Ikjes zijn rare dingen. Het zijn lezersanekdotes, maar zo’n anekdote moet wel aanspreken. En wat de een aanspreekt, daar moet de ander van gapen. De NRC-ikjesredaktie bedient beide doelgroepen. Neem nou zo’n standaardgrapje van ene Michiel, die een lang verloren kennis begroet met „Nee maar, jij hier. Ben je het zelf of ben je je zus?” Bettina Buissink, die de uitspraak zo opmerkelijk vond dat ze het naar de krant stuurde, sprong een gat in de lucht, trakteerde familie en collega’s op gebak met slagroom, want ze stond in de NRC. Gedrukt nog wel. En op de site. Maar NRC, oh NRC, wil je nou echt zo je krant vullen, ook al is het dan “maar” op de achterpagina? De Schrijvende Rechter (DSR) die op de NRC sinds jaar en dag zijn dingetje deed, en nu al weer zo’n 87 weken hier, oordeelde echter opmerkelijk barmhartig: “Een Ik-je dus waarin de inzender zichzelf onbedoeld te kakken zet – het zijn de diamantjes in de Ik-jesdrek. Complimenten aan de redactie voor het opdreggen. Eindoordeel: 8+ (zegge: achtplus)”. Lees verder “Dreggen naar diamantjes in ikjesdrek (87)”
Naar de inhoud springen
Bas van Vuren, aangenaam 