Ook vorige week was het weer kommer en kwel in de wereld. Allemaal veroorzaakt door één (schrijve 1) man, maar natuurlijk ook door de boze mannen die hem omringen en de miljoenen Amerikanen die op hem gestemd hebben.
Wat je wel altijd ziet, is dat dan de kunst, de cultuur, de artiesten, het goede deel van de samenleving in een extra versnelling schakelen. Ze zijn ineens allemaal voor goedertierenheid, ze knuffelen de hele wereld, zijn tegen klimaatverandering en voor immigranten, en dan denk je: goh, waar waren ze dan vroeger, toen toch ook niet alles zo geweldig liep?
Maar goed, ze marcheerden voor het goede doel, beschilderden spandoeken, namen stoere selfies en dat voelde vast goed. En de video van Arjen Lubach ging – terecht – de wereld over. [tekst loopt door onder video]
Wat me meer en meer gaat tegenstaan is dat elke nuance ontbreekt. Aan beide kanten. Je bent of voor of je bent tegen. Of in het ene kamp, of in het andere. Trump stelde een griezelig verbod in op het inreizen door moslims. Vliegtuigmaatschappijen zijn wettelijk verplicht passagiers tegen te houden waarvan ze weten dat ze Amerika niet in komen. Dus ook de KLM hield er noodgedwongen een paar tegen op Schiphol, en gaf ze met alle mogelijke excuses een gratis retourvlucht naar het land van herkomst.
En hopla, niet Trump maar de KLM had het ineens gedaan. Onze nationale vliegmaatschappij werd zelfs vergeleken met bedrijven die in de oorlog met nazi-Duitsland hadden samengewerkt. Toen ik daar via de sociale media iets van zei, zo in de trant van: niet de KLM, maar de regering of de rechter moet daartegen in, toen zat ik volgens de fanatici ineens in het kamp Trump. Links kan echt net zo dom zijn als rechts.
Ze zijn inmiddels van mijn sociale media geweerd, deze sneue types, maar je krijgt de koude rillingen van dat soort discussies en dat soort mensen en je houdt echt je hart vast voor wat nog komen gaat.
„Hé, je hebt twee verschillende sokken aan”
Hier ging het er vorige week nog gezellig aan toe, in onze bubbel. Hier gaat het immers om de ikjes, zoals het heurt.
„Hé, je hebt twee verschillende sokken aan”, wees de vriendin van Frank bijvoorbeeld. “Of is dat ook ter nagedachtenis aan je vader?” Onze Frank Hammecher had weer eens toegeslagen met een ikje. Het ging over zijn vader Piet, die vanwege een vroege alzheimer nooit het Pieterspad met zijn zoon had gelopen. Dus dat deed zoonlief “postuum” op diens verjaardag.
Franks vriendin heeft zondermeer humor, maar je moet het van de weeromstuit ook horen en opschrijven dus. En dat kan onze Frank als geen ander. Voor reacties en een beetje gezellig meebabbelen hier heeft de man geen tijd. Mag. Kan. Als zijn pareltjes maar blijven stromen.
Of die leuke-ikjesschrijver Frank dezelfde persoon is als reageerder Weeromstuit, zo wilde Klare taal weten. “Hij kwam uit Twente, meen ik mij te herinneren, een streek waar men elkaar net als toen in Brabant bij het fietsen goeie dag of hallo zei.” Ja, kom daar nog maar eens om. Mijn naam is Haas van Vuren, dus ik mag daar als blogbeheerder niets over zeggen, maar Pawi kon het bevestigen. “De chaperon en ik hebben hem tweemaal ontmoet, eenmaal in gezelschap van mopperkont en Riverside Blues, en een tweede keer met zijn vriendin, mopperkont en een ex en Luvienna. Ik heb daar indertijd verslag van gedaan op drasties.”
Dat leidde tot het ophalen van genoeglijke herinneringen en een nieuwe draad, onder de werktitel “drasties was Fantasties”, mede op aangeven van Ad Hok. Ook al omdat de drastiessite weleens elk moment uit de lucht zou kunnen gaan, in de slipstream tonnen Nederlandse cultuur en geschiedenis vernietigend. De serie begon met die bijzondere bijeenkomst op 30 oktober 2013, in De Rechtbank te Utrecht. Er staat al een drietal vervolgafleveringen op stapel *handen wrijf icoontje*
Ook op stapel staat een gloednieuw reisverhaal van Mopperkont over Honduras – onze schrijvende fietser komt deze week alweer terug – en de herpublicatie van de Chinese avonturen van Ilona. Verder een reeks ikjes van Luvienna, een nieuwe aflevering van Pawi’s Roemeense reisverhaal en nog een heleboel meer. Stof genoeg dus, en geduld is een schone zaak. Wat in het vat zit, verzuurt niet.
