Het ikje moet blijven, voor altoos en eeuwig (192)

Terugkijken en vooruitblikken op ikjes en actualiteit

De mensen vragen weleens aan mij: “Bas”, vragen ze dan. “Die ikjes uit de NRC waar jij zo mee dweept, is dat nou echt iets bijzonders, of zijn het gewoon lezersverhaaltjes die in elke krant zouden kunnen staan?”

Als ik tijd en zin heb, dan antwoord ik daar op. En soms ga ik er voor zitten, stop mijn pijpje, en steek van wal.

Die verhaaltjes mochten de journalistiek niet in de weg zitten en moesten gaan over hulliezelf, lezersanekdotes dus, want dat is onschuldig.

“Kijk”, zeg ik dan vriendelijk, “Die ikjes die dateren nog uit de tijd dat de krant een Meneer was. Journalisten schreven. Columnisten ook. En Hoofdredacteuren. Maar dat was het wel. Die hadden het Laatste woord en Gelijk. Lezers moesten lezen en ze konden hooguit hun gram halen via een ingezonden brief, die vaker niet dan wel werd afgedrukt. En die maar hoogst zelden tot iets als een rectificatie of een antwoord leidde. Op een goeie dag werd het internet uitgevonden. En kranten dachten dat ze niet lang meer te leven hadden.”

Ikje, wat is dat eigenlijk?

“Toen werden ze allemaal interactief, oftewel: de lezer mocht meedoen. In de Volkskrant mochten ze vrijuit bloggen. In de NRC mochten ze kleine verhaaltjes insturen. Piepklein en op de achterpagina. Die verhaaltjes mochten de journalistiek niet in de weg zitten en moesten gaan over hulliezelf, lezersanekdotes dus. Ze noemden het “ikjes”. Grappig gevonden. Het meest vernieuwende was dat alle reacties op die ikjes ongemodereerd op de site van de krant kwamen.”

Lees verder “Het ikje moet blijven, voor altoos en eeuwig (192)”

Selma, stadsfotograaf van Velsen, is er niet meer (103)

Selma Schepel
Ineens was ze weg Selma Ilona Rosalind Schepel 21 juni 1949 – 22 november 2015

“Hoi, ken jij Selma van het Volkskrant Blog?” Zo begon de treurige email die ik dit weekend ontving.  Kennen, kennen, wat is kennen? Ik kende haar inderdaad van het vkblog. Toen dat ter ziele ging, ergens in 2010 of daaromtrent, reageerden we over en weer op elkaars blog. Zij was een van de eerste fans van mijn Mumbaifeuilleton en ze reageerde af en toe ook op andere verhalen, een jaar of twee geleden voor het laatst. Ik was een fan van zo’n beetje alles wat ze schreef en fotografeerde. Het ging bij Selma over Velsen, IJmuiden, Ruigoord, af en toe wat verder weg, over wat ze onderweg op de fiets tegen kwam, vogels, bijen, bloemen, vlinders, zwanen, paddestoelen, en heel veel dode heel erg platgereden dieren. Ze schreef over milieuvervuiling, recycling, maakte zich kwaad over het plastic in onze tandpasta, over stierenvechten en over het “driften”” van zwanen (“zwanen driften, godverdomme”). Selma Schepel was haar volledige naam, zo zag ik pas gisteravond, surfend om de trieste mededeling te verifiëren. Ook haar foto had ik nooit eerder gezien, dank aan Zilvertje.   Lees verder “Selma, stadsfotograaf van Velsen, is er niet meer (103)”

Rob Alberts plaatst binnenkort een smakelijk recept voor komkommersoep (31)

komkommersoepDat was behoorlijk breaking news vorige week. De sympathieke ex-VK.blogger en docent in hart en nieren Rob Alberts – volgens DSR een “Echt Mens en Nieuw Persoon” – stelde vast dat de zomer normaal rustig en gemoedelijk voortkabbelt, maar dat we nu dagelijks “meerdere keren” verontrust worden over “oorlog en verderfelijke zaken“.

Daarom kondigde hij aan om op zondag een rustige wandeling door de stad te maken en daarna iedereen te trakteren op een komkommersoepje.rob alberts Hij verwachtte dat dit “overal pais en vree” zou brengen, de schat. Maar die hebben we keinodig hoor, de positivo’s, de eringelovers. Alles beter dan de verzuurde reageerders die je ook hebt.

