Bulderbos, 17 januari – Blogbeheerder Bas van Vuren heeft vandaag de prijs voor de 100e reactie op zijn blog aan een wel heel bijzondere reageerder uitgereikt, te weten aan zichzelf. De zwaarvergulde lepeltjes gaan reglementair naar de reageerders die precies de 100e, 200e enz. reactie plaatsen op het wekelijkse “intro”. Dit is een compilatie van commentaren van het ikjespanel op de lezersanekdotes (“ikjes”) die dagblad NRC dagelijks plaatst. Vorige week werd de 100e reactie geplaatst door de sitebeheerder zelf. In een toelichting op de site geeft Van Vuren te kennen de uitreiking te betreuren en hij bestempelt het zelf plaatsen van de 100e reactie bij zijn eigen artikel als “per ongeluk (…) Ik ben er niet trots op (…) Ik ga nog beter opletten. Ik weet nu hoe het moet voelen als je bijvoorbeeld als NRC-opinieredacteur een ikje van jezelf laat plaatsen. Je voelt je vies, leeg, mislukt. Gelukkig gaan die gevoelens doorgaans weer over.” Een onafhankelijk onderzoek acht de populaire websitebeheerder vooralsnog niet nodig.
De ikjes gingen vorige week over zelfrespect, een wasstraat, de padvinderij, de slimste mens en tongzoenen, de backoffice van een ijzerwinkel en het achterwerk van een trein. Dus veel slechter qua timing had de affaire niet los kunnen breken.
Klare Taal vond het ikje “een niksje”
Marjan Oudshoorn, auteur van het ikje over zelfrespect, had een wandelafspraak met een vriendin die ze lang niet had gezien. De avond voor de wandeling ontspon zich via Whatsapp een gesprek tussen de beide vrouwen waarin het woord “zelftest” door de autocorrectie werd omgezet naar “zelfrespect”. Marjan zag dit vermakelijke voorval gelukkig gepubliceerd in de NRC. Het ikjespanel was zo mogelijk nog genadelozer dan anders. Een ikje “om te huilen”, oordeelde Ilona. “Een hopeloos ikje” vond ook Bertie. “Het had nog veel erger kunnen uitpakken”, zo vond Pawi. “Een lullig ikje” oordeelde Lummel bondig. En Klare Taal vond het ikje “een niksje”.
Op de afschrijving stond “beunhaas”
Pawi illustreerde haar eerdere oordeel magistraal door een eigen zelfmeegemaakte ervaring over autocorrectie te delen. Ze had ooit een bedrag overgeboekt naar haar tuinman die de beukenhaag had gesnoeid en daarbij als onderwerp “beukenhaag” gekozen. Dacht ze. Op de afschrijving stond “beunhaas”.
Freek Baars schreef ook een anekdote over spraakverwarring maar dan in het echte offline leven. Hij moest bij de wasstraat een keuze maken uit “showroom quality”, “glanzend en beschermd”, “glanzend” en “schoon”. Gewoon schoon leek hem voldoende en dat wasprogramma bestelde hij dus bij de kassajongen met de woorden “Schoon, alsjeblieft”. Met grote ogen keek de jongen hem aan. “Wat nou schoon? Bij de bakker zeg je toch ook niet “BROOD”?! riep hij verontwaardigd uit. Uiteindelijk bleek dat het joch de namen voor de wasprogramma’s nog niet uit zijn hoofd kende.
Een spraakverwarrinkje dat mij zelf deed denken aan het “vier ons gehakt” bij de slager, waarna er nijdig vanachter de toonbank werd geantwoord met “vier zelf jullie gehakt!” Enfin, ook het ikje van Freek kon het ikjespanel niet bekoren. “Het verdrinkt in de bombastische kolder”, vond Pawi.
Toen was het alweer woensdag en tijd voor het derde ikje van de week. Dat ging over de padvinderij en werd geschreven door de bekende ikjesschrijfster Trees Roose. Ze schreef dat ze ooit een belofte moest afleggen voor een baan bij de overheid. Overweldigd door het moment stak ze daarbij twee vingers omhoog. Voordat ze “dat verklaar en beloof ik” kon zeggen merkte de voorzitter op: “We zijn hier niet bij de padvinderij, hoor.” Kan allemaal best wel grappig zijn, zo oordeelde het ikjespanel, maar of je dat nou als voorzitter moet doen? Ilona: “Ik begrijp Trees wel, maar de voorzitter niet. Lekker welkom zeg”.
Linda Kruijver kijkt samen met haar tienerdochter naar De Slimste Mens en moet lachen als dochterlief bij de vraag “Wat weet jij van het bekken bij de mens?” meteen “tongzoenen” roept. Wij ook. Het is kenmerkend voor de belevingswereld van de puber, vond Pawi, althans die van vóór corona. Met een knipoog naar een ikje van weleer bestempelde De Schrijvende Rechter (DSR) het voorvalletje als “puberistisch”. Mijzelf deed het onderwerp denken aan een van de nog altijd meest gelezen blogs alhier op de site over kussen en waarom dat zo gezond is. Het is alweer bijna zeven jaar geleden dat voormalig sterauteur Luvienna hiervoor de ruwe kopij aanleverde, maar het stuk is nog altijd leerzaam en prettig om te lezen, vooral ook door de levendige video’s.