Maar ik had het over de ikjes. Regelmatig duiken er in de reeks verhaaltjes op over Nederlanders die zich belachelijk maken met hun steenkolenengels, er was er vorige week eentje van Julie van Wijk over het zinnetje “I sat on my breakfast”. Ze zat aan haar ontbijt dus. Ja. OK. Next!
“U moet vroeger een prachtige vrouw zijn geweest”
Een mooie beschouwende echt diepe ik lazen we van de meesterhand van Martin van der Jagt, ook al zo’n ouwe bekende. Zijn vrouw van over de 60 kreeg een schoonheidsbehandeling bij de Bijenkorf. Je kent het wel, dan zit je middenin de winkel een kwartiertje voor lul, terwijl je man er ongemakkelijk bij staat te draaien omdat hij weet dat hij zo meteen iets te duurs voor je moet kopen. Vrouwlief kreeg na afloop van het dienstdoende schoonheidsspecialistengansje te horen: “U moet vroeger een prachtige vrouw zijn geweest”.
Lot de Graaff maakte zich onsterfelijk belachelijk door te vertellen dat ze een wieldop in de berm zag rollen en toen naar de auto voor haar ging toeteren. Ze stopte zelfs, raapte de wieldop op, en achtervolgde hem, met wieldop en al, tot ver op de snelweg. Achteraf bleek het haar eigen wieldop te zijn. Het deed mij denken aan de padvinders uit de jaren vijftig die oude dametjes hielpen de straat over te steken, ook al wilden die tegenstribbelende ouwetjes helemaal niet naar de overkant. “Bemoeizucht vermomd als behulpzaamheid. Niet altijd een pretje.” oordeelde Bertie treffend.
Tekst: Toon van Driel & Bas van Vuren
Een op zich gemakkelijk woordgrapje van de blogbaas schopte het tot de 8e plaats van de prestigieuze #nlmv prijsvraag van tekenaar Toon van Driel. Toch altijd mooi meegenomen. Veren zijn altijd welkom in deze barre dagen. Hoppa!
Wil jij ook veren? Doe dan zolang het kan en mag actief aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die leuke krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur dan zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Je kunt alle leuke afleveringen van deze rubriek elders op dit blog raadplegen. Vooral een aanrader als je er even tussenuit bent geweest. Zoals Plopje, Indra en Timmerark en een paar anderen.
Reacties zijn welkom via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. Moge alle levende wezens gelukkig zijn. Ja, jij ook. En hij ook.
De foto helegaar hier boven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – dat zijn dus geen sokken en wel helemaal geen verschillende, maar twee sloffen die ik voor de Kerst van mijn zoon heb gekregen en die gewoon lekker warm zijn. Als ik die aan heb, dan vergeet ik alle kommer en kwel.
Bas van Vuren, aangenaam 
De reactie op “Hé, je hebt twee verschillende sokken aan,” van
WeeromstuitFrank, ken ik in de variant: “Ja, gek hè? Thuis heb ik er ook zo’n paar.” :-pHahaha, die sloffen zijn gewoon mooi van lelijkheid! Heeft je zoon ook zo’n paar voor zichzelf gekocht?
Zorgvuldige terugblik overigens. En een hoopvolle kijk naar de toekomst. Lang leve de bubbel hier, waar geen moslimban hoeft te worden bestreden en waar “America first” ver weg blijft. Als het mag toch nog even een linkje naar de column van Georgina Verbaan, die weer eens laat zien dat ze goed kan schrijven. Even opzoeken, zo terug…
Hier istie:
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/27/niet-normaal-6428103-a1543137
PS Luvienna, die kende ik nog niet. Gaan we onthouden.
Ja, da’s een mooi stukkie, Pawi. Dank voor het delen.
“En je realiseert je dat jij dáár weer naar zit te kijken, voor de tiende keer al, omdat het zo sinister aandoet, zo vervreemdend is, dat het een horrorfilm lijkt. En horrorfilms zijn niet echt. Maar eigenlijk moet je iets doen, voor de wereld verdrinkt of uit elkaar spat.”
Je ziet idd iets voor je ogen gebeuren, maar het is zo groot, je weet dat je het niet stoppen kunt, en verzet in wat voor vorm dan ook zinloos is.
Het stuk herinnert me aan de verkiezingsochtend, ik had in een hotel in Berlijn de hele nacht liggen kijken, heen en weer schakelend tussen een Duitse zender en CNN op mijn kleine eigen schermpje, want zelfs in goeie hotels zijn ze niet zo CNN-erig in Germany.
