Een schip. Gezelligheid. Verwarring. Een dekbedovertrek. Andijvie. Een geslacht varken. Daar leek het over te gaan in de ikjes van vorige week. Maar dat was dus niet zo. Of niet helemaal. Waar het dan wel over ging? Lees het hieronder en verbaas je. Doe lekker mee via het reactieveld. Draag jouw ikje aan, jouw reactie, jouw oordeel. Voor je het weet sta je in de krant of leuker nog: in het intro van volgende week.
„Alles word duidelijk uitgelegt.”
Dat schip? Dat was een hulpmiddeltje voor de d’s en de t’s. Volgens Dorothée Albers heet dat ezelsbruggetje tegenwoordig ’t Exkofschip. Wij zeiden vroeger ginnegappend ook wel fokschaap. Maar de lol is er dus wel van af. Wat is een exschip? Een wrak op de zeebodem? Laat staan een exfokschaap. Schaap na een genderoperatie? Veel vragen. Weinig antwoorden. Feit is dat Dorothée daar niet mee zat en vrolijk het vak “Taal: basisvaardigheden” aan eerstejaarsstudenten van de Hogeschool doceerde. Halverwege checkt ze of de klas haar nog kan volgen. Eén student complimenteert haar: „Alles word duidelijk uitgelegt.”
Nou, da’s dus een ikje, een lezersanekdote die in de NRC verscheen. Het ikjespanel vond er niet zo heul veul van. “Een opwekkend ikje over het taalniveau van studenten” stelde Bertie feitelijk vast. “Geen nieuws toch?” Nee, dat leek het de andere leden van het panel ook niet. Voor Pawi was vooral het belabberde niveau van de klas nieuw. “Waarom zou je nog je best doen?” vroeg zij retorisch aan onbekend. En het werd De Schrijvende Rechter (DSR) zelfs droevig te moede, zoals altijd als “hij dit soort verslagen uit de loopgraven van het onderwijs hoort”. Ad Hok merkte weer eens dat hij ouder werd. “Exkofschip was in mijn tijd kofschip (…) En lezen en schrijven leerde je niet op de Hogeschool, maar op de lagere school”. Mark Paul Timmermans deelde vrij associerend mee dat hij vroeger een paar maanden in ’t Kofschip te Volendam had gewoond. Daar was het dikke pret, want hij woonde daar met “Duitse Rietveldmeisjes. Rechtse HEAO types. Allemaal anti-kraak”. Dus dat we dat weten. En discreet vroegen we niet door.
“Dat gaat nog gezellig worden deze winter.”
Pieter Keesen schreef over een gezellige marktdag. Hij ging met de kinderen naar de stad om een nieuwe winterjas voor zichzelf te kopen. Zijn ouwe kon dan in vieren worden geknipt zodat zijn kinderen ook weer voorzien waren. Hij had voor vertrek nog even nagerekend wat de nieuwe energiemaatregelen voor zijn gezin betekenden. In de winkelstraat ziet hij dan een grote truck “waaruit mannen de verlichting voor de feestdagen uitladen en ophangen” en hij denkt daar iets diepzinnigs bij: “Dat gaat nog gezellig worden deze winter.” Dat was het alweer, zo simpel is het om een ikje in de krant te krijgen. Het hoeft niets te betekenen. Het hoeft niet goed in elkaar te zitten. Als er maar wat actuele woordjes instaan, dan is het vaak al goed.
Het panel werd ook van dit ikje niet koud of warm. “De pointeloze Ik is aan een opmars bezig”, signaleerde DSR. Mark Paul Timmermans raadde het gezinnetje waxinelichtjes aan, die met een bloempot eroverheen te gebruiken zijn als verwarming. Na het avondeten van aardappels met reuzel, zo ging hij door, kan de man zijn kinderen dan elke avond meenemen naar de gezellig verlichte markt. Op Pawi maakte het ikje de indruk van “bij elkaar geraapte zinnen, lukraak gekozen uit een lokale krant, maar rekening houdend met het gesprek van de dag over de energierekening.”
Dank. En toen was het alweer tijd voor het ikje van de woensdag. Vaak zijn die het beste omdat het dan zeg maar woensdag is. Dick Klees reed met zijn radiocollegaatje Eva in de auto “naar een gezamenlijke bestemming”, dus niet dat Dick naar A reed en Eva naar B, zeg maar, nee, ze bleven in dezelfde auto. Dick zette zijn TomTom aan en laat daar nou de stem van Eva, in het dagelijkse leven voice-over en een hele goeie ook nog, uit komen zeg!
Had Dick zich zogenaamd nog nooit gerealiseerd. Dat gebeurt er dus als ook professionals mee gaan dingen naar plaatsing van de gebeurtenissen uit hun leventjes. Alleen Pawi had er een goed woord voor over. Ze vond het ikje “een doordenkertje (…) Ik vind hem wel grappig. Wat een toeval!” Maar dit kan sarcastisch bedoeld zijn, dat zullen we nooit weten, want we vroegen het niet en sarcasme moet je bovendien nooit toegeven.
“Door wie wil je liever gedood worden: door een leeuw of door een haai?”
