Laat mij treuren uren, dagen, eeuwen,
alle levens die nog komen gaan
laat de druppels van mijn tranen
stromen in de wijde oceaan.
Laat mijn leed bij vissen, krabben, wieren,
dalen in de diepte waar de stilte is
daar waar alleen de monsters leven
al het licht verdwenen is.
Waarom langer rouwen om de leegte
om gevoelens die niet meer bestaan
Daar waar geen sterveling kan kijken
daarheen wil ik eeuwig gaan.
Ik zal mij als een oester sluiten
weg van jou, je lach, de pijn
de herinneringen sluit ik buiten
ik zal alleen nog zijn.
Zwevend blubbend schemerschimmend
bellen lucht is wat je ziet
aan de oppervlak lijkt dat op leven
maar weet mijn lief ik ben dat niet.
Dan zal ik naar mijn oorsprong varen
in wolken nevel slierten wit en zacht
omhuld door fluwelen lichte stromen
word ik naar mijn bron gebracht
Dromen, wensen, gaan weer bruisen,
storten zich in de rivier omlaag
lief, blijf toch maar dicht bij ‘t water
da’s eigenlijk alles wat ik vraag.
Geinspireerd door Manuela Fernandez Santamaria (tekst) en Liang JunWu (beeld) voor het eerst gezien en gelezen op het kwaliteitsblog van de Heer Rozenwater.
Is het stervenstijd Apie?
LikeLike
Is dit een antwoord van het Katwijkse meisje aan Zee?
Nee, we zullen het nooit weten ben ik bang.
Ze zegt: Ik ben dat niet.
LikeLike
ontroerend mooi….
LikeLike
Toch kon ik best wel een beetje gedichtjes schrijven toen …
LikeLike