Het was een uur of negen, ik moest om tien uur ergens zijn. Ik had niet geslapen. Voordat ik opstond om me op te frissen nam ik een foto van mijn TV-scherm: het was het moment dat Trump, zojuist tot President verklaard, met de hele clan grijnzend het toneel opkomt. Het was dus echt gebeurd, ik had niet gedroomd.
Die foto was waanzin, dat moment hoefde ik nergens voor vast te leggen, het werd door miljoenen kijkers gezien in alle windstreken van de aardbol en het werd vastgelegd in duizenden archieven. Maar dat wilde er dus bij mij nog niet helemaal in. Ergens dacht ik dat ik zo meteen in de ontbijtzaal, op straat, bij mijn afspraak mensen zou tegenkomen die dit niet hadden gezien. Ik was misschien de enige geweest. Ik had dit gedroomd of was somehow tijdelijk in een parallelle wereld terechtgekomen. Nee dus. We maken dit mee, we maken dit echt mee. En het gaat niet meevallen, ben ik bang.
Zusje
Dagelijks sta ik ’s ochtends bij de voordeur van onze kleine basisschool. Het is prettig om als directeur alle leerlingen en hun ouders te begroeten en ieder op zijn eigen manier te zien binnenkomen.
Vandaag rende een enthousiaste leerling naar me toe. „Ik heb een zusje gekregen”, zei ze.
Op mijn vraag van wie ze dat zusje gekregen had, antwoordde ze: „Van mijn moeder!” En liep toen snel door naar binnen om het grote nieuws aan haar juf te vertellen.
Morgen sta ik weer bij de deur.
Wilco van der Maas
Ja, het is lief en zo, maar wat is nu de pointe? Wilco heeft het naar zijn zin op zijn werk. Duh. De manier waarop een kind van die leeftijd over haar nieuwe zusje vertelt is 100% standaard en dus – hoe veel we ook van het kindeke en haar lieve ouders en van Wilco houden – niet vermeldenswaard.
Ga jij voor straf maar eens een hele dag bij die deur staan, Wilco.
Eindoordeel: 5- (schrijve vijf minus)
Goede intro, alles op een rij. Er komt weer leeswerk aan, zie ik en we genieten van een paar sokken. Vanuit je ooghoek kijkend denk je dat er een paar honden zitten. ☻
Het ikje is een schattig miniverslagje. Voor een weblog bijvoorbeeld.
@pawi, helaas, het linkje naar Georgina (wiens stuk ik graag had gelezen) wordt geblokkeerd door de melding dat ik mijn limiet van 5 gratis artikelen bereikt heb. Ik word a la Trumps ongewenste nationaliteiten onverbiddelijk teruggestuurd; weg jij, profiteerder!
@Bassie 15.02, verzet in wat voor vorm dan ook is zinloos ? Ik mag hopen dat je dat niet meent. Verzet tegen dit soort uitwassen vind ik absoluut noodzakelijk!
@Ikje, ik probeer een beeld te krijgen van leerlingen en ouders die “ieder op hun eigen manier binnenkomen”. De een achteruitlopend, de ander zijn toelatingsexamen voor het Ministry of Silly Walks oefenent, de derde op Bassies luchtapparaat?
Ja, die van die limiet van 5 gratis artikelen per maand is een dolle boel. Ik kreeg de pop-up, ongelogen, in de Nieuwjaarsnacht om een uur of twee. Ik had echt nog geen 1 (schrijve: een met twee streepjes) artikel gelezen die maand. Het was 1 januari verdraaid nogeensaantoezeg.
De volgende dag – je denkt, ach, de moderatiegansjes staan aan het vuurwerk en champagne en liggen respectievelijk uit te buiken – bleef de melding komen.
NRC gemeld, want zo ben ik wel, nooit enig antwoord gehad. Natuurlijk niet, waarom zouden ze, ze zijn toch de oneerlijke media?
Nee, dan Twitter, daar zie ik ongestoord en ongeremd en onbeperkt schrijvers als Trump en consorten leeglopen, niks geen vijf per maand, hopla, tientallen per dag, zoveel ik wil, en je kunt nog tegen ze aanpraten ook.
Heb ik met Wilders ook weleens gedaan, maar da’s weer een ander verhaal. Ik kreeg prompt een block aan mijn broek. Ik ga het binnenkort vermelden in mijn CV.
