Kanariepietjes (438)

Een tonijn waarin je kunt rondwandelen. Drie schuimbekkende jongetjes in de trein. Een advocaat met slagroom. Een dode moeder. Een agressieve man op Den Haag Centraal. En miesgassers op een zebrapad. Daar ging het vorige week over in ikjesland, de laatste stand van zaken werd weer bij elkaar geschreven door lezers van de NRC en besproken door het enige echte ikjespanel van het land. Lees maar gauw verder, scrol maar door, stuur maar in. Kijk maar!

“Als de sigaret niet meer wilde branden.”

Die tonijn was natuurlijk een Tonijn met een hoofdletter; een 78 meter lange onderzeeër, volop in het nieuws vanwege die andere veel kleinere onderzeeër die bij de Titanic verongelukt is. De Tonijn was de plaats van handeling van het maandagikje. Een enthousiaste gepensioneerde marineofficier leidt daarin enthousiaste mensen met kinderen rond. Hij vertelt dat de boot maximaal een dag of drie onder water kon blijven. Op de vraag van Herman Mencke, een van de enthousiaste mensen tijdens de rondleiding en tevens de NRC-lezer die dit verhaal belangeloos met ons deelde, hoe men wist dat de verse lucht opraakte, zei de rondleidende pensionado: “Als de sigaret niet meer wilde branden.” Nog veel vroeger hadden ze daar kanariepietjes voor, maar da’s weer een ander verhaal.

Suske en Bertie, vaste reageerders en prominente leden van het ikjespanel, vonden er allebei wat van. Ook Ad Hok liet zijn mening duidelijk blijken, dit keer met maar liefst drie knipogende lachebekjes.

Toen was het alweer tijd voor het ikje van de dinsdag, geschreven door niemand minder dan Johan Nauta. Nou, dan weet je het wel, dan gaat het over het openbaar vervoer en het verval der normen en waarden, de jeugd van tegenwoordig, “fokking mens” dit en “fokking school” dat. Verder hoorde hij jongetjes praten over fokking dronken, fokking dikke meisjes met streepjesjurken en de fokking warmte. Zelf hoorde ik vrijwel dezelfde taal een paar maanden geleden in een bus, maar ik weet niet meer of ik daar nou een tweet over geplaatst heb of niet. Qua terugzoeken is het op Twitter niet fijn meer, dus we laten het erbij. Terug naar het ikje. Johan sloot hem mooi af met een “de rest van de reis geen fokking woord meer gehoord”. Maar triest is het best wel, dat verval der normen en waarden. Als je zo praat, dan denk je ook zo, dan handel je zo, dan ben en word je geen aangenaam mens. De ergste verwensing van een oom van mij, we schrijven de jaren zeventig van de vorige eeuw, was “fietsenrek”. Dat moest hij zeggen van mijn oma in plaats van het verwerpelijke “viezerik”.

Met een glaasje advocaat met slagroom

Anneke van Harmelen ging “in het kader van het psychiatrisch patiëntenrecht” een cliënte in een verpleeghuis bezoeken. Dus ja, dat is al pleitnotataal, zeg maar. Schrijft ze zo ook haar boodschappenbriefjes, vraag je je af. Ze meldde zich bij de balie en zei dat ze de advocaat van mevrouw was. Op welke afdeling die was geplaatst? De vrouw achter de balie had het erg druk, overbelast als elke werknemer in de zorg sinds het inkicken van de ruttiaanse bezuinigingen is. En ze moest ook nogeens het restaurantje bedienen, via een ander loket van de balie. Man man. Ook de telefoon ging voortdurend. Die moest ze ook opnemen, want ze was zo’n beetje de enige overgebleven werknemer daar. Ze liet Anneke dus vrij lang wachten, maar kwam toch uiteindelijk weer bij haar terug. Waarmee? Met een glaasje advocaat met slagroom.

Onwillekeurig toch een klein proestgeluidje hier, hoor. En vast een onderdrukte van Anneke zelve. Voorwaar, een hilarische vergissing waar de confrères en confrieres nog lang nadat de toga van Anneke gewassen, gedroogd en gestreken is over zullen nahikken.

Toen was het weer eens tijd voor een ziekenhuisikje met een overleden ouder. De moeder van beroepsschrijver Ewoud Sanders is nog geen half uur dood en de arts is aan haar sterfbed al in gesprek met een medewerker van het verzorgtehuis. Of hij een advocaat met slagroom bliefde? Neen, waaraan is ze overleden, was de vraag. “Aan ouderdom?” interrumpeerde Ewoud sarcastisch. Ze werd namelijk 93. “Ja, en bekend met dementie”, zei de arts. Hij somde nog een paar dingen op waar de moeder van Ewoud “bekend mee was”. Ewoud en zijn zussen kijken elkaar aan en denken hetzelfde: wie niet snapt dat je dit gesprek beter even ergens anders kunt voeren, is niet bekend met empathie. Zelf dacht ik meteen terug aan de tenenkrommende gesprekken die bij het bed van mijn vader zaliger werden gevoerd in het ziekenhuis. Heel naar. Jouw geliefde ouder is een voorwerp, een dossier, een geval.

Hij voert een vechthond in een karretje achterop met zich mede

Bertie zou “gezellig” hebben “meegebabbeld”, meldde ze vrolijk. Dus ja, dan kun je weinig anders doen dan het volgende ikje bespreken, dat van Karin Bax over “Boks”. Of Karin Boks over Bax, dat moet ik nazoeken. In ieder geval fietste er een agressieve man voor haar op de fiets station Den Haag Centraal binnen. Dat vind ik al bijzonder. Ik heb daar in ieder geval nog nooit iemand zien fietsen. Hij voert een vechthond in een karretje achterop met zich mede. Twee agenten zien hem, maar zeggen niks. Verderop loopt een andere agent met uitgestoken arm op de man af, geeft hem een boks en zegt: „Hé bro, hoe is het?” Een kort gesprekje volgt. De man stapt af en loopt met de fiets aan de hand verder. Dus ja, da’s de Nederlandse politie. Het is aan alle kanten zo vreselijk fout. En het maar gek vinden dat ze geen respect meer krijgen. Autoriteit moet je uitstralen. Niet in je broek piesen, heren en dames. En wij, de normale en hardwerkende burgers van dit land? Wij zouden een boete hebben gehad, fiets verbeurd verklaard, hond afgemaakt. Wil Karin hiermee zeggen. Gelijk dat ze heeft. Het is een sCHandE!!

Die lieve Lummel plaatste heel vroeg op de zaterdagmorgen het ikje “Miesgassers”. Helaas hield het spamfilter het tegen en ontdekte ik het pas op zondag. Het ging over een wel heel erg tokkie tokkiestel. Marijke Galsteijn wil op haar rollator samen met haar man en hun kleinzoon van 3 oversteken op het zebrapad, want het stoplicht sprong op groen en dan mag het. Maar een blonde puber op de fiets rijdt door rood. Heb je weleens, kan gebeuren, nobody is perfect en dan wacht je eventjes. Zo niet het tokkiestelletje Galsteijn. Haar man grijpt hem bij zijn shirt! De jongen schrikt zich een hoedje en roept “raak me niet aan, pedofiel!” Misschien niet nodig, maar ja, er zat wel een kind van 3 op die rollator. Het is dus wel begrijpelijk, zeker in de opwinding van het moment. Je zult maar door een volwassen dikzak van je fiets gesleurd worden. Dan stopt er een auto en iedereen bemoeit zich ermee. “Pedofiel” scanderen ze allemaal. Het loopt nog net niet helemaal uit de hand en de jongen gaat het voorval filmen voor zijn Insta-account. Marijke vermeldt minachtend dat ze te doen heeft “met docenten die met zulke miesgassers moeten dealen“. Wij hebben dan weer te doen met de samenleving die met Marijke Galsteijn en familie moeten dealen. Natuurlijk grijp je iemand die een lichte verkeersovertreding maakt niet bij zijn shirt. De verontwaardiging van de omstanders was volkomen terecht. Voor iedereen van het platteland: een miesgasser is Amsterdams voor een naar persoon; een vuilak; een viezerik; een homoseksueel. Het komt van het Jiddische mies (lelijk, ongunstig) + chazzer (varken).

Bertie noemde het een “waardeloos ikje van mensen met een waardeloos fatsoensgevoel”. En zelf moest ik onwillekeurig terugdenken aan die wat gezette man die op het Malieveld die irritante verslaggever met die microfoon die altijd bijna in zijn slachtoffer kruipt, Jaïr Ferwerda, fysiek bedreigde. Na het zuigende vraagje van de verslaggever, zuigend a la De Schrijvende Rechter, maar dan met humor en beeld, stond de dikkerd ineens op uit zijn rolstoel! De Verlosser, zoals Marcel van Roosmalen in “Marcel en Gijs” opmerkte. De man stond op en de verslaggever maakte zich uit de voeten. Met zijn microfoon. Deed Rutte dit ook maar eens. Of Hoekstra. Opstaan, fokking dit en fokking dat roepen, dan gaan ze wel weg. Enfin, de ikjes zijn alweer op en dit weekoverzicht ook bijna.

Wil jij trouwens net als Suske, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens te smikkelen. Op Scheveningen dit keer. Aan het strand, bij Simonis. Nou, de nieuwe haring, de oesters, ze gingen er allemaal vlotjes in. Toen had ik trek in iets warms. Het werd sliptong (drie stuks). Met patat en de onvermijdelijke remouladesaus en treurige sla van de groothandel. Maar waar het me om gaat: de vriendelijke serveerster die het geheel voor me neerzette, had vermoedelijk door dat ik een intellectueel iemand was, iemand met een blog, dus ze wilde extra netjes en verzorgd praten. Wat ze zei? Dat dit de sliptong was en ze zette er ook een “bordje voor de graden” bij. De graden. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Sliptong met graden” © 2023 Bas van Vuren