Over ikjes en linkshangende kopjes
Suiker (tien kilo). Stemmen. Telefoontje. Talenkennis. Natuurweetje.Identiteit. Bibliotheek. Nee-woord. Wereldvernieler. Kijken. Afscheid. Step. Activisten. Jarig. Mondhygiëne. Oppasoma. Kantinesnoep. Trostomaatjes. Daar ging het de afgelopen weken over in de NRC-ikjesrubriek.
Lees verder “Domweg gelukkig in eigen tuin (448)”Hoe je makkelijk en voordelig hele mooie dingen kunt laten drukken
Druk werk heb je zeker niet nodig. Er zijn al burnouts genoeg in deze wereld. Maar dit informatieve en behoorlijk inspirerende artikel gaat over drukwerk. En je zult heel wat nieuws lezen. Dingen die je nog niet wist. Dingen die je leven gaan verfraaien. Ja, ook als dat leven al keifraai is. Het kan altijd leuker. Het kan altijd beter. Het kan altijd handiger.
Lees maar gauw verder. Binnen twee, drie minuten heb jij inspiratie voor heel veel mooie dingen. En je hebt bliksemsnel ook de informatie die je nodig hebt om het allemaal heel easy te gaan doen. Met heel weinig moeite. Voor bijna geen geld. En met heel erg veel plezier. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Toch zul je dit allemaal te weten komen als je even verder leest.
Over ikjes op het naakstrand en in de duinen
Jan Willem die van zijn sokken wordt gereden door drie dametjes op de fiets ergens in de duinen. Petra die een handgeschreven pamfletje over kernenergie vindt in een ouwe archiefdoos. Sandra die iets heel bijzonders hoort aan de balie van de bibliotheek. Vincent die een politieagent en twee kleine meisjes een radslag ziet maken. Anja die op het naaktstrand ineens een schuchter mannetje uit de duinen ziet komen. Was het Jan Willem? Hij vraagt om seks, dus dat zal wel niet. En Margreet die een auto ziet die helegaar volautomatisch zelf een raampje kan openen.
Die dingen, mensen, die dingen gebeurden er allemaal vorige week in ikjesland. Het land waarin NRC-lezers hun bloedstollende avonturen en daverende dijenkletsers met de rest van het land delen. Ook met hen die geen abonnement hebben, want ja, die ikjes benne hier te lezen, elke dag vers, en daarnaast ook nogeens via de Twitterkanalen van Bram en Bas. Opdat die ikjes maar meer lezers naar die fijne krant trekken. En wij, Bram en Bas, daar ooit eens een leuke eindejaarsbonus of een nieuwjaarskaart voor in de bus krijgen. Niet dat we het daarvoor doen. Maar nu spreek ik voor mezelf.
Lees verder “Een potloodventer zonder jas (395)”Over ikjes en andere droevige dingen
De dochter van Judith Hendriksen richt een studentenkamer in. In een hoge kast in de keuken wil ze de schoonmaakspullen plaatsen, want daarin kun je volgens haar moeder het best spulletjes zetten die je niet vaak nodig hebt. En hopla, daar heb je al weer een ikje geplaatst in de NRC. Wat een armoede, wat u zegt. Maar we doen het er voorlopig maar mee, in deze rubriek die zo langzamerhand steeds meer op een In Memoriam voor het Ikje gaat lijken, volgens Bertie. En gelijk dat ze heeft.
De Schrijvende Rechter (DSR), iemand die alleen maar dankzij de ikjes een bekendheid is geworden, althans bekendheid in de heel kleine ikjescirkel, reageerde zijn chagrijn af op het onderhavige blog. Een “margeblog” noemde hij het, “waar sommigen je voor de lol aan puin schrijven”. Met die sommigen had hij volgens mij vooral zichzelf op het oog, maar misschien weet hij dat niet.
Lees verder “Wat een armoede (304)”Over ikjes, Turks gras en lollypops
“Omdat Ben & Jerry eigenlijk de enige twee leuke mannen op de wereld zijn …” Deze grove leugen was de pointe van het ikje van Marijke van Harskamp vorige week. Het ging over het liefdesverdriet van een 17-jarige dochter. Had haar vriendje het uitgemaakt? Nee, zij had dat helemaal zelf gedaan. Haar vriendinnen voerden haar als troost een bakkie schepijs. DSR (De Schrijvende Rechter) wenste alle betrokkenen veel sterkte en herinnerde nog maar weer eens aan psalm 141: ‘Heer, zet een wacht voor mijn mond, behoed de deur van mijn lippen.’
Het ikje – of misschien wel de reactie van DSR – maakte LOLA LOVES CHAMPAGNE aan het lachen. Ik vermeld dat omdat dit haar eerste reactie alhier is, en dat vieren we altijd. We gooien haar driemaal in de hoogte, hopla, verkeerd opgevangen, blauwe plek, maar daar moet je tegen kunnen, dat is de ontgroening. Ze heeft een keileuke site trouwens, ga daar maar eens kijken. Ze neemt je daar mee in haar zoektocht naar dat ietsje meer dat haar leven kleurt.
Lees verder “Wauw. Cool. Intiem (301)”Dit gaat over koffie en wat er zoal bij komt kijken
“Getverderrie, ik drink geen koffie, nooit gedaan ook. Wat mensen daar lekker aan vinden is mij een compleet raadsel. Op de vroege morgen nog wel en dan de hele dag door. Hoe komen ze erop?”
