Eindelijk zon. Ik besluit de boodschappen te combineren met een fietstochtje door Amelisweerd. Diep in gedachten kom ik Utrecht weer binnen en wacht op groen. Als ik mag oversteken blijven de auto’s maar doorrijden.
„Het is groen, ik ben aan de beurt”, roep ik zonder veel effect. Ik waag het erop en zoek een doorgang. Nadat ik met veel moeite de overkant bereik, roept een vrouw uit een van de auto’s: „Toon toch respect, stomme kut!” Ik kijk over mijn schouder. Pas dan vallen me de witte strikjes aan de antennes op en rijdt de laatste wagen van de begrafenisstoet voorbij …
Tot zover het “ikje” van Renate Hilderink, heden verschenen in de NRC. De “Hikjesman” voegde er heden (op drasties) zijn geheel eigen vervolg aan toe:
…. “Ken je je dooie niet ergens anders begraven, eikel!” schreeuw ik, steek mijn vinger op en vervolg mijn weg. Ik hoor achter mij de gierende banden van een auto. De auto heeft zich uit de begrafenisstoet losgemaakt en komt in volle vaart op me af. Ik kan nog net opzij springen.
Maar het portier vliegt open en een woedende vrouw stapt uit. “Je bent een respectloze kut!” roept ze.
“Ja, dat zei u net ook al”, merk ik waardig op en laat er goedmoedig op volgen “toe lief mensje, ga terug in de stoet, ga je man, broer, holmaat, of wat het ook was lekker begraven, en kom dan later eens bij me langs. Drinken we d’r een kop koffie op.”
Ik geef haar mijn kaartje en stap op mijn fiets. Achter me hoor ik zacht snikken. Ik beheers me en rijd door, want dit hikje zou anders echt te lang worden.
Ik moet namelijk ook nog beschrijven dat ik door al dat gedoe wel mijn lekkere Amelisweerdgevoelens kwijt was. En er thuis achter kwam dat ik mijn volle boodschappentas ergens had laten liggen. En dat die vrouw diezelfde avond nog bij me langs kwam en dat ze de tas bij zich had! Dat we samen nog een fles cognac hebben leeggedronken en gegierd hebben van het lachen.
Als ze weer eens iemand gaat begraven, dan sta ik daar weer, hebben we afgesproken.
Bas van Vuren, aangenaam 