De Integriteitscommissie, daar hebben we al tijden niks meer van gehoord. Jullie weten het nog wel, die schuinsmarcherende voorzitter en die etentjes in pannenkoekenhuizen in de Wassenaarsche duinen. Het gedoe met de secretaresse ’s avonds laat in de hotelkamer van de voorzitter. De vertwijfelde voorzittersvrouw in haar nachtjapon dwalend door de gangen en zelfs buiten op het erf. En die saaie onkreukbare secretaris die bij hoogoplopende lezersgeschillen maar stomdronken commissieleden via de SMS (die had je toen nog) de oordelen doortexte. We zullen nooit weten of hij er niet misschien af en toe eentje uit zijn duim zoog.
Voor ongenuanceerd en kwetsend commentaar op politieke ontwikkelingen staan aan de rechterkant GeenStijl en aan de linkerkant Joop tot hullie beschikking.
Tja, ze hebben niks meer te doen vanwege doorslaand succes van het moderatiebeleid en het opgetieft zijn van strontvervelende schrijvende reageerders. Laten we het zo houden. Voor ongenuanceerd en kwetsend commentaar op politieke ontwikkelingen en voor laatdunkend gesneer en anoniem gescheld op medemensen met een andere mening of een gelukkig leven staan aan de rechterkant GeenStijl en aan de linkerkant Joop tot hullie beschikking. En daar treffen hullie onder andere namen vast oude bekenden aan.
Hier gaat het nog altijd vooral om de ikjes en het plezier dat je daaraan kunt beleven, of ze nu goed of slecht zijn. En over intermenselijk contact via het internet. En verhalen, mooie verhalen van schrijvende reageerders van de Bas van Vuren Literaire Gezelligheids Community. Mooi hoor. Blijf ik zeggen en velen met mij.
Bezoekersaantallen blijven, ja hier wel, op een prachtig peil. Minder veelhitters (in het verleden klikten reageerders elk gemiddeld 10-20 keer per dag op het blog, nu ligt dat rond de 4-5 per reageerder) en meer variëteit en diversiteit, ze komen werkelijk overal vandaan. De overgrote meerderheid houdt het op klikken, lezen en weer wegwezen. Prima. Mag. Maar reageren, terugpraten, méépraten op zo’n blog, dat blijft voor mij toch het zout in de pap, daar doe ik het voor. Anders zou ik wel boeken blijven zijn schrijven of schrijven zijn blijven. Die praten niet terug, alleen via de giro. En staan je aan te gapen, met die kaften vanaf de zelden afgestofte plank van de Billy in de werkkamer.
Ikjes dus, welke dan bijvoorbeeld?
By Onderwijsgek (Own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)%5D, via Wikimedia Commons
Eric van Onna maakte zich kwaad over een niet-opgehaald verloren boodschappenkarretje van de Lidl in zijn straat, terwijl dat nou juist zulke fijne inspiratie voor zijn schrijverstalent was. Hij noemde het een “Formule-1-wagen met achter het stuur kleine versies van Max Verstappen” en een “aanhangsel achter fietsen”. Hij liet het ding omverschoppen, in het water gooien en er weer uithalen. Jammer dat hij het niet liet staan en er een wekelijks feuilleton aan wijdde. Of aan weed, dat weet je nooit.
Een genezen patient van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis uit Amsterdam bedankte in de NRC de receptioniste, apothekersassistente, schoonmaakster, medisch specialiste, OK-assistentinnen, verpleegster en andere vrouwen die daar gewoon hun werk daar deden. Sympathiek. Maar dat het allemaal vrouwen waren, dat was vast alleen de patient, Roeland van der Hidde opgevallen. Andere mensen letten daar niet op.
Droegen ze een broek, broekpak, jurk, hoofddoek of keppeltje? Haalden ze allemaal adem uit dezelfde lucht?
Waren ze bij toeval ook allemaal alloch- dan wel autochtoon? Hadden ze allemaal een bochel of juist weer niet? Droegen ze een broek, broekpak, jurk, hoofddoek of keppeltje? Haalden ze allemaal adem uit dezelfde lucht? Man man man. Maar de bedoeling is goed. Een golfje positiviteit de wereld in wapperen. Mag en kan van mij hoor.
De klassebewuste Mark merkte op dat de bazen van al die vrouwen vast mannen zijn, maar dat je die dus als patiënt niet te zien krijgt. Scherp en vermoedelijk nog keiwaar ook.
Ergens in een ander ziekenhuis antwoordde een patiënt behoorlijk gevat op de vraag van een verpleegkundige naar diens voorkeur voor een injectieplaats. “In jouw bil”, zei hij. Elisabeth Koom stond erbij, keek ernaar en schreef het voor ons op.
Verhalen ook dus, maar welke dan?
Het langverwachte nieuwe hoofdstuk van Marks Burnout/Blankvuil feuilleton kwam vorige week op de site te staan. Onze schrijver had eindelijk “de juiste afslag gevonden”, concludeert hij in het 20e hoofdstuk. Als dat geen mooi open einde is, dan weet ik het niet meer.
“Het leven lachte mij toe. Ik had de juiste afslag genomen. Ik besloot echter dat dit studiejaar al verloren was en dat het tijd werd om of een boek te schrijven of om te feesten. Het werd met moeite het laatste.”
Zou zomaar een mooi slot kunnen zijn, toch? Of er gaan nog vele afleveringen volgen. Dit laatste heeft mijn voorkeur en die van vele lezers. Maar ik eet er mijn hoed niet voor op dat het ook gebeuren gaat. Dat boek is er in ieder geval nog altijd niet, zoals we allemaal weten.
Onze schrijver besteedt veel tijd aan het volschrijven van de reactieruimtes op deze site met zijn hele verdere hebben en houden. Misschien als vingeroefening schrijft hij zo’n beetje al zijn gedachten en overpeinzingen en belevenissen van zich af. Dat doet hij via een duizelingwekkend aantal devices en onder een verwarrend aantal verschillende accounts en pseudoniemen. Onder welk artikel precies, doet er voor hem niet toe, zo lijkt het wel. Bas van Vuren, aangenaam is voor hem een soort van groepschat app.
Het is fascinerend om te lezen, dat wel, die berichten uit een huishouden vol tweedehandselektronica, verlengsnoeren en andere troep van rommelmarkten, de kringloop en het grof vuil. Boeken met briefjes erin. Onvindbare batterijen, opladers, wachtwoorden, rekeningnummers. Katten overal, en pleisters, veel pleisters.
Gekocht toen de dood zo dichtbij leek dat veel kopen hem wellicht op een afstand hield.
Typerende mededeling: “Het ding is ongebruikt (gebruikshandleiding nog niet boven water) en ook gekocht, samen met telescoop en noem maar op toen de dood zo dichtbij leek dat veel kopen hem wellicht op een afstand hield.” Over welk ding het hier gaat, weet ik niet meer. Kan een hometrainer zijn, een dubbele frituurpan, een schildersezel, een Ataricomputer of een broekenpers, als het maar in een opwelling gekocht kan worden. Want “consumeren is bewegen.”
Pawi sloeg de spijker weer eens nuchter op zijn kop:“Die Mark raakt nog zijn bril kwijt alstie erop zit”.
“Lastig typen met 80% vingertoppen onder pleisters. De iPad pakt ze niet”, schreef Mark. De medisch onderlegde Pawi vroeg onmiddellijk of dit “alle vingers behalve de pink” betrof, of “juist de duim”? Een antwoord kwam er niet. Hij heeft de vraag vermoedelijk nooit gelezen. Mark komt hier zoals gezegd vooral om te schrijven.
Hij deelde in zijn feuilleton ook herinneringen aan het werkzame leven van zijn protagonist. Zoals op kantoor waar deze in de wc kon ruiken wat zijn collega’s hadden gedronken.
“Rum-cola was het tegenovergestelde van een instinkertje. Heel soms werd ik door een whisky-cola op het verkeerde been gezet, maar bier, wijn … je kon het allemaal onderscheiden. Uiteraard kwam ik toen nooit op het damestoilet. Ik neem aan dat daar de wijn en de likeurtjes de overhand hadden ..”
En war verder ter tafel kwam
Pawi is nog altijd met chaperon op helikoptervakantie in het Zuiden. Ze waren vorige week in Frankrijk, bij de marmergrotten van Carrara in de Apuaanse Alpen. Het verslag is nog wat karig, misschien spaart ze de echte verhalen op voor een komend reisfeuilleton. We gaan het zien.
“Mooi weer, goed brood, zwembadje op steenworp afstand, onweer en regen in het vooruitzicht, war wil een mens nog meer?”
Niks lijkt me. War. Not peace.
Ik deed een oproep aan de reageerders en lezers om het licht van andere blogs niet onder de korenmaat te steken. Als je iets leuks tegenkomt elders, zelfs als je dat zelf geschreven of gemaakt hebt, geef dat rustig hier als tip door met een linkje. Mooie dingen verdienen het om aandacht te krijgen.
Wil jij ook aandacht? Kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Een welgemeende sneer? Misschien wil je wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven zien van mezelf in het weekend. Dit keer was ik onder het motto van “war wil een mens nog meer” een beetje in de omgeving aan het wandelen. Ik liep in een mooi stukkie natuur met bloemen, planten, vlinders en vogels en meer van dat soort dingen. En toen gebeurde het, ik hoorde niet alleen op klaarlichte dag een nachtegaal oorverdovend zingen, maar ik zag ook een snelle flits voorbij flitsen. Jullie raden het al. Het was niet de torenvalk, ook wel bekend van het bidden, maar een heuse roodpootvalk en die zie je niet zoveel. Gelukkig had ik mijn BlackBerry paraat om er een mooie foto van te nemen. Photo “Roodpootvalk” © 2017 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Leuk en lekker vroeg. Al heb ik EN niets van het grof vuil meegenomen NOCH erover geschreven. En ik moet mij wel heel eeg vergissen wanneer het stukje over rum en collega’s ergens anders dan deze week is geschreven. Of niet? Want dan wordt het wel prijsschieten met een open deur en dat is gevaarlijk, misschien komt er iemand net langs. Het te lang en te veel en te zeikerig schrijven van mij komt ook altijd terug en dan bind ik altijd in of maken we ruzie en daar heb ik in ieder geval totaal geen zin in en ik hoop en denk jij, Bas, ook niet. Vanmiddag schiet ik, hopelijk, de laatste AD hok of zo gecreëerde WP account het heelal in. Pas als alles weg is maak ik een nieuw. Jij hebt er geen ervaring mee Beste Bas, maar wat mij irriteert aan WP is dat als je een nieuw account maakt, na TimmerArk gewoon een normale wens, je geen reeds gebruikt e-mailaccount mag gebruiken. Ik heb jaren met TimmerArk gedaan en er geen ander naast gehad en pas toen ik ziek werd, hier helaas uitvoerig beschreven, maakte ik nieuwe en door morfine en blaadjes die wegwoeien vergat ik wat belangrijk was. Dat moet maar eens afgelopen zijn. Dus, ik heb ook drie zware dagen voor de boeg, maar ook pas als alles is opgelost kom ik hier weer met plezier terug. En met mate en voornamelijk op het ikje gericht. Beloofd.