Mark Paul Timmermans probeerde een discussie over het universum en “aanverwante sterren” en haaien aan te zwengelen. Dat mislukte jammerlijk. Waarom? Dan moet je daar eerst iets interessants over melden of laten zien. Dan komen er wel reacties. Hij beloofde een “stukkie muziek” te plaatsen, maar dat kwam maar niet. Zijn vraag op zijn Twitterkanaal (waar ik de link niet van heb) was wel een aardige: “Door wie wil je liever gedood worden. Door een leeuw of door een haai”. Jammer dat ik niet weet hoe je een “poll” moet plaatsen, anders had ik dat nu even gedaan.
En net als Johan Derksen bleek Mark Paul een hekel aan alligators te hebben, waarvan akte, mocht het ooit zover komen dat ze hierheen waaien of drijven. Ad Hok ziet deze dieren dagelijks in zijn woonwijk. “Soms in een vijver, soms wandelend onderweg naar een andere vijver”. Wat hij in die vijvers te zoeken heeft vertelde hij niet. Als de alligator groter is dan 1,80 meter dan moet je er melding van maken en dan komt de alligatorvanger. Of zijn moeder. Dus dat je niet denkt dat die Ad ergens rustig zit weg te kwijnen. Het is een en al Freek Vonk wat zijn dag slaat.
Ook Lotje Rap heeft een avontuurlijk leven. Ze geeft les aan Havo 5 en heeft op een goede dag voor de klas haar goede goed voor de ouderavond alvast aan. Het is een zwarte jumpsuit met een krijtstreep. Dus dat je niet denkt dat Lotje nog heel ver van haar pensioen afzit. Een meisje vooraan zegt: „Het doet me ergens aan denken …” En ze probeert erachter te komen wat het is. „Het krijtstreeppak van je opa?” vraagt juffrouw Rap. Het kind denkt nog even na om de spanning op te bouwen en roept dan: “M’n dekbedovertrek!”
Pawi vond het “aanstekelijk enthousiasme van de inzendster” de kracht van het ikje. Omdat die lieve fijne geweldige Ilona zich ineens weer meldde, na een tijdje in de lappenmand te hebben gezeten, lieten we het reageren op het ikje verder maar even voor wat het was en buitelden we over elkaar heen om ons Iloontje welkom te heten en alle goeds toe te wensen.
Van een slank afkledend jumpsuitje naar een bord andijvie met een vette gehaktbal, da’s maar een klein stapje in ikjesland. Het was Henny Veerling die dit onderwerp aansneed in haar ikje, net terug van vakantie in Frankrijk. Ze stapte gebruind bij de groenteboer naar binnen. „Zo goede vakantie gehad ? En u wilt andijvie zeker?” vraagt deze geroutineerd. Hij weet dat omdat iedereen die van een buitenlandse vakantie thuiskomt dat volgens hem wil. “Met een gehaktbal”. Weten we dat ook weer. Groenteboeren, ze blijven verbazen. Zelve grijpen we namelijk juist meteen naar heel andere groente, de kroket of naar de bitterbal, of naar de haring zoals Ad, of, zoals Pawi naar een bruine boterham met boerenkaas uit Woerden. Als kind bracht ze veel tijd door in het kaaspakhuis van haar opa aldaar en daarom denkt ze dat de beste kaas daar nog altijd vandaan komt. Zo gaan die dingen. Volgens DSR is “belegen Stolpwijker bij Gouda” de lekkerste Nederlandse kaas. “Zelfs de Fransen zijn ervan onder de indruk”. Waar is Lummel als je hem nodig hebt?
Vastkokende aardappeltjes en een lekkere klodder slappe mosterd
Ilona herkende het verhaal over de andijvie wel en haalde smakelijke herinneringen op aan “lekkere verse andijvie, geblancheerd en licht aangemaakt met een beetje bloem, een balletje gehakt, met die braadjus over de vastkokende aardappeltjes en een lekkere klodder slappe mosterd.” Waar is Lummel als je hem nodig hebt, dachten we nog een keer. Voor de nieuwe lezers: Lummel is onze chefkok uit Frankrijk. Maar de man is aan het druiven plukken zonder Wifi. Zonder hem lukt het hier allemaal maar net.
De 100e reactie en dus het zwaarvergulde halve lepeltje ging vorige week naar De Schrijvende Rechter (DSR). Proficiat!
Mark Paul droeg tientallen onderwerpen aan en stelde aan diverse lezers vragen zonder echt antwoorden te willen. Althans daar leek het op in zijn bij vlagen crescendo razernij met steeds koeterwaalsere reacties. Typefouten werden niet gecorrigeerd, dat moesten de lezers maar uitzoeken. Vijf of zes reacties van een paar regels onder elkaar binnen een tijdsbestek van 3 minuten. In plaats van die regels in een en dezelfde reactie te plaatsen. Alles mag en kan. In het nette en in het redelijke zeker. Maar het werd wel weer heul erg veel en in feite gewoon strontvervelend, als ik het zo maar eens mag uitdrukken. Bovendien zat het schrijftalent op belangstellende vragen niet te wachten. Mag. Kan. Maar dan moet je je zoveelste eigen blog openen en dat vullen met monologen. Wel zo rustig en wel zo aangenaam voor de eventuele lezers. You’ve been there done that.
