Een kartonnen doos voor de deur (430)

Vlees in de taart van de dag. Ouders in Turkije. Zeventien kilo stamppot met soep vooraf. Zwarte rookpluimen en hoge torens. Een onteerde Duitse vlag. En een ree in een Amsterdams café, hoppetee, weg ermee. Want het beest wilde niet schaken. Alleen maar dammen, want zo zijn ze, die herten. Dat gebeurde er allemaal zo’n beetje in ikjesland vorige week. Lees het hier allemaal nogeens, of voor het eerst, en aarzel niet om er iets van te vinden. Van die ikjes. Of van het leven. Ophef, dat willen we! Bloedende vrouwen onder de tafel in talkshows. Chagrijnige koningen in hermelijn met een kroon die voelde als een doornenkroon.

Ze keek haar man aan alsof hij de grootste oetlul van het westelijk halfrond was

Waarom hij geen havermelk nam, wilde de moeder van een puber weten, ergens in een café aan een tafeltje. De jongen keek niet op van zijn telefoon. Toen kwam zijn vader aan tafel zitten. “Ik heb de taart van de dag besteld”, zei hij heel tevreden met zichzelf. Wat voor taart dan, wilde de vrouw weten. De man had geen idee. “Nou ja!” zei de vrouw afkeurend, want, oh, wat een fijne vrouw was dat. Daar werd je echt blij van als zoon of echtgenoot. Met dat mens de hele dag om je heen als je niet naar school of je werk kunt. Ze keek haar man aan alsof hij de grootste oetlul van het westelijk halfrond was. Die taart van de dag? „Misschien zit daar wel vlees in,” klonk het dodelijk vermoeid vanachter de mobiele telefoon. De puber won dus. Jan Buitenhuis zat naast het suffe gezinnetje in dat cafe en schreef het allemaal voor ons op. De NRC plaatste het als ikje. En wij? Wij vonden er wat van. Wij, de fijne mensen van het ikjespanel, dat inmiddels bijna 1300 leden telt. Bijna? Ja, 1298 kun je bijna noemen. Ze doen niet allemaal elke week even actief mee. En dat mag. Dat kan. En vinden wij niet erg en niet eens bijzonder.

Bertie, herstellende van een heupoperatie vond het een “best aardig” ikje, en dat was het. Wisten jullie trouwens dat ze bizar goed kan schrijven met haar nieuwe heup? Lees dit mooie verhaal maar eens, word je stil van. Ik wel tenminste. “Moeizaam ploegde de oude aak door de rivier …”

Minder aardig was het dat Tim Bachman vorige week ineens ten aarde zeeg, de pijp uitging en het loodje legde. Ad Hok eerde hem met een liedje. Ik probeerde zelf nog mooiere liedjes van de man te vinden, maar sukkelde al surfend in slaap. Niet bepaald een “overdrive”, hoor, maar wij wensen zijn nabestaanden namens alle lezers van dit blog en daarbuiten heel veel sterkte met het verwerken van het verlieszzzz.

Nee, dan Begüm Pekbay, die knalde erin met een hele grappige ik. Ze vroegen haar waar ze vandaan kwam. Ze antwoordde dat haar ouders in Turkije zijn geboren. Mag. Kan. Kunnen zij niks aan doen. Het voelde “ineens best gek” dat Begüm de vraag niet gewoon beantwoordde. Dus ja, toen gaf ze maar toe dat ze een “geboren en getogen Rotterdammert” was. Heel vals zei de vragensteller: “Oh, bijzonder. Ik hoor toch echt een zachte g. Vandaar dat ik het vroeg.” Opgevoed door een D66 wokertje uit Kralingen, vermoedelijk. Ik vond die t veel interessanter en leerde alles over de achtergrond. Lees het zelf maar, daar plaats ik zo’n link voor. Gewoon even klikken, je krijgt daar absoluut geen spijt van. En ik word er lekker voor betaald. Elke klik gaat bij mij in het knipje. Klik maar raak allemaal, dan hoef ik de boot deze zomer nog niet weg te doen.

Je kunt over dat “Rotterdammert” zelfs een authentiek metalen wandbordje kopen, gesigneerd door Lee Towers, Davina Michelle en Ahmed Aboutaleb. Feyenoordsjaaltje niet inbegrepen. Ruikt een beetje naar Schmidt Zeevishandel.

