Hoop loert altijd (138)

De overname van dit blog door ondergetekende is alweer een week oud en eigenlijk lijkt het alsof het nooit anders is geweest. We missen het ouwe blog al niet meer, sterker nog, hoe was dat dan? Hoe zag dat eruit? Wat stond daar op? We weten het niet meer. Da’s het geheim van evolutie in plaats van revolutie. Pawi reageerde goedkeurend met “vernieuwen in kleine stapjes werkt het best, zo blijkt ook hier maar weer” en stelde en passant “indeklapsigaar.com” als nieuwe naam van de site voor. Die gaat het niet worden, denken we.

Mopperkont beloofde “zijn hoed op te vreten” en Bertie viel hem bij. Waarom? Ze zagen stijlovereenkomsten tussen de vorige en huidige blogbeheerder. Mag. Kan. Plopje draafde na heel lang weggeweest te zijn weer eens op en maakte “excuus voor mijn lange afwezigheid, beidewee. Een al te saai verhaal.” Dat verhaal kwam niet, maar het gehoopte verse grafgedicht bleef ook uit. We blijven hopen, want, zo weten we, hoop loert altijd.

En hoppetee, alsof het niets kost presenteerde ik gisteren ook maar gelijk een nieuwe lay-out. Nieuwe bezems die vegen schoon. Belangrijkste verschil zo op het eerste oog: de feuilletons staan niet meer loodzwaar met fotootjes en al bovenaan, maar keurig netjes onder een menuutje. De reacties staan rechts en voor de rest oogst het allemaal wat frisser. De reacties waren overwegend positief, zij het dat kennelijk het direct doorklikken naar de laatste reactie nog niet helemaal werkt. Er wordt naar gekeken.

Ook de links- en rechtsuitspringende block quotes – het ultieme designerskunstje van de vorige blogbeheerder – lijken niet echt lekker meer te springen. Noch naar links en noch naar rechts.

Ook de links- en rechtsuitspringende block quotes – het ultieme designerskunstje van de vorige blogbeheerder – lijken niet echt lekker meer te springen. Noch naar links en noch naar rechts. Maar Klare Taal sprak nuchter: “Als verstokte digibeet ben ik al lang blij dat ik deze site nog kan bereiken en erop reageren.” En zo is het en wen er maar aan. Met uitzondering van een hele enge enkeling (de namen en IP-adressen heb ik van Apie op een met tranen doordrenkt papiertje gekregen) is iedereen weer welkom om zijn zegje te doen; iedereen die een tikkie zijn fatsoen kan houden althans. Da’s ook wat waard.

Er waren ook ikjes

Een mooi op-het-verkeerde-been-zet-ikje leverde Ilse Geverink in. “Poedelnaakt staat hij tegen het aanrecht. Hij kijkt me aan. Dan lacht hij en zegt: „Ik wil met je trouwen!” … Zie voor de pointe het ikje op de NRC site (onvindbaar) of alhier. Ene Femke Wallien raakte haar pinpas kwijt, ergens in een spleet bij de boodschappenband van de AH. De monteur komt daar niet voor opdraven. Volgens Luvienna doet hij dit alleen maar als de AH-medewerkers zin hebben in een feestje.

Pauline Franke schreef over een taalkundig misverstandje met een overbuurman. Ze vertelden hem dat ze van een uitvaart komen. „Niet te dichtbij, hoop ik?”, vroeg de buurman. „In Rotterdam”, antwoordde haar man. De puberdochter van Henk Schroen kijkt op haar “Buitenradar” om te zien of het regent, in plaats van het te voelen. Moet je niet doen dus. Pawi: “Ik kijk ook elke dag naar Buienradar. Om te weten of ik droog over kom bij buitenactiviteiten. Zoals boodschappen doen. Maar ik begin de dag met naar buiten kijken en even op het terras voelen hoe hard het waait.” Zelf had ik een rotervaring op een schip in de dichte mist terwijl de app zei dat het zonnetje scheen. En Ad Hok meldde dat ze bij hem in Amerika een andere manier hebben om het weer in de gaten te houden (zie hierboven).

Er kwam nog een conversatie tussen een ouder en kind in de krant. Ben Sloot verhaalde over zijn “net zevenjarige” dochter die dacht dat een lezer iets was uit Starwars.

En er was een nieuw reisverhaal

Verder zag een mooi derde deeltje van Pawis Roemeense reisverhaal het daglicht. “Roemenië, is dat niet het land van…Transsylvanië? Of meer?” heette deze nieuwe aflevering, waarin onze sterschrijfster en haar chaperon dagenlang langs eindeloze velden met zonnebloemen rijden, “honderden hectares groot, afgewisseld door honderden hectares graan en honderden hectares mais” en zich realiseren dat Transsylvanië “aan de andere kant van het bos” betekent.

Mopperkont: “Derde deel met plezier gelezen. Hebben jullie nog veel karpatenkoppen gezien?”
Uitgedaagd door een belhamel verklapte Pawi dat zij in de volgende versie oog in oog staat met de echte Vlad III Dracul, een beer wegjaagt die dezelfde bramen wilde plukken als zij, een wolf uitschakelt met een Dazer en feest viert met de armsten der armsten. Vervolgens valt ze bijna in een ravijn. “Het echte happy end van mijn verhaal is natuurlijk de bruiloft, waarbij man en vrouw beiden een kroon boven het hoofd zullen worden gehouden, in de orthodoxe traditie. “

Dit is net iets anders dan het bloed onder de nagels vandaan halen, merkte Klare Taal droog op bij het bovenstaande plaatje.

Nou, dit is mijn tweede eigen intro, het ging snel. Wil jij deze week ook actief gaan meedoen? Ga dan zelf eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan hier met een fantasie-emailadres. En voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.  Heb je inspiratie nodig? Alle afleveringen van deze rubriek zijn elders op dit blog te raadplegen.

Reacties zijn welkom via apie@apiedapie.com. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. En ik wens dat alle levende wezens gelukkig zijn.

Featured image (helemaal hierboven) is genomen door David Schap uit Chicago, hier geplaatst met dank aan unsplash.com