Erwtenmelk. Koffie. Een dagje sauna. Vogelvoer. Chocolaatjes. En een ouwe jurk. Er werd weer van alles geconsumeerd in ikjesland, dat gekke landje aan de zee dat volgeschreven wordt door NRC-lezers met, maar ook soms zonder, literair talent. Nee, volgeschreven staat hier.
Kiki Boreel maakte koffie en bood een aannemer die met eeltige jatten bij haar aan het klussen was “decaf met erwtenmelk” aan. Hij wilde natuurlijk gewoon een mok zwarte koffie en smaalde dat ze “tegenwoordig ook de raarste dingen” verzonnen. Kiki’s vriend, de leukste thuis en elders, grapte dat het geen erwten– maar hertenmelk was. “Oh”, speelde de aannemer mee, “dat snap ik, een hert kan je tenminste melken”. En hij liet een knetterende scheet. Dat krijg je van lactose van sloopkoeien.
Jan Sierhuis dacht er het zijne van en schreef het reactieveld bijna helemaal tot aan het maximum aantal woorden vol. Zonder witregels. Maar goed, het had erger gekund, zo schreef hij. Hij had immers even overwogen om hier “100 reacties achter elkaar te plaatsen”. Dat had hem, zie helegaar onderaan dit artikel, een gratis viltje opgeleverd. Het stapeltje slinkt snel, maar er zijn er nog een paar. Hij wenste ons een prettige dag en week en dat werd het. Dus ja, dat mag hij vandaag weer doen.
“Per dag?” vroeg zij en keek mij bewonderend, haast smachtend aan
Suske liet weten dat hij geen carnaval vierde, want “voor je het weet zit je met een kater of het poesje van de buurvrouw op schoot”. Bertie ging onmiddellijk na het lezen van het ikje weer gapend naar bed. Dus ja, zo begint zo’n week veelbelovend, maar … verder bleef het best wel stil. Het panel moet er duidelijk nog even in komen. Zelf heb ik mijn draai al weer een hele tijd kei gevonden. Een journalist vroeg mij onlangs hoeveel tijd ik nou eigenlijk aan deze prachtige site kwijt was. Ik antwoordde: ongeveer 3 uur. “Per dag?” vroeg zij en keek mij bewonderend, haast smachtend aan. “Per week”, antwoordde ik minzaam. En zo is het: op werkdagen een kwartiertje ’s morgens bij de koffie het ikje plakken, een commentaartje posten, en her en der een vriendelijk woordje doen. In het weekend 1-2 uur even lekker gaan zitten voor het weekoverzicht. That’s all en te doen en keileuk.
En voor je het weet is het alweer tijd voor het dinsdagikje. Dat maakt doorgaans minder los. Trees Roose, veelschrijfster, was in Forum Groningen en stond daar Adriaan van Dis aan te gapen. Niet tijdens, maar na diens optreden. Haar collegaatjes achter de bar hadden geen idee wie of wat Adriaan nou eigenlijk was, dus dan weet je het: die waren gewoon doorgegaan met koffie zetten en vloeren dweilen terwijl elders in het gebouw een literair coryfee aan het optreden was. Zelf sprak ik nog niet zo lang geleden iemand die nog nooit van Lee Towers had gehoord. En hij dacht dat Boudewijn de Groot uit Rotterdam kwam. Dus je ziet, het kan altijd erger.
Op Valentijnsdag was er traditiegetrouw een Valentijnsikje en – onzichtbaar voor jullie – de jaarlijkse aanstorm op mijn inmiddels 13 jaar oude Valentijns oeuvre. Susannah Herman (44) wordt in het ikje door haar man beledigd, midden op de massagetafel. Hij vindt dat ze dringend een “anti-aging” masker nodig heeft. Ja, en dan lig je daar met je gezicht in een gat van de tafel geperst. Da’s nog het ergste. Als je overeind komt rode strepen over je voorhoofd en wangen. Nee, ik ben er geen voorstander van, dat masseren. En omdraaien, dat doe ik niet, dat heb ik in Azië afgeleerd.