@Luvvie, ja ik heb tegen kruisraketten en de moord op John Lennon gedemonstreerd en nog zo wat dingen, maar ik heb het gevoel dat deze machine te groot is en te complex en glad georganiseerd. ’t Is dezelfde club die ook de sigarenboeren en olieboeren helpt om verwarring te zaaien over kanker en klimaatverandering. Kei effektief tot nu toe, en ze schrikken voor niet veel terug. Ergens op mijn twitteraccount deelde ik hierover een heel goed artikel uit de New York Times of Huffington Post. Verhelderend. En beangstigend.
Bas 15:02
Ook een mooi verhaal, vanaf “ik had in een hotel in Berlijn de hele nacht liggen kijken”. Stuur maar in, naar de NRC. Of had je dat al gedaan?
Andere humor: er ligt in de Merwehaven in Schiedam een gigantische driemaster. Rotterdammers/Schiedammers hebben er natuurlijk een verhaal bij. Van wie zou dat schip zijn? Eentje weet het wel: natuurlijk van een Rijke Russische Oligarch!
Spreek uit: olie garg
Rake intro Bas oftewel keek op de vorige week, die prachtige sokken hebben je vast veel inspiratie gegeven.
Zeer gewaagd en smaakvol zijn die sloffen, zo heelijk zwart-wit.
Mooi pawi dat je hier de bijzondere column van Georgina Verbaan vermeldt, zaterdag las ik deze in de NRC , zij verwoordde het hele circus van verbijstering en ontzetting over de horrorfilm voortreffelijk.
Het plastische beeld van die arme zoon en die fake-echtgenote raak ik maar niet kwijt.
Even de koekies trommel van je computer legen en je kan net zoveel artikelen als wilt lezen in de nrc. Maar na elke 5 weer
Dooi
Genietend van het zonnetje kijk ik toch met enige smart naar de volledig ontdooide sloot. Ik ben niet de enige. Naast mij staan een vader en zijn zoontje. Het jongetje heeft, wel heel optimistisch, zijn schaatsjes bij zich.
„Pap”, vraagt hij ernstig. „Is dit nu de schuld van Trump? Die is toch tegen het klimaat?”
Margreet van Schie
Not my cup of tea.
Hij klopt niet, de gedachtengang van het jongetje niet, de eerste zin niet…Het enige leuke aan dit ikje vind ik dat er morgen allicht een betere komt.
kind-afluister-ikjes zijn het dieptepunt en we kunnen gevoeglijk aannemen dat het jongetje geen noren maat 48 om zijn nek had hangen.
Dat is wel een interessante uitspraak, noren maat 48 om de nek van het zoontje. Dat fleurt het ikje helemaal op.
Hikje
Genietend van het zonnetje kijk ik met plezier naar de volledig ontdooide sloot. Ik ben niet alleen. Naast mij staan een vader en zijn zoontje. Het jongetje heeft, zijn schoudertjes ietwat naar voren gebogen, schaatsen maat 48 om zijn nek.
„Pap”, vraagt hij ernstig. „Is dit nu ook al de schuld van Trump? Jij wou toch schaatsen?”
Grrr, Pawi en Mopperkont, vaut le voyage, drie sterren !
Dit ikje staat vandaag in de krant, ook in de digitale versie, met als titel Vergeten Groenten. Gisteren nog dacht ik dat het niet erger kon. Was het nog maar gisteren.
Griekse groenten
Zoon zit in de brugklas en maakt een beschrijving van de geschiedenis van Athene, van de oudheid tot nu. Hij leest zijn verhaal aan me voor: de Perzische en Peloponnesische oorlogen komen voorbij, net als de Franse kruisvaarders.
Dan volgt een stuk dat me wat vreemd in de oren klinkt: vanaf 1700 kregen veel mensen uit het Westen belangstelling voor groenten uit het oude Griekenland.
Hij laat me de Wikipediapagina zien waar hij dat feit gevonden heeft: ‘In de 18de eeuw zijn westerlingen geïnteresseerd geraakt in de wortels van de klassieke beschaving…’
Charlotte Staats
Wat ontzettend geinig om je kind voor gek te zetten, net op die zeer gevoelige leeftijd van de brugklasser. Het is te hopen dat hij, zijn klasgenoten en hun ouders dit niet onder ogen krijgen, maar ik vrees voor de parmantige blik van Charlotte: kijk nou eens!
Als die knul niet voor zijn achttiende het huis uit is, eet ik mijn hoed op.
Wat een miezrrig ikje😢
…miezerig..
Tja alles is hiermee al gezegd
Banksparen
Onze buurjongen Sem van 4 jaar wordt voor het eerst ingewijd in de wereld van het geld. Zijn moeder probeert hem uit te leggen dat je nog meer met je geld kunt doen dan het alleen maar in een spaarpot stoppen. „Als je je geld op de bank zet, krijg je rente en wordt het meer”, probeert ze hem uit te leggen.
