Lekker naar buiten (435)

Met je volle lijf in de bocht tussen het fris en de nootjes. Da’s zwaar! Twee koolmezen opgevreten door de kat respectievelijk verdriet. Da’s vreemd! Lekker weg in eigen land, het Duitse land! De twee soorten mensen volgens Hanna Goudriaan. Lekker met oma werken. En daarna de zon in, of je nou een chemokuur ondergaat of niet, een mens wil lekker bruin worden, want daar heeft ze recht op. Jullie merken het al, we reizen weer in ikjesland, het fictieve landje aan het IJ dat wordt beschreven door de lezers van de NRC. Het strenge maar rechtvaardige ikjespanel laat er elke week een lichtje over schijnen. Zo ook vorige week en deze week en volgende week. Lees maar gauw verder.

Brechtje heet geen Glennis

Want ja, dan heet je Brecht Dik en dan ga je het hebben over je volle boodschappenkar en je hele lijf, die je beide in de bocht tussen het fris en de nootjes van de Jumbo langs een armoedzaaier met een schriel mandje weet te persen. En denk je dat die armoedzaaier dat waardeert? Even applaudisseert? Even roept hoe fijn het wel niet is, dat jij die volle boodschappenkar door die winkel naar de kassa weet te slepen? Welnee. Dat mens krijst met overslaande stem en giftige varkensoogjes dat het een lieve lust is. „Zwaar, hè….” roept ze sarcastisch. En als Brechtje flauw glimlacht maakt de vrouw het af: „…om veel geld te hebben”. Brechtje heet geen Glennis dus gaat op het scankassaplein alleen maar schaapachtig en met een hoofd als een boei staan af te rekenen.

“De vrouw denkt dat ze leuk is”, concludeert Bertie vakkundig. Fijntjes maakt ze Dik immers uit voor rijkaard. Nou, fijntjes? Maar goed, gelukkig kwam ze noch Glennis noch Bertie tegen daar in die supermarkt. ” … Ik zou wel een antwoord geweten hebben in plaats van me te schamen” zei Bertie dreigend. En ging verder met haar dagelijkse bezigheden op haar keileuke blog. Moeten jullie ook eens heen gaan; het is daar fantasievol, gezellig, raadselachtig, fijnzinnig, en tot nadenken stemmend, d’er is daar van alles te genieten.

“met haar giflippen in haar winkelkarretje is blijven steken”

Zelf hoopte ik dat die “giftige mevrouw” zich niet in haar winkelmuntje had verslikt, of “met haar giflippen in haar winkelkarretje is blijven steken”. Ad Hok dook meteen op om scherp uit de hoek te komen en … dat kwam hij! Die mevrouw had immers een mandje, volgens hem, dus ja, dan klopt mijn verwensing niet. Ik toonde me sportief en flexibel. Binnen de minuut of daaromtrent veranderde ik mijn response in een welgemeend: “Dan hoop ik dat ze zich niet met haar worstenvingertjes met brokkelige rouwrandnageltjes in de mazen van haar nylon Action boodschappennetje verstrikt.” Is ook meteen een stuk vriendelijker. Dus dat je niet denkt, dat het hier allemaal gezapig voortkabbelt, zoals op andere blogs gebruikelijk is. Hier kom je om je te verbazen, te ergeren, te verrukken.

Vreemd gedrag, zo noemde ene Martine Roos, de handelingen van een mannetjeskoolmees in haar tuin. Wat of die deed? Na de dood van zijn vrouwtje pakte hij “alle zaadjes stuk voor stuk” uit de voedersilo, “maar at niets … Alles gooide hij driftig op de grond”. Driftig! Een koolmees! De fenolijn van de Natuurkalender staat open voor dit soort observaties, het liefst ingesproken met een van de zenuwen trillende stem. Dan kom je ook nog in Vroege Vogels. Ik kan niet wachten op iets spannends uit het oosten van het land, over de rode wouw of over baltsende buizerds.

De ouders van Sjoerd Nauta maakten tijdens hun vakantie in Twente een fietstochtje door de omgeving. Nadat ze de grens met Duitsland ongeveer honderd meter gepasseerd waren, riep zijn moeder verrukt uit: „Het is hier zó mooi, daar hoef ik echt niet voor naar het buitenland!” Als uitzondering citeer ik hier een reactie van een ander ikjesbespreekblog die mij een gulle klaterlach ontlokte. Uit het hoofd zoiets als: “Sjoerd zat op het kinderzitje achterop?” Auteur: de eerder aangehaalde A. Hok, een grappige kerel. Ook zijn koppen op weer een ander ikjesblog mogen er zijn, maar da’s misschien voor een volgende keer. Die blogbaas, Roosje Herenwater, loopt ergens op Oerol een zonnesteek op te doen, en denkt tevreden dat hij er bijhoort, bij de happy few. Hopelijk beseft hij nooit dat op zo’n pontje oversteken en dan gezapig van het ene naar het andere optreden fietsen, met tussendoor even stoppen om een ijsje langs je tong te halen, iets is waar niemand tegenop kijkt.

