam en lollig zijn. Ik zelf vind het in ieder geval prettig om niet meer elke dag negativiteit te moeten pareren of negeren. Heb ik zelf niet nodig, ik heb dit blog voor mijn plezier, en wie wel behoefte heeft aan dat soort discussies en geruzie kan op het internet diverse sites vinden waar het nog wel kan. Hier in ieder geval niet meer.
Ik zelf ga niet “ijzerenheinig” door, zoals je veronderstelt, ik ga gewoon door uit plezier voor het schrijven. Dat is er niet minder op geworden. Integendeel. Ik heb er meer lol in, elk weekend weer. De weekoverzichten zijn zoals je ziet ook niet echt korter en niet echt minder interessant geworden.
De ikjes zijn ook niet ineens minder interessant geworden. Dus waarom er dan ineens niet meer op gereageerd zou moeten of kunnen worden is me niet helemaal duidelijk. Of deden we het met z’n allen al die jaren alleen maar om te zien wat die Ene daar van zou vinden? Bijzonder. Ik niet in ieder geval.
Maar goed, nogmaals dank voor in ieder geval een teken van leven, zeer gewaardeerd. En nog veel leesplezier toegewenst, hier en elders.
Gedachten
Er is een nieuwe deelnemer bij de yogales. Na afloop drinken we thee en vraagt ze: „Hebben jullie nou bij die eindontspanning echt helemaal geen gedachten meer?” Ik zeg dat ik vaak genoeg denk aan wat ik eens zal gaan eten, of wat het volgende is dat ik ga doen. De nieuwe vrouw naast me lijkt opgelucht. „Ik dacht al dat ik de enige was,” zegt ze. Maar twee mensen in de hoek sperren hun ogen wijd, in shock. Hoe durven we? De ene zegt: „Nou, ik ben dan echt alleen maar in mijn lichaam, hoor.” De ander: „Ja, dat denk ik ook.”
Anna Lillioja
Zodra je over yoga gaat praten, hoe goed of slecht je het doet, wat er door je heen gaat, dan is het geen yoga meer. Lekker laten komen, meer niet. Wolkjes die overdrijven. De “eindontspanning” klinkt griezelig, soort van definitief?
Ik wil even wat duidelijkheid verschaffen:
Ik was voor dit allemaal begon, of moet ik zeggen ten einde liep, al wat minder gaan reageren.
Gewoon omdat ik niet overal een mening over had maar ook vaak geen puf. Dat zal te maken hebben met mijn gezondheid en/of stemming die beide best wel veranderd zijn de laatste paar jaar.
Het ikje over de rouwende vrouw, daarvan vond ikzelf dat het beter ingezonden kon worden naar een damesblad.
Het miste de pointe.
Dat DSR die opmerking maakte, ach, ik voelde me niet persoonlijk geraakt. We maken allemaal wel mee dat een geliefde ons ontvalt. Je kan niet overal rekening mee houden. We kennen DSR allemaal en die had er die dag weer es lekker zin in. Dat houdt de stemming erin en de discussie op gang.
Dat je je om mij bekommerde raakt me eigenlijk meer.
Ik draag niemand een kwaad hart toe.
Da’s heel mooi. Dank voor de duidelijkheid, die doet mij dan weer goed.
Ik probeer mijn lezers een beetje in de gaten te houden. Ik herinner me van vroeger bijvoorbeeld Luvienna die griezelde (en terecht) van hele biggetjes aan het spit. Die foto’s heb ik vanaf toen dan ook niet meer geplaatst, hoewel ik ze bij bosjes krijg aangeboden. Pawi was geschokt door een bizar fantasietje over een kerstboom ergens in, hoppa, aangepast.
Maar sommigen vinden het fijn om juist de zwakke plekken bij iemand uit te buiten. Vind ik het vervelend als er vervelende grapjes over mijn vriend Gerry worden gemaakt? Hoppa, dan nog een paar. Miskleuntje (gecorrigeerd) over Cherson? Hoppa! Erin wrijven, zo hard mogelijk. Etc etc niet mijn stijl en op een gegeven moment is het dan genoeg. Na heel veel waarschuwingen. Maar die leverden alleen maar ergere reacties op, want het waren “zeikstukjes”.
Enfin, jammer dat DSR geen eigen site maakt, die zou een groot en hondstrouw publiek trekken. Soort van VI Vandaag fans. Moeten en mogen er ook zijn.