Emma Nahuis had een opa en een oma en die waren 65 jaar getrouwd en dat hadden ze gevierd. Een week na het megafeest vroeg Emma wat ze er van hadden gevonden. Opa had moeite om het zich te herinneren. Maar toen ze hem vertelden dat ze op die dag zeventien kilo stamppot hadden gegeten, met soep vooraf, en dat de burgemeester op bezoek was geweest, wist hij het weer. “Het was een onvergetelijke dag”, sprak hij glunderend. En legde bijna het loodje toen Emma het ineens uitkraaide van plezier en het verhaal enthousiast ging in zitten typen in haar mobiele telefoon. Maar er krulden best wel een paar mondhoeken, ook hier en ook bij het altijd kritische ikjespanel. Zo’n ikje, hoe simpel ook, is vandaag de dag schaars: tikkie droog verteld, maar qua pointe prima. “Geschikt voor verjaardagen”, vond Bertie.

Alles van waarde is weerloos

We bleven zo’n beetje de hele week in Rotjeknor, want tja, het werd 4 mei en toen moest Rob Wink natuurlijk weer zo nodig zogenaamd mijmerend over de Brienenoordbrug rijden. Hij dacht zogenaamd iedere dag aan de grote, zwarte rookpluimen van het bombardement. Ja, ik ook, hoor. Not. Ik denk aan de prachtige interessante stad met aparte architectuur die het geworden is. Elke dag? Welnee joh. Zo af en toe. Maar gelukkig zat diezelfde avond Zelensky bij Jinek. Die man ziet ook dagelijks hoge torens en rookpluimen. Alles van waarde is weerloos. Sta daar eens bij stil op 4 mei, met je “eigen slachtoffers eerst”.

Nog een bijzonder naar ikje plaatste de NRC de volgende dag. Het was van John Broekman die zich kapot lachte toen er door een misverstand een Duitse vlag werd verbrand. Man man. Zielepietjes. Zelf was ik heel wat positiever aan de gang de hele vorige week. Lekker de vlag op en neer hijsen, op 27 april, op 30 april, 4 mei en 5 mei, en alle vlaggenregels uit mijn hoofd leren. Ik weet nu echt alles over vlaggen en protocollen dienaangaande, in binnen- en buitenland. Waarom ik perse een mast van meer dan 8 meter hoog in mijn tuin moet hebben, is een verhaal voor later. Intussen kijken de passanten toch maar mooi naar mijn fier wapperende ding in de voortuin. Daar woont iemand die deugt, zie je ze denken, en nog een rijke stinkerd ook, anders heb je niet zo’n gigavlag. En daar gaat het om.

de goeie man zat per ongeluk tegenover Luc met een kop soep

Maar toen moest het meest sneue ikje van het jaar nog komen. Luc Negrijn moest namelijk laten weten dat hij Hans Ree weleens in een Amsterdams café, where else, had gezien. Nou zeg, wat een geweldig belangrijke man is die Luc Negrijn. Dat hij in hetzelfde Amsterdamse café als Hans Ree was geweest, hoe is het mogelijk. Wat er daar gebeurde? Nee, niks. Wat Hans tegen Luc zei? Nee, niks, de goeie man zat per ongeluk tegenover Luc met een kop soep. Dat was het al. Er was geen enkele interactie tussen Luc en Hans. Het enige dat dit ikje bevestigt is dat Hans toen bestond en in het echt door andere mensen gezien kon worden. Hij zal ook nu nog regelmatig rondlopen en zelfs bijvoorbeeld naar de bakker of naar het toilet gaan, maar gelukkig is Luc daar niet bij, tenzij met een schoteltje op de gang, of een kartonnen doos voor de deur. Zelf verzon ik nog een grapje over een ree die niet wilde dammen, en een damhert dat niet wilde schaken, want de evolutie zit keislim in elkaar, maar dat bewaar ik voor later, voor team Lubach. Ik hoop dat het kinderachtig genoeg is.

Wil jij trouwens net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens lekker te smikkelen. Soto soep, huisgemaakt, met alles erop en eraan. Het leukste vind ik altijd die hele gekookte eieren. Ik plaatste het fotootje op Twitter en hoppa, meteen een hele stoet volgers erbij. Mensen lijken wel altijd honger te hebben. Recepten, kookblogs (behalve die van Lummel) scoren tegen de plinten op. Hoef je niks voor te doen. Maar zij die via Google dit blog zijn tegengekomen op zoek naar een goed recept voor soto soep, eigenlijk met een spatie, maar daar zitten jullie niet mee: zoek lekker verder. Dit is een literair blog met foto’s en leuke snedige teksten. Voor een kok moet je elders zijn. En jawel, ook deze week ga ik weer iets interessants meemaken, ik voel het gewoon! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair.

Foto: “Sotosoep soto soep kijk maar” © 2023 Bas van Vuren