De ikjesschrijvers reageren maar heel zelden op wat ze allemaal om de oren krijgen
Dat zal over een tijdje niet gezegd worden van het wat moeizame ikje over de “backoffice” dat Paul Veen geplaatst zag. Hij beschreef hoe hij bij zijn ijzerwinkel in Amsterdam in deze coronatijd toch nog vlotjes een meter “draadeind” kon kopen. Wie wil weten hoe draadeind eruit ziet, wie echt helemaal geen andere interesses in het leven heeft, die kan zich vervoegen bij de buurman, die ene die zich qua creativiteit beperkt tot het googelen van en linken naar plaatjes bij de ikjes. DSR vond de ikjesschrijver een “droogstoppelaar” die volgens hem misschien wel een voormalig BHV-er in het basismetaalwezen is. Dat zou ook mij niet verbazen. Maar we zullen dat natuurlijk nooit helemaal zeker weten. De ikjesschrijvers lezen hier wel mee, maar reageren maar heel zelden op wat ze allemaal om de oren krijgen. Misschien is dat maar beter.
Ook het ikje van E.C. de Koning moest het ontgelden. Maar zeg nu zelf, als je als volwassen kerel moet ginnegappen over een conducteur van een trein die het over de “backside” van een trein heeft en daar dan als eindredacteur gnuivend ook nogeens “Achterwerk” boven zet, dan ben je wel een beetje van het padje. “Nauwelijks de moeite waard” die pointe, oordeelde DSR hard. “De grap is duidelijk, maar op de een of andere manier spreekt het me niet aan”, zei Bertie wat milder. “Gaat de ikjesschrijver de volgende keer los op het achterwerk van de maan?” vroeg ik zelf minachtend en retorisch tegelijk. Ad Hok, onze Nederlandse Amerikaan, wist dat het inderdaad “the rear of the train” zou moeten zijn, maar dat native speakers geen enkele moeite met het begrijpen van “backside” zouden hebben.
Altijd welkom natuurlijk hier op het VPRO van de ikjesbesprekersblogs
Misschien gaan we in 2022 een mooie traditie in ere herstellen: laten zien dat het ikjespanel zelf ook heel goed kan schrijven. Lummel kondigde alvast een boekbespreking aan van een paar Franse diepliteraire boeken. In het Frans! Altijd welkom natuurlijk hier op het VPRO van de ikjesbesprekersblogs.
DSR krijgt naar eigen zeggen in de toekomst misschien wel weer inspiratie voor “een feuiletonnetje” of een serie korte verhalen. “Op schoot bij Mijnheer Bloem, of hoe ik dammen leerde” luidt de veelbelovende titel van een eerste verhaal, dat misschien het succes van de beklemmende serie over de Hoefbekapper zal doen verbleken. Laat maar komen, hoorde je de hele reageerdersschare handenwrijvend roepen.
Heer Rozenwater zou graag een autobiografie schrijven, waarin hij zijn levensgeschiedenis “tot in de kleinste details” gaat beschrijven met verhalen over zijn hond Bello, zijn vader en moeder, opa en oma, en ook hoe hij “enige tijd lid is geweest van de Jesus People.” Doe maar niet, was het algemene oordeel.
Om een voorbeeld te geven en de schrijfsappen van de reageerders wakker te maken plaatste ik een zelfgeschreven en eigen meegemaakt ikje dat de NRC niet heeft willen publiceren. Ten onrechte, zo bleek wel uit het lovende commentaar van de kenners alhier op de site. Maar goed, daar koop je weinig voor. Hier komt het:
Engels
Na het vertrek van station Amsterdam-Zuid spreekt een treinbegeleider onze coupé toe. Staande in het gangpad vertelt hij een lang verhaal over een klasje conducteurs in opleiding dat tot Venlo vier keer langs zal komen. Ze zullen folders, koffie en attenties gaan uitdelen. Ze zijn te herkennen aan hun NS-uniformen.
De volle treinwagon wacht in stilte tot hij zijn verhaal heeft afgemaakt. Aan het slot vraagt de begeleider “of er hier nog mensen zijn die deze informatie in het Engels nodig hebben?” Hij kijkt rond en constateert “Ook hier niemand” en beent de coupé uit.
“What was that?” hoor ik een man vragen.
Bas van Vuren
Maar goed, het ikje ligt pas een half jaar in de inbox van de ikjesredactie te weken, het kan nog best.
Wil jij net als Ilona, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuurtje©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep ergens in de polder. Man, wat was het koud! Toen kwam ik bij een vaart. Gelukkig lag er een brug overheen en kon ik mijn kleding aanhouden. Dat vonden ook de fietsers fijn, die van links naar rechts en ook van rechts naar links langszoefden op weg naar verre verten. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Fietser op bruggetje” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goedemorgen zeg. Wat een uitgebreid intro, er was ook veel gebeurd, en op de valreep.
