“Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling …”
“Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!”
Van deze abrupte mededeling op X vorig jaar november was ik dagen stil en bedroefd. Miriam Wesselink – alhier en elders ook wel reagerend onder het pseudo Luvienna – verwoordde hiermee nog eenmaal en zoals we nu weten voor het laatst publiekelijk haar gedachten. Ze deed dat op de sobere, nuchtere en doeltreffende manier die haar lezers van haar kennen, en kwam daarmee als vanouds recht bij ons allemaal naar binnen. Daarna werd het stil. Totdat ons deze week het verdrietige bericht bereikte dat ze op 23 juni jl. is overleden. Moge zij rusten in vrede. Heel veel sterkte aan de nabestaanden, in het bijzonder haar man Ruud. En opnieuw zijn we in de war en willen alleen maar stil zijn.
Ineens was ze weg Selma Ilona Rosalind Schepel 21 juni 1949 – 22 november 2015
“Hoi, ken jij Selma van het Volkskrant Blog?” Zo begon de treurige email die ik dit weekend ontving. Kennen, kennen, wat is kennen? Ik kende haar inderdaad van het vkblog. Toen dat ter ziele ging, ergens in 2010 of daaromtrent, reageerden we over en weer op elkaars blog. Zij was een van de eerste fans van mijn Mumbaifeuilleton en ze reageerde af en toe ook op andere verhalen, een jaar of twee geleden voor het laatst. Ik was een fan van zo’n beetje alles wat ze schreef en fotografeerde. Het ging bij Selma over Velsen, IJmuiden, Ruigoord, af en toe wat verder weg, over wat ze onderweg op de fiets tegen kwam, vogels, bijen, bloemen, vlinders, zwanen, paddestoelen, en heel veel dode heel erg platgereden dieren. Ze schreef over milieuvervuiling, recycling, maakte zich kwaad over het plastic in onze tandpasta, over stierenvechten en over het “driften”” van zwanen (“zwanen driften, godverdomme”). Selma Schepel was haar volledige naam, zo zag ik pas gisteravond, surfend om de trieste mededeling te verifiëren. Ook haar foto had ik nooit eerder gezien, dank aan Zilvertje. Lees verder “Selma, stadsfotograaf van Velsen, is er niet meer (103)”
“Graag speel ik zulke muziek dat ik erbij in slaap zou kunnen vallen”, zegt Phocas Kingma, “dat is zelfs één maal gebeurd. Dat zal niet meer voorkomen, want ik heb toch liever dat het publiek in slaap valt.”
Ik vond vorige week een stukje terug uit de “Dordtenaar”, d.d. 28 juli 1979. “Zonder muziek leeft Phocas Kingma niet” is de kop. Het gaat over een jeugdheld, een rolmodel, een eigenwijze muzikant en gebruiker uit Dordrecht. En een vriend van me. De Dordtse Herman Brood.
Ik was een jaar of vijftien en op de brug tussen ouders en wijde wereld. Ik wandelde een tijdje met Phocas mee. Die liet me kennis maken met muziek en alles wat daarbij hoort. We konden samen vreselijk lachen. En als ik bij hem thuis was, keek ik mijn ogen uit en ontdekte hoe het ook kon. Rommel is ok! Kamer opruimen hoeft niet! Vrijheid! “Mensen die het bij me thuis een rotzooitje vinden? Daar kan ik achter staan. Laat die mensen het hier maar komen opruimen.”
Phocas speelde in The Servants en The Living Kick Formation. The Living Kick Formation viel uit elkaar omdat drie leden in Den Haag op het postkantoor stuff stonden af te wegen. Dat deden ze doodkalm terwijl over hun schouders een politie-agent stond mee te kijken. Dat leverde destijds zes weken cel op. Met de band Snowflake kreeg Phocas vervolgens landelijke bekendheid, vooral toen ze samen met Humble Pie (Peter Frampton) speelden. Boudewijn de Groot produceerde hun succesnummer “Angel in the Sky“. Ze speelden in de Melkweg en Paradiso. Maar vielen uit elkaar toen een grote brand hun geluidsinstallatie (ter waarde van zesduizend gulden) vernietigde. Dat kon toen nog. En nooit een album gemaakt …
het nieuwe Snowflake zonder Phocas
Phocas is niet meer. Toen ik hem een paar jaar geleden probeerde terug te vinden via het management van het opnieuw opgerichte Snowflake, emailde zijn vroegere vriendin dat hij was overleden. Ik kan me als doodsoorzaak alleen maar een overdosis voorstellen. Maar ik heb het niet gevraagd. En ik weet dat hij ever since ergens daarboven op zijn gitaar zit te pielen. For sure.
Het krantenknipsel heb ik vanavond ritueel verbrand. Samen met mijn schoolvriend uit die tijd. Het ritueel was dat we er veel bier bij dronken en herinneringen ophaalden aan Phocas en aan onze jeugd. We waren het erover eens dat we voor een echt passend eerbetoon het knipsel hadden moeten oprollen en oproken. Sorry Phocas, we zijn te braaf geworden inmiddels. Benieuwd hoe jij nu zou zijn geweest, je zou 64 jaar oud zijn. Sommige mensen kun je je niet als bejaarde voorstellen. Forever young. Da’s het mooie als je te jong sterft.
Bas van Vuren, aangenaam 