Langs het water liep ik in de richting van de Gateway of India. Voor het aanleggen van de bijbehorende boulevard was destijds geen geld meer geweest. Dus nu stond de poort in zijn eentje mooi en nutteloos te wezen. In India gebeuren meer van dit soort dingen. Net als in andere landen.
Maar iets was er anders. Wat? Ik liep langs het lage muurtje dat de boulevard van de zee scheidt. De zee lag vol met bootjes. Ik wist dat daar het gevaar vandaan was gekomen. Een rubberbootje met engerds. Een visser die het ongeluk had ze tegen te komen was ook afgemaakt.
Langzaam liep ik langs het immense Victoriaanse hotel. De wervels van mijn nek knakten van het omhoog kijken. Net als de andere nieuwsgierigen kon ik in feite niks anders doen dan naar boven staren. Daar was het allemaal gebeurd. Daar zag je nog zwarte strepen. Daar waren alle ramen eruit geweest.
Op het plein voor de Gateway had de wereldpers gestaan. Het was daar vroeger altijd een gezellige, ongecompliceerde drukte geweest. Handlezers. Snuisterijverkopers. Mannen met hoofddoekjes die schalen met zoetigheden op hun schouders droegen. Bedelaars. En heilige mannen die een kloddertje rode pasta op je voorhoofd drukten, als je pech had ook nog met rijstkorreltjes erin. Bescherming tegen het kwaad. Op het eerste gezicht was dit het wat ik nu ook zag. Overal mensen in alle soorten, maten en kleuren.
Ineens viel het me op dat alle gezichten, hoe verschillend ook, een zelfde gelaatsuitdrukking hadden. En hoe alle mensen in feite in dezelfde richting keken. Alsof een onzichtbare draad hen verbond met het hotel. Alsof een onzichtbaar web hen verbond met de andere mensen. Dit was verbondenheid, voelde ik. Verbondenheid tussen mensen. Nu besefte ik waarom ik hier was. Om verbondenheid te voelen.
We waren hier niet om naar een afgebrand hotel te kijken. Ik was hier niet om mijn nostalgische gevoelens te koesteren. We waren hier om onze mensheid te delen. Onzichtbaar en onbewust straalde iedereen uit: wij zijn niet zo. Wij doen die dingen niet. Wij hebben respect voor de ander. Een gewijde sfeer die, zo wist ik, ook de Newyorkers na 9/11 hadden gevoeld. Het kwaad bracht naast ongeloof en afschuw, ook menselijkheid en kracht.
Ik zag de ingang van het hotel. zonder er echt over na te denken stak ik de straat over. Ik ging naar binnen!
Dit is een aflevering uit een vervolgverhaal. Deel 5 staat hier. Deel 7 hier. Alle foto’s eigen werk.
Een eerste concept stond op drasties.
Bas van Vuren, aangenaam 
jammer dat die rode pasta
blijkbaar zijn werk niet heeft vervuld
Ja, dit verhaal wordt verteld vol devotie.
Wat dat rijstkorreltje betreft: als je beschermd wordt tegen het kwade mag je dat best voelen.
@assyke, och, dat weet je niet, het verhaal is nog niet uit.
Dit dramatische verhaal van verbondenheid snap ik. Bij de Gateway kan ik alleen maar denken aan mijn westerse onmacht en schaamte toen we, twee grote blonde Hollanders, in het nauw gedreven werden door een grote groep zichtbaar arme vrouwen en kinderen, bewust wachtend op duidelijk westerse mensen en rijke indiërs met rust latend. We konden ons alleen maar redden -dat was ons gezegd- door stug door te lopen . Hetzelfde overkwam ons als enige westersen in de avond op het gezellige drukke strand in Mumbay, met vele talloze rijke Indieërs, waar we opnieuw weer opvielen, meteen toen we uit de riksja stapten. Ik heb me nog nooit zo geschaamd over mezelf, onszelf en over onze wereld. Het was onze eerste dag in India. Oh, we kenden de verhalen, maar dit….
ik ben benieuwd naar het hele verhaal
ik was es op een fair in us
en daar kon je je naam op een rijskorrel laten zetten
greetings M
@joostsr, ja, ik weet dus wat je bedoelt …
@moonfairy, dank je, het hele verhaal komt nog op het vkblog, versneld afgedraaid, dat wel, het had eigenlijk tot eind maart gelopen (het staat allemaal al klaar), maar we plempen het nu versneld op de site.
@allen die hier niet staan (en die dit dus ook niet zullen lezen): het verval van het vkblog heeft nu definitief ingezet, snik, dit is het zesde deel van de serie, nog nooit zo weinig reacties gehad, ween. Iedereen is vooral druk bezig met zichzelf en zijn eigen blog, begrijpelijk. ’t Is niet anders. Zucht.
we zijn allemaal aan het overleven
de een doet dat zus de ander zo
ik heb nog nooit zoiets meegemaakt
dat me zoveel mooie mensen en mooie blogs
tegelijk afgenomen worden
ik moet nog steeds slikken, ik merk dat ik zelf dus niks doe
weer wat geleerd over mezelf
happy saturday Moon