Na het einde der tijden – OBA nieuwjaarsgedicht 2013

De Onafhankelijke Bloggers Associatie (OBA) heeft opnieuw het initiatief genomen tot het maken van een gezamenlijk Nieuwjaarsgedicht. Tien bloggers schrijven elk een strofe, en dan maar hopen dat het wat wordt.

Vorig jaar werd het wat, zie hier.

Dit jaar …. oordeel zelf … En bekijk op de OBA website de deelnemers, wie deed wat, de commentaren, de aanmoedigingen, en andere wetenswaardigheidjes.

Weet ook dat de bijdrage van Apie aan dit festijn in het onderstaande is schuingedrukt. Dat schuine heeft niks meer te betekenen dan dat: dit stukje was van Apie.

Na het einde der tijden

In het aardse leven van beperkte duur
waar niemand de eeuwigheid is gegeven
tikt weg iedere seconde tot minuut en uur.
Met iedere tel verstreken korter dit leven,
zou er nog iets zijn na het einde der tijden?

Een hemel wellicht, met 80 mooie meiden?
Waar de helden van toen zich leuk verpozen
Met liefde, veel drank en nooit meer lijden
Hun aardse bestaan ging niet over rozen
een mooi hemels toetje komt hen wel toe

Maar nee. Die meisjes (het hoer moeten wezen moe)
vertrokken. Creëerden een eigen Elysée
met dansen, muziek, poëzie. Toedeloe!
Met Gratiën, Muzen, ook Venus ging mee.
Die hemel der ‘helden’… werd de hel van het rukken.

Maar Jantje doet nooit mee, die wil alleen maar pruimen plukken.
In die hemel, waar palestijnen en joden als broeders samen ‘leven’,
wat hier beneden maar nooit wilde lukken.
Waar André Kuipers, als hij ‘t gelooft, straks weer lekker kan zweven
rond van Gogh, die daar met vijftig tinten grijs wat zit te kleuren.

en onderwijl raakt het levenloze lijf doordrenkt met andere geuren
uit stof zijt ge ontstaan, tot koolstof zult ge wederkeren
de tijd die kan niet stoppen maar omhult het tijdelijk gebeuren,
het eind der tijden een verinnering aan aarde’s wisseling van kleren
emotie naar negotie waaraan in ‘t “Zuur” herinnering niet zal bestaan

Echter ‘t wanhopig vastklampen aan het onvermijdelijke vergaan
houdt hem gevangen in een eeuwige herhaling, onbewust.
Verloren in de helse wereld als simpel onderdaan
geregeerd door sleur, hebzucht, zorgen en lust
blijft hij snakken naar een onwaarachtig apocalyptisch slot.

Dat is niet alleen zijn, maar ons aller onontkoombaar lot.
Wij rijmden ooit een hemel op de aardse hel,
hebben met veel krakeel onszelf en de anderen bespot.
Laat de nieuwe tijd maar komen, maak een einde aan het spel.
Maar wat als het uiteindelijk toch anders gaat verlopen?

Op de grote kladderadatsch is ons hopen;
eerst die hele karavanserai naar de ratsmodee
dan pas kunnen we nieuwe draden knopen
die ons gaan leiden over de Panthalassazee
als pont naar daar waar nog niemand ging

Om de nek schrijnt het touw van de gouden welvaartsring,
maar na eeuwen in de ban van zijn “bezit is macht”
pleuren we hem nu in het vuur, dat zware klereding.
En dan onthult het fonkelnieuwe jaar met volle kracht
dat geluk al in onszelf zit en niet in wat we nog zonodig moeten

het inzicht, dat voorkwam het boeten
‘en net op tijd’ was de conclusie
aan’t eind der tijden nog zo wroeten
met hel en hemel als illusie
en dood als speling der natuur.