Bedankt voor het leuk opstarten van de week, ik hoop dat het een mooie wordt en dat niemand naar de Hemel vaart. Hema, alla.
Doeg voor nu.
PS
Dit is geen harde doei of zo. Hopelijk gaat alles snel en zien jullie mij deze week weer vrolijk maar kort, kort, kort, terug. Ga ik ook nog eens eerst naar de kapper voor. Zo een gekkert ben ik ook soms. En best aardig. Echt.
Dank je voor je commentaar, Mark. Gelieve een en ander met een korreltje zout te nemen, net zoals de rest van het leven. Ook het woord dichterlijke vrijheid is je wellicht niet onbekend?
Het stukje over de rum-cola staat in je eigen 20e hoofstuk, is letterlijk geciteerd, en vorige week met jouw goedvinden gepubliceerd. Ik heb alleen je onsmakelijke fantaseren over wat je in het damestoilet rook niet in de quote terug laten komen.
Ik weet niet wat je bedoelt met gevaarlijk prijsschieten met open deur. Het is je eigen stukje, maanden geleden aangeleverd, vervolgens door mij een tikkie geredigeerd en een paar weken geleden door jou in orde bevonden per email voor plaatsing en vorige week gepubliceerd. Wie hier aanstoot aan kan nemen weet ik niet, want er staat niet in welk kantoor het was, niet wanneer, niet welke collega’s, en wie kent er de Papieren Hark of de Bookmarkmijnboekenlegger in het werkelijke leven? En bovendien lijkt het me niet iets waarvoor iemand zich moet schamen, ik bedoel als zijn ontlasting of urine naar rum-cola ruikt. Zelf heb ik met name bij asperges een sterke urinale reukbeleving. Kan en mag hoor. Vrijheid blijheid, zeker op het herentoilet.
In principe vat ik in dit weekoverzicht de leukste of opvallendste reacties van de vorige week samen. Je schrijft inmiddels zo ongeveer 80% van de reactieruimtes vol, met lezenswaardig proza, dat zeker. Vrijwel nooit reagerend op het artikel of een commentaar van een ander, geen antwoord geven als iemand je wat vraagt, hetgeen normaliter tot het bloggen behoort, zeker op een blog dat niet van jezelf is. Daar besteed ik aandacht aan, in heel milde bewoordingen.
Ik mag daar zeker iets van vinden en nergens vraag ik je om ermee op te houden. Het feit dat je zo lang en zoveel schrijft en onder zovele namen is niet iets waar ik zelf steeds op terug kom, je doet het zelf, in feite al maanden, met iedere keer de belofte om het niet meer te doen. Waarna je vrolijk doorgaat. Nogmaals, ik begin er niet over, maar ik geef via de intro’s weer wat er de afgelopen week op dit blog gebeurde en dat is nu eenmaal tegenwoordig zo’n beetje 80% Mark. Maar als je terug zou lezen, dan zie je dat ik ook een hele hoop niet bespreek.
Belangrijker: ik weet dat ik uit naam van de hele Community spreek als ik je sterkte wens met de medische perikelen de komende drie dagen en dat iedereen je een goede gezondheid en behouden terugkeer op het blog en in het werkelijke leven toewenst.
Goedemorgen Bas, inderdaad vroeg vandaag. Geeft niet, ik was toch al wakker en bedankt.
Weer een duidelijk intro. Een kleine aanmerking: er staat een typefout in ‘En war verder ter tafel kwam.’ (Graag gedaan)
De ergernis van Mark de PH over het adressengedoe bij WP deel ik. Hetzelfde maak je ook mee met de naam van je weblog, de oude kun je nooit meer gebruiken bij WP.
Enfin, er zijn erger dingen.
Eerst de zon opzoeken.
Tot vanavond.
@Bertie (en@Bassie) Haha, mij viel dat typefoutje ook op maar toen ik ‘war, not peace’ ergens in het intro las, is mijn vermoeden dat het geen typefoutje is. 🙂
Grinnikicoontje, die typefout is bewust. Ga je ontdekken na een kopje koffie. Of na ommekomst van een mooie zonnige buitendag.
Voor WP moet men bij WP zelve zijn, zelf heb ik een aantal andere ergernissen, maar deze niet. Misschien omdat ik gewoon altijd hetzelfde blog heb gehouden, althans die van Apiedapie heb omgetoverd in die van mezelf. Met heel veel gedoe zou ik er wel nog eens een keer basvanvuren.com van kunnen maken, maar och, wat je zegt, er zijn ergere dingen. Veel ergere!
Nee, het stuk vuilnis dat de “new and improved editor” heet, daar zou iemand eens iets tegen moeten doen, maar daar hoor je ze niet over, daar willen ze hun vingers niet aan branden.
Zoals ik had kunnen weten is Luvienna weer kei- en keischerp. Het begon als een onschuldig typefoutje van Pawi, en langzamerhand groeide het uit tot een geintje meneer Sonneberg. Laat me maar, ik speel graag taalspelletjes waar ik vooral zelf lol om heb. Je moet iets doen om het introschrijven leuk te houden. Nee, Anoniem, die proza als de handleiding van zijn koelkast leest, die begrijpt hier niets van. Maar voor hem schrijven we niet.
Voor mijn vroege en trouwe lezers (m/v) de volgende onthulling. Heel lang stond het prachtige “Gekocht toen de dood zo dichtbij leek dat veel kopen hem wellicht op een afstand hield” van Mark op de rol voor de titel. Maar ik kon hem niet mooi handzaam inkorten, en “dood” in een weekkop, daar houd ik ook niet van. Maar het was zondermeer het mooiste citaat van vorige week. Ja die jongen kan schrijven. Nu nog gezond worden en dat boek komt er gegarandeerd.
Kan nog net voor ik afsluit: ik had het ‘foutje’ niet begrepen, sorry en nu ben ik echt weg.
Doeg.
Doeg! 😀
Poezenvreugd (2)
Onder een boom vol onrustige kraaien kwam een verzoek in mij op: Cecile, wij hebben van uw Ikje van 1 mei vernomen. U beschrijft met trots hoe uw poes ‘Muisje’ nu een ‘Muis’ is geworden. Geen dode jonge merel, geen dode kikker, maar een enorme dode zwarte kraai is daarvoor het bewijs. Wij, de kraaiengroep, zijn er nog steeds van slag van. Mogen wij u voor uw nu volwassen roofdier een waarschuwingsbelletje aanbevelen?
Namens de bedroefde weduwe,
Rob Topman
Wat een amateurig kneuzen”ikje”. Ja, dan ga je toch bijna naar een andere krant omzien, al is het GeenStijl als het moet. Dit zou zelfs voor de Libelle (sorry redaktie van de Libelle) te erg zijn. Man! Man! Man!
NB: ik overweeg een boycot, een ban, een waarschuwing, iets.
Ongelooflijk, om uit het aanbod van de afgelopen week toch een selectie te maken voor het overzicht. Het citaat van Mark had zeker niet misstaan, ook al staat er het woordje ‘dood’ in.
War was Wat.
Qua vogels zien we hier een roodborstje dat een vreemd grommend geluid maakt, af en toe een hop – oh wat zijn ze mooi!- veel merels, bonte kraaien, bonte spechten, zwaluwen en een enkele roodbruine roofvogel, maar daar moesten we driehonderd meter voor klimmen. Niks voor mij eigenlijk, maar toch gedaan. De beloning lag in het verschiet, eenmaal op de top een prachtig vergezicht bijvoorbeeld.
Eenmaal op de top stonden twee grote verroeste ketels, waar in vroeger tijden houtskool werd gemaakt. Tja, verrassend.
De kluizenaar beneden aan de berg wist het al wel. Ook wist hij hoe iedereen in Marseille, waar hij was geboren, in de keuken een klein rechthoekig bakje had, met gloeiende houtskool. Daar werden heerlijke maaltijden op gemaakt, zonder rook.
Tot zover een verslag van de reis. Een echt verhaal over Italie….ik weet het nog niet.
Hopelijk heb ik nu Mark geevenaard in de lengte van de reactie, en dan heb ik nog geeneens op het ikje gereageerd.
Fijne week iedereen!
Rob Topman krijgt gelukkig de ruimte. Ik ben het met Bas vV eens dat kraaien niet moeten worden opgeofferd aan poezen die Muisje heten. Die poezen eten uit blikjes sheherenadze
Als zo een poes een kraai te pakken krijgt is er wat mis met de kraai. Ik wist niet dat ze er zo slecht aan toe was. Snik.
Namens de weduwnaar…
Jouw reacties pawi, kort of lang, zijn in mijn ogen altijd leesbaar en boeiend. Als ik een klein stukje wil schrijven komt er steeds iets bij. Ik begin niet met die opzet.
Maar ik eindig er wel mee;) Wie zei het ook al weer: korter is beter dan langer en schrijven is persen. Of, nee, dat is weer toiletbezoek.
Mijn poesjes komen gelukkig niet met zulke grote vogels binnen, maar een baby konijn is ook niet leuk op te zien, een muis moeten ze inslikken en opeten anders krijgen ze geen zakgeld die week.
Slaap lekker allemaal.
