Je ruikt naar oma (459)

Sinterklaas, wie kent hem niet? Hij zat vroeger op schoot bij een vrouw die inmiddels 60-plus is. Hechtingen bij een jonge moeder, zes weken na de bevalling, kunnen soms niet helemaal lekker zitten. Of er veel naakte ruggen op die van Carice van Houten lijken weten alleen masseurs en masseuses. En lovers en ex-lovers wellicht. Wij niet. Een omaatje van 80 dat elk kleinkind 80 euro geeft voor haar verjaardag is lief. Koeien herkennen in een museum kan een klein kind. Ook dat van Ceciel Stoutjesdijk. En de oma van de jongste dochter van Lisette van de Loo (19!) bakt superdunne pannenkoeken.

Wist je dit allemaal al? Dan is er een grote kans dat je een NRC-ikjesliefhebber bent. Want deze zes(6!) weetjes komen uit evenzovele ikjes van vorige week. Hieronder bespreek ik ze, met hier en daar een aanvullend commentaartje van het ikjespanel of een andere deze of gene. Veel leesplezier, dank voor het komen en een goede reis terug.

Laten we hem Fred of Freek noemen, Suzan zou raar zijn

Ene F. Meulenbroeks, laten we hem Fred of Freek noemen, Suzan zou raar zijn, is aanwezig in een of ander museumcafé. Wat hij daar deed, dat weten we niet. Hij zag twee vrouwen, van boven de 60, die koffie aan het drinken waren. Daar in datzelfde museumcafé! Elders in het gebouw was er een Sinterklaasfeest gaande, dus dan weet je het al: daar moet je geen koffie gaan zitten drinken en dit is een actueel verhaaltje. Of een stokoud verhaaltje. Helemaal zeker weten we eigenlijk niks in het leven. De Sint schrijdt door het museumcafé, zo schrijft Fred of Freek handenwrijvend, en spreekt de vrouwen aan: “Zo, dat is lang geleden dat ik jullie gezien heb. Ik weet nog dat jullie zó klein waren en bij mij op schoot zaten.” Een van de vrouwen kijkt Sint aan (ja, waarom ook niet; ze geeft antwoord, dat doe je niet terwijl je naar iets anders kijkt) en zegt: „Ik denk eerder dat u bij mij op schoot gezeten heeft.”

Nou, als je nu denkt: “wat zou dat, wat moet dat?” dan ben je misschien toch niet zo’n NRC-ikjesliefhebber als ik dacht. Want zo benne de ikjes nu eenmaal, sinds jaar en dag, het zijn kleine doorgaans nietszeggende gebeurtenisjes, conversatietjes, waarneminkjes, opgetekend door een lezer. Soms met maar ook weleens zonder een pointe. Dit was er zo een.

Het ikjespanel verwaardigde zich niet eens om dit dingetje te beoordelen. Bertie, erevoorzitster van het eerste uur, kwam alleen even vertellen dat ze niet meer elke dag een notificatie ontving van deze site. Kan gebeuren. Maar niet ons pakkie an. Laat je advocaat maar een brief naar WordPress schrijven. Suske, ook al zo’n gewaardeerd erelid van het panel, kwam met een schunnige denkbeeldige conversatie op de proppen, eentje die wel bij het katholieke karakter van de Goedheiligman paste, maar die ik hier niet kan afdrukken.

Jan Sierhuis, een relatief nieuwe ster aan het firmament, vond het weekoverzicht van vorige week een tikkie kort, maar dat zei hij met een knipoog omdat Bertie het soms te lang vindt en ik zelve horendol heen en weer aan het schipperen ben tussen lang en kort. Vandaag wordt het weer wat langer, heb ik de indruk. Maar je weet dat nooit zeker totdat je klaar bent. Er kan van alles binnenvallen in zo’n weekend, en soms raffel je het dan af. Als Jan een blijverdje blijkt dan ga ik natuurlijk zijn site ook alhier reviewen en misschien wel promoten. Ooit. Maar misschien wel volgende week al.

Ze had zelf al met een spiegel gekeken en was geschrokken van de beelden

Mieke Kerkhof, een van de meest vooraanstaande schrijvende gynaecologen van het land, laatst trad ze nog op bij Paul de Leeuw, had weer eens iets in de spreekkamer meegemaakt dat iedereen moest weten. Een jonge vrouw kwam voor de nacontrole, zes weken na de bevalling, en vertelde dat de hechtingen niet helemaal lekker leken te zitten. Ze had zelf al met een spiegel gekeken en was geschrokken van de beelden, die net als die in het NOS-journaal als “schokkend” konden worden ervaren. Ja, die Mieke, die komt er wel.

Francesca van Berckel is 28 jaar oud, zo schrijft ze en ze kleedt zich uit en gaat liggen. Nou, lekker toch? Zou Gijp zeggen. Mooi man! Waar ging Francesca liggen? Niet op de tv, maar op de massagetafel temidden van de massage-oliegeuren en pijnboompitten. De masseuse zet een zacht muziekje op en fluistert dat Francesca op Carice van Houten lijkt. Francesca tilt haar hoofd op uit het gat van de massagebank, rode striemen op het voorhoofd, en zegt glunderend dat ze dat wel vaker hoort, “ … maar dank je wel. Wat een mooi compliment.” Waarop de masseuse verbaasd vraagt: “Vind je?”