Want zoals we nou inmiddels allemaal weten worden er in deze rubriek ikjes besproken.  “Ikjes?” horen we u toch weer roepen, “wat benne dat dan?” Kunt u daar eens mee ophouden alsjeblieft? U kent de ikjes drommelsgoed. Het zijn anekdotes die dagelijks worden aangeleverd door lezers van de NRC. Ze verschijnen hieronder in het reactieveld, elke dag vanaf een uur of twee. En dan gaan de reageerders los, op de ikjes en op elkaar. Helaas dus vaak keizuur. Waar heeft dat toch voor nodig?

Tja, laat dat gebak maar zitten, bakker. En Luvienna sist “uitgedroogde plattelandskever.

Wat een zeur, die misplaatste plattelander“, zegt Kees de Jongen bijvoorbeeld over een lezer die zijn ikje over de slechte bezorging van de NRC op het platteland bekroond zag met plaatsing en misschien al op weg was naar de banketbakker. De Schrijvende Rechter (DSR) bestempelt dezelfde winnaar als “geborneerde stadsjoffer.” Tja, laat dat gebak maar zitten, bakker. En Luvienna sist “uitgedroogde plattelandskever” tegen DSR. Dat laatste is dan wel weer aardig, qua origineel taalgebruik, ze sleept er de WoordvdWeekOorkonde mee weg.

Grappig is dat zij hiermee op de voet wordt gevolgd door DSR met zijn uitroep “Huisvrouwengekakel!” Laatstgenoemde reactie kreeg wel de meeste netto upduimpjes (14 up, 3 neer), hetgeen de inzender de Duimpjesbokaal oplevert.  Proficiat namens de hele apiedapie community aan krielkip en kemphaan.

fleuropWat ook niet kon, bij nader inzien, was ondergetekende die een opgeruimd huppelkutje met een fijn gezinnetje met hond,auto en pinpasjes toesnauwde: “Iew Mirjam, wat een enge dochter heb jij, wat een eng gezinnetje zijn jullie …” Als Mirjam haar adres via het contactformulier doorgeeft, dan stopt er binnenkort een fijn bestelbusje voor haar deur waar een vrolijke bezorger uitkomt met een ruiker en sorrykaartje.

Ach, kon ik nog maar één keer schuilen onder m’n vakantiesteen, in totale onwetendheid van al het gebeurde om me heen

Blogdichteres Indra verwoordde het algemene gevoelen zoals altijd weer treffend. “Je mooie intro biedt me troost, dichtte zij, “en doet me al weer snel vergeten dat ik net m’n schuur heb uitgehoosd. Ach, kon ik nog maar één keer schuilen onder m’n vakantiesteen, in totale onwetendheid van al het gebeurde om me heen”

Ook Klare taal liet weten blij terug te zijn “na veel opera en andere evenementen.” Riverside blues stelt het op prijs dat “Apie erin slaagt door zijn handschrift ’n aardig clubje bij elkaar te brengen & te houden.

Even schuilen voor het wereldleed, dat biedt het lezen en reageren op dit blog kennelijk. Geweldig om dit te mogen aanbieden. En nee, Kees de Jongen, niet op kosten van de belastingbetaler.  “Vast wel” schreef hij voor de zekerheid maar alvast bij zijn vraag.

Of datzelfde voor joop.nl geldt, zullen we nooit weten. Maar toen Klare taal meldde dat dit een aan de VARA gelieerde site is, richtte voormelde Kees zijn pijlen op hullies zijns inziens teveel verdienende personeel. Wat hier van waar is, en of het erg is, laten we maar in het midden. Feit is wel, zoals DSR terecht opmerkte, dat de VARA ons ook Ome Willem heeft gebracht. En zo is het: wie aan ome Willem komt komt niet alleen aan de VARA maar ook aan dit blog.

ome willem

de lachJa, kijk ze eens vrolijk zijn, ome Willem en zijn kornuiten. Het was de tijd van De Lach, waaraan het blog op zaterdag een Themadag wijdde. Op elke draad werd een cover uit de oude doos gepubliceerd. Echte borsten, dat zagen onze vaders, Heerlijk. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om.

