Nou, vandaag was het dan zover. Het postpakket lag in de bus. Een grote kartonnen doos die rammelde als je er zachtjes aan schudde. Gauw openmaken, met de jas nog aan. Met een goede schaar viel dat alles mee. En de inhoud van het pak stelde me op mijn gemak.
Allereerst dat waar het allemaal om begonnen was: een prachtige reproduktie van een mooie eigengeschoten koeienfoto, op canvas, met een heleboel nietjes vastgeniet op een stuk hout. En 
net als bij de Ikea een plastic zakje erbij met nog meer stukjes hout en een gebruiksaanwijzing (voor het spannen, mocht dat ooit eens nodig zijn). Het is nu dus net een echt schilderij, kan zo naar het museum.
Als je het rechtop tegen de koffiekan op het aanrecht zet en je je voorstelt dat een suppoost sist: “Niet te dichtbij!”
Da’s toch een mooi moment hoor, als je het rechtop tegen de koffiekan op het aanrecht zet, een stapje terug en dan naar voren doet, en je je voorstelt dat een suppoost sist: “Niet te dichtbij!”
Uit het juryrapport: “De kritische ikjescommentaren van 
Bas van Vuren, aangenaam 