Rare conversatie, onvriendelijke masseuse. Zelf zou ik haar mijn rug hebben toegekeerd, maar goed, ik lijk meer op Frans Timmermans misschien, ook al zo’n klimaatdrammer. Zijn rug is vermoedelijk wat breder en daar moet heel wat van afglijden. Past hij wel door zo’n massagetafelgat met die baard? Van die dingen gaan dan door je heen, maar je schrijft ze pas in het weekend op, zeker als je weet dat het weekoverzicht lang moet worden. En schrappen met wat zelfkritiek op het geschrevene was er dit weekend niet bij. Maar dat hadden jullie al door.

Bertie speelde vorige week naar eigen zeggen voor “opschuildertje” en ik heb nog altijd geen idee wat dat is. De ouwe Willem, die met de R in het rondje, zou het over een “vlieg aan de muur” hebben gehad vermoedelijk, oftewel iemand die wel een beetje meekijkt naar wat er hier allemaal gebeurt maar zelf heel weinig reageert. Of was het iets anders, Bertie?

Liesbeth van Bouwdijk werd 80 en gaf haar kleinkinderen ieder 80 euro in briefjes van 20. Haar kleinzoon van acht riep na het tellen uit: “Kan je alsjeblieft 100 worden?” Oppervlakkig bezien best een grappige opmerking. Maar vrek Van Bouwdijk vertelde er niet bij dat ze haar kleinkinderen ieder dus maar 20 euro had gegeven toen ze 20 werd. En met rente op rente maak je dat eigenlijk niet meer goed, ook al word je 100. Mijn eigen oma zaliger, de liefste die de wereld ooit gekend heeft, gaf al haar kleinkinderen op zondag “traktement”. We kwamen dan elke zondag langs, zo ging dat vroeger, je had verder toch niets te doen. Oma liep na het thee-, limonade- en koekjesritueel naar de kast in de woonkamer, knipte haar gigantische rode omaportemonnee open en telde de briefjes en munten uit, voor elk kleinkind een mooi bedrag. Zelf heb ik er later mijn eerste huis van kunnen kopen.

Ceciel Stoutjesdijk schreef vorige week ook een verhaaltje voor in de NRC. Ze vertelde trots dat ze “kunsthistorica” is en dat ze haar vierjarige zoontje mee naar Teylers Museum in Haarlem nam. Kennelijk doen kunsthistorici dat niet zo vaak. Als ze het wel doen, dan moet het in de krant. Het is ook niet te doen, hoor, als je met zo iemand een museum bezoekt. Duurt ellenlang, alles moet worden bekeken, uitgelegd, becommentarieerd … heel vermoeiend. Ik was er vorige week nog, in het Teylers, maar ja, als je weet waar je moet of wilt zijn, en je hebt geen kunsthistorica bij je, dan sta je na een half uurtje weer buiten en kun je aan de koffie met gebak op het marktplein, of ergens langs de gracht. Ceciel was na twee uur nog altijd in de eerste zaal. Vol enthousiasme wees ze haar zoontje aan wat ze allemaal aan het bekijken waren: fossielen, telescopen, prachtige plafonds …. In de schilderijenzaal wees ze hem op een werk met koeien. Maar haar zoontje riep ineens: “Mama, ophouden nu, ik heb zelf ogen”. Zelfs de klokken van de St. Bavo zwegen bedremmeld.

Bertie vond het “in ieder geval een lesje voor mama” en dat was het natuurlijk. En wat voor een lesje. Een les! Een hele vette Les!

“Je ruikt lekker …Naar oma.”

Nou, op zaterdagochtend zat ik via de email heerlijk met nieuwe lezer Jan te babbelen toen er achter mijn rug om ineens een nieuw ikje gepubliceerd werd. Ik heb het woord voor woord gecontroleerd, want je weet maar nooit of het correct gedaan wordt. Lisette van de Loo schreef dat ze dunne pannenkoeken aan het bakken was. Zoals wij allen weten is dat een codewoord voor het hebben van diarree. De kinderen van Lisette riepen echter in koor: “Die van oma zijn pas lekker. Superdun!” Lisette ging toen maar een naar eigen zeggen “heerlijke stamppot boerenkool” maken. De kinderen waren spijkerhard en krijsten weer in koor: „De stamppot van oma, díe is pas lekker smeuïg.” Toen Lisette mismoedig op de bank neerzeeg kwam haar jongste (19!) over haar heen hangen en fluisterde in haar oor: “Je ruikt lekker …Naar oma.” Wat een rotkinderen, denken we dan, en gaan door met ons leven. Mijn eigen oma, man, die rook ook heerlijk, hoor. En mijn opa misschien ook wel, daar heb ik geen actieve herinneringen aan. Zat vast een vleugje sigaar of pijp aan. Want mannendeo die hadden ze toen nog niet.

Wil jij net als Bertie, Suske, Jan en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens over het Mediapark. Op. In. Hoe zeg je dat? Zo’n beetje de hele week, zoals wel vaker, het voelt zo’n beetje als mijn tweede thuis. Maar vorige week was de spanning er te snijden en werd er met deuren geslagen. Auto’s trokken woedend op en scheurden de poort uit. Niet dat ik het daar over ga hebben. Er ligt daar ook al sinds jaar en dag een of andere kabouter, is het Kabouter Plop? Ik zag hem deze week voor het eerst. Honderden keren langsgelopen, ergens bij Studio 22, David’s Restaurant, Studio Stroop of hoe heet die make-up tent … daar dus, die hoek. Ik heb nog even gegoogled naar de achtergrond, maar kon het niet meteen vinden en wat maakt het ook uit. Hij viel me op voordat ik weer de lange terugreis naar moeder de vrouw aanvaardde. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Mediakabouter ligt te liggen” © 2023 Bas van Vuren