En toch nog op de maandagochtend gepubliceerd.
Knap werk.
Op de koffie
De wilgen aan de oever van het slootje achter mijn huis worden geknot. De mannen (plus een vrouw) van het Amsterdamse groenbeheer slepen met afgezaagde takken door de modder, het is zo te zien en te horen zwaar werk. Als ik vraag of ze koffie lusten, klaren de gezichten boven de oranje pakken op. Allemaal melk en suiker, graag. Een koekje erbij slaan ze ook niet af. De minst verlegene van het stel aait de kat en mompelt iets over mijn buitenbank die, tot zijn kennelijke ongenoegen, vol bladeren ligt. Dan monstert hij de rest van de tuin, kijkt me aan en zegt: „Wat een troep hè?”
Mirna van Dijk
“Plus een vrouw” … Wat wil de schrijfster hiermee zeggen?
De vonk sloeg over.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Ja, ik denk ook dat hij bleef slapen.
Serveerster ontmoet eenvoudigen, het is een originele invalshoek. En wat een omschrijvingen allemaal: mensen, pakken, knotwilgen, niets blijft onbenoemd.
Het koffie-arrangement wordt in ook wel ‘Doe maar zo duur mogelijk!’ genoemd, maar daar waren ze natuurlijk te verlegen voor.
Waar, op de bank met bladeren?
Niet om er nu voortdurend een punt van te maken, maar de plaats van handeling is weer dezelfde als altijd -zucht-.
Ja, moest ik ook aan denken, weer Amsterdam, maar ja, het helpt kennelijk niet. Laten we er maar over ophouden.
Ik denk nog altijd dat het niet komt omdat er zoveel ikjeswaardige dingen gebeuren in die stad, maar omdat de inwoners echt denken dat iedereen ze wil weten. Denk je nou echt dat er elders geen tuinmannen bij een vrouwtje op de koffie zitten?
Bescheidenheid is een deugd, waarmee je geen achterpagina’s vult.
Je kunt er wel over willen ophouden, maar zo komt er nooit een einde aan het voortdurende metropolitan privilege en de daaruit voortvloeiende attitude of entitlement, ook op dit forum.
Bewustwording is een eerste stap naar verbetering.
Ikjes uit Amsterdam in een ander lettertype afdrukken, zou dat wat zijn?
Ik weet niet precies waar HR op doelt, moet ik toegeven. Hij zoekt vermoedelijk weer spijkers op laag water. Uiterst denigrerend commentaar op zijn blog van mij? Ik heb geen idee. Misschien was het een commentaar op diens creativiteit, tot uiting komend in het stompzinnig googelen van en linken naar het onderwerp van het ikje? Is toch een mening, mag dat ook al niet meer in dit land?
Het is overigens een misverstand dat reacties alhier worden goedgekeurdals ik het er mee eens ben. Ook als ik het niet met reacties eens ben – ook als ze grievend commentaar op mij bevatten – worden ze gewoon doorgelaten. De site staat er vol van, zou ik zo zeggen. Niet alleen van HR, maar ook afkomstig van reageerders als Keessie, Pimm’s, DSR (in de oude tijd) en vele anderen. Dat hoort er nu eenmaal bij helaas.
Moderatie wordt alleen toegepast als het vulgair taalgebruik is, stalking, of het naar mijn oordeel een aantasting van privacy en gevoel van veiligheid van andere reageerders betreft. Of ik het inhoudelijk met de reactie eens ben, of ik hem treffend, grappig, zinvol etc. vindt is voor moderatie volledig irrelevant.
Ach ja, ze zit vast op schrijfles.
En goedemorgen. Een lang intro lezen is een goede maandagochtendgewoonte.
Tweemaal goede 😦 . Ik moet ook op schrijfles.
volgens mij gaat er een Amsterdammer met het lepeltje vandoor deze week: Brian Brobbey.
Het ikje is echt helemaal nix. Aggenebbisch.
Dat het in A’dam gebeurde las ik overheen. Gewenning misschien.
Maar mijn gedachten dwaalden onmiddellijk af naar een gebeurtenis die mij overkwam in het vakantiehuisje bij Ommen.
Die mij toen weer deden denken aan de film Straw Dogs.
Een Hikje:
Groningen (Hik)
Wij vieren vakantie in een bungalow van mijn schoonouders op het platte land. Mijn man gaat met de oudste twee kinderen een fietstocht maken.
Halverwege de ochtend staat een grijze man in overall, leunend op een schop, op het pad naar ons huisje te kijken.
“Wat doet die meneer?” vraagt mijn jongste.
“Ik weet het niet, let er maar niet op”, antwoord ik, en ik neem hem mee naar de keuken.
Als ik na drie kwartier durf te kijken, staat ie er nog. Ik krijg de zenuwen maar dan vertrekt hij gelukkig.
’s Middags vertel ik het aan mijn man, die zegt: “Oh, die wachtte gewoon op een kopje koffie. Doen ze hier gewoon. Heb je hem niet gegeven?”
Het is inderdaad keivreemd dat in de Nieuwe Rotterdamsche Courant zoveel Amsterdamsche ikjes verschijnen 😉
Met een ander lettertype stel je je maar bloot aan beschuldigingen van achterstelling etc.
Benoemen en bespreken, keer op keer, lijkt me de aangewezen weg. En luisteren, met een open oor en hart. -milde glimlachicoon-
In zijn rijtje grievende commentaargevers laat APD zichzelf trouwens achterwege. In de oude tijd konden reageerders die niet eerbiedig genoeg waren een klets met de natte vaatdoek om hun oren krijgen en zelfmoderatie is hier nog nooit vertoond.
Waarom ziet HR zichzelf trouwens als een collega van APD? Hier is het een discussieforum, met regelmatig nieuwe topics – een discotheek vergeleken bij HR’s strengbewaakte stiltecentrum.
Attentie en om verwarring te voorkomen: de nieuwe reageerder die zich tooit met de naam Bertje © is een andere dan Bertie. Wij heten Bertje welkom en hopen op een aangenaam verblijf.
Een fijn, herkenbaar Ik-je van I. En Ommen is een prettige plek op dees’ aard.
NRC Handelsblad bestaat sinds 1970, als resultaat van een fusie tussen twee oude kranten: het in Amsterdam gevestigde Algemeen Handelsblad (opgericht in 1828) en de Nieuwe Rotterdams(ch)e Courant (1844). Dat waren twee liberale kranten waarmee het in de jaren voor de fusie financieel slecht ging.
Bron: NRC Handelsblad
bovenstaande was natuurlijk bestemd voor Bertje ©.
Is dat Bertje van de weemoedige gedichten? Die lazen we graag. En als het een nieuwe Bertje is, lezen we ook graag zijn nieuwe gedichten. Net als die van Bertie trouwens.
Mirna is in gedachten al bij de afwas. Ja hoor eens, koffiekopjes omspoelen gaat nog wel, de suikerpot, het melkkannetje en de lepeltjes, mwah, maar de schaal van de koekjes…dat gaat net iets te ver. Zeker als ze gaan mopperen over je tuin. Doe er dan wat aan, mannen (plus een vrouw)!
Ilona’s ikje is er eentje zoals het hoort. Met zelfspot en al.
We weten niet welke Bertje dit is en wachten het af.
Ik ben de originele Bertje, de enigszins onbenullige reageerder uit Belgie.
Welkom Bertje. Onbenullig heb ik nooit zo gemerkt, maar wie weet. Doe je best!
Hebben we het hier over dezelfde Bertje die nog samen met Bertie op een gedeelde derde plaats terechtkwam bij de Reageerder-van-het-Jaar-Verkiezing 2016:
DSR (4), Luvienna (4)
Bertje (2), De Geheimzinnige Inzender (2), Bertie (2)
De aap (1), bookmarkmijnboek (1)
Ik denk het wel, Ad.
Klopt, Ad!! Een hoogtepunt uit mijn carriere.
Klopt Ad!! Een hoogtepunt uit mijn carriere.
Kan ik me voorstellen. Nog boven de aap en bookmarkmijnboek!
Voor de goede orde: Ad heeft het over een verkiezing bij de buren (dus stelt niet zo heel veel voor): https://heerrozenwater.com/2017/01/01/happy-new-year-de-stats-en-de-reageerder-van-het-jaar-verkiezing/
Tsss… daar dacht APD destijds anders over. -milde glimlachicoon-
Zo is dat. Het inzicht komt met de jaren.
DSR had dat inzicht al meteen. Just sayin’.
Schoolgebouw
Nog even en ik ben weer jarig. Het gevoel dat ik echt niet jong meer ben blijft me bekruipen.
Ik kijk het achtuurjournaal (wat een ouwelijke bezigheid!) en het gaat over het gebrek aan ventilatie op scholen. De verslaggever staat in de gang van een best fris ogende school en stelt dat ventilatieproblemen ook niet verwonderlijk zijn in zo’n „OUD” gebouw.
Hij spuugt de woorden haast uit
De camera draait naar het tegeltje met het bouwjaar. 1978. Mijn geboortejaar.
Marianne van Peetuit.
Wat een gezanik.
Wees blij dat je nog leeft en beperk het schrijven voortaan tot boodschappenbriefjes.
Op je vierenveertigste (als ik goed heb geteld) sta je middenin het leven, maar de inzendster heeft andere zorgen aan haar hoofd. Goed verteld, die zwenkende camera maakt het ikje af. Schrijf er nog maar een, Marianne.
Vierenveertig!
44!
Vier vier!
Er valt nog zoveel te vieren!
Zo jong en nou al een klaaghiel.
Marianne zit in een dip. Ik hoop dat ze liefhebbende mensen om zich heen heeft die haar erdoorheen kunnen helpen. Goed ventileren en uren door weilanden en polders lopen wil nog weleens helpen. 44? Man man, toen was ik in de bloei van mijn leven!