“Ik weet het niet. Staat dat in de Goudriaan?”

Twee soorten mensen zijn er, inderdaad, dat leren we uit de voorpublicatie van het aanstaande Standaardwerk der Nederlandsche Psychologie, geschreven door prof. Hanna Goudriaan. “Ik weet het niet. Staat dat in de Goudriaan?”, zo zal er over een paar jaar over dat boek gesproken worden. Die twee soorten mensen op “deze wereld” (dus niet op een andere wereld) zijn allereerst degenen die hun hand opsteken als ze voorrang krijgen in het verkeer, en jawel, de andere soort wordt gekenmerkt door mensen die dat niet doen. Die kunnen we volgens de Goudriaan ook gemakshalve aanduiden met “de klootzakken”. Ik bracht de dag van dit ikje gillend van wanhoop door en zeeg ’s avonds diep weg in mijn huilstoel. Ook bij deze had Ad Hok weer iets grappigs, zo herinner ik me, maar ’t is te warm om dat te gaan opzoeken. Zet je meest geslaagde vondsten ook hier, Ad, ’t is een kwestie van een klein “copy and paste’tje” en dat spaart mij dan een hoop werk. De ongewenste bijvangst aan reacties van de andere reageerders op dat andere blog hoef ik dan namelijk niet te ondergaan en dan kan ik mijn tijd nog weer iets nuttiger besteden dan ik al doe.

Want ja, het is net werk, hoor. Net als naar je oma gaan, zoals Liedewij van Tuin onlangs een jongen van een jaar of zestien tegen zijn vrienden hoorde zeggen. Ja, meer hoorde ze niet. Toch stuurde ze het op naar de krant en die publiceerde het nog ook. Dat er in ikjesland ook weleens niks gebeurt, dat zou eigenlijk als bekend mogen worden verondersteld, maar dat wil die redactie keer op keer aantonen.

Gelukkig was er ook weer eens een dieptepunt van de week, of van het jaar, of van het hele ikjesgebeuren te noteren. Op zaterdag schreef Sylvia Luyt namelijk dat ze een chemokuur ondergaat. Da’s niet fijn. Maar anderzijds wel mooi dat het bestaat. Maar daar ging het haar niet om. Het was namelijk “heerlijk weer”, dus ze besluit “lekker buiten in het zonnetje te gaan zitten”. Je hoeft niet eens een dokter te zijn of in het bezit van een google-apparaat om te weten dat dat niet zo’n handig idee is, dus ja, een willekeurige voorbijganger vraagt haar bezorgd of dat wel mag, “in de zon net na zo’n chemo”? Weet je wat Sylvia schaterlachend, of was het diep wanhopig, berustend, sarcastisch, antwoordde? “Dat weet ik niet, maar kanker zal ik er niet van krijgen.” Helemaal fout natuurlijk, en weer eens een aanwijzing dat je mensen niet te snel aan zichzelf moet overlaten. “Ja, en steek er een peuk bij op, Sylvia”, zei er iemand nog een graadje sarcastischer, maar hij had wel gelijk. Zoals bijna altijd trouwens.

Hopla, ikjesweek klaar, weekoverzicht geschreven, nu lekker naar buiten, daar waar de bootjes kabbelen en het leven goed is onder de zonneparasol. Wel insmeren met Nivea factor 30, die dure die keilang beschermt en niet aan je kleding plakt.

Wil jij trouwens net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in de tuin, lekker aan de waterkant. En ja hoor, daar gebeurde weer van alles. Zeker in het weekend is het keigezellig wat er allemaal voorbij komt. Niet alleen qua mensen, arm of rijk, jong of oud, kak of wap, nee, ook qua natuur. Dieren dus! De futen hadden eindelijk futenkindertjes gekregen en die dragen ze op hun rug. Drie stuks gestreepte kuikentjes varen dus nu de hele dag voor onze tuin van links naar rechts en dan weer van rechts naar links lekker met mama of papa mee. En degene die het eerst beweegt krijgt het visje aangereikt. Net als in de mensenwereld. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “De futenboot komt voorbij” © 2023 Bas van Vuren