Nee, vandaag de dag gaan er geruchten dat de NRC wordt verkocht aan de Telegraaf! Over broodje poep gesproken. Apiedapie kondigde onmiddellijk aan dat hij in dat geval zijn ikjesrubriek zal gaan heroverwegen, een actie die uiteraard door de zeurebeuries Kees en DSR met hoon werd onthaald. Maar het duurde niet lang of  onze held met principes (ja, ik heb het over mezelf) werd in deze nagevolgd door een landelijk bekende weliswaar op zijn retour zijnde vuilbekkende cabaretier. youpEnfin, we zien wel. Telegrofikjes motten we hier niet (met dank aan Luvienna voor de woordspeling).

Hoe dat ook zij, het is nu echt de allerhoogste tijd om naar beneden te scrollen en op zoek te gaan naar de highlights van deze week. Of om ze zelf te maken. Zeg rustig wat het ikje van de dag of een opmerking van deze of gene bij uzelve losmaakt. Voor u het weet bent u zelf een actief deelnemer en staan uw pennevruchten volgende week in het nieuwe intro. De drempel is keilaag. Inschrijven of registreren niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. That’s all!

duimpjesbokaalDuimpjes indrukken, op of neer, wordt zeer op prijs gesteld. De negatieve duimpjes worden tegenwoordig aangekondigd met een stripachtige kreet als “deng” of “beng” of met schijnheilige bezweringsformules als  “Vanwege je domme, nergens op gebaseerde aanname moet ik je, zoals gezegd zeer tegen mijn gewoonte en heug en meug, een onderduimpje doen toekomen” en “Ik moest dan ook wel, ofschoon met grote tegenzin en bij hoge uitzondering, een onderduimpje indrukken.” (beide pseudo-openhartige pareltjes zijn van Kees).

U zou ook kunnen overwegen om eens te beginnen met het plaatsen van het dagelijkse ikje. Niet moeilijk, nadenken niet nodig. Gewoon even doen en de snelste zijn. Het ikje van de dag staat HIER. DSR deed het vorige week met het ikje “stoer” en haalde er zowaar het 100e-reactievaantje mee binnen!  Gefeliciteerd vadermans, en een fijne vakantie nog.

De Ikjesdiscussies van vroeger blijven – voorlopig zonder betaalmuur – te raadplegen voor ieder die dat maar wil. Ook voor ieder die dat niet wil.  Have fun! 

Na het einde der tijden – OBA nieuwjaarsgedicht 2013

gedicht-oproep-2013De Onafhankelijke Bloggers Associatie (OBA) heeft opnieuw het initiatief genomen tot het maken van een gezamenlijk Nieuwjaarsgedicht. Tien bloggers schrijven elk een strofe, en dan maar hopen dat het wat wordt.

Vorig jaar werd het wat, zie hier.

Dit jaar …. oordeel zelf … En bekijk op de OBA website de deelnemers, wie deed wat, de commentaren, de aanmoedigingen, en andere wetenswaardigheidjes.

Weet ook dat de bijdrage van Apie aan dit festijn in het onderstaande is schuingedrukt. Dat schuine heeft niks meer te betekenen dan dat: dit stukje was van Apie. Lees verder “Na het einde der tijden – OBA nieuwjaarsgedicht 2013”

Kijk eens omhoog

Vliegen wil ik later

hoog in de lucht

maar ook weer naar benee

dat ik alles op de wereld kan bekijken

en wat te drinken neem ik mee.

Als ik dan boven ons huisje vlieg

dan zal ik roepen: papa, mama

kijk eens gauw omhoog.

Zie ik dan hun hoofden draaien

dan zeg ik lekker

keutel in je oog!

Geschreven voor Barbara Jansma’s serie “Beppe Maaike’s ondraaglijke vertellingen, De Vliegenier”. Het eindresultaat staat hier: Blogger’s Delight.

Sssst!! OBA Nieuwjaarsgedicht in progress

Sssst!! OBA Nieuwjaarsgedicht in progress … Dit is een Nieuwjaarsgedicht van tien bloggers (Simen Vrederat, Willm Kalb, Aline, Olijfje, Sjaal/Misja, Anja Verhaar, Svara, Apiedapie, Babbelgoegje en !100-woorden).

