Een blikje achter de schermen van de huilbaby

Zoals ik vandaag heb ontdekt heeft een collegablogger een paar weken geleden gemeend om passages uit onderlinge emailuitwisselingen en chatsessies tussen hem, anderen en mij op zijn blog openbaar te moeten maken. Sommige dateren wel van tien (10!) jaren terug.

“Jij was afstandelijk, wantrouwig en behoorlijk arrogant.”

De aanleiding was en is futiel. We hebben elkaar vorig jaar samen met een paar andere fans van me een keer in Utrecht live ontmoet. Ik vond het niet zo gezellig en hij wel. Toen ik een half jaar later daarop terugkijkend in het algemeen zei dat er bij die ontmoeting “een vervelend sfeertje” hing en dat ik daarom iets eerder dan gepland was opgestaan, ging hij door het lint. Hij was persoonlijk beledigd en diep gekwetst. Ik had zelfs “met terugwerkende kracht een leuke middag voor hem verpest”. Hij meende als volgt te moeten natrappen: “Nou, de sfeer was uitstekend hoor toen jij was opgestapt. We hebben nog gezellig over jou zitten roddelen. Jij was afstandelijk, wantrouwig en behoorlijk arrogant. Iemand die zich te goed voelt voor een bepaald gezelschap kan inderdaad beter opstappen. ”

Ik heb hem meerdere malen gemeld dat hij hiervoor niet mijn toestemming heeft.

Toen ik achter de schermen probeerde om hem tot bedaren te brengen, ging het van kwaad tot erger. Het waren “ellenlange geestdodende herhalingen van zetten” en hij publiceerde vervolgens dus een karakteraanval met verhalen en citaten op zijn blog, over uiteenlopende voorvallen van de afgelopen jaren met het dreigement dit maandelijks te gaan doen. Ik heb hem meerdere malen gemeld dat hij voor het publiceren van mijn e-mails niet mijn toestemming heeft.

Erg? Ja. Schokkend? Nee. Maar zoiets doe je dus niet, dat lijkt me nogal duidelijk. Het is een piepklein intern conflictje, daar vermoei je geen anderen mee. Ik heb dan ook niet gereageerd op zijn (onjuiste) voorstelling van zaken. Niets is immers zo gemakkelijk dan je eigen gelijk te illustreren aan de hand van citaten uit discussies zonder de hele context te delen, terwijl je bovendien weet dat de ander toch niet zal reageren. Da’s vrij spel.

Maar ik heb die hele emailuitwisseling over die ongezellige borrel in Utrecht zojuist nog eens bekeken, het meeste was ik allang vergeten, en heb toch wel wat nieuwe inzichten vergaard. Het merendeel laat ik onvermeld, vanwege privacyoverwegingen, maar ook omdat het gewoon niet interessant voor anderen is.

De huilbaby zocht weliswaar hulp bij de andere deelnemers aan het gesprek maar krijgt die reikende hand dus gewoon niet.

Eentje wil ik er jullie toch niet onthouden. En dat is dat de andere twee deelnemers aan die ontmoeting – D. en L., en dat zijn echt de enigen die er ook over mee kunnen praten – zich tamelijk gedeisd hebben gehouden. Was me niet zo opgevallen, maar nu ik de hele reeks weer eens overlees dus wel. De huilbaby zocht weliswaar hulp bij de andere deelnemers aan het gesprek maar krijgt die reikende hand dus gewoon niet.

Zie deze passage bijvoorbeeld van 23 januari:

D. verklaart onomwonden: “Er staat me geen gemeen geroddel bij nadat APD was opgestapt”.

De huilbaby reageert: “Het was niet gemeen maar er werd wel over Bas geroddeld. Hij was nog niet opgestapt en jij begon opgewonden over hem te roddelen en het was niet bijzonder positief. Je verbaasde je hevig over één of andere reactie van hem.”

D.: “Ik zou niet weten waar ik ‘opgewonden’ over zou moeten hebben geroddeld. Die veronderstelde verbazing zou me toch wel moeten zijn bijgebleven. Het lijkt me dat er sprake is van enige epische verdichting.”

De huilbaby geeft het niet op en zegt “Misschien weet L. het nog?”

L.: “L. heeft een slecht geheugen, vooral wat vervelende dingen betreft. :-p “

Niets is er immers beter dan een biertje te drinken met elkaar, niet?

Vervolgens spreken we in deze emailuitwisseling met zijn vieren af om elkaar dit jaar weer eens te ontmoeten en stellen zelfs een tentatieve datum vast, te weten 3 augustus. Niets is er immers beter dan een biertje te drinken met elkaar, niet?

Dan denk je dat het klaar is. Conflictje opgelost of op z’n minst gesust.