Bredero zou bij jou reageerder van het jaar kunnen zijn, Roosje.
Wat me opvalt: HR die publicatie van het rapport tegenhield uit privacy-overwegingen.
Inmiddels is DSR tot betere inzichten gekomen, terwijl HR zich manifesteert als een smoezelige internetgriezel met lak aan ieders priveleven en -gegevens.
Inderdaad, het kan verkeren.
En een mild complimentje aan HR die zich voor het eerst in weken weer eens uitdrukt zonder schelden en tieren! Met net dat tikkeltje zelfcensuur is het ook voor de medereageerders hier beter toeven.
Dat komt uiteraard alleen maar door de consequente moderatie en het vooruitzicht van een permanente ban bij volharding in den boze. Een stroomband maakt van een valse hond geen lieverdje maar houdt hem wel in toom.
Pardon, nog een klein nabrandertje: HR wilde inderdaad een rapport met IP-adressen weliswaar niet openbaar maken, maar uit al zijn reacties blijkt dat hij er wel inzage in heeft gehad!
Iedereen die wel eens voet bij de buren over de vloer heeft gezet, is dus met zijn hele hebben en houwen geboekstaafd, geanalyseerd en wie weet wat nog meer.
Ook een klein nabrandertje: wie die “de aap” is geweest?? Apiedapie in ieder geval zeker niet.
Laat maar komen, die nabrandertjes!
En inkoppertjes!
Ja hoor, ik ben Bertje in hoogsteigen persoon. En ben jij echt Heer Rozenwater, Heer Rozenwater?
NRC lezeres komt er na 44 jaar achter dat je ouder wordt. Hier hoort het muziekje van Peterenski Koelewenski: Je wordt ouder papa
even testen
Nee, die conclusie is niet gewettigd. In de rol van moderator kijk ik alleen naar de aard van de reactie niet naar de persoon achter de reactie. Dit werd mij vroeger wel kwalijk genomen, toen ik op zich heel normale reacties van Trolley (ja, die had hij ook, sommige waren nog eens heel grappig ook) doorliet. Het roedel, onder aanvoering van Heer Rozenwater, vond dat ik alles van die griezel moest blokkeren. Deed ik niet.
Maar ja, Bertje, ga inderdaad ook even naar het blog van de Heer Rozenwater waar Luvienna zeker heel erg blij zal zijn met weer eens iemand anders dan alleen Hannah, Heer Rozenwater of … Luvienna. Andere reageerders zijn daar niet.
Zelf ga ik daar uit erbarmen ook nog weleens heen, plaats dan een koppie en wat de aard van mijn reactie ook is: hij blijft geregeld dagenlang in de moderatie of verdwijnt om onduidelijke redenen. Hetgeen natuurlijk geen verlies voor de menschheid is. Deze constateringen (dat het blog slechts drie reageerders kent en dat ik daar zonder enige geldige reden gemodereerd wordt) ziet Heer Rozenwater niet als opmerkingen, meningen over zijn blog maar als “het door het slijk halen” van zijn blog. Dat is zijn instelling met betrekking tot kritiek: dat is iemand aanvallen. Tja, het tekent de man zo scherp dat het pijn doet.
Terzijde, voor het besmeuren van een goede naam is natuurlijk wel een goede naam nodig. Het is alsof je Ali B. hoort, man man man.
En toch…. DSR kan zich niet aan de indruk onttrekken dat Bertje HR is.
Ze klinken nagenieg hetzelfde en B. ’s komst leidt gevoegelijk af van de internetschurkerij die ook vandaag weer in de schijnwerpers stond…
Ja, ik denk dat al een jaar of tien, maar we zullen het vermoedelijk nooit echt zeker weten. Frappant zijn de overeenkomsten in taal, stijl en onderwerpkeuze en ook het tijdstip van ineens opduiken.
Anders doe je even een IP-checkje. Namens HR kan ik je zeggen dat ie daar geen probleem mee heeft.
Bevindingen van IP- checks, zo deze al worden gedaan, worden op dit blog nooit gedeeld met derden, tenzij er een wettelijke verplichting zou bestaan (politieonderzoek dan wel rechterlijk bevel).
Uiteraard niet! Dan begrijpen we elkaar.
Te vroeg
Sinds kort ben ik erachter gekomen dat op zaterdag de NRC door een andere jongeman bezorgd wordt. Ook hij verdient een bedragje rond de jaarwisseling. Aangezien ik op de tweede etage woon, heb ik vrijdagavond een plakplaatje naast de brievenbus geplakt met de tekst: ‘Bezorger NRC, SVP op nr. 167 aanbellen’.
Als ik rond 10 uur naar beneden loop, realiseer ik mij dat hij nog niet heeft aangebeld. Toch is het plakplaatje verwijderd.
Dat vind ik terug, keurig geplakt op de voorzijde van de krant en voorzien van de aanvullende tekst: ‘Het is 04.30 uur!’
Roel Knobbe
Nou nou, wat een deugneus die Roel en wat laat hij zich er op voorstaan zeg dat hij de bezorger ook “een bedragje” gunt.
Ze moeten er dus voor aanbellen. Zodat ze op de knieën kunnen gaan? Dat muntje had niet achter het plakplaatje geplakt kunnen worden?
Leve de digitale krant, het wordt eens tijd dat deze vernedering ophoudt.
Heel attent van de bezorger. Als hij zijn eindejaarsfooi wil ontvangen zit er niets anders op dan met een gelukwenskaartje van de krant nog een rondje bij daglicht te maken. Muntjes? Dat is pas krenterig.
Een beetje laat, maar verder een prima Ik-je – dragelijk geschreven, ondanks het jeukerige ‘bedragje’, en met zelfspot zowaar!
Verder leest DSR alleen maar goede bedoelingen. APD laat zich lelijk in de kaart kijken met zijn muntjes. ‘Joehoe, het is 2022!’, om zijn eigen woorden maar eens te gebruiken.
Je zou bij wijze van verborgencameragrap een briefje voor de bezorger kunnen ophangen met de mededeling dat er bij wijze van fooi namens hem een boom is geplant oid.
Ja, het kan altijd nog gemener, daar hebben we DSR voor. Blij dat ik daar de krant niet hoef te bezorgen.
Bij DSR hoef je in ieder geval niet voor ‘muntjes’, waarschijnlijk van tevoren aan de kook gebracht, in het zweet te lopen.
De krantenjongen is een hopelijk nog langdurig Nederlands fenomeen, de eerste trede op de arbeidsmarkt.
In veel andere landen wordt de postbode ingeschakeld.
Ik vind het feodalisme dat net als stierenvechten en hanentrekken niet meer in deze tijd hoort. Iedereen kan elke krant van wherever lezen any time en any place. Printers staan in elk huishouden voor als je je krantje liever op papier leest.
Dus waarom je jouw krant elders zou laten afdrukken, soms vele kilometers van jouw huis, en dan verwacht dat minderjarige jongens of meisjes die door weer en wind in jouw brievenbusje komen laten glijden, voor een hongerloontje, dat is me vandaag de dag een raadsel.
Feodalisme….maar kom nou toch…. Van een zakcentje verdienen in de gezonde buitenlucht word je niks minder.
Maak je eerder zorgen over uitgeknepen pakketbezorgers en distributiecentrummedewerkers die van dat werk moeten rondkomen. Als er iets feodalisme is anno 2022, is het dat.
Pakketten ligt natuurlijk heel anders. Die moeten verzonden worden. Als we allemaal onze kleding zelf in Bangladesh gaan halen … Maar qua beloning en werkomstandigheden: bar slecht wat die jongens en meisjes verdienen, staan op stukloon of vliegen eruit als ze meer dan x minuten per pakje besteden. Vandaar dat ze zo snel weer optrekken als je er niet bent pakjes regelmatig over de schutting gooien of in hun wanhoop ergens in een sloot. Schandelijk, daar zou de regering nou eens wat aan moeten doen!
Dat is werk in uitvoering, en ondertussen spreekt de rechter ook een woordje mee.
Als je al eens over krantenbezorgers leest, dan is dat vanwege een 25-jarig jubileum, met als enige wens de 50 te halen. De krant schenkt een nieuw regenpak, de dankbare abonnees hebben een litersblik muntjes ingezameld.
Bozige blikken
Een paar weken geleden ging ik naar mijn vaste supermarkt in de binnenstad. Bij de kassa aangekomen, stond ik wat dicht bij mijn voorgangster, die aan het betalen was aan de pinautomaat. Ik kreeg bozige blikken van haar, en ook van de caissière.
Ik schoot terug. Toen ik aan de beurt was, dacht ik: nu krijg ik nog even een lesje geleerd. Maar nee. Het meisje aan de kassa keek me aan en zei: „Mevrouw, wat heeft u mooie ogen”.
Jos Jaspars-Godfroy
Krankzinnig verhaal. Die voorgangster keek echt niet om vanwege die zogenaamd “mooie ogen”. Die ziet ze namelijk niet als ze staat te pinnen. De caissière had misschien wel een oogje op Jos. Dat mag en kan, maar leef je amoureuze avontuurtjes uit buiten werktijden zeg. Aan de kassa moet je scannen en nothing else. Zo meteen gaat ze nog zeggen dat Jos een ‘geil broekje’ aan heeft.
Actuele titel op de dag dat heel Nederland om 16:00 uur aan de YouTubebuis gekluisterd zit om maar niks te missen van “Boos” en de onthullingen over The Voice of Holland.
https://youtube.com/c/BOOS
Hoe vertel je heel Nederland dat je mooie ogen hebt? Ik zou dat met behulp van Instagram doen, met een selfie. Maar stuur het niet in als ikje.
Ik ga vanmiddag boos kijken.