Het ga je goed, Ilona, ik hoop dat je er toch qua fysieke gezondheid op vooruit zal mogen gaan. Toen je meldde dat je op maandagochtend altijd naar het intro uitkeek ben ik het nog regelmatiger en op tijd gaan publiceren, want dat vond ik een mooie gedachte. Ergens iemand scannend en misschien wel soms met krullende mondhoekjes aan een keukentafel. Daar was ik blij mee, niet met de bezoekersstatistieken en clicks en duimpjes fascinatie die DSR en HR mij in de schoenen schoven. Tot vervelens toe. Op een gegeven moment is het klaar. Qua reacties modereren en pareren dan, het aaneenschrijven van ikjes doe ik met nog veel groter plezier dan weleer.
Prittstift
Het is de eerste Valentijnsdag nadat mijn relatie recent is stukgelopen. Als ik het klaslokaal binnenloop waar ik het komende uur theaterles zal geven, geeft één van de leerlingen mij een knutselwerkje van een roze hart: „Voor jou, juf.” Als de kinderen na de les uitgelaten naar buiten stormen, krijg ik een sms van een vriendin om te vragen hoe mijn dag is. Ik stuur haar terug dat ik me red, dat mijn valentijn dit jaar 6 is, een bril draagt met onbreekbare voetjes en zojuist de helft van zijn prittstift heeft opgegeten.
Xandry van den Besselaar
Een zelfbeklagikje, geeft niks, soms helpt het. Maar dat opeten van die stift zag ik niet aankomen. Wat is dat voor school dan? Of hoort het bij de theaterles? Maar dan nog: hoe kan iemand een plakstift echt opeten??
Nou ja zeg! Tijdens het googelen naar de auteursnaam – altijd handig om de achtergrond van iemand te weten als je een ikje niet begrijpt – kom ik een artikel van mezelf tegen. Xandry is vermoedelijk de rouwvrouw uit het zwembad! Haar leed is kennelijk nog niet over. Maar goed, een voormalig reageerder had hier vast een fijne grap over gemaakt. Over die badmeester. Ik moet nu even gaan liggen, want die prittstift gaat er bij mij nog steeds niet in.
Jeuk
De trein zit door een storing op het spoor extra vol. We staan in het gangpad dus lekker warm en knus dicht op elkaar. Twee studentes bespreken hardop de dingen van het leven: verbroken liefdes en de beste crèmes voor moderne huidproblemen. „Bij ons in het huis is het al drie keer rondgegaan. Bij mij jeukt het ook nog. Dan ben ik nog besmettelijk, toch?” Dan horen we wat het probleem is: schurft. De man naast mij schuift toch nog maar een stukje verder mijn kant op.
Janneke van Gog
Jeuk krijg ik hier zeker van. ChatGPT geeft weer eens niet thuis. Had ik nooit over moeten beginnen, nu zit iedereen erop.
Zo dichtbij op elkaar in het OV, dat herinner ik me van jaren terug, de Parijse metro. Echt smerig, die onwelriekende adem, rochelende kelen en druipneuzen op enkele centimeters afstand.
Nee, blij met mijn Bentley hoor. Daar ga ik elke dag blij de spits mee in.
Tanden
In de ambulance voelde ik scherpe randjes als ik met mijn tong over mijn gebit schraapte . „Je kaak is gebroken”, zei de spoedeisendehulparts. Ik vroeg of het goed zou komen met mijn tanden. „Dan moet je niet dronken op de scooter stappen.” Hij gaf me een aai over mijn schouder. „De liefde,” stamelde ik, „hij is bang voor houden van. Ik nu ook.”
Ik belde hem, hij nam niet op.
Mijn tanden waren na een week gemaakt.
Anna Strijbos
Heftig! Is dan de dooddoener. Over wat een “spoedeisendehulparts” is (3xwoordwaarde) zal ik maar niet vallen. En Anna wens ik alle goeds.
Tja, gaat dit voor literair door?
Ik denk het wel. Aangrijpend. Kwetsbaar. Gedurfd. Rauw. Er zijn reageerders die hier wel effe raad mee hadden geweten.
Het zal wel, ik weet dus niet veel van literatuur. Niets eigenlijk.
Literatuur is als je niet meteen begrijpt wat ze bedoelen. Soort van poëzie zeg maar.
Kennelijk heb ik dan een heleboel literatuur gelezen.
Ik verwacht niet anders, Ad. Heb je de nieuwste (en hopelijk laatste) van John Irving al gelezen?