Jenneke Bleeker-van Weel schreef een dag later over haar hongerige hond. Die had vogelvoer gegeten en zou daar volgens een geinponem op het internet misschien wel heel mooi van gaan zingen. Ja. Dat was het al. Dat haalde de krant.
Ook over Valentijnsdag ging het ikje van Linda Bode. Haar deurbel ging en het 10-jarige vriendje van haar 9-jarige dochtertje staat voor de deur met een rode envelop en twee cadeautjes. Het eerste cadeautje is een Donald Dick en het tweede is een “enorme doos” met chocolaatjes. “Schrik niet”, zegt het joch, “het was in de aanbieding.” Wij schrokken er niet van.
En zo werd het razendsnel tijd voor het zaterdagikje. Die zijn vaak wat aardiger dan de andere, omdat je daarmee het weekend min of meer ingaat. Paula Stevens was afgevallen en kon weer in haar maatje 38. Toen ze het jurkje apetrots aan haar man liet zien – die ergens huizenhoog op de apenrots zat – wees die haar op een ouwe vlek. Die zat er inderdaad in. Hoe die er weer uitgegaan is, weten we niet. Vermoedelijk in de wasmachine.
Wil jij net als Jan, Suske, Bertie, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens actief in de natuur. Ditmaal was ik helemaal naar het westen van het land gereden, naar Zoetermeer, omdat daar volgens de app een waterspreeuw aan een plas aan het heen en weer hippen was. Een zwartbuikwaterspreeuw nog wel en die zijn extreem zeldzaam. Ik herkende hem gelukkig snel aan de honderden vogelaars met hun krankzinnige telescopen en dikke telelenzen. Zelf zit zo’n zwartbuikwaterspreeuw nergens mee. Ze duikt af en toe het water in, huppelt over de bodem, eet een hapje en rust dan weer uit. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Waterspreeuw op de kant” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Stabiel leven
Na de zomer begin ik met een nieuwe master. Alle tijd, dus meldde ik me aan als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik had me goed ingelezen, informatiesessie gevolgd en nog altijd even enthousiast. „Het zijn best veel verplichtingen, Lot. Ben je je daar bewust van, Lot?” zeiden ze bij de telefonische intake. „We merken dat studenten dat soms moeilijk vinden, Lot.” Ik zei dat ik studie gemakkelijk combineer met andere verplichtingen. „Ik geef je alleen maar even de opties, Lot. Je kunt je altijd nog aanmelden wanneer je een stabiel leven met een vaste baan hebt, Lot.”
Lot Schulze (24 jaar)
Wat is de functie van het zesmaal vermelden van de eigen voornaam? Alleen de laatste begrijp ik.
Inhoudelijk begrijp ik de intaker, je wilt toch proberen de losbollen, lapzwansen en kroegtijgers eruit te filteren, Lot. En het toontje hoort bij de functie. Zij hebben die baan en zij beslissen over die van jou. Dat geeft zelfvertrouwen.
Goede morgen. Ben je wel helemaal uitgeslapen Bas? Of bestaat er een Donald Dick?😏
Verder is het in orde, het begin, bedoel ik.
Als ik Lot was haakte ik af bij het Rode Kruis, ze gaat als vrijwilligster haar noodlot tegemoet.
Ik kan er niks aan doen, Bertie. AI maakte Donald Dick van Donald Duck, althans als we de Heer Rozenwater kunnen geloven. Die heeft het plaatje laten genereren. Wat hij daarbij uitspookt weten we natuurlijk niet. Lekker makkelijk!
Een Donald Dick zou ik eerder voor de moeder kopen. Haar dochtertje moet dan maar braafjes de Donald Duck lezen samen met het vriendje.
Ik vond de ikjes bijzonder saai afgelopen week. Worden ze steeds slaapverwekkender of ligt dat aan mij? Enfin, fijne week allemaal!
O ja, ik zou Lot overigens aanraden om ander vrijwilligerswerk te zoeken. Er is voldoende vraag.
Het ligt niet aan jou, maar aan het leven denk ik.
Jammer hoor. Van dat leven bedoel ik.
