Quinten had het gezellig. Joris had honger. Margreet aarzelt. Pim loopt van huis weg. Yvonne zit in de trein. En Magda loopt door Artis. Het was de week van het rode koffertje en van de sloppenwijk van Gorinchem. Het was met andere woorden een bizarre week in ikjesland. Wat een avonturen. Wat een rare verhaaltjes. Wat een raadsels. Lees er hier alles over in het enige echte ikjesbespreekblog van Nederland. De 400e aflevering gaat nu beginnen. Waar? Hieronder. Felicitaties voor de mijlpaal mogen best, worden gewaardeerd, maar hoeven niet perse. Breng in plaats daarvan een bloemetje bij de buurvrouw. Knip een lok van je haar. Geef een koe een aai. Doe iets leuks voor een medemens of een dier. Dat hebben we nodig nog net voordat de bom valt.
Quinten was een leerling uit havo 5, de klas van meester Robert van Atten. De klas mag “Robbie” zeggen. Quinten – wat een prachtige naam trouwens! – vraagt om een tip voor zijn leeslijst. Meester Robbie leest de achterflap voor van “Een verhaal uit de stad Damsko” van Hassan Bahara: „Kader Zeroual is zeventien en zit in de vierde klas havo van het HVZ. Sinds een aantal maanden maakt hij problemen: hij verzuimt lessen op school, hangt blowend rond met zijn vrienden, krijgt ruzie met zijn chef in de supermarkt en heeft regelmatig woorden met zijn vriendin Louazna.” Quinten knikt: „Dat klinkt als een gezellig boek, meneer, die neem ik.” Echt gebeurd en jawel, daar kon het ikjesbespreekpanel best wel even om glimlachen. Hoewel Pawi het ikje “net zo slap als Ilona’s lievelingsmosterd” noemde (noot van de redactie: da’s erg slap) en het verhaaltje meer iets voor de schoolkrant vond.
Een veerman die “nooit aan de overkant komt” is natuurlijk poëzie
Joris van der Meer reed in “schaamteloos lycra” met zijn racefiets het veer bij Lith op en vroeg de schipper waar in het dorpje de bakker zit. De goede man wijst waar hij moet zijn en wil door naar de volgende klant. Maar nee hoor, Joris weet het beter en zegt dat die bakker toch meer zuidwaarts zat? De veerman haalt zijn schouders op en zegt: “Dat weet ik niet. Ik kom nooit aan de overkant.” Een veerman die “nooit aan de overkant komt” is natuurlijk poëzie of op z’n minst een gast voor een talkshow. De schrijver zelve werd echter niet gepruimd vanwege dat lycra en vanwege zijn Amsterdamse eigenwijsheid. Vraag het dan niet, als je het zo goed weet, zo was het oordeel van het panel. Een enkeling zag er zelfs een gevalletje van “Do ist der Bahnhof” in: de veerman kijkt wel uit om de lycrawielrenner – gehaat door alle weggebruikers die hij op zijn pont overzet – aan voedsel te helpen. Lummel zag voldoende aanleiding om het weergaloze liedje van Drs. P. maar weer eens van stal te halen en waarom ook niet?
Ook De Schrijvende Rechter (DSR) was kritisch op het lycra, maar waarschuwde voor iets veel ergers waar je als wielrijder op moet letten, te weten “de ongelukkige combinatie van een sportzadeltje verzwolgen door een veel te dikke reet”. Het gaat helemaal mis als zo’n zadeltje is uitgerust met een rond, rood knipperlichtje, voegde hij daar nog aan toe en citeerde het volgende versje:
I wish I was a glow worm,
A glow worm’s never glum.
“cos how can one be grumpy
When the sun shines from your bum!
We bleven Gerry Holland, de sympathieke volkszanger uit de Jordaan, onze beste beterschapswensen toewensen. Ons nachtegaaltje ligt in het ziekenhuis en wacht op zijn hartoperatie. In de weerspiegeling op het rode bord zien we de fotografe, zoals een scherpe Pawi voor ons opmerkte.
„Nee, niet weer muisjes. Ik wil nu hagelslag.”
Margreet Tordoir-Kreugel deed de volgende dag haar wekelijkse boodschappen. Terwijl ze haar winkelwagentje pakt ziet ze twee “imponerende agenten gehaast de winkel ingaan”. Ze aarzelt of het wel veilig is, maar gaat naar binnen. Even later zit ze gehurkt voor een schap de appelstroop met het hoogste ijzergehalte te zoeken. Dat doen sommige mensen namelijk. Dan vangt ze een gesprek op tussen de twee agenten: „Nee, niet weer muisjes. Ik wil nu hagelslag. Dan mag jij kiezen: melk of puur.”
Een “aardig afluisterikje”, oordeelde Vrouwe Pawi streng. DSR vond dat de inzender wat bangelijk overkwam. “Die kan wel wat ijzer gebruiken, alsmede spek in de pannenkoeken en drie glazen volle melk ’s daags.” Ilona verzuchtte: “Agenten, soms zijn het net mensen”.
Het meest maffe ikje van vorige week kwam van Pim van Santen. Zonder enige tijdsaanduiding of aanleiding beschreef hij dat hij en zijn broer “weer ruzie met moeder” hadden en van huis wegliepen. “We pakten ons van geperst karton gemaakte rode koffertje met sokken, onderbroek en Donald Duck en begonnen aan ons avontuur. Onze sloppenwijk in Gorinchem had maar één weg naar de buitenwereld en die liep langs onze tante, de zus van mijn moeder en die was natuurlijk al gebeld.” En zo ging het nog even door totdat de twee helden weer in hun eigen bedje lagen. Gaap. Waarom stuur je dit nu in? Wat is er dan gebeurd? Mij viel verder vooral die “sloppenwijk” in Gorinchem op. Geen idee wat dat moest voorstellen. Die zijn daar niet. Die zijn er niet eens in Amsterdam. Ter Apel komt er in Nederland nog het dichtste bij, of Almere, maar Gorinchem?
Pawi vertelde over haar broertje en zusje die ook ooit boos weg liepen. Na uren zwerven keerden ze toch maar weer terug. Niemand had ze gemist! De Schrijvende Rechter miste “de toevoeging (5) achter de naam van de inzender” en weigerde “allicht tegen beter weten in, te geloven dat de Ik-jes tot een memodump zijn verworden.” Bij het rode koffertje kon niemand zich een voorstelling maken totdat we er, geholpen door Lummel, een plaatje van zagen.
Maar goed, Yvonne Bakkum kreeg in de trein een managementtraining in het geven van feedback. Van wie? Van drie scholieren die zij afluisterde. Het ging over tops en tips en het was behoorlijk onsamenhangend. “Heerlijk onduidelijk ikje” oordeelde ook Pawi. Het is vanwege de energiecrisis behoorlijk koud hier in mijn werkkamer, dus, zoals jullie misschien al merkten, ik houd het intro kort.
„Ja man, maar olifanten!”
En toen was het dus alweer zaterdag, want ja, geheel ongemerkt heb ik hierboven de ikjes in chronologische volgorde de revue laten passeren en zijn we in sneltreinvaart al bij het einde van de ikjesweek aangekomen. Magda Jansen beschrijft dat ze in Artis een gesprek opvangt van een groepje jongens van een jaar of 15. De ene schampert: „Ik had deze tijd ook kunnen gebruiken voor mijn Duo werkstuk.” Waarop een ander zegt: „Ja man, maar olifanten!” Zoiets dus. Had ze opgevangen. Opgeschreven. Naar de NRC gestuurd. En die drukten het af. De serieuze leden van het ikjespanel deden hun best, maar begrepen geen hout van dit ikje. DSR, Lummel en Ad Hok deden alsof ze het wel begrepen maar overspeelden vervolgens hun hand door het ook nogeens een prima ikje te vinden. Was het niet. Punt. Of Bertie het echt snapte, dat zullen we nooit weten.
Het lepeltje van de 100e reactie wordt dit keer niet uitgereikt. Waarom niet? Omdat we niet aan de gang blijven! Maar nu we het toch over de lepeltjes hebben kan ik melden dat er zich een paar maanden geleden een sponsor meldde. Spontaan. Maar helaas is die sponsor inmiddels onbetrouwbaar gebleken. Een leuk, origineel ontwerp voor de onderscheiding raakte zoek of zoiets en na wekenlang heen en weer mailen blijkt het feest niet door te gaan. Mijn beslissing trouwens. Ik ben gekke Gerritje niet. Het is niet anders, er komt wel weer iets anders op ons pad. Kiesheidshalve zal ik de naam van de onbetrouwbare sponsor niet vermelden. Wel jammer, ik had de nieuwe onderscheiding graag in het kader van het 400e intro hier en nu groots aangekondigd. Wat het precies was, verklap ik niet, maar je kon er je bier op zetten. Speciaal bedrukt. Collectors items. Had je kunnen gaan sparen en er vervolgens de blits mee maken op verjaardagen. Misschien bij de 500e dan maar. Live with it net als ik.
Wil jij net als Pawi, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep alweer paddenstoelen te zoeken. Dit keer in Brabant. Dat zie je wel aan die pootjes. Tip of top: doe dit nooit met een groep mensen. Ze staan er voor, erachter, ernaast, ze zeuren, ze schieten niet op, ze staan te wijsneuzen met hun Obsidentify app, je ergert je er rot aan. Doe dit lekker alleen of met je liefhebbende partner en je hebt een wereldwandeling. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Paddenstoel met poten” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Het lijkt alsof er niets aan de hand is, maar hier staat toch maar weer het vierhonderdste intro. Even snel rekenen: daar zit wel acht jaar discipline en plezier in. Gefeliciteerd, Bas!
De koeien achter ons huis komen al aandraven voor een extra appeltje.
Zonder
Onze taalklas wordt onverwacht verplaatst naar een andere school van een ander schoolbestuur en samengevoegd met de Oekraïneklas en met twaalf Syrische kinderen die al maanden zonder onderwijs in de tijdelijke opvang in onze stad zitten. Geen docent, geen onderwijsassistent, nog geen materiaal, wel wat geld, maar geen verdere ondersteuning van gemeente, schoolbesturen of directie, geen vraag of we dit op ons willen nemen. Over drie weken starten we. Voor die ongelooflijk veerkrachtige kinderen.
Nicol Kampert
Gelukkig! Het duurde even maar daar is ie dan.
Het 400ste intro op 10-10!
Gefeliciteerd Bas!
En dank je wel!
Lees ik nou dat Nicol een beetje schampert? Die kinderen zo veerkrachtig, maar zij toch ook?
Nou ja, mijn overbuurvrouw (91) zei al: de wereld is een troepie. In onderwijsland net zo goed, kunnen we uit dit ikje afleiden.
“Zonder” is een prima gekozen kop voor dit ikje zonder normale eerste zin, zonder pointe, zonder handeling, zonder informatie over wie of wat de schrijver is (is ze leerkracht, leerling, directrice, belangstellende, ouder, schoonmaakster, koffiejuffrouw?), zonder iets dat op een verhaal, anekdote, belevenis lijkt. Jammer dat dit het eerste ikje van de 400e ikjesweek op dit blog is geworden. Heel erg jammer. Zonde.
Gefeliciteerd met de vierhonderdste, Bas. Op naar de volgende 400.
Dank allemaal! Op naar de 500e eerst maar eens.
400 is niet niets. Geniet van deze mijlpaal zolang het kan en mag.
Vierhonderd is inderdaad niet niets, maar het is ook geen typisch jubileumgetal. De uitnodiging tot felicitaties doen denken aan het “Cadeautip: envelopje” onder trouwkaarten of de melkbus die bij schuurfeesten voor hetzelfde doel is opgesteld.
DSR laat het dan ook bij de hoop, en naar de mens gesproken de verwachting, dat we elkaar over twee jaar bij aflevering vijfhonderd nog steeds weer hartelijk kunnen begroeten.
Mensenlieve, wat een draaikolk van een Ik-je! Superlange zinnen die je nauwelijks de tijd geven om te bekomen om vervolgens te verlopen in een pointeloos einde.
Ik wens de inzender, wiens rol niet duidelijk wordt, succes, maar hoop dat de leerlingen van heinde en verre zich uiteindlijk welbeschrevener zullen betonen.
Dus Kampert, die schampert, volgens Pawi… Ik had het er niet in gelezen maar met een beetje kwade wil is alles mogelijk.
Ja, het is zeker een en al schamperen dat we hier zien. Niks klopt, niks deugt (en daar heeft ze gelijk in) maar Kampert gaat door, ze doet het toch maar even voor die veerkrachtige kinderen. Wat een held, die Kampert!
Das geen kattepis. Gefeliciteerd Bas.
Het ikje schijnt ter meerdere eer en glorie van de inzendster geschreven te zijn. Ik hoop maar dat ze geen onderwijzeres is want dan leren die kinderen nooit schrijven.
For old times sake, wie had gedacht dat we dit soort Ik-jes zouden missen. Wie maakt ‘m af?
In onze loge van het Concertgebouw wordt zoals gebruikelijk een glaasje champagne geserveerd voor aanvang van de voorstelling. Althans, dat denken we. Ditmaal treffen we een kaartje aan met de mededeling dat er bij wijze van uitzondering prosecco wordt geschonken. In Frankrijk zijn er al weken stakingen in de brandstofsector met alle gevolgen van dien voor toelevering en transport.
Mijn vrouw en ik, nota bene abonnees sinds ons huwelijk veertig jaar geleden, overleggen kort maar besluiten er toch geen genoegen mee te nemen. We ontbieden de floor manager die knikkend luistert en concludeert: “……”
“Champagne of Prosecco, hiero noemen wat allebei gewoon Sjampoepel”
“Nou mense, niet so moeilijk doen. Voor een glasie Sjampoepel. Mopper mopper…. wat een kouwe kak, attenoje.”
DL Lummel schiet meteen raak.
“En u ken et verschil proeve?! Maar nou nog es wat, ken ik uedele diene met een kreket?”
Een kreket fan Kwekkeboom, kennu die?
400! Zoek maar een mooie uit:
https://stock.adobe.com/search/images?k=400
@DSR
“we hadden dat kaartje gewoon weg moeten laten, dan had u er niets van gemerkt”.
Prachtig, Ad. Het liefst op een taart eigenlijk. Kan dat?
Vast wel, Bas! Probeer het eens met deze recepten:
https://www.leukerecepten.nl/taart-recepten/
Good luck!
Asociaal
Na een dramatisch ongeluk kwam het besluit tot euthanasie. Hij was jong en geliefd. Het afscheid is ontroerend mooi. Na afloop, alleen in mijn auto, komt de ontlading. Schaamteloos huil ik en twee lagen waterproof mascara belanden op mijn wangen. Ik sta asociaal geparkeerd, half op de stoep in de buurt van de begraafplaats. Dan wordt er op het raam geklopt door een politieagent. Snel veeg ik mijn ogen droog en open het raam. De agent: „Oh, sorry, mevrouw. Gecondoleerd. Huilt u maar door, hoor.”
Renata Beck
Tja, Renata wil dit graag delen en in feite is de opmerking van oom agent best grappig.
“Ben jij een clown?” kreeg onze Ilona toch ooit als vraag in een vergelijkbare gebeurtenis?
Heftig verhaal, goed geschreven.
Zou dat nog lukken, dat doorhuilen?
Op zich is dit een prima stukje, inderdaad redelijk geschreven met een kop en een staart. Maar het blijft ongemakkelijk als mensen hun diepste emoties op papier gooien omwille van zoiets onbenulligs als een Ik-je.
Er lijkt een stilzwijgend begrip dat het Ik-je zich vooral voor de luchtiger onderwerpen leent. Zie ook dat overkokend pamfletje van gisteren.
De emotie heeft immers als overal, van amusement tot opiniepagina’s en politiek al, zoveel de overhand en lijkt een opzichzelfstaande rechtvaardiging die verder geen uitleg behoeft.
Ik kan alleen maar hopen op de terugslag: herwaardering van de ingetogenheid als deugd, zowel in het openbare leven als in de letteren, zonder uiteraard te vervallen in de verkramptheid van vroeger dagen.
Vraag aan de dames, en eventueel terzakekundige anderen: twee lagen waterproof mascara, is dat niet erg veel? Klinkt alsof je er een keukentje mee kunt beschilderen.
Kijk! Dat noemen we nogeens een doorwrocht oordeel. Dat het ikje zich vooral voor de luchtigere onderwerpen zou lenen heb ik nog niet opgepikt. Me dunkt dat er heel wat over kommer, kwel, treurnis en overlijdens gaan.
Jaja, het was even zoeken, maar hier heb ik dan toch het mascaraverhaaltje van Ilona teruggevonden en meer moois:
Veel gaan er over ongemak, iets minder over de echt akelige dingen, maar daar moest iemand misschien maar eens een spreadsheetje van maken.
Het zijn in ieder geval niet dat soort Ik-jes die algemeen worden gewaardeerd c.q. voortleven, zelfs ‘Ellende’ was luchtig.
Wat een leuke stukjes schrijft Ilona! Daar had ik geen actieve weet meer van. En dat is nog nooit opgestuurd naar NRC?
Naar aanleiding van Pawi’s rekensommetje ben ik er even ingedoken en jawel, het allereerste intro verscheen op 6 januari 2014, inderdaad ruim acht (schrijve: 8) jaar geleden. Hier bennen ze allemaal terug te vinden. Vierhonderd verschillende titels ook. Man man, waar halen we het met z’n allen vandaan?
Dank Bas en DSR, ik bloos hoor.
En positief commentaar van DSR is niet mis. Dank.
Nadat er een stukje in NRC geplaatst was, heb ik nog wel een poging gedaan.
Maar laat maar, dacht ik.
De agent van/in het Ikje zal best geschrokken zijn en haar daarom met rust hebben gelaten.
Ik herinner me dat ik es door de stuifsneeuw naar de bushalte moest.
Eenmaal in de bus zei de vrouw achter het stuur zachtjes tegen me: “Als je zit, pak dan even een spiegeltje”.
Ik ben me rot geschrokken.
Genoten van je stukje, Ilona.
Juweeltjes zijn het.
……stukjeS.
Ja mooi hè? Ik zet ze graag zo nu en dan in de etalage.
Dank je wel Bertie.
En Bas ook weer dank.
Dit zijn de mooie en leuke herinneringen…
Tragisch ikje. Ik ga er niets over zeggen.
Prachtige verhalen van Ilona. Fijn dat die weer eens geplaatst zijn.
Eens met lummel.
Dank lummel en Ad.
Is een dankbaar werkje gebleken, stukjes schrijven, met zulke leuke reacties.
Even kijken of ik nu vanaf mijn telefoon kan reageren
Kraanvogels
We zijn in Müritz Nationalpark, een groot natuurpark in Noord-Oost Duitsland. Rond zonsondergang verzamelen zich duizenden kraanvogels voor de nacht. Met luid getrompetter kondigen de zwermen kraanvogels zich aan en mijn man en ik raken niet uitgekeken op dit spektakel. In het donker lopen we terug naar ons hotel. Mijn man maakt een praatje met de ober. Hij vertelt dat mensen van heinde en ver naar hier komen. „Voor die prachtige kraanvogels natuurlijk” zegt mijn man. „Nein, für unsere Wildgulasch.”
Corien van den Heuvel
Een beetje veel kraanvogel voor een ikje. De dijenkletser aan het eind komt erdoor in het gedrang.
Geef mij dat stukje van Ilona maar, over dat verlepte blaadje.
Altijd lastig om commentaar te geven op grappige grapjes van obers en buschauffeurs. Het zal best zo gezegd zijn, sterker nog, de man zegt dit regelmatig. Standaardgrapje. Natuurlijk kan daar een glimlachje vanaf bij de toehoorder. Het gaat dan ook niet echt om de humor, de spitsvondigheid, het is een sociaal dingetje: het gaat okay tussen ons, je bent welkom. Qua ikje is het daarmee voor mij een middelmaatje.
Al tientallen jaren neem ik me trouwens voor om die kraanvogeltrek eens te bezoeken, aldaar op Rügen of in Frankrijk, maar het komt er nooit van. Ook dit jaar weer niet dus.
Als toevalstreffer zo’n beestje gezien en gehoord, dat wel. Imposant en ja, daar zit best wel wat vlees aan.
Op Facebook volg ik ECMN, het Kraanvogeltreknetwerk. Volgens hen wordt het een recordjaar!
“In het noorden en oosten van Duitsland komen de Kraanvogels nu massaal toe op de rustplaatsen waar ze vanuit alle windrichtingen verzamelen vooraleer door te trekken richting Lac du Der.
Uit de tellingen van afgelopen weekend blijkt dat er in Rügen al 47982 Kranen aanwezig zijn en dat zijn er op dit moment al 10000 meer dan het hoogste aantal van de najaarstrek van vorig jaar. Via de gekende aantallen die op dat moment nog steeds aanwezig waren in Zuid-Zweden voorspelt ‘Kranichschutz Deutschland’ dat een aantal van minstens 70000 rustende Kranen dit jaar waarschijnlijk is. Dit aantal komt heel dicht bij de 86565 Kranen in het recordjaar 2019. Tevens het jaar dat er ook een record sneuvelde op Lac du Der, waar begin november maar liefst 264000 Kraanvogels verzamelden.
Een groot deel van de Kranen die bij ons zullen passeren komen vanuit die regio, al of niet met nog een laatste tussenstop in de omgeving van Diepholz. Als nu de weergoden nog wat willen mee werken, kunnen we ons binnen een paar weken aan mooie aantallen doortrekkende Kranen verwachten in het oosten van de Lage Landen.
Eindelijk eens een leuk onderwerp. Zou er graag zitten met mijn verrekijkertje.
De pointe steekt er schril bij af. De ober kan overigens best gelijk hebben. De lokale bevolking brengt waarschijnlijk meer geld in het laatje dan de doortrekkende vogelaars.
En niet alleen de lokale … Ik ken mensen die jaarlijks kraanvogels gaan spotten en zich ’s avonds te buiten gaan aan lekker eten en drinken, deel van de fun!
Obers en grapjes. Zo ken ik er wel een paar. Maar ja.
Daar lachten we samen om.
Heel vroeger, als er bij ons weer een zusje bijkwam, wist ik best wel waar ze vandaan kwamen, maar dacht toch ook echt dat de kraamvogel er iets mee te maken had.
Als u kraanvogels gaat kijken bij het Lac du Der, kom dan eens langs bij lummel om een overheerlijke nasi goreng te eten. Of iets anders overheerlijks.
As de wildschotel van de ober net zo flauw is als zijn grap, ga je daar beter niet eten.
Dus Oost-Duitsland het eindstation? Ben benieuwd of ze door klimaatsverandering niet dichter bij huis blijven.
Oost-Duitsland is een tussenstation. Ze vliegen in principe van noordoost naar zuidwest, tot aan Spanje toe, zie kaartje. Of een paar luilakken ergens bij Pawi naar beneden komen en niet meer weg gaan, dat kan natuurlijk. Of bij Lummel. Eten zat daar.
Hier zien en horen we ze alleen maar op weg naar elders. We kunnen zwaaien wat we willen, maar ze trekken gewoon verder. Het zou een fantastische verrassing zijn als ze hier landden. Ze broeden overigens wèl in de buurt. Wie weet hebben ze volgend jaar meer ruimte nodig…
Iedereen hier schijnt er vanuit te gaan dat de ober een grapje maakte. Ik ben daar niet zo zeker van.
Verhip nog aan toe zeg! Kraanvogels werden vroeger nog gejaagd en gegeten ook. Door de Romeinen eerst en daarna door de adel. De hoge jacht noemden ze dat. Op Duitse jagers- en kookwebsites zijn zelfs recepten voor speciale kraanvogelsaus aan te treffen. De zwaan is niet te hachelen, zoals bekend, zelfs niet als zijn hals gevuld is met olijven, de kraanvogel is gekookt of gebraden schijnbaar wel te eten. Wellicht clandestien in de voormalige DDR, want daar kijken ze niet zo nauw qua wetgeving en gezag.
Oh daar zegt Ad iets wat ik bijna vergeten was.
Duitsers en grapjes, dat komt (bijna) niet voor.
Ik had bij mijn eerste reactie aan Bas willen vragen of ze dan wel kraanvogel aten, maar heb dat weer weggehaald.
Er kan van alles zitten in Wildgulasch.
De man wist niet dat ie grappig wás.
Nou ja, grappig…
Er waren best grappige Duitsers: Rudi Carell, Lou van Burg.
Linda de Mol
Prins Bernhard
Amateur-barista
Al vele jaren heb ik een espresso-apparaat. Ik ben er trots op dat ik mooie figuren in het melkschuim kan maken. Vroeger maakte ik altijd een hartje op de cappuccino voor mijn vrouw. Tegenwoordig een krokus. Onlangs vroeg een vriend, die met koffietijd bij ons aanschoof, met een knikje naar haar kopje: „Is de liefde over?” „Nee”, verklaarde ik, „een bloem krijg je door het melkkannetje te schudden bij het uitschenken. Nu ik wat ouder ben, heb ik niet meer zo’n vaste hand.”
Sander Essers
Het kan ermee door. Geen espresso van een Ik-je, eerder een koffie verkeerd.
Dat “verklaarde” is wat de plechtstatig.
Vriendelijk ikje. Een krokus schudden uit melk lijkt me ook nog een hele kunst.
en natuurlijk ook een kwart viagrapilletje om niet op zijn schoenen te plassen?
Zullen we weer eens een keertje hartstochtelijk zoemen? Volgende week bijvoorbeeld?
Noem een dag een een uur en agendapunten.
Goed idee dat zoemen, alleen … volgende week ben ik zelve extreem druk doende met allerlei dingen. De week daarop ziet er beter uit.
Okidoki. De week van 24-28 October? prima voor mij. Ik heb geen voorkeur voor een dag.
Ik kan ook min of meer elke dag die week.
Ook ik maakte vroeger een hartje op de cappuccino voor mijn vrouw. Tegenwoordig zeewier.
OK, qua zoemen. Never on Monday, voor mij, please, en houdt er rekening mee dat het hiero zes uur vroeger is dan daaro.
Ik houd het op een espresso machiato oftewel een cortado of een noisette zoals ze elders zeggen. Voordeel: is ook koffie met opgeschuimde melk, maar zo’n pietsiepietsie dat je er niks op draaien kunt.
Waarom de ikjesschrijver van een hartje naar een krokus ging, is me niet helemaal duidelijk. Zijn die makkelijker te maken? Was de liefde bekoeld en wilde hij dat maar eens elke ochtend expliciet maken? En wat voor figuur maakt hij nu, waardoor die vriend ernaar vroeg? Veel vragen, I know, maar het is een mega-onduidelijk ikje.
Het hartje ging onbedoeld over in een krokus, denk ik. De schrijver zou kunnen lijden aan essentiële tremor .
Het begon met een trotse aubergine, is inmiddels een banaan en zal wel eindigen met een geschild waspeentje.
De week na volgende week voegt ook DSR.
Barista! Hopelijk werkt de link.
Van hartje naar krokus naar zeewier, ze zijn allemaal prachtig.
Wow, die kunnen het!
Schapenvacht
Met een klant sta ik uitgebreid te praten over de aankoop van een bank. Ze vindt het fijn dat de stof behaaglijk voelt, maar hoe zit het met vlekken en is de stof wel sterk genoeg, want Knoet springt vaak ruw op de bank en maakt ook veel vlekken. Ik vertel over schapenvachten en dat niet alle honden hiervan houden, maar dat als er wel een match is, veel bankproblemen zijn opgelost met een schapenvacht op de bank. Ze schudt het hoofd. Knoet is haar man.
Robert Leemker
Hahaha! Ook voor een man is zo’n schapenvachtje wellicht een uitkomst.
Beter een man dan een hond op de schapenvacht, maar toch … Wat is dit voor echtpaar, wat voor relatie, wat voor geestesgesteldheid? “Man bijt hond” zou er wel raad mee weten.
Die man zal wel Knut heten, de knoet daar zit ie onder.
Wat een wezenloos titel heeft de redactie er trouwens weer bij verzonnen.
Weer een verzonnen ikje. Als je het in een winkel over je partner hebt zeg je Man/vrouw/partner, maar niet de voornaam.
het is trouwens een bekende, veelverbreide vrouwenfantasie, een naakte man op een schapenvel.
Hm, andersom kan ik me wel voorstellen. Althans, niet een schapenvel op een man, maar een vrouw op zo’n vel, voor de open haard, zwoel in de lens kijkend, de warmte van het vuur op haar rug. En maar cognac zuipen. Lekker hoor.
Met wijn gaat het ook.
’t Is al gezegd.
Ben een beetje te laat, maar DSR en lummel denken hetzelfde.
Knoet ipv Knut.
Je noemt ’s mans naam niet tegen een onbekende verkoper.
We kennen de pappenheimerstrucjes zo ondertussen.
De knoet erover!
Op een schapenvel? Dat lijkt me ongemakkelijk klein.
Dan liever een beer (of paard voor de jachtbezwaarden), dan ben je meteen voorzien voor grote gezelschappen.
Eens met iedereen.
Voor een keer: oneens met Ad.
Waarom dan?
Tsaar
In 2001 ontving president Poetin koningin Beatrix in het Kremlin. De staatshoofden zouden van twee kanten de imposante ontvangstzaal binnenkomen en elkaar in het midden begroeten. Staatshoofden zijn immers protocollair gelijk. Maar Poetin had de begroetingsplek verplaatst zodat hijzelf slechts een derde van de zaal hoefde te lopen. Ik stond erbij en zag hoe Poetin langzaam als een tsaar kwam aanschrijden terwijl Beatrix gehaast moest doorstappen om gelijk aan te komen. Een opmerkelijk staaltje machtsvertoon.
Reinildis van Ditzhuyzen
Je moet erbij geweest zijn! Ik heb er een filmpje van gevonden op internet, daar is het niet zo duidelijk op te zien als de inzendster beschrijft. Kennelijk was het iets dat je heel lang bijblijft.
Naam kwam me in de verte bekend voor.
Effe opgegoogeld: Reinildis van Ditzhuyzen, historica en schrijfster.
Schrijft over etiquette en koningshuizen.
Voor haar een interessant detail.
De woorden ‘ik stond erbij’ maken van dit kaderverhaaltje voor een achtergrondartikel nog geen Ik-je.
En jammer dat opnieuw een broodschrijver cq semi-bekende mediapersoonlijk toegang krijgt tot dit podiumpje voor de gewone man.
Een linkje naar dat filmpje Pawi?
Schattig die danspasjes van de kansleggers.
Bedankt Pawi.
Tsarina
In 2001 ontving president Poetin koningin Beatrix in het Kremlin. De staatshoofden zouden van twee kanten de imposante ontvangstzaal binnenkomen en elkaar in het midden begroeten. Staatshoofden zijn immers protocollair gelijk. Maar Beatrix liep zo hard dat ze tegen alle regels ze Poetin aan het einde van het tapijt ontmoette die slechts een derde van zijn traject kon lopen. Ik stond erbij en zag hoe Poetin langzaam, als afgesproken kwam aanschrijden terwijl Beatrix fervent doorstapte om eerder dan hij aan te komen. Een opmerkelijk staaltje machtsvertoon.
Reinildiski Ditzhuyskaya
Heuglijk nieuws uit Amsterdam: Goedemorgen lieve fans,
de operatie van Gerry Holland is heel goed geslaagd! 🎉 Het gaat zo goed met hem dat hij vandaag van het ic af mag en naar de afdeling voor verder herstel. Hij voelt zich goed ondanks alles! Bedankt voor jullie medeleven.
Groetjes namens Gerry. 😘
Aha, Lumelovitch was er ook bij. Treffend beschreven!
Even samenvatten. Het zoemen gaat tussen 25 en 27 October plaatsvinden. Vrijdag bleek in het verleden niet zo geschikt omdat sommigen met de koters naar elders gingen en anderen de eind van de week met collega’s in de kroeg vieren.
Dinsdag, Woensdag of Donderdag dus.
Mogelijke Agendapunten: Poetin, de monarchie, zelf pepernoten maken.
Vaste agendapunten zijn ONIM, De afwezigen en WVTTK. Opening en Conclusie door Bas.
Ik stel 7 uur avonds voor. Dan hebben de Nederlanders en de Amerikanen net gegeten. De Fransen en Belgen nog niet dus dat komt goed uit. 22 en 23 October is het hier Champagnefeest, dus dinsdag zie ik er weer toonbaar uit.
Ik zie jelui morgen weer want ik ga straks naar StarAc kijken. Een uitzending waar ik 20 jaar geleden met mijn toen 13 jarige dochternaad keek. Zelfde plek, zelfde presentator. Ik denk dat de voorganger van Bas er ook naar gekeken heeft met zijn zoon Apieknapie.
De zoon van mijn zwager doet de regie van de dagelijkse televisie uitzending.
StarAc heb ik geen actieve herinneringen aan, Apieknapie te jong vermoed ik. Was toen meer met Teletubbies en Dora l’Exploratrice bezig.
En dankzij Gerry Holland had Bas de honderdste reactie geplaatst.
Een dubbel feestelijke gebeurtenis.
Bij nadere controle een correctie, omdat de avatar van Bas er niet bijstond. Die is nooit zichtbaar als hij gereageerd heeft, totdat iemand anders dat daarna doet.
Ingewikkeld maar ik kan het niet anders duiden.
Dus deze keer is het pawi.
Ik had nog een reactie geschreven, een correctie, dat pawi de honderdste is, maar die is verdwenen…
We gaan het allemaal vanavond officieel natellen met het team. Spannend!
Jawel! Pawi scoorde de 100e, althans volgens de officieuze tweede telling. Nu de notaris nog.
Als je nou nummer 99 en 100 van plaats verwisselt, is het een logischer verhaal. Mijn reactie op lumelovitsch direct na zijn Ditshuizkaja. En het goede nieuws over Gerry er niet tussen in gepropt maar frank en vrij.
Ideetje? Scheelt je ook nog een lepeltje. Die notaris? Die heeft wel andere zaken aan zijn hoofd.
Er valt niets te verwisselen, Pawi. De reacties worden puur chronologisch, dus op volgorde van plaatsing, bijgehouden. Heel sporadisch zit er weleens een in de spam, die telt dan alsnog mee en stuurt de boel in de war. Vandaar de inzet van de notaris, niet goedkoop, maar ik doe het graag netjes.
Qua lepeltje zijn er binnenkort bijzonder spannende dingen te melden. De sponsor heeft zich weer gemeld en ik kan nog deze week een proefzending speciaal vervaardigde op maat gemaakte dingetjes tegemoet zien. En daarna jullie natuurlijk. Ooit!
Nog even over het zoemen: wat is ONIM? En graag ook een punt Ingezonden stukken. Mogen ook uit de junkmail komen.
ONIM: ik durfde het niet te vragen. Geen idee.
De junkmail … Ik kom daar niet graag. De boze buurman, Timmerark, van alles kom je daar tegen, brrrr. En het is er donker en er druipt vocht van het plafond.
Oh No It’s Monday?
Opening Notulen Ingekomen stukken Mededelingen.