PS, vandaag niet aan toe gekomen maar zodat ik 1 goed blog heb neem ik graag aanbod Apie aan, Bas, om hier reclame te maken.
De hele dag heb ik nergens aan gedacht maar vanavond begint het wel te kriebelen. Het is (hoop ik maar) fijn dat de arts meerdere keren zei dat hij het zelf ging doen. Waarbij zijn ogen een beetje op de Mourinho manier uitpuilen. Gelukkig draagt ie een bril anders zou ik ze moeten opvangen. Ik laat het vast weten.
Ik vergat de ‘w’ wat weer een heel andere zin gaf.
Zo wat een zin in kip saté kun je plots hebben he?
Een gevecht tussen katten en kraaien en/of andere vogels is dagelijkse kost in mijn tuin.
Jammer voor de vogels en de nestjes, de katten die altijd buiten huizen en overnachten zijn van de buren beiderzijds, echte dierenliefhebbers dus.
Een ingezonden brief in de krant is wel een ‘statement’ en heel aandoenlijk maar niet meer dan dat.
Bas, ik krijg de leuke oude en vertrouwde dashboard nergens terug, bedoel je dat?
The Devil wears Pranda of zo iets moet ik aan gedacht hebben toen ik de zin over kopen en de dood neerpende want het was een zin uit een onovernagedacht stukje.
Wat naar dat ik nooit op andere mensen hun stukken reageer. Ga ik meer doen. Beloofd. De ikjes heb ik eigenlijk vanaf dag een hier min of meer genegeerd. Maar soms niet.
Het kan ook te maken hebben met een stukje uit een boek van B. Traven. Is er hier iemand die de man kent? Vast wel, al heet hij ws anders.
Net hoorde ik wat en nu is de batterij dood.
Goedendag lieverds. Ik hou van jullie !
O, en voor batterij Toedeledokie zegt: ik vind de NRC Next ik een gezellig ikje, maar dat komt ook omdat ik op leeftijd geraak. Overtypen gaat nu helaas niet lukken. Misschien als ik zo uit de tuin in de living kom en iPad op hulpstroom leg, wie weet. Doeg, zachtjes het is pas 05:57 bedenk ik mij. Doeg.
Ergens links bovenin op het W’tje klikken, dan naar beneden op ‘WP Admin’. Dan verschijnt het oude vertrouwde dashboard weer, waarmee je ook veel meer kunt. De geheel vernieuwde en ‘betere’ editor links laten liggen. Reageren op ikjes en stukjes van andere mensen is geen verplichting. Net zoals je in de kroeg ook niet perse met iedereen hoeft te kletsen. Alles mag niks hoeft. Het intro beschrijft, het intro oordeelt niet huiver icoontje Doeg ja het is nog vroeg.
Hallo Bertie, how it Goes? Ik wilde op je blog reageren over eenzaamheid en daar kan ik wel een koekje over breken. Maar momenteel lukt dit niet, het is wel een keer gelukt maar ws was dit onder een account welk reeds in het accountendom aan de andere kant van de virtuele wolk verblijft. Het gaat goed komen, daar hou ik mij aan vast. Man, vrouw, van alles een beetje, ik was me toch eenzaam als puber waarbij opgemerkt dient te worden dat ik puberde tussen mijn 18de en 23,24ste. En mijn lief, exlief in Parijs woonde en ik toen nog tegenover de flat waar Luvienna een jaar of vijf,negen heur eerste stappen in Adam zette. Au! Wel, om het kort te houden, zodra het kan kom ik weer eens bij je op bezoek. Ik heb geen woorden gehoord als: Nee, niet hier! Vaar weg, scheer je op en knoop door. Dus dat is fijn.
Houdoe voor noe.
…waar Luvienna een jaar of vijf, negen EERDER heur eerste stappen in Adam zette. Au!
Moe
Op weg naar mijn eerste baan neem ik de trein. Ik zit op het balkon en lees een boek. Een mevrouw komt binnen en wacht alvast bij de uitgang. Ze is in de zestig met donker paars geverfde krullen. Ze kijkt mij vriendelijk aan en zegt: „Ik ben altijd zo moe nu ik om zes uur opsta”. Ik sla mijn boek half dicht. „Toen ik nog in Amsterdam werkte, had ik geen probleem, maar nu ben ik altijd zó moe.” Ik wil haar opbeuren en zeg: „Ah joh, drink je straks een kop koffie en dan ben je weer helemaal wakker”. Ze lacht: „Sorry, ik heb nu geen tijd maar een andere keer lijkt mij gezellig.”
Erik Feenstra
Erik, de man die dacht dat hij sjans had maar een blauwtje (paarsje) liep.
Haha, ikje en zluvienna’s reactie, samen zijn ze grappig. Andersom was beter.
…Luvienna’s…
Ik zit op het balkon en lees een boek, hoe mooi klinkt dat?
Ik zit in het portaal, waar je in- en uitstapt, op een klapstoeltje, omdat er nergens in de trein nog een gewone plek is. Of misschien zit ik wel op de grond, met mijn voeten op de trede die leidt naar de nu gesloten deur. Met achter mij zo’n twintig man, die bij het volgende station willen uitstappen. En die vrouw met haar grappige accent en paarsblauw haar viel me helemaal niet op. Die heb ik er zelf bij gedacht. Klinkt mooi toch?
Pawi, het zijn leuke plaatsen. Alleen ik zat een keer bon Vivant te spelen, beetje zingen want de trein bleef zo lang staan. Mensen keken ons boos aan. Wij maar achteren kijken. Lag er een Duits vrouwenbeen, afgedekt (details kregen we via tolkse meisjes, waren niet langer grolse meisjes) dus pas aub wel op waar je zit. Als je tegen iets leunt dat niet open kan is een plus.
Vandaag wat prikjes gehad. Viel mee en tegen maar als het resultaat zal zijn dat ik morgen al weer 100 meter pijnvrij loop, geen operatie en misschien wel om de drie tot zes maanden, was nu niet te zeggen, een prik van vier minuten: ik teken ervoor. Morgen horen wat neuroloog zegt, in half Duits, half Nederlands.
Een gelukkige avond.
Bas, we komen er hopelijk wel uit, ben soms bang dat je mijn kleine grapjes niet altijd leuk vind of snapt of beide. Moet kunnen toch? Zijn zeer zeker niet onaardig bedoeld.
En opnieuw een hopelijk aanslag vrije avond. In VK stond dat sinds de 16 jaar na 9/11 er eenderde MINDER doden zijn gevallen dan de 16 jaar daarvoor met ETA en PLO en IRA en RAF. Maar nu zien we alles gelijk. Zo zielig. Was vanmorgen om vijf uur gelijk depri.
Ik zal ze wel niet snappen. Kan. Mag. Niks om je zorgen over te maken.
Appel
„Let jij even op mijn appel”, zei de knappe jongen voor mij in de rij, en hij verdween terug de supermarkt in. Ik keek naar de boodschappenband en daar lag inderdaad één appel.
De jongen kwam terug met één banaan en legde die keurig naast de appel. „Bescheiden inkopen doe jij”, zei ik.
„Ja”, zei de jongen, „ik heb ook echt maar één appel en één banaan nodig.”
„Wel grappig dat je helemaal hierheen komt voor één appel en één banaan, en dan nog bijna de helft van je boodschappen vergeet.”
De jongen lachte. Ik dacht: dit is hét moment om te vragen of hij zin heeft in koffie. Maar ik zei niets. Jammer eigenlijk.
Marjolein Meester
Nieuw: bij gebrek aan ikjes plaatsen wij nu ook contactadvertenties. Geen bijzondere eisen aan inhoud en schrijfstijl.
De week van de gemiste kansen om koffie te drinken met iemand met wie je graag eens koffie zou drinken.
Ons helicoptertje maakte vandaag een reis langs de autoroutes in Frankrijk. De A6 en de A31 om maar wat te noemen. En wat hebben de jongens en meisjes van het beheer gedaan? De elektronische verkeersborden ingesteld op “SOLIDARITY WITH MANCHESTER”. In het Engels dus. Ik vond het heel sympathiek.
Heel mooi deze geste, hier heerst meer een voetbalgekte die zijn weerga niet kent, zonder scrupules.
Helemaal mee eens.
Dat je met je naam onder zo iets in de krant wilt.
23/05 23:11 @Bas
Het is het verhaal van mijn leven. Dat ik denk grappig te zijn, of slim, geniaal zelfs, onderhoudend, seksueel van je heleholahejaja, of gewoon oermannelijk leidinggevend en dat niemand dit dan ook zo ziet.
En als ik vind dat ik dom, stom, eikelachtig, minderwaardig en hopeloos gedateerd ben dan is bijna altijd iedereen het met mij eens.
Ik las laatst over Trump: hij is zo dom dat hij niet kan begrijpen dat iemand (als hij) in godsnaam zo dom kan zijn.
Dat kan ik gelukkig wel begrijpen.
Een hemelse dag gewenst voor iedereen ook voor hen die niet reizen in snelle treinen zonder controle bij aanvang. Wel mooi dat een Twitter wordt beantwoord door een bedrijf. De Volkskrant reageert niet. Vandaag geen krant. Vandaag geen nieuws.
O, wij zijn per ongeluk per parachute zeg maar tijdelijk voorlopig niet waar we altijd zijn en dat is heugelijk voora
..l voor de mensen die ons willen vinden op de plek waar we altijd zijn, die kunnen zich nu het apelazarus zoeken naar waar we dan wel zijn, en zoeken woest naar een parachute zeg maar, die er dus tijdelijk niet is en misschien ook nooit was.
Helaas, weer terug, leek leuk avontuur te worden, met Maz en Minz maar niets was minder zwaar. Ik kan het nu niet duidelijker maken.
Heel veel erg sorry daarvoor.
PS, vandaag is de verjaardag van mijn eerste vriendin en ex. Ze was zestien ten tijde van het (crimineel) gebeuren of viel dit mee gezien het feit dat ik 18 pas was.
Hieronder dertig regels weggelaten. Wie zit er op te wachten?
Kan ze dan beter voor een euro per regel verkopen.
Iemand? Regel met nette schuttingwoorden gaan voor 2 euro 50.