Sem luistert aandachtig, gaat naar zijn slaapkamer en haalt zijn spaarpot. Hij zet ’m beneden in de woonkamer op de bank en gaat er hoopvol voor staan wachten…
Geert van Rijt
Ja, da’s een standaardmopje, Geert. Helemaal zelf verzonnen? Bffffrtt …
Het blijft deze week van een bedenkelijk niveau. Zou Sem de hagelslag en pindakaas hebben gehaald als het lesje over beleggen was gegaan?
@pawi 😀 😀
Zouden kinderafluister–Ikjes een trendje zijn? Dan hoop ik dat dat snel overwaait.
Dames, heren ook, het nieuwe deel van Pawis Roemeense Reisverhaal is Heden Gepubliceerd, Zegt Het Voort. Of niet, en dan is het ook goed, want zo zijn wij wel, niet van dwingerige, niet van dat kijk ons eens geweldig zijn. Maar het is wel weer een prettige sfeertekening, dit keer van een etentje uit de magnetron. Waar is Ramsey als je hem nodig hebt? Waar? Niet hier dus, hier staat het verhaal
Onvoldoende
Zoonlief zit in z’n derde jaar HBO-studie Vastgoed en Makelaardij. Vorige week had hij tentamen, waarvan hij in ieder geval één vak niet gehaald heeft.
„Niemand”, appt hij. „Het gemiddelde is 3,7.”
Op mijn vraag om welk vak het gaat, antwoordt hij: „Externe verslaggeving, of Verslaglegging, of zoiets…”
Inger Vendelmans
Ik signaleer een nieuwe trend: je kinderen afzeiken in de media
Wordt een wedstrijdje 😆.
Ja, dat dacht ik eerst ook.
Maar misschien was Inger wel vertederd door het bewijs dat het genoemde vak haar zoon en zijn klasgenoten absoluut niet interesseert. Waar zou dat aan kunnen liggen? Dat moet toch wel de leraar m/v zijn?
Och die jongen zit volgens zijn moedertje Inger op een te laag niveau, HBO als hoogbegaafde dan ga je toch onderpresteren.
Aanvulling: vooral op een opleiding die als enig doel heeft om veel geld te verdienen.
Ironische Glimlachicoon.
Bonne Nuit.
Een wolkje melk
Ik was op bezoek bij mijn hoogbejaarde moeder. Zij heeft de eigenaardige gewoonte om haar keukenafval in een leeg melkpak te bewaren en pas als dat vol is, gaat het in een vuilniszak.
De verpleeghulp is er ook en zet een kopje thee. Ze drinkt haar thee altijd met een wolkje melk en pakt de melk uit de koelkast. Vanuit het pak druppelt een troebele vloeistof in het kopje, plotseling gevolgd door een lawine aan aardappelschillen, eierschalen et cetera. Mijn moeder en ik komen niet meer bij van het lachen.
De verpleeghulp kan er de humor niet van inzien.
Een dag later belt de indicatiecoördinator en vraagt of mijn moeder misschien nog andere, meer specifieke, huishoudelijke hulp nodig heeft.
Piet Schellekens
Het antwoord is ja. Wie zet er nou keukenafval in de koelkast?
Vies verhaal zeg.
Het is wat onbeholpen geschreven. Jammer.de clou is best leuk. Stel het je voor…. 😉
Er bestaan dus nog attente ” indicatiecoördinatoren”, blij dit te horen.
iew icoontje
Piet gaat nog veel plezier beleven aan zijn moeder, denk ik.
Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is…
ILONA!
Nou moe, ik krijg het geuploade plaatje niet zichtbaar. 😦
Nou moe! Daar gaan we wat aan doen.
Ligt niet aan jou; bij TinyPic, waar ik plaatjes upload, lukt dat niet meer.
Wat gebruik jij om plaatsjes om internet te kunnen zetten?
Gefeliciteerd Ilona., denk er een bos van de mooiste bloemen bij.
Bij de koffie neem ik alvast een taartje en vanavond drink ik op je gezondheid!
Tiny pic! Snif.
Je kunt hem ook mailen dan zet ik hem in het intro van vanmiddag. Moet wel een verrassing blijven.
Probeer eens of jij daar iets kunt uploaden? Misschien ligt het aan mijn pc.
Mail komt eraan.
Neen, helaas nutella. Lukt mij ook niet. Tiny pic nog eens aan toe zeg. Waarom moet ik nou ineens aan Trump denken?