Hier proberen we het in ieder geval aangenaam te houden. Hier proberen we op elkaar te reageren. Hier proberen we in ieder geval het respect voor elkaar op te brengen door begrijpelijk te schrijven. Hoeft niet 100% taalkundig juist te zijn. Maar zinnen en woorden die er helemaal verkeerd uitkomen – vanwege te dikke vingers, haast, dronkenschap of wat dan ook – die deleten of corrigeren we, zodat onze reactie in ieder geval wel leesbaar is. Als je niet eens meer leesbaar wilt schrijven, waarom zou je dan zo’n reactieveld nog willen vullen? Op de site van iemand anders? Dan doe je dat om andere redenen dan om aan een dialoog bij te dragen. Dan om met een groepje gelijkgezinden te kletsen. “Geen tijd meer om na te lezen op.foutwm.etc.” Dit zegt eigenlijk alles. Hoezo geen tijd? Wie zei dan dat die reactie er nu op moest? Waarom niet over vijf minuten als de foutjes er wel even uit waren gehaald? Of morgenochtend? Of was het wc-papier op?
Enfin, op een gegeven moment kwamen we om de een of andere reden te spreken over een douchescene uit De Stille Kracht, een televisieserie uit 1974 over Nederland en Indonesie, die in een bordkartonnen decor in het Gooi is gefilmd. En waarin Pleuni Touw zich door het voltallige Nederlandse kijkerspubliek liet bespieden tijdens het douchen. “Zo in mijn sas met Badedas” klonk het in mijn herinnering samen met regenwoudgeluiden op de achtergrond. “Ik was wel heel jong en niemand wist dat ik stiekem meekeek, van onder de bank. Hebben meer mensenkinderen meegekeken van onder een meubelstuk naar de televisie?” vroeg Mark Paul. Neen, dat was niet het geval. Maar aan Pleuni Touw bleken diverse lezers behoorlijk actieve herinneringen te hebben. En de moeder van Ilona had “Mag dat nou zomaar, bloot op de tv?” gestameld. Ja, toen mocht dat nog dus. Nu niet meer, althans niet meer zo onschuldig en zo pril.
Een speurtocht op het internet naar de douchefoto’s in kwestie deed mij op sites belanden waar ik niet wilde zijn en pop-ups wegklikken die ik graag wegklikte. Ga zelf je gang dus maar, zeg ik tegen de gnuivende thuis te kort komende likkebaardende liefhebbers. Het ikje van die zelfde dag had als titel ook nogeens “Geslacht”, dus we schrokken ons met z’n allen een hoedje. Cees Goorden, de ikjesschrijver, diste echter een onschuldig verhaaltje op over een boer die heel vroeger bij de vraag “geslacht” had ingevuld: “voor de Kerst een varken”. Had Cees een paar decennia op zitten broeden, om deze te mogen insturen. Maar nu stond hij erin. In de NRC. Van zaterdag. Dus einde week. Einde intro. Bijna, want hieronder staat niet alleen een soort van disclaimer, maar ook nog een toelichting op de header van helemaal hierboven met een fijn verhaaltje over wat mijzelve deze week is overkomen. En anders dan sommigen denken is ook de disclaimer elke week net een tikkie anders. Zoek de verschillen …
Wil jij net als Bertie, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens ergens buiten. Het was in een bos bij een plas ergens bij Woerden. Daar was ik op zoek geweest naar kaas, maar niets gevonden, althans geen Woerdse. Dus toen maar even de stad uit en de auto op een parkeerplaats van Natuurmonumenten geparkeerd. Die hadden een speciale paddenstoelroute uitgezet. Niets gevonden. Wel een boom met “Bor” erop en ik dacht meteen aan Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant. Best wel eng en ik rende snel terug naar de auto. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Bor in het bos” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Gezellig
Quinten, een leerling uit havo 5, vraagt of ik een tip heb voor zijn leeslijst. Ik lees de achterflaptekst voor van Een verhaal uit de stad Damsko van Hassan Bahara. „Kader Zeroual is zeventien en zit in de vierde klas havo van het HVZ. Sinds een aantal maanden maakt hij problemen: hij verzuimt lessen op school, hangt blowend rond met zijn vrienden, krijgt ruzie met zijn chef in de supermarkt en heeft regelmatig woorden met zijn vriendin Louazna.” Quinten knikt: „Dat klinkt als een gezellig boek, meneer, die neem ik.”
Robert van Atten
Goedemorgen. Een geweldig intro met een verrassende titel.
En wat een mooi welkom weer.
Betreffende de andijviebeschrijving: Bas vroeg waar lummel was als je hem nodig hebt. Ik denk dat hij zijn welverdiende vakantie rustig kan uitzitten en weinig aan mijn recept toe te voegen heeft. Uit betrouwbare bron weet ik nl dat slappe mosterd voor hem een delicatesse is.
Dat kan ik me voorstellen als je je altijd maar moet behelpen met die delicate Franse mosterdsoorten, dan verlang je weleens terug naar die Hollandse klodders.
Zeg het maar als ik het mis heb, lummel.
Dank je Ilona. En fijn dat je er weer bent.
We worden weer verwend met dit intro.
Het ikje is net zo slap als Ilona’s lievelingsmosterd. Meer iets voor de schoolkrant?
En speciaal voor Pawi hebben we gisteren Woerden bezocht. Voor mij de eerste keer ever. Lijkt me een fijn stadje.
Op het marktplein bij de kerk op een terrasje een vegetarische salade met vijgen en noten en feta genuttigd en er een vers bessensapje bij gedronken. Geen kaas gezien maar het was zondag en alles was dicht.
In Nederland heb ik toch liever de wat pittiger Franse mosterd, pawi.
Gewoon een kwestie van wat je van ver haalt is lekker, vermoed ik.
Maar inderdaad, een slap ikje is het wel.
Het intro is weer gegroeid, mijn complimenten.
Bij het ikje dacht ik terug aan de brugklas. We zouden dubbel hebben gelegen.
Ik zie ineens dat dit het 399e intro is! Dat wordt een historisch weekje volgende week.
Dank je, Bertie. Groei is goed.
Heerlijk intro. Ik heb een hoop gemist lijkt me. Ik was keihard an het werk in een kasteel in de omgeving van bordeaux.
Nu heerlijk op vakantie in mijn favoriete badplaats aan de westkus: Fouras. We eten alleen maar dingen uit de zee. Met een beetje pittige mosterd en verse pasta. En heerlijke aardappelen.
Ik heb inderdaad vaak zin in ‘Franse Mosterd’ van Luijks. Een donkerbruin goedje. Niet scherp maar wel lekker. Mensen die mij thuis bezochten namen dan zo’n potje mee. En dan op een witte boterham, een plak donker roggebrood, een plak heerlijke Nederlandse kaas en een dot van die mosterd: Een houtsnip.
Voor pheauteaux van wat ik deze week eet verwijs ik nar gelummel op instagram.
Het ikje: Adviseer eens een boek dat wat verder van de belevingswereld van je leerlingen staat.
Roggebrood op een witte boterham?? Dat was dan nog voor de financiële crisis, denk ik. Geniet van Fouras, geniet van de oceaan en alles wat erin en erop en ernaast groeit en bloeit.
Zwart roggebrood, besmeren met Franse mosterd, dun plakje spek.
Jammmm.
Als ik op een formulier “geslacht” moet invullen antwoord ik altijd met “neen” want ik ben niet geslacht, voorlopig toch niet ook al gedraag ik me in de ogen van sommigen als een varken.
Fijne maandag en pittige mosterd toegewenst.
Oh, Damsko is Surinaams voor Amsterdam. Weer wat geleerd.
Het boekje is voor zo’n 50 euro te verkrijgen bij de lokale boekhandelaar of het grootkapitaal.
Mededeling van het blogmanagement: na overleg met Mark Paul Timmermans is het de verwachting, zij het niet de zekerheid, dat deze op z’n vroegst pas weer in november zijn opwachting in de reactiekolommen gaat maken, of in december, in de pruimentijd of misschien wel nooit meer.
Ik zal de komende weken de ondergekliederde muren weer schoon gaan maken en waar nodig van een fris behangetje voorzien.
Bespaar je de zoektocht naar de meer dan honderd nummers op Spotify van zijn hand … die zijn er niet. Ook die niet.
Dank voor het inperken van Tim, dat was hard nodig.
Het in het Ik-je besproken boek schijnt zijn merites te hebben, maar hopelijk gaat het niet ten koste van Elsschot.
Bij “Geslacht” op een formulier vul ik altijd M(an) in, ben niet zo’n cabaresk type bij dergelijke gelegenheden.
En de naam Quinten, die ik niet kende, blijkt een Romeinse betekenis te hebben, te weten “vijfde”. Deden ouders zonder inspiratie.
Oh, wist je dat niet? Tikkie aanmatigend om je over de motieven van de ouders uit te laten, tenzij er op het geboortekaartje stond dat ze niks beters wisten.
Och, de inspiratie om het kind te verwekken hadden ze kennelijk wel. Daar gaat het om. De rest was negen maanden later kennelijk opgedroogd.
Nou, het wordt steeds gekker met de minachting voor de in -laten we aannemen- in liefde ontvangen en geboren kinderen van andere mensen. Over gebrek aan inspiratie gesproken….
Hm, ik kan dit misbaar niet plaatsen, hoor.
Je hoort beter te weten, dus dat slaat als een tang op een varken.
Het enige misbaar totnutoe is de ongeinspireerde aanval op ouders van iedereen die Quinten heet, en bijgevolg iedere ouders die de naam geeft die APD toevallig niet aanstaat.
De eerste, de tweede, de derde …. een meisje, jongen, naaktgeboren, janszoon, kindje, kleintje … Evenzovele voorbeelden van ongeïnspireerd en lusteloos een naam geven aan het mooiste en liefste dat er in je leven mag komen.
Andere ouders die geen kinderen kunnen krijgen zouden dolgraag maanden met babynamenboekjes en nachtelijke brainstormsessies in de weer zijn.
Ik noem dit blog toch ook niet “blog”?
Ik vind het volstrekt niet passen om andere mensen de maat te nemen over de namen die ze hun kinderen geven. Als er nou iets is wat volkomen vrijstaat en waar je geen verantwoording voor schuldig bent….
En wie zegt dat de ouders van de betreffende Quinten niet maandenlang hebben beraadslaagd om tot deze, vind ik op zich welluidende, naam te komen? Stuitend arrogant, zeker als je er dan ook nog kinderloze paren bij weet te betrekken.
Kinderloze paren dus, of hoe je het ook wilt noemen. Ouders die geen kinderen kunnen krijgen, bestaan namelijk niet.
Oh ja, nog even dit: ik vind het not done om in deze, of eender welke discussie, ‘een kindje van DSR’ erbij te betrekken, zeker niet als onderdeel van een sneer. Dat werd hier ook niet van HR geaccepteerd.
Het zou APD sieren indien hij dat terugtrekt, al leert de ervaring dat het dan wel eens laat kan worden.
Geen idee waar je je zo over opwindt, ik heb niets over jou miszegd en reageerde alleen op het gestrekte been waarmee je je in een algemeen betoog mengde over heel andere mensen dan jij. Maar ik trek het bij deze terug, hoor. Al weet ik niet eens precies wat ik dan terugtrek. Alle reacties over Quinten dan maar? Moeten ze ook worden verwijderd? Of misschien het hele intro dan maar? De site? Het internet? Bij deze is alles teruggetrokken dat je teruggetrokken wil zien.
Je zegt overigens dat ik beter zou weten. Als je denkt dat ik de namen van jouw kinderen weet dan sla je de plank volledig mis. Misschien heb ik ze ooit gehoord maar dat zijn echt dingen die ik niet opsla. Waarom zou ik?
APD vertroebelt de discussie door de zaken in het absurde te trekken.
Ik heb alleen gevraagd de verwijzing naar “een kindje van DSR” terug te trekken onder het mom van’ Don’t be a Rozenwater. ‘ Kennelijk voelt hij daar niet voor.
Quinten is een Latijnse jongensnaam en betekent: ‘vijfde’. Quinten stamt van het telwoord ‘quintus’. In Rome waren vroeger niet veel standaard voornamen. Wanneer ouders geen andere naam konden verzinnen, werd het kind bijvoorbeeld gewoon ‘de vijfde’ of ‘de achtste’ genoemd.”
Hier kwam mijn opmerking over gebrek aan inspiratie vandaan. Bron: Encyclo.nl als je ze wilt aanklagen.
Het is al weg. Je kunt slecht lezen. Ik gaf juist aan dat ik terug wilde trekken wat jij storend vond en vroeg wat precies en hoe. Is het zo goed of is er nog meer van je dienst?
Ja, dat wist ik ook wel zonder woordenboek. En jij weet ook wel dat het me gaat om de zinsnede “een kindje van DSR”. Men betrekt niet andersmans kinderen in een discussie, dass tut mann nicht. Niets meer, niets minder.
Oh, je vond het maar aanmatigend van me. Dat was je eerste reactie. Terwijl het dus gewoon een historisch feit was en dat wist je dus kennelijk. Waarom kapittel je mij dan?
Ja, dat vond ik. Kan. Mag. Geen reden om over het hoofd van kinderen sneren uit te delen.
Lekker slapen en morgen gezond weer op.
Die suggestie kwam niet erg serieus te nemen over, met mogelijkheden om ‘de site’ of ‘het internet’ te verwijderen. Minder misbaar en een ‘Sorry, bij deze verwijdererd’had natuurlijk ook gekund….
Enfin, APD heeft er goed aan gedaan de verwijzing te verwijderen. Hij kon ook met goed fatsoen niet anders. De zaak is bij deze gesloten wat DSR betreft.
Overkant
In schaamteloos lycra stuur ik mijn racefiets het veer bij Lith op. De schipper komt het tolgeld innen. Ik heb honger en vraag hem waar in het dorpje de bakker zit. Hij wijst recht vooruit het dorp in en zegt: „Daar ergens zit een bakker.” Ik meen me van eerder te herinneren dat de bakker echter meer zuidwaarts zat en vraag door. „Bedoelt u daar links van het plein?” De veerman haalt verontschuldigend zijn schouders op en zegt: „Dat weet ik niet. Ik kom nooit aan de overkant.”
Joris van der Meer
Gevalletje van “Do ist der Bahnhof”. De veerman kijkt wel uit om de lycrawielrenner – gehaat door alle weggebruikers die hij op zijn pont ook overzet – aan voedsel te helpen.
Hier lees ik ongeduld in de veerman, ‘zeur niet zo, uitslover.’ 🙂
Vragen naar de bekende weg …
Ach leefde Drs P. nog maar. Die was daar helder over.
Of lees het werk van Slauerhoff.
Maar dit veerman/zeelieden ikje is veermannen onwaardig.
Deze dus
“Schaamteloos lycra”…nou, dat belooft wat. Lillend vlees, verontwaardigde kerkgangers die bijna over hun tenen worden gereden, snedige opmerkingen. Niet dus.
Lycra, dat kennen we nu wel. Waar je als wielrijder vooral op moet letten is de ongelukkige combinatie van een sportzadeltje verzwolgen door een veel te dikke reet.
Het gaat helemaal mis als zo’n zadeltje is uitgerust met een rond, rood knipperlichtje:
I wish I was a glow worm,
A glow worm’s never glum.
“cos how can one be grumpy
When the sun shines from your bum!
De inzender neemt alvast positie in met zijn ‘schaamteloos lycra’. Heel slim, daar kan dus niemand meer een punt van maken. Er zit ook een beetje zelfspot in.
Als je meegaat in het verhaal, zoals ik, is het een heel leuk ikje.
De fantasie van DSR is een vrolijke voortzetting. Dat lummel het meteen over Drs P heeft, tja, dat nummer kent iedereen uitentreure. Kan er nog een citaatje bij van Slauerhoff?
De pont van drs. P. kan niet vaak genoeg gedraaid worden. Net zoals die over die wolven in Siberië.
Waarom middelbare mannen met buiken en achterwerken toch lycra aandoen zal me altijd een raadsel blijven. Er is zoveel betere lees meer verhullende en veel gemakkelijker zittende sportkleding op de markt. Zien ze dat nou echt niet als ze thuis in de spiegel of onderweg in de etalageruit kijken?
Nou, na een paar weken in en uit het ziekenhuis lijkt het vandaag of morgen toch echt te gaan gebeuren met Gerry Holland. Wij wensen onze kanjer sterkte, beterschap en een spoedig herstel.
“Laatste bericht van mij. Ik word opgenomen. vocht neemt de overhand nu zeggen ze. Dus ik zit aan een medicatie – infuus. Nogmaals lieve vrienden. Bedankt. Ik ga ervoor 🥰👊🏻🔥❤️🔥🍀”
Bij herlezing blijkt dat de informatie over de racefiets en het lycra totaal overbodig is. Als je daar overheen leest, is het eigenlijk een heel leuk ikje.
Klopt!
Toi-toi-toi, Gerry!
Eens met AH.
Als je meegaat in het verhaal, zoals ik, is het een heel leuk ikje.
Klopt!
Gerry heeft een mooie dame die hem op de foto zet, te zien in de weerspiegeling op het hoofdbord. Alleen al voor haar zal hij zijn best doen om een beetje goed uit de narcose te ontwaken. Zet ‘m op!
Verhip! Scherp gezien, Pawi.
Puur
Ik doe mijn wekelijkse boodschappen. Terwijl ik mijn winkelwagen pak zie ik twee imponerende agenten gehaast de winkel ingaan. Ik aarzel even of het wel veilig is, maar binnen zie ik ze al niet meer. Terwijl ik gehurkt de appelstroop met het hoogste ijzergehalte zoek, vang ik een gesprek op tussen twee mannen naast me: „Nee, niet weer muisjes. Ik wil nu hagelslag. Dan mag jij kiezen: melk of puur.” Het wordt puur voor de agenten.
Margreet Tordoir-Kreugel
Het is toch waar: de politie is je beste vriend!
Aardig afluisterikje.
Dat appelstroop ijzer bevat is uit de tijd dat ze in ijzeren ketels werd gekookt, volgens mij is dat allang achterhaald, toch?
Volgens het Voedingscentrum bevat appelstroop nog altijd veel ijzer. Daarom wordt vaak beweerd dat het gezond is. Het ijzer dat in appelstroop zit is niet afkomstig van de appels maar van de suikerbieten. In appels zit nauwelijks ijzer. In appelstroop zit zo’n 13 milligram ijzer per 100 gram. Op een boterham smeer je ongeveer 20 gram appelstroop, dus 2,5 milligram ijzer.
Maar … het is niet het beste ijzer en er zit ook keiveel suiker in. Daarom staat appelstroop niet in de schijf van vijf.
Jammer, ik zag in mijn levendige verbeelding die agenten al rondlopen met de handboeien aan hun lijf gekleefd.
Schaamteloos lycra, gehurkt op zoek naar ijzerrijke appelstroop…de gebraden kippen vliegen ons in de mond deze week!
De inzender komt wat bangelijk over. Die kan wel wat ijzer gebruiken, alsmede spek in de pannenkoeken en drie glazen volle melk ’s daags.
Agenten, soms zijn het net mensen.
Ik herinner me onze huisarts waar ik heenging met mijn dochtertje om te zien of ze misschien bloedarmoede had.
Ze zag bleek en bleek inderdaad het geval.
“Je moet die kinderen niet volproppen met medicijnen”, zei hij, en schreef naast ijzerhoudend voedsel o.a. keukenstroop voor ( i.p.v. suiker).
Nou weet ik niet meer of het de suikerbiet– of de suikerrietstroop was.
Oh, dank DSR! Zin in spekpannenkoeken met rozijnen en stroop.
Wat is dit nou weer? Lekker vet ja. Maar pakt de stop niet achter het woord riet.
Inmiddels gecorrigeerd door de nijvere moderator, Ilona!
Vette dank, Bas!
Blij dat onze dokter gewoon een ijzerpilletje voorschreef voor de snelgroeiende sladoodten. Hield prima.
Wij moesten spinazie eten!
Bij herlezing blijkt dat de informatie over de appelstroop en het ijzergehalte totaal overbodig is. Als je daar overheen leest, is het best een leuk ikje.
Klopt alweer!
Die opmerking over appelstroop was toch de moeite waard. Zie eens hoe er op voort is geborduurd.
Niet eens met AH.
Tip voor aspirant-ikjes-auteurs: vermijdt de overbodige laatste zin, maar gooi wel wat irrelevante feitjes in de mix, zodat we hier iets hebben om op voort te borduren.
En niet zomaar een feitje graag.
Dat schaamteloze lycra van gisteren was om van te verkruimelen van de plaatsvervangende schaamte om zoveel coquetterie. En de appelstroop van vandaag gaf was dermate losgezongen van de rest van het Ik-je dat je een verborgen talent voor absurditeit vermoedt.
Bonustip: ook met de naam van de protagonist in je ikje kun je nog weleens wat levendige discussie losmaken.
Update van Gerry Holland: “Er is een finish in zicht, de arts was net hier en als het allemaal mee zit word ik volgende week vrijdag geopereerd “mits er geen spoedklus tussendoor komt. Begint nu echt spannend te worden 2 dagen voor de operatie word ik naar ‘t Olvg Adam gebracht. Toen ik dit net hoorde dacht ik oeps het gaat gebeuren! Maar ik kan het ook zo zien: na de operatie ‘daarna revalideren is het “sprookje” wat ik dacht uitgeblazen 🙏🏻🍀”
Chocolademelk
Mijn broer en ik hadden weer ruzie met moeder en het besluit stond vast: weglopen! We pakten ons van geperst karton gemaakte rode koffertje met sokken, onderbroek en Donald Duck en begonnen aan ons avontuur. Onze sloppenwijk in Gorinchem had maar één weg naar de buitenwereld en die liep langs onze tante, de zus van mijn moeder en die was natuurlijk al gebeld. Toen we voorbij haar huis liepen, riep ze: „Hé, willen jullie een kop warme chocolademelk?” ’s Avonds sliepen we in ons eigen bed.
Pim van Santen
Vage standaardjeugdherinneringen mogen kennelijk nu ook. Het verval van de rubriek heeft een nieuwe dimensie gekregen. Sloppenwijk in Gorinchem, really?
Het had ook anders kunnen lopen. Mijn broertje en zusje liepen ook een keer boos weg van huis, maar keerden na uren zwerven toch maar weer terug. Niemand had ze gemist!
Toen ik weggelopen was werd ik hartelijk onthaald door mijn opa en oma en weer met de auto teruggebracht.
Mijn broertje en ik liepen weg. Kwamen onderweg oudste zus tegen.
Op het moment dat de omgeving ons vreemd werd, maakten we rechtsomkeer. Oudste zus deed open.
Doet me denken aan het jongetje die bij Japie ging eten omdat zijn moeder wel King Corn brood had.
Ad?
In schaamteloos lycra ben ik op zoek naar het ijzerrijkste appelstroop in de sloppenwijk van Gorinchem.
Dat is het dan wel.
Mis de toevoeging (5) nog achter de naam van de inzender. DSR weigert, allicht tegen beter weten in, te geloven dat de Ik-jes tot een memodump zijn verworden.
Ik hoopte daar ook op maar het “van geperst karton gemaakte rode koffertje” doet de schrijfhand van een volwassene, al dan niet malend, vermoeden.
Ik ben nooit weggelopen maar had wel zo’n rood koffertje.
Een ikje om snel te vergeten.
Ik kijk al uit naar de volgende regels in het door dsRechter opgebouwde ikje.
Ik hoop op iets met een onvervalst Amsterdams accent.
Nou moe, het bestaat nog ook. En het is van geperst karton. Nu ik het zie, herken ik het. Nooit geweten.
Ja, die herken ik nu ook.
Ik had dezelfde in het grijs.
Van Sint gekregen. Stopte er mijn Vergulde Hand-zeepje in, plus de bijeengegraaide pepernoten.
Die kon ik de volgende dag wel weggooien.
Men vraagt, wij draaien:
Zelf ben ik nooit weggelopen. Heb ook nooit zo’n rood koffertje gehad. Of een broertje. Of een zusje. Ook nooit gewoond in een sloppenwijk. Of in Gorinchem.
Nou Ad, met zo’n jeugd win je nooit een Nobelprijs voor de literatuur.
Dat bedoel ik. Ik zal het moeten doen met Bas zijn lepeltjes.
Tip
Maandagochtend in de trein. Drie scholieren kijken vooruit. Meisje 1: „Iedereen is zenuwachtig voor een presentatie dus het geeft helemaal niks als je je tekst vergeet.” Meisje 2: „Maar je krijgt allemaal tips en tops, dat is dan wel kut.” Meisje 1: „Nee joh, ik kan bij de meesten alleen maar tops bedenken.” Jongen: „Nou, je geeft eerst een paar tops, en dan zeg je als tip dat ze daarvan gewoon nog meer moeten doen. Dus elke top is eigenlijk ook een tip.” Zo kreeg ik managementtraining in het geven van feedback.
Yvonne Bakkum
Ze kijken “vooruit”? Wat de tips en tops zijn en het verschil daartussen is me helaas niet duidelijk geworden. Hopelijk worden de treinen weer wat minder vol.
Heerlijk onduidelijk ikje, zodat het zelfs niet te achterhalen valt of die laatste zin nou overbodig is of niet.
Holder verhaal dat in het zicht van de haven strandt vanwege de laatste zin.
De normalisering van het woord kut stuit DSR tegen de borst.
Helder……LDB!
Ach, tips en tops is een stijl van feedback geven. Tops zijn complimentjes, tips goede raad. Vooral niets negatiefs zeggen als “je doet het goed, lekker rustig en duidelijk,maar wat me wel opvalt is dat je de klas niet aankijkt tijdens je presentatie “. Tja, als de scholier van vandaag de dag hier al niet tegen kan, hier niet op wordt getraind, hier niet mee om leert te gaan, dan begrijpen wij de korte lontjes, dan begrijpen wij de klachten tegen grensoverschrijdend gedrag, dan begrijpen wij waarom dialoog heden ten dage zo moeilijk is.
Lees meer op https://www.desteven.nl/persoonlijke-ontwikkeling/feedbackvaardigheden/feedback-tips-tops
Och, zelf ben ik niet zo van de ‘oh tempora, oh mores’-verzuchtingen. Scholieren zijn nooit dol geweest op dit soort oefeningen, hoe het ook maar genoemd werd 10/20/50 jaar geleden.
Niets nieuws onder de zon dus – en een prima tip voor later op het werlk, als echte feedback boter aan de galg is. Pick your battles.
Ik had vroeger een baas die misschien wel de Koning van de Tops was. Wat hij zei als een stuk niet helemaal goed was? “Prima stuk. Heel erg goed, hoor. Om het nou nog prima-er te maken kun je misschien …”
Dan was ie dus koning de tips ipv de tops.
Jongens
Ik ben in Artis en vang een gesprek op van een groepje jongens van een jaar of 15. De ene schampert: „Ik had deze tijd ook kunnen gebruiken voor mijn Duo werkstuk.” Waarop een ander zegt: „Ja man, maar olifanten!” De andere jongens knikken instemmend.
Magda Jansen
Ik heb het ikje verschillende malen hardop aan mezelf voorgelezen, met verschillende intonaties en klemtonen, maar ben er niet uit. Of is het echt zo simpel dat het ene jongetje verveeld en het andere enthousiast is over het zien van olifanten?
Oh my gossie! Ik dacht toch echt dat ik het allemaal niet meer kon volgen.
Ik snap het niet, ik snap hem niet. En mis ik wat, is het te vroeg, ben ik al aan het aftakelen, en meer van dat soort dingen vlogen door m’n hoofd.
Wachtte maar laf af wat iemand anders ervan zeggen zou.
Wat is Artis toch fijn!
Een gesprek opvangen is een, maar er een zinnig verhaal van maken is de kunst, Magda. Kom later nog maar eens terug.
Nou, het gezelschap lijkt bepaald niet optimistisch gestemd vandaag.
Natuurlijk valt er eea aan te merken op de duidelijkheid, zoals dat Duowerkstuk, maar de laatste zin is bij wijze van uitzondering ijzersterk en redt daarmee op het nippertje de boedel.
Eens met DSR. Geen idee wat een Duo werkstuk is, maar verder een prima ikje.
Het ikje denk ik te snappen, het is leuk.
Ze had het misschien een beetje anders moeten opschrijven.
Wat is dan de pointe??
Het antwoord: De olifanten! en dan de laatste zin.
Je moet het zien.
Ja, ze zouden ze moeten verfilmen, die ikjes, want dit is geen doen.
Laat je weekend niet bederven door een ikje. 🤣
„Ja man, maar olifanten!”
Ik zie dat helemaal voor me.
Ik zie ik zie wat jij niet ziet, zo vat ik het maar even samen.
De pointe zie ik niet, de titel jongens snap ik niet, de schrijfstijl mag ik niet.
Om toch nog positief te blijven …olifanten ! met hun lieve snuit! blazen menig verhaaltje uit,
en tal van jongens omver
Eens met Pawi.
Een duidelijk schisma tussen de droogkloten en de ruimsappigen -milde glimlachicoon-.
Maar wie had nu de honderdste reactie?
Hm, per ongeluk is de 100e reactie geplaatst door de blogbeheerder. Eens in de zoveel tijd komt dat helaas voor. Het lepeltje blijft deze week in de doos.
Ik denk dat er allang iets aan vooraf is gegaan.
Dat ze maar een flard van het gesprek heeft opgevangen.
“Wat er aan vooraf ging” in plaats van een “Maar het ging verder”! 🙂
De tops en de tipsbesprekingen.
….en natuurlijk speelde het zich weer af in de hoofdstad…..
D Lallende L is op zijn wenken bediend met het vette Amsterdams accent.
Ja man, maar olifanten!
Ik hoor het hem zeggen in zijn prachtig onvervalst Amsterdams.
Prachtig ikje.
Ad ziet het voor zich. Lummel hoort het … maar wat is er zo bijzonder aan een jongen die enthousiast is over olifanten? Dat is toch het bestaansrecht van een dierentuin?
Het gaat om de oprechte opgetogenheid die je allicht niet verwacht bij een opgeschoten jongen die al bezig is met meisjes en bromfiets e.d., en dat onder woorden gebracht op een manier die niets uitlegt, maar alles verklaart.
Enfin, beter kan ik het niet uitleggen. Je moet er gevoel voor hebben. Niet alleen lezen met je hoofd maar ook luisteren met je hart. Met warmte voor de mensen. Of zoiets.
Voorwaar een historisch moment: het 400e intro is als concept zojuist bij de eindredactie ingeleverd. Het gaat over muisjes. Niet over bierviltjes. Morgen op de site. Bij leven en welzijn.
Bij leven en welzijn…
Ben je wel?