Prioriteit
Op mijn spreekuur verschijnt een vrouw van 18 jaar om voor het eerst anticonceptie te bespreken. Ze wil best aan de pil, maar zegt dat ze bang is deze te vergeten.
Ik: „Leg de strip naast jouw tandenborstel, je vergeet toch ook nooit om je tanden te poetsen?”
Zij: „Nou, soms wel hoor. Weet je wat, dokter, ik plak de strip wel aan mijn mascara vast.”
Mieke Kerkhof
Nou, daar sta je dan vroeg voor op! Ik kruip er weer in.
Erwtenmelk is geen melk. En dus regelrechte misleiding van de consument. Dat woord “melk” moet er vanaf. Dan noem je het maar erwtensap ofzo, maar niet iets met melk. Opzoute met je woke-sappie. Zo, dit om de toon maar even te zetten. Het intro staat.
Zeg Bas, die inmiddels collectorsitem geworden viltjes van jou stijgen zeker in waarde naarmate er minder van zijn? Hoe exclusiever hoe duurder toch? Zit jij op een kleine goudmijn.
Carnaval en Valentijn, ik weet weer waarom februari mijn maand niet is. Ik heb er niets mee dus dat sla ik over. Dan blijft er vervolgens niet veel over.
Wat ik mij wel afvraag, als je op je buik op een massagetafel ligt, dus degene die je masseert kijkt naar je reet, en die begint over een anti-aging behandeling, dan lijkt je rimpelige kont dus op je gezicht? Misschien ligt het aan mij maar dat is dus wel de conclusie die we moeten trekken. Ik weet het niet, maar ik denk wel dat het minimaal een maand bankslapen wordt na zo’n opmerking. Slaap ik nog even door tot je volgende overzicht. Februari inspireert niet echt, het is mijn maand niet. Op naar de staart van maart. Het kan alleen maar beter worden.
Jan, zo kom je nooit aan een viltje. Die reactie van jou had je makkelijk in vijven kunnen knippen. Maar ja, het zijn wel hele zinnige dingen die je daar even aan de orde stelt. Geen speld tussen te krijgen! Vrolijke groet en een fijne dinsdagavond toegewenst.
Ik blijf gewoon (wellicht) tegen beter weten in hoop houden op dat viltje, maar om mijn reacties er nu voor te gaan lopen verknippen gaat mij weer te ver. Groet terug en ook jij nog een fijne avond!
Het komt aan op de juiste timing … Alleen die 100e hoeft van jou te zijn, de eerste 99 niet.
Taalmaatje
Het vrijwilligerswerk als Taalmaatje heeft geleid tot een warme vriendschap met de vrouw, haar man en kinderen. Soms krijg ik een vraag van de kinderen. Zo ook deze ochtend in de voorjaarsvakantie, waarin ze dagelijks ook even aan school werken. Of ik weet wat spoborden-kruid is. Wat? Op mijn verzoek laat ze haar schriftje zien. Samengestelde woorden moet ze leren, in groep 5. Ik lees: spatbordonkruid in het rijtje. Dit woord ken ik ook niet. Als ik het woord intoets op de woordenboeksite, zegt Van Dale: geen resultaat. Dit woord hoef je niet te kennen!, zeg ik.
Lydia van der Meij
“Hoeven we niet te kennen hebben we niet geleerd!” scandeerden wij dan uit volle borst, ergens in een klasje met hoge ramen en een meester met een aanwijsstok op een lessenaar.
Onkruid op een spatbord, dat wil je niet moeten uitleggen als het hard nodig is, dat spatbordonkruid is dus best een handig woord. Zeker als de Russen komen en de boel beginnen plat te branden.
Oh, ik dacht dat iedereen dit wel zou kennen, maar mij bereiken verontruste niet-begrijpende emailtjes. Voor diegenen en natuurlijk ook de onwetenden die dit niet wilden toegeven of geen zin hadden in een emailtje, zie het volgende verklarende plaatje met bronvermelding:
Voorbeeld van een “light verse”, gemaakt door de Nederlander Jan van der Meulen uit Breda. Een heel grappig menneke dus. Leest ook zijn andere werk.