Maar vanuit het niets reageert de huilbaby dan ineens een dag later als volgt:

“APD, een geweldig mens, een voorbeeld voor ons allemaal, maar wat wordt hij vals en arrogant als hij ook maar de minste kritiek krijgt.”

In het vacuüm van een grotendeels verbluft en oorverdovend stilzwijgen gooit hij er nog wat ongevraagde kwalificaties tegenaan.

Ik ben “onwaarschijnlijk arrogant en zelfgenoegzaam”.

En: “Ja, in moeilijke tijden leer je Bas echt kennen. Dan weet je meteen hoeveel waarde je moet hechten aan zijn warmhartige gladde praatjes op andere dagen.”

Een paar uur later voegt hij me toe: “Iemand van dronkenschap betichten is smerig en iemand een sneu mannetje noemen is net zo smerig.”

Nog weer een laagje valser wordt het als hij na een paar dagen net doet alsof hij excuses wil gaan maken: “OK, omdat je er zozeer meezit zal ik dat arrogant officieel op je blog terugnemen. lk zet er dan wel even bij dat je een uiterst sneu mannetje bent” en dat inderdaad op het blog doet, wat zou mogen, maar er letterlijke citaten uit mijn emails bij zet, uiteraard volledig uit zijn verband gerukt.

Die reactie heb ik niet doorgelaten, niet vanwege de inhoud, maar vanwege de netetiquette.

Citeren uit persoonlijke emails doe je niet zonder toestemming van de verzender van die email (uiteraard is er nu een nieuwe situatie ontstaan, waarin de huilbaby ondanks mijn bezwaar wel citeerde uit mijn emails, en ik me bij hoge uitzondering niet gehouden acht om de vertrouwelijkheid van zijn emails wel te waarborgen). De namen van de andere gesprekspartners houd ik echter voor me, daar hebben ze recht op!

Volgens de huilbaby werd zijn reactie trouwens vanwege een andere reden niet doorgelaten: “De geciteerde citaten maken klip en klaar duidelijk hoe onvoorstelbaar hypocriet hij is. Logisch dat Bas door het lint gaat bij het idee dat betreffende woorden openbaar worden gemaakt. 🙂 Veel slechter geweten kun je toch niet hebben.”

“Bas vindt zichzelf een geweldig mens”

En een uurtje later: “Bas vindt zichzelf een geweldig mens, het kán alleen aan de anderen hebben gelegen.”

Inderdaad, de machteloze frustratie druipt ervan af, daar hoef je geen psychologie voor gestudeerd te hebben, een beetje mensenkennis is al voldoende. Chapman bleef er jaren mee lopen, maar toen liep het wel heel erg slecht af voor zijn idool. Blij dat ik in het verre buitenland woon.

Maar als ik geduldig en analyserend blijf antwoorden komt hij met deze toch onvoorstelbare opmerking: “Je bent weer in je manische fase.” Gevolgd door: “Bas heeft last van cognitieve dissonantie en probeert die onaangename spanning van zich af te schrijven.”

Als de huilbaby tot slot expliciet gaat dreigen om de emails op zijn site te zetten, iets waar ik niet vanwege de inhoud maar vanwege de inbreuk op de normale netetiquette bezwaar tegen maak – in normale bewoordingen – komt er een triomfantelijk: “Je angst is voelbaar…”

Dit, lieve lezers, is de huilbaby, dit is een kijkje in zijn hoofd. Mijn diagnose vanaf een afstand (en dit is een stijlpersiflage op zijn eigen gedrag naar mij toe) is dat hij rijp is voor heel wat persoonlijke sessies en ik hoop van harte dat het ziekenfonds dat allemaal gaat vergoeden.

Tot slot citeer ik wat D. er destijds ook nog over zei. Iets wat de huilbaby er dus niet van heeft weerhouden om zijn sneue dingetje te doen. Voor zover ik kan nagaan, ik heb niet zijn hele onwelriekende site uitgespit, kijkt een handjevol toeschouwers vooral wat gegeneerd toe. En gelijk hebben ze.

“Je hoeft me niet te benaderen voor het valideren van je onfris gekwakzalf.”

“Je mag op de blog beweren wat je wilt, en laat je vooral niet intimideren door APD, maar als je op zo’n manier gaat psychologiseren, zet je jezelf buitenspel en verspeel je alle sympathie en krediet. Laat het diagnosticeren vooral aan artsen over.

D. is in het verleden op eenzelfde wijze door jou onder handen genomen, en ik heb dat als onheus en schofterig ervaren, en je dat ook laten weten. Je hoeft me niet te benaderen voor het valideren van je onfris gekwakzalf.”