Met een flesje alcohol om de handen te wassen, we, zij, heeft een partij ingeslagen. Houdbaar tot eind 2018.
Dag.
Oh zie ik nu pas, gefeliciteerd met de verjaardag van je ex. Was het gezellig?
@Papieren Hark: Voordat ik tot koop overga: mag ik een voorbeeld van een regel met nette schuttingwoorden?
O ja: gefeliciteerd met je ex’ verjaardag!
Het fototoestel
Onlangs gaf ik mijn dochtertje van negen een fototoestel. Zo’n mooie digitale, alles automatisch. Geen gepruts meer met een celluloid filmrolletje. Kan niet misgaan.
Het eerstvolgende weekend bekijken we de resultaten via de computer, begeleid door de nodige adviezen en tips hoe het beter en mooier kan.
Er verschijnt een nietszeggende foto in beeld. Zonder mensen, zonder huizen niets speciaals.
Na er even stil naar gekeken te hebben vraag ik haar: waarom heb je deze foto gemaakt ?
„Ach papa”, antwoordt ze, „het rook daar zo lekker.”
Piet Polderman
Was de nieuwigheid van dat fototoestel.
Het zozou geloofwaardiger zijn als dat ‘Ach papa’ er niet bij stond.
…zou…
Met de Nederlandse taal kan nog steeds van alles mis gaan. Het riekte daar immers zo lekker.
Altijd fijn, zo’n Poldermannetje. Hij neemt je aan de hand mee in de nieuwerwetse fotozee, hoezee? Fotozee Digitaal. Ruikt nergens naar, hooguit wat verhit plastic, dat stinkt alleen voor wie er niet van houdt.
Het dochtertje rook vermoedelijk onraad. Niet te fotograferen, wel een kruidige geur. Denk aan laurier, hennep, nootmuskaat….bedwelmend.
Euthanasie
In de trein naar Maastricht nemen twee dames op leeftijd hun respectievelijke families en kennissenkring door. Ziektebeelden waar hun dierbaren mee te kampen hebben worden in kleurrijke details uit de doeken gedaan. Als medereizigers mogen we meegenieten.
Ook de diverse varianten waarin ouderen tegenwoordig sterven, passeren de revue. In Den Bosch moet ik eruit. Bij het verlaten van de trein hoor ik de ene dame nog net tegen de andere zeggen: „Nee hoor, die ouders van haar die hebben niks met euthanasie; die blijven leven tot het end aan toe.”
Myra van Zwieten
Dat is mijn ergste nachtmerrie, in een coupé zitten met twee kwebbelende dames op leeftijd. Wat je ook steeds vaker ziet zijn jonge mensen die mobiel zitten te bellen met oortjes in. Vanwege die oortjes praten ze nog luider dan normaal en de enige remedie is ook keihard door de coupé gaan roepen of het niet wat zachter kan.
Of drie meiden uit Rotterdam op weg naar Scheveningen achter je in de bus. Oorverdovend, schel, helemaal in hun eigen bubble, andere mensen bestaan niet.
Of een vrijende paartje dat bijna aan hun hoogtepunt kwam, naast je op een op een zonnewei. Lang geleden, nooit vergeten door onze kinderen.
Dat gaf je toch wel een warm lentegevoel, hoop ik?
Beetje☻
Eerder werden we er verlegen van en de andere omstanders ook. Niemand keek openlijk en iedereen zag het.
De kinderen lachten hardop.
Net toen ik dacht: dit is wel èrg veel vrijheid-blijheid stopten ze.
Ah. Dan waren ze dus niet helemaal ‘in het moment’. 😉
De kleurrijke details, daar ben ik dan wel benieuwd naar. Een roos van vlees? Een blauwbilgorgel? Vergif in groene thee?
Wat een suf ikje. Hadden de dames maar de stiltecoupé gekozen. Of het stille balkon. Myra had daar trouwens ook beter voor kunnen kiezen.
Off topic: een van de ergernissen die je op reis ziet, en die me altijd aan het lachen maakt, is het fileleed. Ik denk aan die grimmige vijftiger -met geruit overhemd en zwarte bril- aan het stuur, die tijdens een file waar vier banen worden versmald tot een, die vent dus, die zich ergert aan invoegend verkeer op zijn baan en op een millimeter afstand van zijn voorganger blijft rijden cq staan. Grappig detail is dan natuurlijk, dat in de auto vóór hem een lachend Surinaams echtpaar reed, die iedereen wel voor liet gaan. (NB de chaperon heeft geen geruit overhemd).
…is het nou die of dat?… alwar een foutje geloof ik….
@Luvienna, dat weet ik niet maar ik denk van niet. Dan hadden we hel gehoord.😮
…het wel…
Verdorie, mijn comments moeten aldoor in twee delen 😡
Dat houdt het
spannend!
Potver
Dikkie
Nogeens
aan toe
Tis niet
Niks allemaal..
Ik word nog populair 😆
zeg
Ja?
Niet
dan?
Ben je
Reeds!
Goh, hier ga ik een koel biertje op drinken. Buiten. Proost
ten op het mooie
weer
Het biertje is op en kijk, schrijven gaat meteen veel beter. ☻ Straks neem ik een nieuwe duik in de koelkast.
Hopelijk is Bertie nog door iemand bevrijd uit de koelkast.
Haha Pawi, daar rolde ik helemaal vanzelf uit 😉
Is het intussen komkommertijd geworden? Of heeft de blogbaas een zonnesteek? Gewoon geen puf? Geen inspiratie? Wie weet helpt het ikje van vandaag…
Afwasmachine
In het verzorgingshuis waar mijn moeder woont, eet ik een boterhammetje mee met de bewoners. Er ontstaat een discussie over theedoeken. Vroeger had je pannendoeken, glazendoeken, bordendoeken en bestekdoeken. Tot de afwasmachine zijn intrede deed. Wat een zegen voor de huisvrouw was dat. „Ach”, zegt een van de dames, een nieuwe bewoonster sinds een paar weken, „een afwasmachine was toch een teken van armoede”. „Nou, nou”, protesteert een ander, „ze waren best duur”. De dame glimlacht even en zegt dan: „wie zijn personeel niet kon betalen, die nam een afwasmachine.”
Simone Valk
Daar kan deze dame nog lang op voortborduren. De wasmachine, de CV, de oven, de stofzuiger, het fornuis, de telefoon, de auto, ik noem maar even wat. Alles kan nu zonder personeel. Alleen brieven schrijven kon je vroeger alleen zelf. En kindermondjes voeden. O nee. Daar had je de min voor.
Inspiratie en puf zat, maar geen tijd voor een nieuw weekoverzicht. Live with it! Doe ik ook.
Rustig dagje? Dan toch maar even aandacht voor alweer een overleden ouwe rocker:
Nog jong, 69 jaar pas.
Dank je, Bertie 😉
Als er een (rockmuziek)hemel zou zijn…
Doen we nog aan ikjes? Waar is Mopperkont als je hem nodig hebt.
Een ikje over verschraling, een vader en dochter in de ban van hun eigen belevenis van muziek. Zoiets kun je ook in concertzalen meemaken. Lang leve de concertzaal. Of van film. Leve de bioscoop. Of van toneel, leve het theater.
Eigen wereld
Hoe vaak wordt ons niet voorgehouden dat iPhones en iPads leiden tot verschraling – dat onze gewone, menselijke contacten eronder lijden?
Naast mij op het terras strijken een vader en zijn veertien- of vijftienjarige dochter neer. Ze grijpen meteen naar hun iPhone en zitten zeker een half uur helemaal gevangen in hun eigen wereld. Er wordt geen woord gewisseld, geen contact gemaakt.
Dan vlijt de dochter zich tegen haar vader aan en gaat het gewoon door, vader en dochter in hun eigen iPhone. Het ziet er prachtig uit – twee mensen die even geen enkel contact hebben en toch helemaal op hun gemak zijn met elkaar. Leve de iPhone.
Hans de Bruijn
Tja Hans, ik weet het niet hoor. Mij heb je in ieder geval niet overtuigd.
De tijd, die draai je niet terug. De jongste en vriendin zijn blij dat ik een tablet heb, voelen ze zich minder schuldig. Ze sturen me een foto om me zoet te houden en zitten meteen aan hun eigen schermpje geplakt.
Met mijn oudste zoon had ik een soortgelijke verhouding: als we met zijn tweeën waren was het stil in huis. Beiden verdiept in een boek. Af en toe zeiden we iets, wierpen een blik op de buis en vulden kopje of glas.
Tot een van ons het verhaal uit had. Of iemand van de overige gezinsleden thuiskwam.
Subliem ikje in weinig woorden een samenvatting van een fenomeen wat steeds verder gaat in onze samenleving, tevens ook een verarming imho althans.
De verhouding tussen de vader en dochter ( 15 jaar) is voor mij dodelijk in de vanzelfsprekendheid ervan.
Zonder spreken dus breekt de nieuwe vanzelfsprekendheid aan, natuurlijk altijd in gezelschap van de ieder voor zich
sprekende en kwetterende foontjes waarin men zijn genoegen vindt, dat is genoeg dat beider genot.
Bertie, het is iets anders dan ik lees in de band met jouw zoon, een boek en stilte, dat is iets zonder woorden.
Inderdaad, het is anders maar de andere kinderen zagen het wel zo. Twee mensen die bij elkaar zaten maar ogenschijnlijk geen contact hadden.
Dat hadden we wel, net als die internettende vader en dochter.
Het verschil is de tijd waarin het speelde.
Maar pa en dochter, net als bij ons, oma en kleinzoon, kunnen samen op Facebook zitten en hier en daar langs elkaars belangstellingsveld vliegen en dan weer even niet. Pa naar een pagina voor vagina’s en dochter naar event over poëzie of heel goed andersom.
Over neef, autist en grootmoeder, oorlogskampslachtoffer wil ik maar niet weten wat ze delen. Mijn moeder houdt van Zarte Piet en erger en dat is zo, ook bij schoonmoeder, ze horen bij die kant, neefje is wel heel erg blij met gepotoshopte foto’s van blondines die borsten hebben als middeleeuwse kanonskogels, nou ja, in mijn fantasie dan. Waren vast kleine dingen, die kogels. En qua lichamen vind ik niets leuk als er iets veranderd aan is.