Tja… goh… nou… (dat is het voor vandaag vrees ik)
Kende ik niet en miste het ook niet.
Wel de berichten maar dat is onderhand oud nieuws.
Ja, dat zal altijd zo blijven. We moeten er gewoon mee leven, dat lijkt mij het verstandigst. Elke dag even op eigen kracht hierheen surfen, zonder notificatie, is het enige dat erop zit.
Misschien worden we er sterk van.
Ellende maakt een mens keisterk.
Is dat zo?
Ik ga meteen alle narigheden opzoeken, eventueel herhalen, en daarna nodig ik je uit voor een knokpartij.
Alleen als het in de modder is en in de stromende regen. Daarna samen een worstenbroodje.
Afgesproken. Maar: zonder publiek!!!
Hier willen we niemand bij hebben.
NIEMAND!
Ik ga meteen trainen, Tot dan.
😁
In de kookwinkel
In de kookwinkel vind ik de perfecte kookwekker. Omdat ik benieuwd ben of het geluid van de wekker hard genoeg is, wind ik hem op. Te laat realiseer ik mij dat de rest van de winkel die behoefte wellicht niet met mij deelt. Na een oorverdovend gerinkel zie ik dat een medewerker langzaam mijn kant op loopt. „U had gebeld?”, vraagt hij vriendelijk.
Anne Rijper
Dat zal daar vaker voorkomen. In die kookwinkel. En echte wekkers verkopen ze in de slaapwinkel.
Zo sullig, ik herken mezelf. 🙄
Dit vind ik wel geestig 😅
Nieuwe collega
We krijgen een nieuwe managementondersteuner. Ons hoofd bedrijfsvoering komt enthousiast met het idee om onze nieuwe collega een week voor haar indiensttreding uit te nodigen voor een kennismakingslunch met ons team van 14 personen. Zo gezegd zo gedaan. Zaaltje gereserveerd, broodjes en drankjes besteld, onze gaste aangemeld bij de receptie. Iedereen zit klaar. 12.10 uur is ze nog niet gearriveerd. „Dat begint goed”, zeg ik. Na een telefoontje met haar blijkt dat wij een managementondersteuner hard nodig hebben, ze is namelijk als enige niet uitgenodigd.
Wilma Blokdijk
“Secretaresse” bedoelt Wilma.
Beetje woordenrijk maar wel een goeie.
Deze vind ik nog geestiger 😂 Ik zie het voor me; alle 14 collega’s bij de lunch voor de dame die als enige niet is uitgenodigd. Je blijft lachen (nou ja… grinniken, ik rol niet van mijn stoel).
Van de stoel rollen zou ik sowieso niet doen.
Muizenangst
Als single vrouw probeer ik zelfstandig te zijn. Dat lukt goed, maar mijn angst voor muizen kan ik niet overwinnen. Onlangs, om 5.30 uur, hoorde ik mijn kat grommend met een prooi in de woonkamer. In de schemering zag ik alleen een silhouet, zo groot als een rat. Ik raakte totaal in paniek. Na telefonische steun van mijn zus rende ik in pyjama de straat op en plukte de eerste de beste man van de straat. Bijna in tranen smeekte ik hem om de rat op te ruimen. De lieve man ging aan de slag, terwijl ik trillend in de keuken stond. Op mijn vraag of het lukte riep hij: „Het is een schoen!”.
Irene Jansen (33)
Tja, soms lijkt een schoen, een konijn, iets anders … op een rat. Waarom nou juist een single vrouw moeite moet hebben om zelfstandig te zijn ontgaat me. Maar misschien ben ik wel te woke.
Schoen, rat of muis, wat maakt het uit. Een bangerik schrikt overal van, van eigen schaduw.
Geloof me. *kijk schichtig om me heen*
Wij stonden laatst vertederd achter het raam naar een eekhoorntje te kijken dat aan onze pindaslinger voor de mezen aan het snoepen was. Tot het beestje zich omdraaide en we een gladde rattenstaart zagen wegglippen. De pindaslinger is subiet binnengehaald.
Snap ik.
Ik had er eigenlijk een ikje van kunnen maken. Maar ja nu is het te laat.