Wat doet je iPhone als je vriendin je verlaat? Wat kun je als boomer leren in de bibliotheek? Wat is het geheime project van T-Mobile om ons allemaal te gaan knechten? Wat is fucking grappig en wat is teringleuk? Waarom moet je als 45-jarige met je voorhoofd niet naar de botoxkliniek? En wat voor moeder heb je als die ’s ochtends een kletspot met kaartjes op de ontbijttafel zet in plaats van een dampend bord Brinta? Dat waren de vragen die vorige week in de ikjes van de NRC werden aangekaart en zo’n beetje ook best wel een beetje beantwoord werden. Nieuwsgierig? Lees maar gauw verder. Daar zul je geen spijt van krijgen.
De VPRO onder de ikjesbespreekblogs
Deze site mag zich sinds enkele maanden verheugen in een stevige toeloop van nieuwe lezers. Ja, niet van oude lezers, want die waren er al. Voor die nieuwelingen een enkel woord van toelichting op waar je bent beland. Dit is de VPRO onder de ikjesbespreekblogs, zo wordt deze site althans vaak genoemd. Daar ben ik zelf best wel verlegen om. Of het echt zo is, dat bepalen jullie zelf. Het is wel een feit: de humor heeft hier heel wat laagjes en bodems en is niet voor iedereen. Net zoals die van Wim T. Schippers, Arjan Ederveen en noem ze allemaal maar op. Nee, noem maar niet Arjen Lubach op. Dat is sinds hij het elke dag moet doen op z’n best schoolkranthumor, ook als zodanig gebracht. De krenentommende interviewtjes met gasten die wel goed in hun vak zijn, ronden de krampachtige halve uurtjes wel mooi in stijl af. Ik heb zelf ooit voor de schoolkrant meneer de Groot geinterviewd, van de DikvoorMekaar show, in de studio in Hilversum, helemaal verpletterd van bewondering, maar ja, ik was een jaar of veertien, Arjen. Jij zou goede vragen kunnen stellen, een gesprek aangaan, in plaats van schaapachtig ouwe-jongens-krentenbrood-wat-zijn-we-samen-beroemd zitten te spelen.
VPRO literaire humor dus. Ik bedoel maar. Carnavalsliedjes, bierviltjes, talentenshows op de Duitse tv, je eigen site ophemelen, houdt die blogbeheerder hier nu echt van? Of doet hij alsof en neemt hij de fenomenen daarmee juist op de hak? Of is het een mix daarvan? Of daar dan weer een dubbele bodem onder? Voor een enkeling onder jullie is dit een onbegrijpelijke vraag met als enig mogelijke reactie afkatten, uitlachen, voor gek verklaren. Want dat doe je met iets wat je niet begrijpt. Als je althans niet nieuwsgierig (meer) bent. Maar voor mij en de meerderheid van mijn literaire publiek is het een dikke vette weet en voelen we precies wat we bedoelen. Geeft het wat? Nee, het geeft niet. Het gaat niet om dit blog en al helemaal niet om mij. Het gaat om de ikjes uit de NRC. En die waren er dus weer genoeg vorige week. Hier komen ze, zoals een paar alinea’s hierboven al beloofd. Als je dit leest dan ben je meer dan een vluchtig social media lezertje en scrollertje, dan ben je een liefhebber. Welkom!
Exen gaan er wat gemakkelijker uit
Luc Klemann vertelde dat zijn vriendin hem verlaten had. Hij was daar naar eigen zeggen “redelijk snel overheen”. Zijn iPhone had er meer moeite mee, grapte hij. Iedere keer als hij een “R” intikte verscheen de naam van zijn ex. Tja, zo werken die dingen, denken we dan. Kun je ook uitzetten. Zo staat bij mij mijn vader nog altijd in het adressenboekje. Ik kan het niet opbrengen om hem te verwijderen, ook al weet ik dat zijn nummer inmiddels van iemand anders is. Ik hoop wel dat die onbekende me nooit bij toeval zal bellen. Exen gaan er wat gemakkelijker uit.
Mark-Paul Timmermans, geen familie van, althans dat nemen we aan, komt niet uit Limburg, wilde een trend beginnen, namelijk het weekoverzicht niet “zo maar achter ons laten”, ook al komen we “gaar uit het weekeinde”. Een “beetje liefde en aandacht” vroeg hij voor het overzicht. Tja, dat hadden we jarenlang, gefingeerd of niet, maar da’s er sinds een maandje of zo een beetje uit. Van de ene op de andere dag was het intro voor het hoogbejaarde deel van het lezerspubliek ineens niet meer een leuk begin van de week, iets dat zelfs gemist werd als het niet precies op tijd verscheen, maar was het helemaal niks meer. Had helegaar niks met een kwaad hart te maken, nee hoor. Was puur toeval. *uitzinnig schatericoontje “Zak er maar in”, schijnt de premier recentelijk tegen een vice-premier gezegd te hebben. Ook dat was niet erg fijnzinnig, verder zijn er geen parallellen.
Verder beloofde Mark-Paul een pakje pleisters (nicotine voor boven de 18 en Disney voor daaronder) voor degene die het antwoord wist op de vraag bij welk nummer drummer Ringo “I got blisters on my fingers!” riep. Het was natuurlijk Helter Skelter, maar pleisters homaar. Hij hintte op een ruzietje uit het verre verleden, toen er een “Nolan Quartet” bestond dat later een trio werd, omdat de drummer eruit gezet werd vanwege “ritmische verschillen aangaande in en uit, soort van B. Clinton gedoe”. Hier liet Mark-Paul het bij en we konden er dus niks mee. Het beeld van een drummer die met een dikke sigaar op een gespannen trommelvel of iets ergers klopte bleef mij nog de hele week bij en dat was niet prettig. Mark-Paul zelve stond later biefstuk te snijden voor een hond en tegelijkertijd te typen, geen goede combinatie.
Gelukkig werden we afgeleid door Dick Duynhoven, die vertelde dat hij uitzinnig van woede aan het schreeuwen ging in de bibliotheek. Waarom? Er liepen kinderen te lachen en schreeuwen. Dick ging stiekem achter hun rug naar de bibliotheekmedewerker en wees met een verbeten mondje op een poster met huisregels: “Praat gerust met elkaar maar veroorzaak geen overlast”. De medewerker constateerde afgemeten dat de man het geschreeuw dus als “overlast ervaart”. Maar aan haar ogen zag Dick dat ze hem, terecht, een zeikerd vond. Ook dit zei hij weer niet, maar hij schreef achter haar rug om een klachtenbrief naar de NRC. Ook de krant vond hem een zeikerd en zette het in de ikjesrubriek. Fijne week voor Dick!
Het voorval deed mij denken aan een lied dat ik ooit voor de jubilerende openbare bibliotheken had geschreven onder de titel “Hieperdebieb hoera”. Dat ging over alle nieuwe dingen die je in de bieb kon doen en hoe fijn dat was, vooral voor de kansarme jongeren die thuis geen rustig plekje meer hebben. Maar ja, die geluidsopname, de clip en die tekst kan ik niet meer vinden. Een echte megahit was het dan ook niet. Heb je weleens, dat je je tijd vooruit bent. Ze organiseren nog altijd wedstrijden, zo zag ik tijdens het googelen.
Tobias Varenhorst zat in de trein te mijmeren over complotten van de overheid en in het bijzonder die van het grootkapitaal. “WE WON’T STOP UNTIL EVERYONE IS CONNECTED” zag hij ergens op een gevel staan en hij gooide subiet zijn mobieltje in de prullenbak. Ja, dat krijg je er van als je je verveelt in de trein. Dan ga je aan het WEF denken. Zet de volgende keer een leuk muziekje op, Tobias. Of doe een spelletje. Maar doe iets, ga niet doelloos uit het raam zitten kijken.
“Kutkutkutkutkut, kut nog eens aan toe!”
Of ga in een winkelstraat lopen, zoals F. Eland. Die werd ingehaald door twee giechelende jonge vrouwen. De ene schaterde “fucking grappig” en de ander gierde “teringleuk”. Kan ook Gerard Joling en zijn nieuwe vriend geweest zijn. Wat een boomer, die fucking Eland! Dit is toch gewoon de taal die je in de trein, op straat, in het Jeugdjournaal en talkshows hoort? “Kutkutkutkutkut, kut nog eens aan toe!” hoorden we onlangs zelfs een kandidate in het bejaardenprogramma De Slimste Mensch gillen. Geeft allemaal niks, hoor. