Een dijk van een terugblik (197)

Terugblikken en vooruitkijken op ikjes en actualiteit

Niet om het een of ander. Maar “goeiendag, wat een enorme lap tekst, hier wordt een mens wakker van, gefeliciteerd” las ik vorige week. En “wat een dijk van een terugblik! Goed geschreven ..”. “Mooi intro”. “Lekker lang intro (…) knap werk!” Dat zijn toch de beoordelingen waar je het voor doet. Zeg maar dat je in de Voice of Holland zingt en dat de jury dit soort dingen over je liedje zegt. Heerlijk gewoon. Dit intro wordt een tikkie korter.

… die daarmee een oeroude Hollandse traditie in stand hielden.

Ikjes waren er weer in alle soorten en maten vorige week en ze werden weer door meerdere reageerders besproken, die daarmee een oeroude Hollandse traditie in stand hielden.

Die van Hedda Treffers waarin een puber een oud Nederlands werkje verhaspelde tot “Karel en die ene gast” was niet echt de beste van het jaar, maar het las heerlijk weg.

Ook Arja Prikken deed een vergeefse poging om de beste ik van de week te scoren. Ze schreef over haar zoon die met zijn telefoon op de weegschaal ging staan. Ja. Die van mij ontdekte een jaar of zes geleden ook iets op de WC, zonder mobieltje.

Lummel kaartte een belangrijk probleem aan. Als je in een vol bad zit en je krijgt een erectie, loopt dan het bad over? We kwamen er niet uit. Niet dat we erin zaten, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. Pawi merkte op: “Er is er maar een die dat proefondervindelijk kan nagaan. Ik pas.”

Dan denk je, da’s een keurige dame. Maar ze meldde vervolgens wel dat een kennis van haar (vermoedelijk haar chaperon of iemand heel dicht in de familie, maar dat ze dat niet wil toegeven) “water kan laten branden”. Hij liet daartoe in bad “een flinke wind, liet hem omhoog borrelen en hield er een vuurtje bij”.

Lummel had met dit bijltje gehakt, want vroeg “moest je aan zijn vinger trekken in het bad?” Wat een niveau, wat jullie zeggen, maar het zijn de reageerders die hier de site maken. Ik stel het platform ter beschikking en vat samen, da’s alles.

Ene Alfred Boom kreeg een ochtenderectie, ja, ik kan het ook niet helpen, toen hij op de vroege morgen in Utrecht een jogster ziet aankomen: “Een markante verschijning, de kleurrijke sportkleding mooi sluitend om haar welgevormde lichaam. Ik kijk. Zij ook.” En toen? Niks, ze verdween om de hoek.

Zelf was ik even in London voor een theatervoorstelling op Westend en maakte al wandelend, zowel voor als na de voorstelling wat plaatjes. Die over Pimm’s nam ik in een vlaag van nostalgie ter herinnering aan een voormalig reageerder. Het bord stond in de blakende zon aan de oever van het meertje in Hyde Park. Een paar honderd meter van het onooglijke monumentje dat de Koninklijke Familie voor Lady Diana heeft laten oprichten. Voor wie het nog niet heeft gezien: don’t bother. Het is een pierebadje voor kleuters. Om woest van te worden, maar daar was het te warm voor.
Op Hemelvaartsdag verscheen er geen ikje in de NRC. Wat zeg ik? Verscheen er helegaar niet eens geen NRC! Lummel kon daar niet mee omgaan en vroeg om eigen ikjes van de community alhier. Hij kreeg er twee. Eentje van Pawi, zo geweldig dat ik hem hier in zijn geheel weergeef:

Afscheidsfeest

Het afscheidsfeest was al gevierd, alle genodigden waren er, het was vrolijk en gezellig, het eten was prima, de cadeautjes verrassend leuk, nog een paar weken en dan was ik weg.

Op een van mijn laatste spreekuurlijsten stond meneer El Houarari. Ik liep de wachtkamer in om hem op te halen. Er zat op dat moment maar één man. Hij keek op toen ik de naam noemde van mijn patiënt, maar reageerde niet. Misschien sprak ik zijn naam verkeerd uit? Ik herhaalde het nog eens, keek hem aan: u moet het toch zijn? Nee, schudde de man.

Meneer El Houarari heb ik niet gezien die dag. Aan het eind van het spreekuur werd ik voorgesteld aan mijn opvolger.

De clou zit letterlijk in het allerlaatste woord. Zo moet het. Zo hoort het. De hoed ging af. Diep.

Capes en maskers werden aan de ingang uitgereikt.

Ikzelf moest ineens denken aan een ikje dat ik zelf een jaar of zeven geleden instuurde, dat ging over een feestje van een plastisch chirurg, waar ook de Sarkozy’s zouden komen. Helaas was het een gekostumeerd bal, dus wat heb je eraan. Capes en maskers werden aan de ingang uitgereikt. Dus ja, Carla Sarkozy was er vast bij, of niet, we zullen het nooit weten.

Snedig merkte Pawi nog op: “Een plastisch chirurg die maskers en mantels uitdeelt voor je zijn feestje mag bijwonen? Iets te verbergen misschien?”

Oh, en we hadden ook de primeur van een “ikjesversje”, geconcipieerd door Bertie. Komt ie:

Er is een rubriek genaamd ‘Ikje’
meestal niet meer dan een klikje
van kind- opa -zieken-
onnoz’le klassieken
en soms met een nagemaakt snikje.

Het zoveelste ikje over woordjes die verkeerd begrepen kunnen worden als je geen Nederlands kent werd na Hemelvaartsdag geschreven door Bertho Nieboer. Deze ging over de afkorting co-ass. Ja. Het leidde tot een paar andere voorbeelden, zoals veefokkers, het bekende coup de foudre van Van Agt, “Je suis le ministre de Milieu” van weer iemand anders, “Niek” in Frankrijk en “ome Dick” in Amerika.

Naar aanleiding van de nieuwe Europese privacywetgeving had ik een tijdje geleden de privacyverklaring op deze site geupdate. Dat weten we nog wel. Er stonden geen verrassingen in, veel was al geregeld, vanzelf en vanwege een eigen hoog ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, maar de verklaring ging viral en werd honderden malen gedownload door andere hobbybloggers, die er ook eentje op hun site wilden, en nu zagen dat het ook met humor kan. Graag gedaan! Waarom ik dit hier herhaal? Een verlorengewaande reactie van Joke dook ineens weer op uit de internetgekrochten.

En ze zei behartenswaardige dingen: “Ik vind het allemaal zulke enorme flauwekul (…). ‘Brussel’ is niet goed bij zijn hoofd (…) Wat heeft het voor zin om alle hobbybloggers te verplichten om zoiets ingewikkelds als jij hierboven (en Ben van de Blogtrommel) beschrijft op hun blog te laten zetten? (…) Wie is hier mee gediend? Welke protocollenbedenker wordt hiermee geëerd? Wat hebben wij hieraan? Wordt de privacy daar beter mee? Wordt er nu minder, of minder vaak, of minder langdurig, informatie van ons allemaal verzameld? Slapen we er beter van? Worden we er alerter door? Ik waag dat te betwijfelen.”

Kolibrie © 2017 Bas van Vuren

En het breaking news van vorige week was natuurlijk dat de bundel Hard voor de Natuur (eerstverschenen in 2010) een vierde geheel herziene druk gaat krijgen. Briefje van mijn uitgever. Keileuk. Verschijnt naar verwachting voor de Kerstdagen en zelfs misschien ruim voor Sinterklaas. “Wat ik vind van de kolibrie” komt er misschien in, maar misschien ook nie. Alleen EJW vond het “grappig!” en da’s te weinig.

Wil jij net als EJW en de andere reageerders hier ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in de trein. En Vester vroeg op Twitter om een foto van je uitzicht. Meteen genomen, dwars door het raam heen. Rats. Flats. Zonder nadenken. Toch een fraai plaatje van een werkmens dat even een plasje is gaan doen, of een broodje eten.

Foto: “Plassen of een broodje in de natuur” © 2018 Bas van Vuren

Onbekend's avatar

Auteur: Bas van Vuren

Schrijver - Rijmer - Kijker - Kent beroemde mensen - Maakt liedjes en filmpjes - Doet iets met #ikjes - Want ja - Je moet toch wat

208 gedachten over “Een dijk van een terugblik (197)”

  2. Een dijkje deze keer. 😉
    Gefeliciteerd met de vierde druk van ‘Hard voor de natuur’ Er staan mooie dingen in (ik bladerde even).

  3. Gelukt! Alweer een terugblik op de voorgaande week. Natuurlijk geldt niet: hoe langer hoe beter, maar toch is het wel prettig als er een lang verhaal te lezen valt. Vooral als het goed geschreven is.
    Dank voor het compliment over het ikje.

  4. Gelegen

    Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking. Daar horen ook slaapdiensten bij. Meestal slaapt iedereen de hele nacht door.

    Vannacht om half vijf telefoon:

    „Ik ben het.”

    „Ja, dat hoor ik.”

    „Waar ben jij?”

    „Ik lig in bed. Het is midden in de nacht, dus ik lig te slapen.”

    „Oh. Dan bel ik zeker ongelegen?”

    Christine Lammers

  5. Christine hoort wie er aan de telefoon is, maar voor ons blijft het gissen. Een mens met een verstandelijke beperking? Haar dochter (het was immers moederdag)?

    Het doet me denken aan de keer dat ik mijn zwager belde. Hij klonk nogal slaperig, dus ik vroeg “Slaap je nog?”. “Nu niet meer” antwoordde hij “ik werd wakker gebeld”.

  7. Dat jij mijn verloren reactie op de privacywetgeving hebt weten te redden uit de klauwen van het internet! Hoe heb je dat geflikt? Kwam je hem zomaar toevallig ergens tegen? Zat ie in de prullenbak tussen de junkberichten? Ben je met pet op en vergrootglas in de hand op zoek gegaan? Het is een wonder. Ik raak namelijk altijd meteen gehecht aan mijn eigen schrijfsels en als ze dan op het moment suprême verdwijnen… je begrijpt: dat valt om de dooie dood niet mee. En nu is ie weer terug! Ik ben diep ontroerd, dat wil ik wel bekennen 🙂

  8. Het is een wonder. Niets minder.

    Je hebt als blogbaas twee bakjes tot je beschikking. Een moderatiebakje en een spambakje. In het moderatiebakje zitten dingen die wel of niet op de site mogen, gebaseerd op van wie ze komen, welk IP-adres, verboden woorden etc, dat kun je zelf beinvloeden. Daar kijk ik zo af en toe in.

    Het spambakje, dat gaat volautomatisch, dat doet WordPress, daar gaan reacties in die over viagra gaan, sportschoenen, gewonnen prijzen in de Nigeriaanse Staatsloterij en meldingen van weduwen en wezen met erfenissen … daar kijkt een normaal mens nooit in, en ze gaan vanzelf na 30 dagen helegaar weg.

    Welnu, in dat laatste bakje zat ik vorige week toch even te grasduinen. Toch even mijn eigen verhaal factchecken, en uit nieuwsgierigheid op wat voor soort blogs (qua onderwerp en taal) dat soort automatische spam nu aanslaan en welke niet (ik heb dat antwoord gekregen, maar meld het niet).

    Tot mijn stomme verbazing zat jouw reactie daarin, tussen de zooi. Het was alsof je op een vuilnisbelt ineens een broche vindt. Waarom die daar lag? Geen idee. Heb het aan alle kanten bekeken en het was qua tekst, afzender en alles een puike reactie. Dus in ere hersteld. Snif.

    Ook ik heb even een traantje weggepinkt, en nu ik jou zo zie reageren, komen de waterlanders weer.

  10. Het is beide, Ton Amour, wat een mooie avatar heb je trouwens 😀 Een intro bestaande uit highlights van vorige week, al sinds jaar en dag. Ik heb een vriendin die kan de heerlijkste gerechten bereiden van restjes. Ze duikt in de koelkast, doet iets magisch en hopla, er staat me daar een maaltijd op tafel … Njaaaaam …. Kun je hier iets mee?

  11. Nounou, wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een trol komen … Is er net eentje opgehoepeld, staat de volgende al weer klaar. 😀

    Wat is dat toch, die fascinatie voor mijn persoon? Waarom willen deze onbekenden toch mijn aandacht? Wat schieten ze daarmee op?

    Nou bij deze dan, “ton amour”, hier heb je even mijn aandacht. Voor mij een kleine moeite, en heb jij ook weer een topdag vandaag ..

    En je krijgt er nog een plaatje bij ook!

  14. Slagen

    Moederdag 2018. Oudste zoon (18) die naast zijn twee jongere broers met lege handen staat, vraagt enigszins verontwaardigd: „Waarom heb je niet gezegd dat het Moederdag is!?” Morgen begint zijn eindexamen, hij zit al dagen tussen de boeken, het zij hem vergeven. Dan herstelt hij zich razendsnel: „Weet je wat je van mij krijgt? Ik ga slagen!”

    Jolien van Dijk

  15. Ja, dat is een prima reactie van die jongen. Het succes van je kind is toch het mooiste geschenk dat je kunt krijgen als ouder? Snif. Pinkt een traantje weg.

  19. Twee actuele onderwerpen in één klap. De ikjesredactie heeft er een neus voor.

    Na het slagen gaat de zoon wellicht naar Salau, zijn moedertje Jolien zit dan opnieuw met lege handen in Parijs.

    Gelukkig zit hij niet op het Vavo, waar vandaag de verkeerde eindexamenopdrachten (3 x woordwaarde) wiskunde werden uitgedeeld. Had hij alsnog wiskunde moeten doen aan het eind van het eindexamen.

    Een moeder die cadeautjes verwacht op moederdag is als een vader die cadeautjes verwacht op vaderdag. Flauwekul, iets waar je je kinderen niet mee mag opzadelen.

  20. Geweldig, wat een rake opmerking!

    “Een moeder die cadeautjes verwacht op moederdag is als een vader die cadeautjes verwacht op vaderdag.”

    Die zit!!! Maar waarom eigenlijk .. 😀

  23. Haha, dat herinnert me aan de souvenirs die ik voor mijn zoontje moest meenemen van mijn reizen. Maakt niet uit als er maar batterijen in kunnen.

  30. Je kunt het nog verder uitbreiden of je van je schoondochter(s) wier ouders overleden zijn of gescheiden op vaderdag respectievelijk moederdag nog verwachtingen kan koesteren.

    Meestal krijg ik van mijn zoons een fles eau de parfum ( twee dus totaal) die zeer waarschijnlijk door de respectievelijke schoondochters zijn gekocht.
    Nou ja hoe moeilijk wil je het maken!

  31. Wow de een zal stellen, dit is mijn “Gift” ik leuk wat op, zonder daar noemenswaardig kwalitatief aan toe te voegen. Aan het einde van je korte verhaaltje, dank je een ieder met name, die je werk zo aardig vinden.: Quote plus bron. Deze site kenmerkt zich met met het openen van “kijk de markt eens blij zijn”…….

    Ik denk dat de me een van de meest geest dodende routes, die route is waar tevredenheid over eigen opreden, als eerste wordt genoemd.

  32. Tevredenheid, zelfgenoegzaamheid en blijheid zijn verschillende dingen, jij klein calvinistje dat je me d’r eentje van ons bent. 😁 Maar … misschien sta je er nu in. Spannend!

  33. Melk

    Op de terugreis van een bezoek aan het Openluchtmuseum in Arnhem met een grote groep recent gevestigde statushouders vraagt een achtjarig Eritrees meisje in de bus in goed Nederlands: „Waarom zijn jullie zo wit?” „Omdat we zo veel melk drinken”, grapt begeleider Jaap met een grote glimlach.

    Het meisje: „Dat zeg je alleen maar omdat melk ook zo wit is. Volgens mij zijn jullie zo geboren.”

    Kees Ros

  36. Vervelend neerbuigend ikje. Alsof ze dieren uit de dierentuin beschrijft. Brrr. En waarom zwarte mensen zwart zijn en witte mensen wit lijkt me niet echt actueel. Man man. Met je recent gevestigde statushouders …

  37. De humor van oom Jaap en die van andere omes in Nederland is nog een stap te ver voor dit achtjarig wijsneusje uit Eritrea. Houen zo.

  38. Ome Jaap loslaten bij een nieuwsgierig kind… dat doe je tch niet. Onmiddellijk ontslaan die man!

  39. Zeldzaam

    Net wanneer ik als 83-jarige het fietsendeurtje uitkom, passeert een moeder met een klein meisje, dat met een ernstige stem aan haar moeder vraagt: „Mam is dat nu een oma?”

    Titia Wippler

  44. De Nederlandsetaal is immanent productief. Dat betekent dat je van bestaande woorden, of woorddelen, nieuwe woorden kunt maken. Fiets en bel fietsbel. Fietsbel en schroefje, fietsbelschroefje. Er is echter een voorwaarde, hetmoet begrijpelijk zijn. Fietsendeurtje is grammatikaal juist, lexikaal fout. Een fiets heeft geen deuren. Fietsstallingdeurtje of fietshokdeurtje zijn begrijpelijk. Fietsendeurtje niet.

  47. Willen jullie me verontschuldigen voor de tikfouten. Ik heb me tijdens het koken in mijn vinger gesneden. En mijn ipad wil niet dat ik met een plijster typ.

  48. Portugesebakje, poezenluikje, hondenbaantje, fietsendeurtje.

    Die laatste fietsen we er even deur. Lummel weet als expat de regels van binnenuit, maar keek even niet naar het nieuwewoordenboekje. Ik begrijp meteen wat een fietsendeurtje is.

    Je hebt van die grote garages, waar ook nog een klein deurtje is aangebracht, om mensen, honden, en wat al niet, een zak aardappelen, een kliko, een mud sinaasappelen, doorheen te sluizen. Al of niet met de fiets.

  51. Fijn, ik begrijp nu het woord fietsendeurtje en vooral het semantisch aspect zoals mij dat is ingeprent.

    Deurtje voor de fiets, totootje kan er niet deur, te dique veur ’t deurtje.

  53. Vast

    Tijdens een verjaardag halen we herinneringen op aan baby Maarten, 55 jaar geleden. Altijd zo’n vrolijk ventje. Wel hinderlijk dat hij voor het slapen gaan systematisch behang afkrabt. De baby wordt aan zijn matras vastgebonden om een afgebladderde bende te voorkomen. Een normale procedure in de jaren zestig, ook tijdens logeerpartijen bij opa en oma. Baby Maarten ligt stevig vastgesnoerd in bed als zijn ouders het huis verlaten voor een avondje bioscoop. Nog even zwaaien vanaf het tuinpad. Op de eerste verdieping zwiepen de gordijnen. Plots een opening. Daar staat hij. Rode wangen, bezweet piekhaar, zwaaiende knuistjes. Baby Maarten met een matras op zijn rug.

    Chris van der Grinten

  56. Het verhaal is misschien al meer dan twintig keer op Maartens verjaardag verteld.
    Nóg een reden om verjaardagen te vermijden.
    Wat zou Maarten nu doen voor de kost?

  59. Als ik het goed begrijp, gebeurde dit tijdens een logeerpartij bij opa en oma. Maar toch …

  60. Vanaf het tuinpad nog even zwaaien naar een vastgebonden baby/peuter?
    Waarschijnlijk heeft Ad Hok gelijk, en werd er gezwaaid naar de oppassers, opa en oma. Zeker weten eigenlijk.

  61. Eigenaardig

    Het is een verplichtingloze dag in mei. Met een opengeslagen roman in mijn handen, bij wijze van klein protest aangezien dat nagenoeg altijd de plaats van de smartphone is, slenter ik voorbij de geveltuin van een vrouw van middelbare leeftijd. Zij lacht hardop en zegt honend: „Nou dát is ook wat, met een boek de straat op!” „Eigenaardig, hè?”, mompel ik terwijl ik opkijk van het boek. Ze kijkt me aan vanachter felgroene dennentakken. In haar handen tal van gebruikte tandenborstels, die zij met liefdevolle aandacht in de grote plastic kerstboom op haar stoep schikt.

    J.A. Oosterhof

  74. Nee hoor, Pinksteren dat is het feest van de vurige tongen, multi interpretabel voor alle discipelen.

  76. Die Pietjes waren op de verkeerde plaats en op de verkeerde tijd.
    In december zijn ze weer welkom.

  78. Examen

    In het wekelijkse huis-aan-huiskrantje van onze gemeente heeft de burgemeester een vaste column.

    Daarin schrijft hij over de dingen die hem bezighouden en waarbij hij zich betrokken voelt: het mooie voorjaar, het groen in onze gemeente. In de juiste sfeer sluit hij de column af: „Tot slot wens ik alle eindexamenkandidaten heel veel succes met de laatste lootjes.”

    Cecile Raat

  83. Zo’n Burgemeester, nou die weet hoe hij het volk behaagt in het suffertje van de week.
    Een kandidaat voor Amsterdam zeer zeker!

  84. Dubbel

    Toen mijn man plotseling overleed zei mijn kleindochter na de begrafenis: „Oma wij zijn allemaal dubbel. Hier en boven. Dat heeft opa mij verteld.”

    Ik keek wat ongelovig en toen zei ze: „Toen jullie er niet bij waren.”

    Het heeft mij getroost. Ze was toen vijf jaar.

    Ida van der Veld

  86. Ja, zo kun je dat een vijfjarige uitleggen. Fijn dat het ook een oma nog troost geeft. Het ikje was vermoedelijk voor Pinksteren bedoeld.

  88. Ik heb bijna alle boeken van Roth gelezen. Een prachtig oeuvre. De Zuckerman reeks is adembenemend

  89. Portnoy’s complaint mocht ik niet uit de boekenkast van mijn ouders lenen, en nu hoeft het niet meer, omdat het gedateerd is.
    Een begenadigd en fel schrijver, die alles wat hijzelf meemaakte in zijn boeken verwerkte. Ook de pijntjes en kwaaltjes van de oude dag. Waar hij nu nooit meer last van zal hebben.

  90. Om de zinnen te verzetten hier een muziekje waar ze in huize pawi graag naar luisteren (en kijken!!!):

  93. Portnoy’s complaint heb ik wel ooit gelezen maar het heeft weinig indruk op me gemaakt, waarschijnlijk was ik er niet aan toe (flauw excuus overigens), maar het ontging me allemaal in het Engels dus.

    In die tijd las ik alles wat los en vast zat in de literatuur van Frans, Engels en Nederlands, soms Duits.
    Ik was weg van Heinrich Böl totaal niet normaal en verder dol op Elsschot.

  94. Roth was best goed maar herlezen zal ik hem niet, dan eerder een oudje.
    Laatst liep Bint (Bordewijk) me in handen, die lees ik graag opnieuw. Desnoods tien keer.☻

  95. Bint die je in je handen loopt, mooier kan je het niet zeggen.

    Ik heb vandaag een boek van Joseph Roth (geen familie) gekocht. Misschien denken ze bij bolcom dat het een vergissing was, maar nee.

  104. Garagedeur

    Het moest en het zou van haar vandaag gebeuren. Die nieuwe garagedeur schilderen, in ieder geval die lelijke buitenkant waar we steeds op uitkijken. De rest kwam dan later wel. Ze stuurde mij op pad voor verf en rollers, daarna tilden we de deur eruit en ging ze ijverig aan de slag. Laag na laag, zorgvuldig bijschurend en weer een laag. Drogen in de zon. Na een middag noeste arbeid met veel moeite en gedonder de deur terughangen in de drie scharnieren. Gelukt! Of toch niet… de buitenkant blijkt de binnenkant…

    M.J.J.E. Stassen

  107. En uiteraard, maar dat wisten wij doorgewinterde doe-het-zelvers allang hoef je een garagedeur alleen maar te kantelen om hem picobello af te kwasten. Niet op de grond leggen, zo’n ding, komen alleen maar vergissingen van.

    De huppeldepupcommissie (hadden we ooit) die de educatieve kant van deze site verzorgden, maar het hopeloos hebben laten versloffen, draagt deze instructiefilm aan en hebben het daarmee weer goedgemaakt:

  108. Leerzame en nuttige bijdrage van de frivoliteitscommissie! Hartelijk bedankt dames.

    Nou nog een lesje over het schilderen van een NIEUWE garagedeur, want daar zaten M.J.J.E. en zijn echtgenote mee.

  109. Hotel

    Met m’n 14-jarige puberdochter ben ik een paar dagen naar Parijs. Aangezien we onze hotelkamers nog niet in mogen, wachten we even in de lobby. Na een kwartiertje komt er een onbekende vrouw naar ons toe en vraagt: „Do you want chicken?”

    Nou, wij hebben niets besteld dus ik zeg vriendelijk: „No, thank you.”

    Dan krijg ik een por van m’n dochter: „Mam, ze vraagt of we willen inchecken.”

    Lies Smulders

  112. Groepsdruk

    Op mijn scholengemeenschap geef ik naast het vak filosofie ook Big History. Daarin komen alle wetenschappen aan bod, waaronder psychologie. Voor vandaag hadden de leerlingen huiswerk over groepsdruk en conformeren. Voor een vraag moesten de leerlingen het begrip diffusion of responsibility uitleggen aan de hand van een eigen voorbeeld. Bij de bespreking bleef het akelig stil, ze hadden hun huiswerk duidelijk niet gemaakt. Totdat een van de leerlingen de stilte doorbrak: „Ik ging ervan uit dat anderen wel met het antwoord zouden komen!”

    R.L. Kielstra

  114. Ik ben allang blij dat ik hem snap. De leerling gaf onbedoeld het gevraagde voorbeeld.

    Hoe zou je “diffusion of responsibility” in goed Nederlands noemen?

  115. Goeie vraag. Een gedeelde verantwoordelijkheid is het denk ik niet. Een verwaterde verantwoordelijkheid wel maar klinkt gek.

  117. Wikipedia heeft er een groot artikel aan gewijd. Aan diffusion of responsibility. Gelukkig heb ik laatst nog een duit in hun collectezakje gedaan, en kan ik zonder schuldgevoel weer volop meekijken.

    Het grappigste voorbeeld is dat van de zelfrijdende auto. We weten allemaal wat er fout ging, een ‘dame met fiets’ werd niet herkend als ‘dame met fiets’, maar als ‘iets’ waar je niet voor hoeft te remmen. ‘Dame met f’ viel even buiten beeld.

    En de bestuurster van die auto zag het niet, vertrouwde op diffusion of responsibility, greep te laat in, dame dood, fiets aan barrels.

  118. De anderen zullen het wel doen dus Zoals die mensen die filmend blijven toekijken hoe een medemens verzuipt. Van die dingen maar nog altijd zonder goede vertaling.

  122. Een vorm van wegkijken die momenteel zeer aan de orde is en steeds meer in gebruik raakt.

  124. Mooie suggesties voor een vertaling.
    Ietwat verder weg van de oorspronkelijke betekenis van “diffusion”:
    Versnipperde verantwoordelijkheid , kan die ook?

  126. Jaa! die had ik net ook!
    en verder van huis:
    Verschraalde aansprakelijkheid    ?

  129. Boswachter

    Met Doerak, onze hond, wandelen we in Drenthe. Een bordje ‘verboden voor honden’ doet ons aarzelen om door te lopen. Een passerende dame brengt uitkomst. „Mevrouw, wordt er iemand boos als we toch doorlopen?”

    „Ja”, zegt ze, „de boswachter; maar toevallig ben ik zijn vrouw en ik weet dat hij vandaag niet aan het werk is.”

    Gerard Wiarda

  130. Grinnik, humor!😁😁

    Qua intro moet ik bekennen dat er vandaag geen eentje staat aan te komen. Ik had een dijk van een intro in het hoofd, maar was in het weekend weer eens te druk met andere zaken. Man man. Jullie mogen pisnijdig worden!

  131. Om het gemis van een intro te verzachte. Gaat u naar husse met je neus ertusse voor een wondertjd

  133. “Oja, schat…ik moet je nog iets vertellen over vandaag…”
    “Hmmm, ik lig net zo lekker in mijn hangmat. Is het belangrijk? Kan het niet tot morgen wachten?”
    “Liever vertel ik het je maar meteen, morgen ben je weer aan het werk. Dan schrik je niet zo.”
    “Godbetert! Heb je die lui met die hond door laten lopen? Ik zag ze wel!”
    “Ja, maar, het leken zulke aardige mensen en eentje heette ook nog Wiarda, zo’n mooie naam…”
    “Nou, mijn vrije dag is weer verpest. Je wordt bedankt! Wat heeft die hond gedaan?”
    “Ik durf het haast niet te zeggen, maar dat zwanennest waar jij je nog zo voor inzette…”
    “?@#$%@#$!!”

  135. Giro

    Mijn zoontje van 11 volgt de laatste weken fanatiek de Ronde van Italië. Als wij op de fiets voor een boodschap weggaan van huis, vertrekt hij een paar seconden eerder dan ik. Als ik even later langszij fiets, kijkt hij mij hoopvol aan en vraagt: ‘Zullen we samenwerken?’

    Jacco Lansbergen

  138. Het begin is er. Dat zoontje van Jacco zien we misschien ooit als eerste eindigen bij de Giro. Onthoud die naam!

    En hou Salbutamol bij hem weg.

  139. Gerrie Kneteman zei ooit: een wielrenner is iemand die eerst het bordjevan de tegenstander leegeet voor dattie aan zijn eigen bordje begint

  140. Taxatie

    De nieuwe wasmachine wordt gebracht. Mijn vrouw en ik (beiden 71 jaar) informeren bij de monteur naar de levensduur van het nieuwe apparaat. Deze kijkt ons keurend aan en zegt: „Ongeveer vijftien jaar, dat haalt u wel.”

    Willem Mertens

  142. Als mijn nieuwe wasmachine net zolang meegaat als de vorige, dan ben ik ook aan mijn laatste wasmachine begonnen

  146. Les 1: koop nooit een nieuwe wasmachine voor de oude echt niet meer doet wat hij moet doen, of (in mijn ervaring) veel meer doet dan hij moet doen (bijvoorbeeld ongelooflijk veel lawaai maken tijdens het droogzwieren, waardoor ik soms mijn huis uitliep om het niet te hoeven meemaken).

    Les 2: kijk eerst naar de statistieken van de machine, de producteur, lees reviews, en kies dan voor een Duits Merk.

    Les 3: vis niet naar complimentjes van de monteur. Als hij voorspelt dat je nog maar 15 jaar te leven hebt zit je daar elke wasmachinebeurt weer mee, zit je af te tellen, nu alweer anderhalf uur minder te leven, schat, wat denk jij?

  148. Ik ben aan mijn vierde of vijfde toe. In USA noch in Zwitserland breng je die dingen zelf mee. Ze staan al in je huis. Anders dan in France waar we zelfs een kookplaat moesten gaan kopen op onze eerste dag. Man man wat zijn die keukens leeg.

  149. Ik ben aan mijn vierde bezig die draait al 32 jaar ( een miele), dus ik ben wel aan de laatste neem ik aan.

    Het scheelt natuurlijk wel dat de Miele geen toptijden meer draait ik evenmin trouwens.

  151. Onze derde was een AEG Turnamat halfautomaat, op advies van de leverancier.
    ‘De mercedes onder de wasmachines, mevrouw, heel bijzonder. Ook nog halfautomatisch, die verslijt nooit.’
    Vijf jaar had ik plezier van die mercedes. Eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat hij 24/7 in gebruik was. Zeg maar dat de jaren drie-, misschien wel vierdubbel telden.
    De vierde is meer dan 20 jaar meegegaan, helaas is het type er niet meer maar wat ik nu heb bevalt me prima door het snelprogramma dat ik meestal gebruik.
    Schoon praatje, deze keer. ☻

  153. Boek

    Een zonnig weekend in Philadelphia, 1963. Op een bankje in een park lees ik, terugdenkend, Bellow of Updike of de gedichten van Eliot.

    Met een man die naast mij komt zitten, een aantal jaar ouder maar jong genoeg, praat ik een poosje over moderne Amerikaanse literatuur. Ooit iets gelezen van …? Sorry, nooit van gehoord.

    We wandelen naar een boekwinkel. Daar laat hij een boek inpakken, overhandigt het met een buiging, en voor ik ook maar kan bedanken, is hij weg.

    Dat boek was Letting Go van Philip Roth en dat was het begin van mijn levenslange liefdesrelatie met zijn boeken.

    Maar het heeft tientallen jaren geduurd voor ik me realiseerde dat ik dat boek van de schrijver zelf had gekregen.

    Benita Nieskens

  157. Nooit jaloers zijn op iemand die een beroemd persoon heeft ontmoet, Bertie. Het is geen gave. Het is toeval en beroemde mensen zijn niet bijzonderder dan onberoemde.

  158. Beroemd en beroemd is 2, ik zou niet iedere beroemdheid hoeven ontmoeten.
    En het is niet altijd toeval, ik ken een paar mensen die zich de benen onder hun kont uit lopen op de juiste plaatsen.

  159. Tijdens een seminar had ik een gesprek meet een deelnemer over John Irving. Ze bleek de oppas van zijn kinderen geweest te zijn en nodigde me uit om met haar en John Irving te lunchen in Parijs. Ik was in de zevende hemel. Een uur later hoorde ik dat ik een zieke collega moest vervangen Bordeaux. Lau Loene dus, ik heb nooit met John Irving gelunched. Wel heb ik bij Anneke Grönloh in de straat gewoond en haar auto gewassen.

  160. De chute is een beetje: ken je die mop van die vent die in Parijs ging lunchen? Nee? Ou, hij ging niet!

  161. Het blijft me verbazen hoeveel lummel en ik gemeen hebben: ook ik heb nooit met John Irving geluncht!

  162. De pijnlijkste keer van een beroemd persoon niet ontmoeten was die keer dat ik op een mooie zaterdagmiddag ergens in Den Haag (Malieveld, Buitenhof?) een grote tent zag, mensenmassa’s, gejuich, gedring, muziek, politie. Dichterbij gekomen hoorde ik dat Mikhail Gorbachev op bezoek was.

    Op mijn tenen staand om over de rijen mensen heen te koekeloeren probeerde ik vergeefs een glimp van de staatsman op te vangen. Aan het gewoel te oordelen ging hij een tent in en daar zou hij, zo hoorde ik om me heen, vast gaan staan borrelen en feesten en nootjes graaien met een stelletje hotemetoten.

    Enfin, kan gebeuren. Ik ging naar huis, het was in mijn jonge onopgeruimde jaren, en ik ging de post en kranten van een paar weken sorteren, openen, lezen, weggooien … Jullie raden het al. Een van de enveloppen die ik openmaakte was een uitnodiging van een paar weken terug om er die dag in die tent bij te zijn en hem de hand te schudden.

    Ik ga nog zweten maar ook lachen tegelijk als ik eraan terugdenk. Later is het allemaal nog goed gekomen met me, hoor. Geen zorg. 😀

    Met John Irving heb ook ik nooit gelunched, wel enkele lezingen van de man bijgewoond. Maar dat telt niet, dan kan de hele zaal wel een ikje schrijven.

  163. Hoor ik er toch een beetje bij: ik heb nooit met John Irving geluncht en nooit op een bankje gezeten met Philip Roth.

  165. Nee, dan ik! ☻
    Herinner me nu dat ik ooit naast Rene Froger stond bij de opeing van Fitland, en vorige zomer langs Peter Jan Rens wandelde, op de martkt in Grave. Hij verkocht tassen.
    Beiden zagen me niet.

  169. Sorry, ik was niet volledig.
    Hij deed dit als broodwinning. Naar men zegt heeft hij geen andere inkomsten meer.

  173. Nou ja, ik wil het wel toegeven, ik heb ooit met de enige echte Lummel in cafe Flore Parijs gezeten. Ik bestelde op zijn aanraden Un Coup, de ober begreep het meteen. In La Salpetriere spreekt men er nog fluisterend over.

    Ze vroeg toch Un Coup? Monsieur madame. Ik heb haar une coupe gegeven, het luistert nauw, maar dat kostte me veel champagnegeknoei. De fles viel om op mijn dienblad net na het ontkurken. Dus toen gaf ik haar maar waar ze om vroeg: Un Coup.

  174. Oei, dat is niet mis wat ik allemaal op de Google lees over Jan-Peter. Vader overleden, moeder overleden, aan lager wal geraakte, kledingwinkeltje van zijn vrouw in Leerdam failliet … Ik hou op met lezen. Wordt er een beetje triestig van.

  175. Oh wat apart. Ik heb ook meerdere malen in Flore gezeten. Dus ergens in de verte heb ik daar toch met de grote Lummel en dito Pawi een gemeenschappelijkheid beleefd.

  176. Keileuk om het maar eens oneerbiedig te zeggen als bezoeker van Cafe Flore en andere etablissementen in dit fameuze Saint Germain.
    In de jaren zeventig reden wij met ons minietje regelmatig naar Parijs parkeerden daar ergens op straat en zaten dan in een hotelletje een paar dagen in Rue Saint Jacques, om dan bestelde boeken op te halen
    bij Gallimard .

  177. Un Coup , Une coupe , Un coup de foudre, une coupe de Champagne, un coup de chagrin?
    Veel mogelijkheden om te kiezen.
    Bonne nuit A demain.

  178. Gordijn

    Ik lig op bed bij de eerste hulp en wacht op een arts. Ondertussen lees ik over de privacywet AVG. Privacy is hot en iedereen is er druk mee. Dan hoor ik aan de andere kant van het gordijn de arts vragen: „Meneer, mocht er tijdens de operatie iets misgaan. Moeten wij u dan reanimeren?” Een emotioneel gesprek tussen vader en dochter volgt. Ik begrijp dat ze in sommige situaties die vraag moeten stellen, maar ik voel me opgelaten en ongemakkelijk dat ik er getuige van ben. Het liefst loop ik weg, maar dat laat mijn gescheurde meniscus niet toe. Ik zoek in mijn tas naar mijn oortjes terwijl ik denk: waar is de privacy als het écht nodig is?

    Petra Berger

  179. Petra heeft gelijk. Hogere premie betalen en je hebt daar geen last meer van, evenmin als van rochelende buren in het holst van de nacht en doortrekkende wc’s.

  180. Had de buurman niet eerst de maanden van het jaar andersom moeten opzeggen? Je weet nog wel: rebmeced enz.

  182. Besmet

    Sinds kort woont mijn moeder op de in onze ogen geweldige zorgboerderij Hoeve Loevestein in Donderen. Dit is een kleinschalige opvang voor ouderen met dementie zoals je iedereen die daarmee te kampen heeft, zou toewensen. Een van de medewerkers vertelde me dat mijn moeder haar vanmorgen aanklampte en op samenzweerderige toon, haast fluisterend zei: „Jullie moeten wel uitkijken hier, want weet je, het werkt hierboven niet meer allemaal (wijzend naar haar hoofd). Het is de alzheimer en dat is besmettelijk, want iedereen die hier woont heeft het al!”

    Bien Velds

  183. Ja och, zo werkt het brein van de Alzheimer patiënt. Je zou wensen dat personeel en familie daar met respect mee omgaan. Niet overal kennelijk. Ook de NRC krijgt er niet genoeg van.

  184. “Dit is een kleinschalige opvang voor ouderen met dementie zoals je iedereen die daarmee te kampen heeft, zou toewensen. ”
    Beetje ongelukkug geformuleerd. ☻☻

  188. In Donderen voelen ze de bui al hangen: heel Nederland stuurt nu een dement familielid in.

  192. Mocht ik ooit in een ziekenhuis of verpleeginrichting terecht komen: ik hou mijn bek. Nix, niets, noppes. Ik zeg niets tegen doktoren, verplegers en familie. Te veel kans om uiteindelijk in de nrc te komen.

  193. ‘In het bejaardenhuis waar ik werk zit een man die geen woord zegt tegen het personeel, we zijn erg begaan met deze stomme ziel…’

    Krijg je dat weer.

  197. Fijn dat je ook hebt gekeken, Bertie. Wat ik nou niet meer terug kan vinden: hoe heet de kok van dat tehuis?! “Ik heb U geerne” zei hij elke dag tegen zijn medewerkers, en eigenlijk was hij de spil van het verhaal.

    Die kok, die wens ik lummel en onszelf allemaal toe, als we het zelf niet meer zouden kunnen. En dan mag het alsnog in de nrc.

  198. Heel mooi elke dag die kok Jan Meus, bijzondere man , leuk zoals hij kookt voor zijn raam midden in de stad met alle voorbijgangers die even kijken!

  200. Het is zeker een aardige joviale man, maar wij hier op de bank vinden hem vies koken. De hele tijd vingers aflikken, handen door het haar etc. Doen veel koks, maar Jeroen, daar griezelen we van. Het is niet anders.

Ik vind er dit van: