Het was Pasen, dus dan doen we het rustig aan. Veel in de tuin gewerkt, vooral het verticuteren weer eens beoefend. Man, man, met de hark is dat nog best een dingetje. En hoe beter je het doet, hoe slechter je gazon eruitziet. Nu hopen dat de kalk, de biologische mest en het herstelgraszaad hun werk doen, geholpen door een goed getimed voorjaarsregentje. Maar goed, er waren ook ikjes, en daar gaat het ons hier om.
Over ikjes en puzzels en een collecte tegen de katten
Soms zijn ikjes puzzeltjes. Wat heeft de schrijver bedoeld? Waarom heeft de NRC redactie het gepubliceerd? Het zouden eigenlijk lezersanekdotes moeten zijn, die je snel met een glimlach of snikje tot je neemt na het scannen van het echte nieuws uit de krant. Dat je er de hele dag nog mee bezig bent, is niet de bedoeling. En al helemaal niet dat je er met jan en alleman over in discussie gaat. De een vindt hem wel goed, de ander niet. De een snapt hem niet, de ander juist wel. Vermoeiend. We hadden er vorige week bovengemiddeld veel van dit type.
Zoals die van Maurits van de Loo. Het dingetje heette “Willen”. En het ging over een schilder op een hoogwerker bij het pand naast het bedrijfspand waar Maurits zelf werkte en zijn motor voor parkeerde. Hij kan blijkbaar hard schreeuwen of de hoogwerker was niet al te hoog, want Maurits vroeg “Moet je ook bij dit pand zijn?” De schilder antwoordt: “Zou je dat willen?”. En toen? Niks meer. Dat was het al. Het hele ikje. En wij maar raden wat of de schrijver bedoeld heeft, welke wellicht dubbelzinnige diepere betekenis ons ontging, welk zinnetje misschien weggevallen was.
Het breaking news was vorige week alweer van Pawi afkomstig. Ze vertrekken niet naar Frankrijk, maar blijven lekker in Nederland en wel in Drenthe of all places. “De chaperon en ik vinden het gebied waar we nu wonen mooier, en fietsen is op de Hondsrug veiliger dan op die Franse 80 km/u landweggetjes” verklaarde zij desgevraagd.
Photo: Martijn Russchen 2010, Fietsen op de Hondsrug, CC BY 2.0
De reacties van haar trouwe lezersschaar waren zonder uitzondering lovend en opgelucht. “Drenthe is mooi, warm en kalm,” zei Bertie bijvoorbeeld. “Drenthe stond hoog aangeschreven bij de familie en later ook bij ons toen we de fiets ontdekten. Meestal zaten we in de omgeving van Roden. De taal, tja, ik kon de mensen na jaren nog steeds niet verstaan. Maar we vergaven hen omdat speciaal voor ons de obers een paar woordjes Nederlands spraken. Bij het afrekenen.”
We zien allemaal reikhalzend uit naar de eerste fanclubdag bij Pawi. Er waren voor haar droomhuis maar liefst 28 belangstellenden en ze kregen het pas na een wekenlange ballotage toegewezen. Dus dan weet je het wel. Paleisje. Goed, dus Pawi behouden voor Nederland, wie volgt? Dat buitenland, op den duur gaat het vervelen hoor en dan wil je toch gewoon lekker langs je eigen boerenslootje wandelen, niet dan? Stay tuned voor nog meer breaking news. Ooit.
Over ikjes en het nieuwe liedje Holland Douze Points
Karen van den Winkel werd onlangs weduwe. De loodgieter kwam langs voor een reparatie en condoleerde haar. Karen schiet vol. De loodgieter zegt: “Dat kraantje blijft nog wel effe lekken, wijffie, dat ken ik niet repareren.” Da’s nou een ikje, een lezersanekdote uit de NRC, zoals ze daar dagelijks worden gepubliceerd. In de krant mag er niet meer op gereageerd worden, dat was teveel werk voor de redactie, daarom mag het hier. In het nette. Lange lappen tekst van trollen en andere anonieme egosnuivers die zijn ook hier niet welkom. Het is niet anders. Daar zijn andere sites voor.
Wat zijn ze toch allemaal geinig die Amsterdammers
Het ikje sloeg aan bij onze vaste lezers. Ilona liet een snikje bijvoorbeeld en dat mag best. Ook Jokezelf schoot vol. Haar eigen kraantje blijft immers ook maar lekken, het wordt wel minder, maar het houdt niet op. Klare Taal vond het een knap stukje en een staaltje van bijzondere Amsterdamse humor. Zo is het, wat zijn ze toch allemaal geinig die Amsterdammers. Daar ken de rest van Nederland nog een voorbeeld aan nemen, chagrijnen als het allemaal zijn.
Nico Groen vertelde over een dame die naar “Villa Mony” zocht en dat bleek een gebouw te zijn waar met koeienletters “Philharmonie” op de gevel stond.
Na een korte stilte volgt een overpeinzing
Dan was er nog een diepzinnig bedoelde ik van ene Thomas van der Schoor over het jagen. Zijn zesjarig kind (of het een zoon of een dochter was zullen we nooit weten) wilde weten waarom jagers dieren doodschieten. “Voorzichtig leg ik uit dat te veel dieren van één soort niet goed is voor de natuur en dat jagers daarom soms sommige dieren doodschieten. Na een korte stilte volgt een overpeinzing: „En wat doen ze dan als er te veel mensen zijn?”
Dat “na een korte stilte” is een klassieker, zoals wij ikjeslezers weten.
Ikjes maar niet heus, en actualiteiten van het volgende jaar
Ik heb dit jaar geen enkele oliebol gegeten. Wel oesters en foie gras en kreeft, een kaasfonduetje her en der dat ik niet kon ontlopen, en nog zo van dat spul. Ook bij Bertie kwamen ze er niet in, die oliebollen, die had ze namelijk niet uitgenodigd. Bij Klare Taal sprongen de “oliebollen en knallers” de pan uit. Van Timmerark kregen we met z’n allen de beste Wensen, da’s mooi, en insgelijks van hetzelfde natuurlijk. Voor de rest hoopten we eigenlijk met zijn allen – met Lummel voorop – op een Wonder, het allermooiste ikje van 2018, vandaag, 31 december. Maar het zal er niet van komen. Mocht het wel het geval zijn, dan eet ik mijn hoed op en heropen dit intro nog voor de klok twaalven slaat.
Zo gaan die jaren. Ze gieren als een vuurpijl voorbij.
Pawi dacht vorige week maandag een voorspellende blik te hebben. “Wow! En dan te bedenken dat dit het laatste intro van 2018 is …”, zei ze. “Een waardig afscheid.” Waarvan? Van het Nieuwe Jaar natuurlijk, dat inmiddels het Oude Jaar is. Net zoals het Nieuwe Jaar van morgen over een jaar het Oude Jaar zal zijn. Zo gaan die jaren. Ze gieren als een vuurpijl voorbij. Maar lopen doorgaans ook met een sisser af. Lees verder “Harde sneeuw en stenen (218)”
We leerden vorige week het woord “dierenoverall” kennen, oftewel een “onesie”. Het kledingstuk werd in een familiekleedkamer na het zwemmen aangetrokken door het vijfjarige dochtertje van Marcel Brosen. Haar broertje van 3 noemde het een “kleer”.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 License. https://www.deviantart.com/
Een grappige vondst voor een lelijk woord en dito kledingstuk, aldus Klare Taal. Huispakje had ook gekund, aldus Bertie (foto rechts).
Verder dacht ene Margaret Timmerman-Van de Wetering, onderweg met twee “lastminute moeders” in een witte Tesla sjans te hebben met vier stoere jonge mannen in een 3-deurs Ibiza. Of het nog wat geworden is, weten we niet. Jullie begrijpen het al, ik heb het hier zoals elke week over de ikjes uit de NRC en de reacties daarop, zie link helegaar onderaan. Lees verder “Gekruiste benen (214)”
Bas van Vuren, aangenaam 