Eindelijk zon. Ik besluit de boodschappen te combineren met een fietstochtje door Amelisweerd. Diep in gedachten kom ik Utrecht weer binnen en wacht op groen. Als ik mag oversteken blijven de auto’s maar doorrijden.
„Het is groen, ik ben aan de beurt”, roep ik zonder veel effect. Ik waag het erop en zoek een doorgang. Nadat ik met veel moeite de overkant bereik, roept een vrouw uit een van de auto’s: „Toon toch respect, stomme kut!” Ik kijk over mijn schouder. Pas dan vallen me de witte strikjes aan de antennes op en rijdt de laatste wagen van de begrafenisstoet voorbij …
Tot zover het “ikje” van Renate Hilderink, heden verschenen in de NRC. De “Hikjesman” voegde er heden (op drasties) zijn geheel eigen vervolg aan toe:
…. “Ken je je dooie niet ergens anders begraven, eikel!” schreeuw ik, steek mijn vinger op en vervolg mijn weg. Ik hoor achter mij de gierende banden van een auto. De auto heeft zich uit de begrafenisstoet losgemaakt en komt in volle vaart op me af. Ik kan nog net opzij springen.
Maar het portier vliegt open en een woedende vrouw stapt uit. “Je bent een respectloze kut!” roept ze.
“Ja, dat zei u net ook al”, merk ik waardig op en laat er goedmoedig op volgen “toe lief mensje, ga terug in de stoet, ga je man, broer, holmaat, of wat het ook was lekker begraven, en kom dan later eens bij me langs. Drinken we d’r een kop koffie op.”
Ik geef haar mijn kaartje en stap op mijn fiets. Achter me hoor ik zacht snikken. Ik beheers me en rijd door, want dit hikje zou anders echt te lang worden.
Ik moet namelijk ook nog beschrijven dat ik door al dat gedoe wel mijn lekkere Amelisweerdgevoelens kwijt was. En er thuis achter kwam dat ik mijn volle boodschappentas ergens had laten liggen. En dat die vrouw diezelfde avond nog bij me langs kwam en dat ze de tas bij zich had! Dat we samen nog een fles cognac hebben leeggedronken en gegierd hebben van het lachen.
Als ze weer eens iemand gaat begraven, dan sta ik daar weer, hebben we afgesproken.
Bas van Vuren, aangenaam 
Zeer respectloos om zo’n lief aapje als respectloze kut te betichten.
Nee, dit is een verhaaltje van de “Hikjesman”, Ilona, niet van Apiedapie. Ik dacht, kom, ik zet hem eens in het zonnetje.
Voor mijn beurt gesproken. Moest effe wennen aan het rollenspel.
Ik ben dol op wendingen. :)))
Als ik dan de A27 ben overgestoken is dat himmlische Amelisweerdgevoel toch wel weer verdwenen.
Over de doden niets dan goeds.
Kan het zijn dat ik niets begrijp van dit verhaal?
Maar dan ook niks.
Waar gaat het over?
Is dit de moderne tijd of zo?
Toevallig is dit de dag dat mijn moeder 52 jaar geleden stierf, dus ik heb een zeker jaarritme ontwikkeld wat het denken aan begrafenisstoeten en wat daarop volgt. betreft.
Ik houd me graag aan hoe het vanouds hoort.
Gelul over kut hoort niet bij de dood, en zeker niet bij uw platte gescheld:
http://selmasalo.wordpress.com/2010/09/28/kut-is-lekker-lul-zak-klote-trouwens-ook/
Kom kom … De personages in het verhaal schelden (met een functie, die men al dan niet vat, verhaaltechnisch gezien) maar de schrijver niet hoor. En ik al helemaal niet Dit is geen dagboek. Dit is proza.
hahaha, schitterend!
(en interessante link ook!)
Ik krijg meldingen dat je moet inloggen om hier te reageren. Hoeft dus niet. Gewoon naam en (fantasie) email invullen, en ook jouw reactie staat erop!! Toch?
Eind goed, al goed. Gelukkig maar!