Groet en tot later maar weer.
Het moderatieneleid is mij nog steeds een raadsel. Heb ik iets verkeerds gedroomd?
O, vieze woordjes misschien, vies voor de een, netjes voor de ander. Zarte Piet, das raar 🤡
Je gebruikt anders dan onze andere reageerders een hele rits aan accounts, en, zoals nu, woorden als borsten en vagina’s. We hebben wat anonieme reaguurders (nee ik noem geen namen) die nog altijd hier ’s avonds laat en ’s nachts met ranzigheden binnen proberen te komen. Een heel stuk vulgairer dan de school pleintjes vieze praat die het heerschap bij de buren kwijtraakt. Om die viezigheid te weren en niet pas ’s ochtends vroeg te moeten te verwijderen is dit filter ingesteld. En meer, maar daar laat ik me niet over uit, de vijand leest mee. Jij bent dit dus niet, Mark en je moet soms alleen even wachten tot je reactie op de site komt.
Slopende wandeling
Wij, zes zussen van gevorderde leeftijd, lopen het Pieterpad (492 km) en zijn vlakbij ons einddoel, de Pietersberg in Maastricht.
Drie jonge meisjes komen ons tegemoet en we raken aan de praat. Zij zijn net begonnen met het Pieterpad, maar dan in omgekeerde richting.
Nou, zeg ik gekscherend, als jullie klaar zijn zien jullie er zó uit, en gebaar naar ons zussen. „Ik ben er ook bang voor”, zegt één van de meisjes.
Nola Leguijt
Oei.
Ja soms gaat een grapje fout
Ik vind het wel een sterke reactie. Het meisje gaat gewoon mee in het grapje van het oudje.
Ik heb nog even nagedacht over “covfefe”: het is geheimschrift voor “coffee”
Dat wordt nog een leuk twittergesprek met “mevrekl” en “mavcorn” en “poveitin”
Ik zie net dat ik zelve gisteren de 100e reactie heb gegeven. Ik! Wil! Geen! Lepeltje! Ze staan nu juist klaar voor het grof vuil, ik wil ze niet. 😦
Deel ze uit aan je trouwe bezoekers en reageerders: een lepeltje voor de 1e reactie, een lepeltje voor de 2e, enzovoort. 🙂
Da’s geen gekke gedachte, ik houd het in beraad …
Examen
Met een frons in mijn voorhoofd zit ik het horror-examen Nederlands van mijn zesde klas vwo na te kijken. De stapel is bijna weggewerkt. Vraag 38 kijkt lekker vlot na. Een verademing na het vele wikken en wegen. Het goede antwoord is: disproportionaliteit. Bij een van mijn leerlingen staat er: mierenneuker. Ik schiet keihard in de lach, maar helaas is het fout.
Anna Riemersma
Geen idee wat de schrijver bedoelt. Mierenneuker lijkt me goed gespeld en ook inhoudelijk de juiste aanduiding voor iemand die disproportionaliteit beoefent of eraan lijdt.
Ik ben toch wel benieuwd wat de vraag nou precies was.
Overigens kunnen er best een paar zinnen vervallen.
Dit staat er: Een perversiteit is een situatie die ontstaat waar een op zich legitieme of logische set van regels c.q. standaarden of protocollen worden toegepast in een situatie waar [waarin!!! – yps] deze niet (meer) passen. op een forum over het examen.
Je moet iets uit tekst twee (staat hierboven) vergelijken met tekst vier (staat op internet). In tekst vier staat ook “mierenneuker” en “disproportionaliteit”. Op zich wel interessante tekstjes. Mierenneuker zeggen kan je 650 euro kosten bijvoorbeeld.
Het lijkt het voormalige Nederlandse Dictee wel! Vrijwel geen Nederlandse woorden in terug te vinden. Blij dat we daar vanaf zijn. Of niet soms?
Blij dat je het vraagt. Och, het was een kei-elitair cryptogrammenspelletje, dat weinig met de Nederlandse taal van doen had, dat het plezier in het goed Nederlands schrijven nief stimuleerde, maar waar ik toch elk jaar aan meedeed. Soort van Intocht van Sinterklaas gevoel kreeg ik ervan.
Vanavond bij Pauw voor de liefhebbers een laatste dictee geschreven door Bart Chabot ook voor de liefhebbers uiteraard.
Ik deed al een tijd niet meer mee met het dictee. Bezopen woorden. Prima om ermee op te houden.
Van Bart Chabot las ik wel eens mooie dingen. Nu wil ik natuurlijk weten wat hij van het dictee maakt.
Pardon voor het valse ‘alert’ het dictee is niet vanavond maar morgen in de laatste uitzending van het seizoen.
De pompeuze Freriks is natuurlijk weer de opperspreekmeester.
Wat is de wereld toch mooi rond, denk ik. En er niet af vallen he! Het Brein die, dat? Welk dit bedacht heeft is me er eentje hoor…
Het zou bijna leuk zijn als het niet grappig was.
Ik lijk wel dement. En ik spot er niet mee. Maar soms weet ik niet hoe ik heet als ik reageer. Ik heb al zoveel entiteiten afgeschoten, Burnout BlankVuil en een massa combinaties. Nu zie ik tramlijnacht staan. Als die het doet dan hou ik die voorlopig maar aan.
Maar niet verder vertellen, ik ben het, Mark.
PS
We kijken naar een serie over de Haven van Rotterdam. Machtig prachtig. Dan zou ik wel loods willen zijn. Of sleepbootkapitein. Of duiker. Nee, geen duiker. Maar het liefst watertaxichauffeur. WoW das mooi hoor, zeker om zes uur in een oktoberochtend.
PPS
Leuke ikjes. Mierenneuker, ben ik ook nog geweest. Druk baantje.
Okidoki Bas, tramlijnacht is mijn blog waar ik dit jaar mee ga werken.
Waarom?
Het bestaat en om de een of andere vreemde reden weet ik het wachtwoord. Volgens mij vorig jaar tijdens een ziekenhuisbezoek gecreëerd. Onderste twee Posts waren een begin van een verhaal over een uit Iran naar Nederland gevluchte man.
Ik denk dat hij onder de tram gekomen is want ik lees verder niets over hem. Niet onder tramlijnacht want die rijdt niet meer. In Amsterdam.
Dus svp allow me deze ene keer reclame maken en misschien kun je me een dezer dagen uit je moderatiefilter halen. Ik zal geen lichaamsdelen beschrijven tenzij ze nodig zijn.
Prettige Avonden.
Nou breekt mijn roodpoot.
Moet slapen nu.
Dag dag.
Doei.
Het schijnt erg moeilijk te zijn om dit uit te leggen. Je staat niet in het moderatiefilter, Mark. Maar omdat je telkens met een nieuwe naam etc. reageert word je telkens weer als een nieuwe bezoeker beschouwd, en moet je dus credit opbouwen. Credit is: geen vuiligheid zoals die van Anoniem en consorten. Hoe moet mijn moderatiefilter zien dat jij het bent? Je weet het zelf vaak niet eens.
Verder hoef ik je niet voor “deze ene keer” te allowen om “reclame te maken”, ik heb jou en iedereen juist van harte uitgenodigd om als je leuke dingen op je eigen blog doet dit hier aan te kondigen. Met link en wat het is. Tramlijnacht, Roodpootmark, Bookmarkmijnboek, Timmerark enz. enz. … het lijkt het ouwe drasties wel.
De bon
Lopend van de supermarkt naar huis zie ik twee auto’s met een onmiskenbaar uiterlijk. De kist is er bij de eerste auto al in geschoven.
Zo dicht bij huis? Wie zou er overleden zijn? Ik vraag het een medewerker van het uitvaartbedrijf.
Hij is welwillend, maar kan niet precies zijn. „Dan moet ik toch even op de bon kijken, mevrouw.”
Even later rijden de auto’s met gepaste tred over de brug.
Esther Neven
Hm. ‘Onmiskenbaar uiterlijk’ – waarom niet ‘lijkwagens’? Is dat om nieuwsgierig te maken?
‘Gepaste tred’ – van auto’s? Die zin had sowieso wel kunnen vervallen.
Ik snap wel wat ze bedoelt maar het is een rare stukje. Iemand die ‘mooi’ wil schrijven.
Vragen vragen…hoe lang is het lopen van de supermarkt naar huis? Hoe kan het dat je niet weet wie uit je buurt is overleden? Zit je niet in een praatgroepje of lees je de familieberichten in de krant niet? Ging er in die tweede auto met onmiskenbaar uiterlijk ook een kist? Kunnen auto’s met gepaste tred rijden? Kunnen ze überhaupt wel alle twee over een brug?
Hoogste tijd voor tramlijnacht om in dit duistere verhaaltje zijn licht te laten schijnen.
Ja, hier komen we zonder Tram 8 niet uit. Als hij zijn wachtwoord nog weet.
Het buurtcommitee is niet echt meer bij de tijd, allemaal dood natuurlijk .
Geen collecte voor een bloemetje in de kerk of op het graf, crematie eventueel.
Tsja, dit gaat heel ver om bij de crematieboer in kwestie ( pas afgetreden wegens corruptie met bonnetjes) opheldering te vragen over de gang van zaken.
Tramacht, aparte naam. Gaat die naar iets bijzonders?
Wij kenden maar 2 lijnen, die van het CS naar Artis. Lijn 9, als ik me goed herinner.
En een die ons naar de grote winkels bracht. Kalverstraat, Grote Hek en zo.
Echte provinciaaltjes.😊
Alle trams gaan naar iets bijzonders
Is dat zo? Dat wist ik natuurlijk niet.😐
De Amsterdamse tramlijn 8 werd op 9 juli 1942 opgeheven vanwege het verlies van een groot aantal van zijn reizigers.
Je moet het zien
Zoiets vertellen ze je dan weer niet. 😀
Ja, Ad Hok. Dat is de treurige waarheid. Mijn, een, een van mijn vele, blog(s) deze naam geven is een poging dit niet te laten vergeten. Er zullen vast weer mensen zijn die dit slecht vinden, linksom of rechtsom, het is oprecht bedoeld.
Eh…tja. Ik heb het gelukkig maar eenmaal, nee twee keer meegemaakt. Beide keer ging het lichaam in een zak, op een brancard in een zak en rechtop het huis uit.
Maar ik woonde al enige jaren in mijn klein en intiem hofje en toch overleed er een buurvrouw (lag zelfs enige tijd, weken zeker, met haar kat dood te wezen zonder dat iemand het doodhad) die ik bij mijn weten nooit (op straat) gezien heb. Er kwam wel, zag ik soms, een bezorgauto van A. Heijn voor rijden. En de kat, zag ik met medelijden vaak voor het gordijn zitten. Een goor gordijn. Had ik moeten aanbellen? Ze woonde wel in mijn straat maar niet in mijn stuk, ze ging buitenom de hoek om en binnenom was haar woning zelfs dichterbij. De ‘zaak’ is aan het licht gekomen, zo vertelde de buurt, omdat iemand na enige weken het toch vreemd vond dat haar ganglicht aan bleef. Tja.
De politie heeft haar tuindeur ingeslagen en zo heb ik haar ook zien wegdragen (derde dus eigenlijk).
De eerste keer kwamen er aardige mannen en ik was de familie vriend die de boel ‘regelde’ maar een bon heb ik,noch gezien noch hoeven tekenen en ook heb ik niemand anders dit zien doen.
Prettige avond verder.
Bizar…moet zijn: zonder dat iemand het doorhad en ik mistypte: zonder dat iemand het doodhad, zonder dat ik het doorhad, want het was een kistype. Mistype.
Dank Ad Hok. Verhelderend.
Het Grote Chabot Dictee: 13 fout, verdeurie.
Gedicht
Mijn dochter van 13 jaar schoot mij aan en vertelde een gedicht te hebben gemaakt:
Ken je het de dood die naar je kijkt
Met de armen wijd
Hij wil je pakken
Met zijn handen
En zijn tanden
Ik ben bang voor mij
Voor wat er komt en wat er gaat
Waar ik ben waar ik blijf
Telkens ergens anders
De wereld is zo groot
Ik zit telkens vast
In een ander land
Mijn eigen is helemaal niks
Ik ga.
Ik schrok van de tekst en vroeg of het autobiografisch was.
Nee hoor, reageerde ze snel, het is een verhaal van een vluchteling.
Gerlof Meijer
Mooi gedicht. Geen ikje.
Ik ga.
Ze heeft het zelf geschreven maar niet autobio. Mooi zou zijn wanneer ouders pvv stemden maar dat is wel erg jaren zestig.
Nee, dit is nu. En dit stond in de NRC als ikje? O, wat zullen ze
bij GS de haren uit de baarden van de enge mannen trekken.
Meisjes van dertien. Hebben geen stemrecht. Kunnen al denken.
Meisjes van dertien. Weer heb ik spijt kinderloos gebleven te zijn.
Weet je wat ook nog eens pas erg is? Dat ik gratis bloed gaf tussen mijn 18de en 22ste of daaromtrent en nu pas lees dat je betaald werd wanneer je anoniem nog wel je zaad afgaf! Ik had het graag onanoniem gegeven. Toen al voorvoelend dat dit aapje zijn genen niet door zou geven. Maar, en dat is wel normaal vind ik, twee, drie kids zou genoeg zijn. Geen vijfentwintig zakgeldophalers na twintig jaar voor de deur. Dan zou ik ook zeggen:
Ik ga.
Ook omdat ik nu ze maar teleurgesteld zou hebben.
“En, wat doet je biologische pa?”
“Hij blogt maar is bijna de hele tijd zijn wachtwoorden kwijt.”
“O. Geld?”
“Nee. Ik ga!”
En de kat, @tramlijnacht?
Mooi gedichtje-Ikje, van een betrokken 13-jarige.
Ik wil liever niet denken, Luvvie, of de buurvrouw en de kat in de zelfde kamer waren toen het noodlot toesloeg. Hoe dan ook een treurige zaak.
Het is hier trouwens weer warm aan het worden. Heeft iemand ervaring met bevroren citroen en zo ja, wil je dit delen?
Een bevroren citroen moet je nooit delen.
Mooi gedicht, door de vader goed overgenomen en met zijn eigen schrik beschreven.
Tramlijnacht, je maakt me elke keer weer aan het lachen. Eerst je fantasie over wat vader en dochter zoal zaten te bekijken op internet, “kan ook andersom”, nu weer met je zakgeldophalers.
Leest, bezoekt er hier wel eens iemand de site van NPO radio 1 ?
Leuk stukje over vogels die niet (meer) vliegen en ook over Dimelia. Ja, hallo, moet ik dan alles uitleggen? De verdubbeling van ledematen natuurlijk! Tsss.
Jammer dat ik het niet wist toen ik zelf mijn absint briefjes voor gym schreef en ondertekende. Ik had bij administratie gezegd, ik was 18 op de HAVO -late leerling, en verdubbelaar van jaren- dat ik op mijzelf woonde. Ok, dat kon, maar dan moest ik wel een ondertekend briefje met deze content inleveren. Ik schreef en ondertekende het ter plekke. Een heerlijk aardige jonge oudere vrouw zonder al te veel fantasie, althans niet op het gebied van briefjes keek er naar, zuchtte eens en besloot dat ik haar precies had gegeven waarom ze had gevraagd. Deden meer mannen dat maar, zag ik haar denken.
Ik overwoog haar maar gelukkig niet lang genoeg want niet veel later ging mijn drukkerijvriend, gewetensbezwaarde -die had je toen, wilde niet in dienst- Brian uit Alkmaar met haar daten en veertig jaar later waren ze nog samen. Soms is het beter niets te doen.
Met Brain nog eens naar de wallen. Satanskerk. Arme jongen viel in slaap in de trein en werd in Den Helder wakker, aangemonsterd bij een Amerikaans vliegdekschip. Nee, nu overdrijf ik een beetje.
Ik vroeg verhalen om te delen Bas, verhalen waarin een bevroren citroen (biologisch en nee, we, ik zeur niet over de prijs maar Jezus wat is die hoog) de hoofdrol speelde. Je schijnt hem te moeten schoonmaken met Elfenpis en als dat niet lukt azijn van een bepaald venijn en een ijzeren borsteltje die je echter een millimeter boven de schil moet laten hangen.
En dat gaan de paden uit een.
Op het plaatje zie je een lade, geopend, rook eromheen, alsof je in de keuken van een StarTrek schip staat, die natuurlijk niet bestaat want alles wordt gerepliceerd (hebben jullie het gehoord over de informatie die men nu al kan scotty bram me Up over een km of drie) God ik hou toch wel heel veel van jullie bijna allemaal dat ik alle geheimen prijs geef. Geeft niet, dit zijn speciale letters en die verdwijnen uit het zicht van een ieder die geen antwoord over bevroren citroen geeft, we zijn geen gekke groenteboer. Die is de man die alles zeggen kan. Maar ik luister niet.
O. Ik heb weer een wereld idee die wellicht vele mensen hier gaat bevallen. Ik schrijf mijn stukkie en lijkt, dreigt het te lang te worden dan noem, schrijf ik een geheime toverspreuk, zoiets als:
RokenisSlecht4U en dan betekend het dat ik verder ben gegaan op tramlijnacht, die altijd doorrijdt, en nooit stopt maar je kunt er wel opspringen maar je springt er nooit meer af. Ja, vrij naar Hotel C.
Goed idee? Gewoon even OP de Avatar klikken en samen zullen we zijn.
Hippie.
Nee die site bezoek ik nooit.
Breaking: n.a.v. een vraag van Charles Groenhuizen gaat heden een stukje van JdW op drasties op Twitter rond. Uit 2008 dus voor mijn tijd, maar toch : voor Jan keileuk. Wie vertelt het hem? Roosje wellicht. Zie Twitter.
Hotel C?
Even wachten, tramlijn. Eerst dit. Het laatste Dictee. Waar Bas nog fouten durfde te maken, die achteraf door Genootschap Onze Taal toch nog goedgekeurd werden.
Ik kan zo vijftien fouten aanwijzen die ik zou hebben gemaakt. Trumpiaans met een hoofdletter bijvoorbeeld. Bij het grof vuil. Etc.
HET GALGENMAAL
Met een trumpiaanse handdruk bij het grofvuil () gezet, ik, het Groot Dictee. Vanbuiten zag je niets, maar een halfuurtje () later kookte ik nog vanbinnen.
Ik zou archaïsch zijn, volgens de farizeeërs van de publieke omroep. O ja, slimmeriken? En ‘Boer zoekt vrouw’ dan, en ‘Heel Holland bakt’? Of elitair, en me schuldig maken aan taalmasochisme.
Dankzij mij leeft het przewalskipaard en is de spelling van gestrest, gewhatsappt, tseetseevlieg en cisterciënzerklooster een niemendalletje, of die van nochtans, zee-egel en hawaïshirt.
Dat was het dan, het kleine Groot Dictee. Bij dezen dank aan Pauw voor het rodelopergevoel in deze ‘Eerste Kamer der Staten-Generaal’. Tabee! Adieu! Ik wens u allen een zomerse zomer.
(*) Staat als één woord in Van Dale en Groene Boekje, maar taalkundig gezien is de schrijfwijze met een spatie ook verdedigbaar.
De tekst is kritisch nagekeken door Genootschap Onze Taal.
Dank pawi voor dit laatste kleine Groot Dictee.
Ik heb het vanochtend even bij uitzending gemist gezien en vond het erg grappig opgesteld door Bart Chabot. Er zaten veel klassiekers en instinkers( faux amis) in, met name dat ‘cistersienzer…staat in mijn geheugen gegrift sinds eeuwen zo lijkt het althans en niet nochtans.
Ik had de Publieke Omroep met hoofdletters en daar blijf ik bij. Die is hier echt als eigennaam bedoeld. En zo zijn er meerdere dubieuze foutgerekende antwoorden.
Een Chabot-Groot Dictee en ik vergat het. Snik.
Uitzending Gemist!
Inderdaad, er zijn wel meer discutabele beslissingen genomen, maar op zich was het best grappig, er moet altijd een Vlaming bij, deze keer was het J Broeckaart, een culinair recensent met een diep décolleté die de beste score had.
De tekst heb ik gelezen. Echt Chabot, moeilijk en geestig tegelijk. ☻
Ik zou veel fouten hebben.
Eigenlijk vind ik het teveel en ook to mutch en dat daar blijft het dan ook bij
Zo hallo tramhaltevrienden en vriendinnen en haters en lagers en poezen die ons allen vanuit om een hoekje ons bestuderen met eigen deeg.
Kun je hier, in het betamelijke en zonder diploma van achterhaald instituut een foto plaatsen van den maan zie hem toch schijnen. Vorige week een hip heup en schoudertassen gekocht voor een schijntje in de nieuwe schijntjes winkel nabij. Ik heb er twee broeken gekocht en mijn vriendin zat zijnde vroeg ik caissière in haar bijzijnheid, bijziendheid had het moeten worden: mijn vriendin alhier zegt dat wat ik nu aan heb, ik haalde mijn overwicht T-shirt een wat omhoog, een pyamabroek is. Nu wil ik toegeven dat alle andere broeken vh zelfde merk maar met groot formaat gulp ontegenziegelijk een pyamabroek zijn maar ik had gedacht dat ik met deze, zonder gulp, een trend zou zetten dus laat mij niet in de streek want ik betaal potverdrie alles continu ook de tassen die zij wenst en waar ik zelden over zeik. Ivm terugbrengen.
Nee meneer u loopt zonder twijfel in een pyamabroek maar hij staat u goed, alsof u net uit bed bent. Bank. Sorry? Ik slaap op de bank. En nee, niet om ruzie, om heel prozaïsche redenen.
Wordt wel eens vervolgd in de tramlijnacht waar geesten zitten zinder te betalen en kinderen de hele dag mogen zingen. Als we zonder stroom komen dan worden we geduwd. Door hen die zich alsnog schamen.
Je maakt wat mee, tramlijnacht.
Een nieuw intro gaat deze week niet lukken, het is niet anders, we zullen ermee moeten leven. Zin genoeg, puf en tijd niet. Kalm aan en houdt vol met z’n allen.
Er mee leven…als me dat maar lukt. 😭
Kunnen we, sommige, gewoon, of bizonder, met een stukje bespringen? Lijkt mij leuk om te zien wat voor wie belangrijk is of was. Ik kan niet beginnen, sorry, ben om 8 uur in apotheek en tussen 8-10 komt Home Trainer (alhoewel, uit Venlo? Daar is nog noit iets goeds uit gekomen) dus we zullen wel zien. wil wel gewoon ergens dure chocolade scoren want mijn rechter heup doet pijn en dat was niet de bedoeling.\
en veel vette vis. dag avond.
Alle trams gaan naar iets bijzonders
Zo vatte Bas samen hoe het gilde der tramlijn rijders en bloggers over de hele wereld zich voelen. Om daarna zijn glazen ingooien om een tramlijn aandenken te krijgen, geen lepeltje of zo maar iets meer des tramlijns door te schrijven de site der tramlijns nooit te bezoeken.
Zo een intro schrijven valt nog niet mee, op de wc, en op een tablet. Nee, daar heb ik mijn Laptop of misschien zelfs Desktop voor nodig. En een muisje.
Dus ik geef het tuidelijk even door aan de Meesteres der muisjes Luvienna.
Nog wat goed nieuws: de burgermeester wil niet dan trutje Trump naar GB komt…
Haha. Zo zou het met MP Wilders ook gegaan zijn.
PS fouten en omissies gaarne even zelf invullen of verbeteren, het is vroeg en er was opeens haast. Vanaf acht uur kan de Home Trainer komen, helemaal aangefietst uit Venlo of all places.
Sterkte ermee. Zo’n hometrainer is best een gebeurtenis, gaat ook niet zo gauw meer weg. Kan maanden, jaren duren voordat hij weer op marktplaats wordt gezet.
Haha, je bent nummer tien Apie die mij onderschat. Bas, sorry, zit er nog in. En deze gaat vast maar Markplaats, wanneer we een nieuwe willen.
Al die psychologie van de koude grond of ronduit beledigingen.
Het is wel een handige wasophanger, dat is ie wel. En zo midden in the living kan dat best mooi zijn. Zodra ie er is, fototje sturen? Ach, wee wel en nee, dat kan ik nu zelf op Tramlijnacht wat fijn, wat fijn, een borrel van venijn.
Nee als ie er is wil ik eerst wel 200 euro uitgeven aan pyjama’s en zo
We hebben sinds recent een USA based shop hier. Kocht een mes van hetzelfde type als waar de oorlog mee begon, het vliegtuig met de dappere mensen die zich liever doorvochten dan gebruikt te worden voor iemands anders dood, echte helden dus. Stond op de bon van dit levensgevaarlijke mesje: levensstijl.
Nou, Bas, het lijkt erop dat jij ervaringen hebt met het niet goed gebruiken van een Home Trainer. Ga je die delen met ons of zijn ze slechts bedoeld om liefdevol te schampen. Mooie woord, schampen.
Sjezus wat een lange tenen, voorzichtig dat ze niet tussen de spaken komen lol icoontje
Valt ook niet mee, elke week zo’n inspirerend stuk tekst ophoesten. Ik hoef er maar een per twee weken te produceren en dat vind ik al vaak een opgave. Ik vind het knap dat je het tot voor kort elke keer weer presteerde.
Lange Tenen! Nee, daarom moet je zo goed kauwen. Dat je voedsel langzaam in je buik komt. En eh, kieren? Doe jij aan kieren?
Gelijkmatig in je bloed, toch?
Ja, dat. Ook heel knap. Ik krijg puntjes zonder ze te willen. Sinds ik aaaaw een dankje op een E wil hebben. Dakje. Trouwens, sinds ik The Hobbit heb gezien, aan het zien ben zie ik overal kabouters, Bas, ben jij ook zo een ouwe kabouter ? É he we eerwreee
Gelijkmatig in je bloed! Toch. En puur en natuur dus bier en jenever en anders niet. En menthol, alleen menthol sigaretten, ach joh, er was een tijd toen ik, we, vriendjes en ik 16 waren en de hele plaat konden nadoen, met accentjes erbij. Leuk leraren pesten.
Schaamte
Als ik uit het water kom na een lekker zwemmetje in het Joppe (Kagerplassen) vraagt een mevrouw of ik een oranje boei bij mij heb zodat de boten mij kunnen zien. Nog voor ik kan antwoorden snauwt haar puberdochter: „Mam, doe niet zo achterlijk, boten hebben geen ogen.”
Margreet van Schie
Leuk, uit het leven gegrepen ikje.
Een lekker zwemmetje, zou ik ook weleens willen. Hier is het water nog te koud.
Och, wat ik niet zou geven voor een intro van Bassie, geen oorlog in Syrië en geen Trump in zijn onderbroek, aanslagen alleen nog via de Belastingdienst. En Sandra Remer is overleden, weer een meisje, toen, waar ik best wel gek op was. En ik hoor nu dat ze maar 26 jaar ouder was dan ik, nou, dat kraait je de kroepoek.
Het is een klein en toch groot ding, die Homie van me. Een soort eland op hazenschoenen. Nou, hoed je. Ga nu nootjes eten, lopen door de regen en terugkomen op mijn eigen blogje.
Halfnaakt.
Ik zwijg nu. Liefst lees dit maar niet. Toch weer veel zelfgezwemel. Waarom? Als ik dat wist dat kocht ik een whiskey brouwerij.
Afgewaaide bomen, rommel die te veel is, tien minuten vertraging, boom op weg wordt weggehaald. Bij H zijn dingen dicht en…kan het niet bijhouden. Dicht. Berg je. Ook de andere kant begint het vast te lopen.
Beide richtingen dicht!
Om over inrichtingen maar te zwijgen, iedereen daar is bang, hysterisch of juist niet, dat raad je de buurman met een bijl. Komt er dan nooit eens een zinnig wooord uit, Mark?
Of ik nu wel of geen lange tenen heb Bary, Bas, het is een feit dat iedereen, van Neuroloog tot mijn tante uit de Oriënt dezelfde grapjes hebben gemaakt en alle, iedere teneur was er een van, het zal wel niks worden. Soms is het psychologie van de zachte boterkant en vaker ook nog wel en dan een keer terug. Nooit is er iemand die zegt: mijn Heer, in alle wijsheid die uw tenen bevatten en ons bevattingsvermogen ver voorbij snelt zal er heel misschien toch wel een reden zijn waarom u deze aardling, deze godloze dikkerd die sans rancune en sans gerechten op de pof plots uitweidde -waar hij dijde bedoelt, en een merkwaardige omkering ondervond. Viel hij tussen 2 maart 2016 en 10 of 11 *** oktober eerst ACHT! Kilo af tijdens het stoppen met roken om vervolgens sinds 10/11 oktober tot aan nu een gehalte van 111.3 soms 111.4 aan te nemen. De zak.
10/11 oktober begon de heup pijn en historisch ongeloof ten deel vallend dat twee exen, een getrouwd en gescheiden een gewoon gesamenwoomd en ontsamengewoond op 10 en 11 oktober geboren zijn en het naakte feit s dat ik niet meer weet wie op welke dag. Door wachtwoord gedoe. Waarom en waarover gaat dit! Het zijn letters anders zou ik ze wissen. Ik zwijg nu.
Om de zinnen even te verzetten hier het pareltje van vandaag:
Zwaaidochter
„Ik tel tot ik je niet meer kan zien; plus twintig tellen”, zei ik tegen haar. Zij stapte op haar fiets en ik telde. Een laatste zwaai en toen verdween ze in het tunneltje richting de brug. Ik voelde het co-ouderschap schrijnen en telde verder. Tot achttien. En toen! Toen kwam ze terug uit datzelfde tunneltje, zwaaiend, vol overtuiging dat ik er inderdaad nog steeds zou staan. Gelukkig en vol geluk stond ik daar, zwaaiend. En met mij stond de tijd een seconde voor eeuwig stil.
Arjen Siebel
Dochter moet ook in het tunneltje nog een flinke zwaai hebben gemaakt.
Nou wat een pareltje zeg (not)
Het is vast heel oprecht maar bij mij sprong het glazuur van mijn tanden, zo zoet.
“Gelukkig en vol geluk” ? 🤔
pawi, ik zou heel graag een fictie verhaal van je willen lezen. Zeg, wel op je beroep geënt of op reizen. Dat lijkt mij de ultieme droom, een schrijver van reisboeken zonder ooit een van die reizen gemaakt te hebben. En daar dan een boek over schrijven. Twee keuzes:
1) Het knaagt, hij is bang voor ontdekking
2) Het knaagt totaal niet. En dan ontmoet hij iemand die hij zelf heeft geschapen. Een zogenaamde medereiziger (ster) die een half boek mee reist. Een soort Steven King wending maar liever geen enge dingen of zo. Gewoon vrij open draden. Is hij dement aan het worden? Of zij. Er parallelle universa? Die is het leukst.
Wie, If any, vindt iets van wat? O, ikje van niets. Kinderen horen niet, vaak niet, in een ikje. Ze zeggen vaak altijd wel iets doms c.q. grappigs.
Goed. Ik ga een Griek eten. Met boter.
Liefde!
O. Weet iemand hoe je morgen de live hearing van voormalig FBI directeur in het Congress kunt volgen?
Moet zijn: of zijn er parallelle universa….
Ik hou wel van een tear-jerker op zijn tijd. Alles zit erin: een mislukt huwelijk, het verdriet van de vader, de liefde voor zijn dochter, het afscheid, haar vertrouwen dat hij zich aan zijn woord houdt…dan mag je je wel gelukkig en vol geluk voelen.
Parallele Tramlijn, onze schuchtere pogingen om samen een (fictief) (reis)verhaal te maken zijn al in de kiem gesmoord. In de knop gebroken, om het maar eens met Kloos te zeggen. Jij bent de schrijver van ons tweeën, dus ga je gang!
Een niet-zoetsappig verhikje
Afzwaaidichter
„Ik tel tot tien omdat ik je niet meer kan zién”, zei ik tegen haar. Zij stapte op haar fiets en ik telde. Een laatste zwaai met haar voorwiel en toen verdween ze in het tunneltje richting de brug. Ik voelde mijn co-dichterschap schrijnen en telde verder. Tot acht. En toen kwam ze terug uit datzelfde tunneltje, vól op de trappers omdat achter haar, precies volgens de dienstregeling, de sneltram opdook.
Gelukkig stond ik daar nog, wachtend op de klap. En gelukkig stond de tram niet stil toen ze eronder verdween.
😀 Zo moet het! Grijns icoon!
Ikje van hoog facebookgehalte. Meer een zeikje.
Mark de sneltram. Goeie vondst, Letterzetter
🤣🤣🤣 Goeie, Letter!
Waar zie jij die vondst, behalve dan in onze fantasie?
Over fanta gesproken, Bas, we hebben veel mot gehad. Vanaf een bepaald moment, op de dag, nee nacht terug te wijzen en laat ik nu, het verleden teruglezend, alles doende om maar niet in het heden te leven -lees schrijven- laat ik nu concluderen dat je in 98% van de gevallen gelijk had. Nou, 89%, mag mijzelf ook wat credit geven en jou dan automatisch wat debet. En de clou? Het motorblok? Geen haat maar haast. Te snel lezen, te snel reageren.
Het is me wat, ik heb er hoop ik van geleerd. A) de meeste mensen snappen mijn humor niet, waarschijnlijk omdat het geen humor is, of gewoon helegaar niet leuk.
B) andere redenen.
Voorwaar, deze vrijdag blijf ik er niet in hangen. Sorry, excuus Bas, Apie, Lettrzetter en lummel en pawi en zelfs die blueszanger uit inner Mongolië of zo.
Luvienna, met Luvienna heb ik nooit ruzie gehad. Zal wel aan haar liggen en ook met Indra niet.
Weet iemand, ja, dat weten vele iemanden en vertel het mij maar lekker niet, ik vind mijn eigen weg wel hoor, hoe je Home made Home trainer vlogjes op mijn blogje kan plaatsen. En op JijZend ook, natuurlijk. Komt goed, rooie kop. En dan volgende maand een filmpje, blogje, vlogje van mij en mijn Telescoop. Man wat een scoop zat dat worden. Fietsend de ringen van Jupiter zien, of Saturnus.
Ingecheckt
„U bent niet ingecheckt meneer!”, zegt de conducteur tegen iemand in de stoel achter me. Ik zie hem niet maar hoor de stem van een oudere heer. „Hoe kan dat, ik heb zó met het pasje gedaan. Mijn dochter heeft het me uitgelegd.”
„Ik zie dat u inderdaad bent ingecheckt, maar meteen daarna weer uitgecheckt”, zegt de conducteur. „Waarschijnlijk bent u per ongeluk twee keer langs het poortje gegaan.” De oude man klinkt nu wat radeloos. „Ik vind het ook maar lastig dat checken!”
Ik ben opgelucht als de conducteur de hand over zijn hart strijkt en verdergaat.
Dan hoor ik nóg een stem achter me: een klein meisje. „Wat was er?”
De man: „Opa had stiekem snel weer uitgecheckt!”
Wil Eikelboom
Wat een krent, was mijn eerste gedachte.
Daarna dacht ik “shit happens” en had medelij met de vriendelijke conducteur.
Maar uiteindelijk vind ik dit eerder een klikje dan een ikje.
Laten we maar hopen, dat het meisje het voorval in geuren en kleuren aan haar ouders vertelt en dat die de NRC lezen.
Tramlijnacht is onder welke naam dan ook een ruziezoeker of op z’n minst een drama queen of op z’n minst iemand die steeds maar weer wil horen of mensen hem wel goed vinden c.q. van hem houden. Welnu, tramlijnacht, ik vind je goed (in je verhalen) en interessant en fascinerend, ik houd ook ergens best wel van je, vind je althans een sort of sympathiek iemand, maar ben wel blij dat dit allemaal online is, en ik je af en toe uit kan zetten . ik laat het daarbij icoontje En zie niet om en doe wel.
Het is trouwens donderdag hier in mijn tijdzone.
Dikke grijnsicoon. Ja, het is de malligheid ten top. Ik denk dat Nederland het allerbelachelijkste OV-systeem ter wereld heeft. Niet te begrijpen en niet fool proof. Voorbeeld: ik (gestudeerd en niet helemaal dom, bovendien de Nederlandse taal machtig) vergat uit te checken. Hoezo dan? Ik hield de kaart van mijn hotelkamer voor het apparaatje i.p.v. de OV chipkaart. Door felle zon zie je niet wat het apparaatje zegt, maar terwijl de bus al zo’n beetje optrok zag ik wel een of andere mededeling, vlak voordat ik naar buiten viel. Dus wat doe ik in mijn onschuld? Ik wacht op een volgende bus/tram om daar in dan wel uit te checken. Moet kunnen toch, jezelf even corrigeren. Je moet toch even kunnen uitchecken, ergens? Nee, ging niet. Dus ik stapte in, en reed een (schrijve 1) halte mee. Toen was ik eindelijk uitgecheckt. Wie schetst mijn verbazing (ikzelf, doe ik nu) toen ik via een app zag dat er toch 4 EURO extra was afgeboekt. Hoewel je kunt zien dat ik binnen vijf minuten op dezelfde plaats in- en uitcheck. Moraal: die bus waar jij uitgaat zonder uit te checken, daar blijf je, wat je ook doet, virtueel inzitten tot het eindpunt. Of je nou kunt zien dat je er niet inzat, maar ergens anders uit- en incheckt of niet.
Nieuw! Je kunt nu ook via een site tot maar liefst drie keer een uitcheck terugvragen. Geef je nummer en de tijd en de halte aan en het systeem herkent het als je een rit onuitgecheckt hebt gemaakt. Nee dus. “Het systeem kan op dit moment geen ritten vinden. Probeer het later nog eens”. Man man man wat een bakken geld verdient de OV-maatschappij aan dit suboptimaal ontworpen IT-griezeldingetje.
Bij een eerdere (anonieme) chipkaart kreeg ik ineens de melding “Kaart verlopen. Vraag nieuwe aan”. Ik kon er niks meer mee doen. Was ook niet gewaarschuwd (hoewel het nummer aan mij emailadres is gekoppeld). Dus wat doe ik (in haast om een verbinding te halen)? Ik pleur het ding in een prullenbak en koop een nieuwe. Thuisgekomen lees ik in de kleine lettertjes op een website dat ik het saldo op die verlopen kaart had kunnen terugkrijgen, hadde ik het ding maar ergens heen gestuurd. Ook dat word NUL gecommuniceerd. Nee, breek mij de bek niet open over de OV-chipkaart want ik ga tramlijnachtig los.
@Bassie, er zijn fraaie staaltjes over onze roemruchte OV-chipkaart geboekstaafd. Op http://www.easycratie.nl/nooit-af/ kun je Nooit Af als pdf gratis downloaden (sowieso een aanbevelenswaardig boek). Vanaf pag 124 wordt de OV-chipkaartsysteem onder handen genomen. Fijn leeswerk.
Om een lang verhaal kort te maken, Bas, je ging dus extra reizen om de korting alsnog binnen te halen?
Dank voor je wijze lessen: gooi nooit je hotelpas weg, kijk niet in de zon (valt te combineren misschien) en blijf checken maar niet op die site van het OV. Tenzij je wilt verdwalen of zien wat je allemaal misgelopen bent.
Ik durf te stellen, dat het Nederlandse OV-systeem het beste openbaar vervoer-systeem ter wereld is. Je moet natuurlijk wel blijven opletten.
Een systeem dat relatief kleine menselijke foutjes zo afstraft en niet laat corrigeren is slecht ontworpen. Technisch mag het goed zijn, maar de gebruikerservaring hoort er ook bij. Aan die techneuten blinde vlek is ook veel van Philips kapotgegaan.
Het openbaar vervoer in NL is niet slecht, zeker als je bedenkt hoeveel passagiers elke dag in een relatief klein gebied vervoerd moeten worden. De OV-chipkaart, daar is ‘ruimte voor verbetering’.
“Luvienna /Heer Rozenwater” zie ik bij je reactie, asjemenou? Apart.
Waar dan?