Inderdaad, een tamelijk bezopen verhaal. Wat bezielt NRC om dit te plaatsen?
Ik vind dat die Tim Hofman er maar eens een uitzending aan moet gaan wijden: dat hele ikjesgebeuren, de selectie, de moderatie en eindredactie, de jurering, het gunnen aan collega’s en hun familie, er zou weleens een beerputje open kunnen gaan, hoor.
En dan hebben we het nog geeneens over de griezelige toestanden in sommige delen van Ikjesbesprekingsland.
Het ikje speelt zich weer eens in Zwolle af.
Als ex krantenbezorger (ik liep de volkskrant in de ochtend en het parool in de middaguren wil ik me bij de NRC beklagen dat de krant in de ochtend bezorgd wordt. Als bezorger moet je dan de zaterdag de strijdt aanbinden met de Volkskrant, de Telegraaf en nu ook het Parool om al die dikke zaterdagkranten in één brievenbus te proppen (veel Amsterdamse deuren hebben een gemeenschappelijke brievenbus. De klant die vaak klaagde dat ik niet bezorgd heb, heb ik een eek lang om 6 uur uit zijn bed gebeld: De Volkskrant meneer!
Het is Maastricht en ze heeft niet bepaald mooie ogen op Facebook 🧐. Maar misschien ligt het aan mij, ik houd niet zo van donkergrijs.
Op je eigen ogen met je nagooglelarij, Bertje! Het zal geen toeval zijn dat onze privacyschendende buurman haar persoonlijke gegevens* op zijn site heeft geplaatst.
*Een foto van haar ogen, scherp genoeg om als biometrische gegevens te worden beschouwd. Doxende engerd.
Ja, die foto had ik ook gezien, DRS!
En dat is voor jou reden om de inzender op de korrel te nemen ipv HR met z’n dubieuze praktijken?
Hm, de verdachtmakingen t.a.v. een relatie tussen Bertje en HR verdichten zich nu toch wel, hoor. Maar goed, we zullen het nooit weten en we geven iedereen het voordeel van de twijfel.
APD gaat wel erg gemakkelijk van verdichtende verdenkingen naar het voordeel van de twijfel. Hij wil de geit en de kool sparen.
Oei, ik dacht dat jullie een grapje maakten, maar dit is inderdaad een foto van haar Facebook. Zoiets doe je niet, vind ik dus. Met zo’n naam ben je natuurlijk makkelijk te vinden en ja, je profielfoto op Facebook staat standaard op “openbaar”, maar je hoort mensen, zeker de ouwetjes, toch een beetje tegen zich zelf te beschermen.
Zeker, de geit en de kool sparen, daar kom je vaak het verst mee, ook als blogbaas. Welkom in my world.
Ik lees het als een sneer van het kassameisje.
De foto op HR’s website heb ik pas bekeken nadat ik de mededeling van DRS had gelezen. Niet te kort door de bocht gaan, vriendje!
Ja, maar lieve Bertje, je hebt er je niet duidelijk van gedistantieerd. Dat dus. Verder zoals gezegd geen aantijgingen, insinuaties, gewoon gezonde speculaties zonder naar conclusies te jumpen.
Leuk ikje. Ik las het net als Bertie ook als een terechtwijzing/sneer van de caissière.
Bertje is een beetje laat met weemoedige bespiegelingen. En DSR expres veranderen in DRS lijkt me ook niks voor hem.
Is Brobbey al wakker?
Ik krijg ze graag op een presenteerblaadje.
Op de slof …
Huppekee!
Proficiat, Brobbey, 100, precies 100, dat doe ik je niet na. Oh, wacht.
Een inhoudelijke reactie van Brobbey is zeker te veel gevraagd ?
Op deze manier kan
..iedereen wel
..een lepeltje halen!
Daar
ben
ik
het
Ja, sorry hoor, mijn taak is alleen maar om te scoren. Daar verdien ik overigens een leuk bedragje mee.
mee
Nog 90, Bas
Crematorium
Ik ben eenennegentig en recentelijk is mijn vrouw overleden. Bij het verlaten van het crematorium keek de vrouw die er de dienst geleid had mij vriendelijk meelevend aan. „Tot ziens”, hoorde ik haar zeggen.
Frans de Mast
Na ‘ ’t was geen vogeltje maar m’n ringtone!’ is ‘goedbedoelde maar ongelukkige opmerking in moeilijke situatie’ het algemeenste Ik-jesthema.
Doe mij toch maar die ringtone.
Hij hoorde het haar zeggen, maar zei ze het ook? Als hij terugkeert zal hij niets meer zien.
Een treurig stemmend ikje vandaag.
Ze bedoelde het goed, je moet toch op een gegeven moment de urn gaan ophalen?
Misschien is zij het, die het boek met handtekeningen en adressen van de genodigden bij hem thuis komt brengen.
De urn mag je na een week of zes ophalen, in een kantoor aldaar bij kantoormedewerkers.
Ik wens meneer heel veel sterkte met het verlies.
Ultieme zelfspot.
De mens is sterfelijk, zeker. Feit, constatering, inzicht ja. Zelfspot? Nee hoezo?
Je raadt nooit wat de buurman hier als illustratie bij heeft gezocht. Inderdaad, een crematorium. Zucht.
Mooie reacties van Ilona en Bas.
De inzender wil de lezer laten weten dat ook hij binnen afzienbare tijd terug komt in het crematorium. Dat kun je als ultieme zelfspot zien.
Praktische zaken als het gastenboek en de urn ophalen of langs laten brengen, daar ging het hem nu even niet om. Denk ik.
Morgen een heel ander type ikje. Om over te struikelen of je in te verslikken. Nee, ik zeg niks.
Dank, pawi. Jij begrijpt me.
Zelfspot is als je lacht om een zwakke eigenschap van jezelf. Doodgaan is geen zwakke eigenschap maar iets dat ons allen overkomt.
Kapsalon
Ook in Houten was het theater even kapsalon. Er was aangekondigd dat de boa’s zouden komen. Nadat ze binnen zijn geweest om te zeggen dat ze zeker terugkomen en dan een waarschuwing zullen geven, komen ze inderdaad terug, net terwijl ik na afloop, buiten een broodje kapsalon krijg van een ondernemer die de goede zaak steunt. „Gaan jullie optreden?” Schutterig lachen ze: „Ja, helaas niet op de manier die hier hoort!”
Rian Los
Toe maar, een woordspeling!
Ging het altijd maar zo vriendelijk. De BOA’s hebben blijkbaar ook hart voor de zaak, maar moeten orders opvolgen die ze liever negeerden.
Ik verslikte me in dat broodje kapsalon. Zal wel echt gebeurd zijn, maar het lijkt me in dit ikje toch met de haren bijgesleept.
Off topic: als iemand met één been in het graf staat en een toespeling maakt op zijn naderende dood, kun je dat echt wel zien als zelfspot.
Dat is juist niet off topic, want discussie naar aanleiding van een ikje. Zoals wel vaker eindigt de discussie onbeslist en dat is niet erg. De een ziet het zo, de ander zus.
Zelfspot definieer ik als: iemand die zichzelf per ongeluk te kakke heeft gezet en dat zelf openbaar maakt.
Dat kan je van je naderende dood niet zeggen.
(Ondertussen speelt op Radio 4 het toepasselijke
“Ich steh mit einem Fuss im Grabe” van Johann Sebastian Bach)
Ik wens iedereen nog een prettige dag verder
Jij ook, Ilona. Let op ooievaars dit weekend. Het is Nationaal Ooievaarsweekend. Of zelfs Europees. Wat een feest, ik zit al klaar met mijn verrekijker.
Ooievaars, symbool van het nieuwe leven.
Laten we die gaan tellen.
Jammer dat hier alleen grauwe reigers te zien zijn die m’n vijvertje proberen leeg te vissen.
Gelukkig zijn er genoeg vele andere soorten vogels in m’n tuin.
Min een spreeuw die zich met een harde knal te pletter vloog tegen het raam.
Toch vraag ik me ook af hoe je een patatje kapsalon in ’s hemelsnaam allemaal op één broodje kan krijgen.
Een patatje kapsalon heb ik gelukkig nog nooit hoeven te eten. Zal ik ook niet vrijwillig doen.
Nou ja zeg, terwijl ik deze reactie intype zie ik uit mijn ooghoeken een witte zilverreiger een grauwe reiger uit “zijn” slootje verjagen. Wat een haat en nijd is er toch ook in vogelland. Maar goed dat vogels niet kunnen bloggen.
Jaja, en jaren geleden dacht ik er net zo over hoor, zie hier het loflied op de reiger, die stinkende uit zijn bek riekende krijger op de steiger wiens naam te noemen ik weiger.
Het is een kapsalon, niet meer, niet minder. Geen broodjrme, geen patatje.
Inmiddels ook in Brussel verkrijgbaar maar DSR houdt het gewoon bij een frikandel speciaal of een berelul pindasaus.
Nou ja zeg, komt Ilona net deze tegen van Banksy.
Geen kapsalon op lummel’ never nooit niet
Niet eens piccalilly op een kapsalon.
Maar wel een recept voor piccalilly, met wat aanwijzingen voor een volgende naar eigen smaak verbeterde versie van die van Janneke Vreugdenhil. In de NRC van vandaag!
Ik zei toch, mijn guilty pleasure is het lezen van recepten en restaurantrecensies. Et voila!
OK, om aan de ondraaglijke spanning maar eens vroeg een einde te maken: ja! Er komt een vers intro maandagochtend. Het gaat over de dingen die gebeuren, de toestanden bij de ikjes, en ook over ooievaars en gevaarlijke schapen.
Het artikeltje in de NRC is geschreven door een redacteur van de NRC. Ik heb mijn toestemming gegeven voor zijn versie. Het NRC publiek is niet het lummel publiek. Het is wel leuk om te vergelijken.
Als het maar zacht en pittig is, hoor. Heerlijk!