Niet iedereen op de site had zin in de Koffiespecial die nakende was. Joke drinkt liever thee. Voor de visite heeft ze wel een koffiezetapparaat. “Een gewone, geen driedubbelovergehaalde Nespresso of Senseo, of hoe al die apparaten tegenwoordig mogen heten.”
Ha gezellig, wil je koffie? Ik heb net gezet!
Dat was opvallend. De lezers van deze site blijken een onderscheid te maken tussen zichzelf en hun visite. Zelf drinken ze de heerlijkste koffie, gezet met fris, helder bronwater en geurige driedubbelgemalen koffiebonen uit exotische landen. Ze kijken dan niet op een paar duizend eurootjes of meer. Maar als ze visite hebben dan mag er drab worden geserveerd, snel gezet of haastig doormekaar geroerd. Dat spul staat dan op een warmhoudplaatje de hele dag in te klinken. Ha gezellig, wil je koffie? Ik heb net gezet! Man man. Nee, daar ga ik niet op bezoek. En oploskoffie die drink ik wel op de camping.
Terugbladeren en vooruitlopen op ikjes en de actualiteit
Karel van Grondelle wist een paar weken geleden een zogenaamd “tandemikje” in de NRC geplaatst te krijgen. Weten we het nog? Dat zijn twee fietsanekdotes die worden geplaatst als een en hetzelfde ikje. Apart hoor. Tijd niet meer gezien. De eerste was lichtelijk racistisch getint, de tweede vond ik wel leuk. Onze Karel rijdt op de fiets naar de fietsenmaker, met een hand aan het stuur terwijl hij met de andere hand de kapotte fiets van zijn vrouw naast zich meetrekt. Natuurlijk valt hij.
“Op de stoep staat een oudere vrouw met twee boodschappentassen. Ze kijkt naar mij en naar de tram die in de verte nadert. Ze zet haar tassen neer en trekt mij aan mijn arm omhoog. Ik trek mijn fiets naar de stoep. Dan zegt ze stomverbaasd: „Daar ligt nóg een fiets! Maar waar is die fietser gebleven?”
Naar aanleiding van een ikje van Rozemarijn de Goede, wier dochtertje na een middag samen “chillen” en eten bij een vriendin dolenthousiast thuiskwam en zei „Mama, bij Louise bidden ze voor het eten en het smaakte zó lekker… zullen wij dat voortaan ook maar doen?” brak er een klein brainstormpje los over synoniemen voor “chillen”. Vroeger noemden we het “spelen” of “hangen”, maar het is volgens de een in feite “met oordopjes in youtuben en spotifyen”. Pawi opperde: “uitrusten, niks doen, niks hoeven, met Netflix aan.” Bertie hield het op “zich ontspannen, even niksen, beetje kletsen”. En de mooiste kwam van Mopperkont: “Als wij vroeger zaten te chillen, kregen we van mijn moeder een mand met aardappelen in de schoot gedrukt.”
Lees verder “Een kakelvers intro (193)”
Vooruitblikken en teruglopen op de ikjes en de actualiteit
“Zelfkennis” van Jan van Rutte, “Sleutel” van Leo Bom, “Supermarktvragen” van Michael van der Sande. Wat zijn dit? Juist! Ikjes van vorige week die niks voorstelden.
In “Thuisbezorgd” ging Arjan Thomassen ’s avonds laat zonder fiets en zonder taxi, maar met een pizzakoerier naar huis. En had het bijna tot de eerste alinea geschopt.
In “Vroeger” van Sarah met een h van Wijngaarden gaat het over een trein en het al of niet opstaan voor elkaar. Onze gewaardeerde en geliefde muzikale fietsende ikjesplaatser en -reviewer Mopperkont was er snel klaar mee: “Een beetje luistervinken in de trein en het verhaaltje ‘s avonds naar de krant sturen, bah. Geef mij maar zuchters en mopperaars, die al dan niet met veel misbaar opstaan voor een oudere man.” Lees verder “Zelfkennis is de sleutel (179)”
Nou, vandaag was het dan zover. Het postpakket lag in de bus. Een grote kartonnen doos die rammelde als je er zachtjes aan schudde. Gauw openmaken, met de jas nog aan. Met een goede schaar viel dat alles mee. En de inhoud van het pak stelde me op mijn gemak.
Allereerst dat waar het allemaal om begonnen was: een prachtige reproduktie van een mooie eigengeschoten koeienfoto, op canvas, met een heleboel nietjes vastgeniet op een stuk hout. En 
net als bij de Ikea een plastic zakje erbij met nog meer stukjes hout en een gebruiksaanwijzing (voor het spannen, mocht dat ooit eens nodig zijn). Het is nu dus net een echt schilderij, kan zo naar het museum.
Als je het rechtop tegen de koffiekan op het aanrecht zet en je je voorstelt dat een suppoost sist: “Niet te dichtbij!”
Da’s toch een mooi moment hoor, als je het rechtop tegen de koffiekan op het aanrecht zet, een stapje terug en dan naar voren doet, en je je voorstelt dat een suppoost sist: “Niet te dichtbij!”
Bas van Vuren, aangenaam 