Organisator is de Onafhankelijke Bloggers Associatie. Apiedapie’s strofe is nummer acht (voor het gemak even schuingedrukt). Lees verder “Sssst!! OBA Nieuwjaarsgedicht in progress”

Toedeloe

De mazzel allemaal de groeten tot ziens en we zien mekaar vast wel weer en zo niet dan is het ook goed zo gaan die dingen het was leuk meestal tenminste en het einde was eigenaardig een krant onwaardig maar daar zijn we na een maand of zes zeven overheen zodat het goede in de herinnering blijft en dat was het dan dag vogels dag bloemen dag kinderen toen kwam de olifant met de grote snuit en die blies het hele blogje uit blup wie mij wil blijven lezen of ontmoeten kan op apiedapie.wordpress.comterecht daar is het inmiddels ook leuk en een drukte van belang maar ik had al gezegd dag vogels en zo en de olifant was er al en het hele blogje was uit blup PUNT

Afscheidsblog op het VK.blog, voorheen aan te treffen hier.

Op veler verzoek zomaar een mening over Apiedapie

Velen hebben mij gevraagd om eens wat fanmail te publiceren. Ik heb altijd gezegd dat ik daar niet aan begin, omdat het selecteren tot problemen leidt. Pak je een goeie, dan krijg je het verwijt te suggereren dat ze allemaal zo zijn, en dat je een ijdeltuit bent. En een slechte wil je natuurlijk niet nogeens extra aandacht geven. Maar men bleef zeuren, ook in de vriendenkring.

Vandaar dat ik vanavond gewoon alle reacties van de afgelopen vijf dagen (zaterdag t/m woensdag) op een hoop heb gelegd, en er eentje volledig blind uit heb getrokken. Erewoord. Ik heb niet gekeken.

De onderstaande is het geworden, geschreven door een zekere Heer Rozenwater en hij vergelijkt mij daarin met een andere blogger. Waarom weet ik niet. Ik heb de naam van die andere blogger geschrapt, want die komt er niet best af. Hier komt hij (licht gemodereerde versie):

#53
Ik zou X willen omschrijven als de vervelende versie van Apiedapie (oftewel Apie als de leuke versie van X). In feite is X de Mini-Me van Apiedapie (maar dan wel de lelijke versie).
Apie en X hebben veel gemeen: linksig, pleasers, ijdel, als je ze een paar regeltjes schrijft schrijven ze je er veertig terug, ze hebben gevoel voor humor, geloven in een rechtvaardige wereld, snel op hun teentjes getrapt, vergevingsgezind, religieus etc.
Maar veel belangrijker is het IMMENSE verschil tussen Apie en X! Waar Apie ALTIJD de juiste toon weet aan te slaan, mist X ALTIJD de juiste toon. Waar Apie als een adelaar (met brede vleugelslagen) ver boven het aardse gewoel uitstijgt, fladdert X amechtig rond in zijn benauwde kippenblogje. X stoot regelmatig zijn koppie aan het gaas (panisch op zoek naar meer bezoekers), Apie brandt zichzelve uitsluitend aan de zon en de brandvlek staat hem nog goed ook!
By Heer Rozenwater on 17/08/2011 – 19:55
En een dag later deed de lieverd er nog een schepje bovenop (uitsluitend ter wille van de geschiedschrijving hier weergegeven):
“Apie met zijn kwikzilverachtige brein, zijn onnavolgbare associaties, zijn superieure humor, er ligt toch wel een kloof van 150 IQ punten tussen jou en Apie, zeker als het gaat om taalgevoeligheid!).”
De gehele reactie in zijn context staat hier op drasties.

Zonder muziek leeft Phocas Kingma niet

“Graag speel ik zulke muziek dat ik erbij in slaap zou kunnen vallen”, zegt Phocas Kingma, “dat is zelfs één maal gebeurd. Dat zal niet meer voorkomen, want ik heb toch liever dat het publiek in slaap valt.”

Ik vond vorige week een stukje terug uit de “Dordtenaar”, d.d. 28 juli 1979. “Zonder muziek leeft Phocas Kingma niet” is de kop. Het gaat over een jeugdheld, een rolmodel, een eigenwijze muzikant en gebruiker uit Dordrecht. En een vriend van me. De Dordtse Herman Brood.

Ik was een jaar of vijftien en op de brug tussen ouders en wijde wereld. Ik wandelde een tijdje met Phocas mee. Die liet me kennis maken met muziek en alles wat daarbij hoort. We konden samen vreselijk lachen. En als ik bij hem thuis was, keek ik mijn ogen uit en ontdekte hoe het ook kon. Rommel is ok! Kamer opruimen hoeft niet! Vrijheid! “Mensen die het bij me thuis een rotzooitje vinden? Daar kan ik achter staan. Laat die mensen het hier maar komen opruimen.”

Phocas speelde in The Servants en The Living Kick Formation. The Living Kick Formation viel uit elkaar omdat drie leden in Den Haag op het postkantoor stuff stonden af te wegen. Dat deden ze doodkalm terwijl over hun schouders een politie-agent stond mee te kijken. Dat leverde destijds zes weken cel op. Met de band Snowflake kreeg Phocas vervolgens landelijke bekendheid, vooral toen ze samen met Humble Pie (Peter Frampton) speelden. Boudewijn de Groot produceerde hun succesnummer “Angel in the Sky“. Ze speelden in de Melkweg en Paradiso. Maar vielen uit elkaar toen een grote brand hun geluidsinstallatie (ter waarde van zesduizend gulden) vernietigde. Dat kon toen nog. En nooit een album gemaakt …

het nieuwe Snowflake zonder Phocas

Phocas is niet meer. Toen ik hem een paar jaar geleden probeerde terug te vinden via het management van het opnieuw opgerichte Snowflake, emailde zijn vroegere vriendin dat hij was overleden. Ik kan me als doodsoorzaak alleen maar een overdosis voorstellen. Maar ik heb het niet gevraagd. En ik weet dat hij ever since ergens daarboven op zijn gitaar zit te pielen. For sure.

Het krantenknipsel heb ik vanavond ritueel verbrand. Samen met mijn schoolvriend uit die tijd. Het ritueel was dat we er veel bier bij dronken en herinneringen ophaalden aan Phocas en aan onze jeugd. We waren het erover eens dat we voor een echt passend eerbetoon het knipsel hadden moeten oprollen en oproken. Sorry Phocas, we zijn te braaf geworden inmiddels. Benieuwd hoe jij nu zou zijn geweest, je zou 64 jaar oud zijn. Sommige mensen kun je je niet als bejaarde voorstellen. Forever young. Da’s het mooie als je te jong sterft.

Het ga je goed, man. Je bent niet vergeten.

En ook de stad Dordrecht is hem nog niet vergeten.

En verhip, laat ik nou nog wat uniek beeldmateriaal terugvinden van een dagje stappen in Amsterdam, omstreeks 1979 mensen, waar blijft de tijd.

Phocas en Indianena Phocas en neus

Bjorn is hier geweest met vriendin

Het was een miezerige zondagavond. Bjorn liep doelloos door de stad te dwalen. Zo doelloos als je alleen maar kunt zijn als je liefste vriendin het net heeft uitgemaakt. Als je weet dat je leven geen zin meer heeft. En als je weet dat je nooit meer echt gelukkig kunt worden.

In zo’n stemming kun je alleen nog maar gaan lopen. Zonder te kijken. En zonder dat het je kan schelen waar naar toe. Bewegen moet je. Je kunt niet binnen blijven zitten. En voor de rest maakt het je allemaal geen zak meer uit.

Hij voelde zich machteloos. Ze waren bijna een jaar gelukkig geweest. Hij had zich sterk gevoeld. Mooi. Geliefd. Bewonderd. Groot! En zij was stapelgek op hem geweest. Tenminste, daar ging hij nu aan twijfelen. Was het allemaal gespeeld dan? Hij had vanmiddag al haar emails weer gelezen. Sommige kende hij uit zijn hoofd. Haar chats op Skype. De gekke berichtjes op Facebook. De links naar muziek die ze had geplaatst. Met “I love you too!”

Nu leek het net alsof ze het toen al niet meende. Onzin natuurlijk. Gevoelens kunnen veranderen. Dat wist hij wel. Maar hij voelde zich verraden. En toen had hij alle emails en alle chats verwijderd. Op Facebook had hij haar niet alleen ontvriend, maar ook geblokkeerd. Zelfs zijn profielfoto mocht ze van hem niet meer zien.

Hij voelde een heel diepe pijn toen hij alles zat te deleten. Want het was wel definitief. Dat kon hij nu allemaal nooit meer bekijken. Ook de foto’s niet die ze vanaf hun mobiele telefoons naar elkaar hadden gestuurd. Wat als ze terug zou komen? Maar ze kwam niet terug, wist hij. Het was voorbij. Ze hoefde hem niet meer. Het zou nooit meer goed komen. Hij dacht terug aan het koude emailtje waarmee ze het, in één keer, ineens, zomaar, uit had gemaakt.

Een emailtje! Alsof hij een of andere spammer was. Ze had tijd nodig, had ze geschreven. Als ze voor elkaar bestemd waren, dan merkten ze dat vanzelf wel weer. Later misschien. Dat was onzin, wist Bjorne. Aan een relatie moet je werken. Zoiets gewoon aan het lot over laten is niet goed. En hij voelde zich als een blaadje dat in de herfst naar beneden dwarrelde. Totdat het op de grond lag in een grote plas.

Het regende. Onwillekeurig moest hij glimlachen. Als je in zo’n stemming buiten loopt dan regent het altijd, lijkt het wel. Maar zijn lach was niet echt. Zijn lach deed pijn. En hij werd kwaad. Hij werd woedend. Hij wilde het uitschreeuwen. En ineens deed hij het.

“TRUT!” brulde hij, met zijn kop in de koude wind. Er was niemand die het hoorde. Ze zaten allemaal binnen. “TRUT!” bulderde hij nog een keer. En meteen schaamde hij zich voor zichzelf. En was hij blij dat hij alleen was.

Hij schopte woest tegen een lantaarnpaal. Hard maar ook machteloos. De paal bewoog niet eens. En zijn voet deed pijn.

“Trut” zei hij zacht. “Raar tutje van me. Waarom doe je dit nou?”

En toen kwamen de tranen.

“Hé, we hielden toch van elkaar?”

En in gedachten keek hij haar aan. Hij zag haar ogen, die hem altijd zo vol brandende liefde hadden aangekeken. Zo diep. En pas toen zag hij waar hij was. De lantaarnpaal bij de sporthal waar ze elkaar voor het eerst hadden gekust. Hij keek aan de achterkant. En ja, hoor! Hoe was het mogelijk! De tekst die hij bijna een jaar geleden dolverliefd met een dikke viltstift op die paal had geschreven stond er nog: “Bjorn is hier geweest met vriendin”.

Hij moest toch weer lachen toen hij dacht aan die avond. “Niet mijn naam!” had ze uitgeroepen. Ze had toen nog een vriendje gehad. Die laatste i was bijna verdwenen op de bolle kop van het schroefje op de paal. De punt leek wel een vlaggetje. Ze hadden echt gegierd van het lachen.

Toen had ze hem aangekeken en zo ongelooflijk hartstochtelijk gekust, dat hij er nu weer de rillingen van kreeg. Heel even voelde hij haar warmte. Maar toen hij besefte dat het nooit meer zou worden als toen, werd de kou dieper dan ooit.

Zijn keel klapte dicht. Hij hijgde. Huilend liet hij zich met zijn rug langs de paal naar beneden zakken. Hij voelde de kou van de natte grond langzaam door zijn broek heen komen. Maar het kon hem niet meer schelen. Niets kon hem meer schelen.

En zo hebben ze Bjorn gevonden, de volgende dag. Hij was er geweest zonder vriendin, had hij alleen maar gemompeld. Hij was opgestaan en met zijn vader en moeder meegegaan. Die hadden niets gezegd, en alleen maar beschermend een arm om zijn schouders geslagen. Tussen hen in ging hij mee. De auto in. Naar huis.

Geschreven naar aanleiding van het bjornishiermetvrienden-initiatief van Jo Hendriks en Dianne Soli. Ook op Facebook. En kennelijk opnieuw van start gegaan? En nu ook: officieel erkend!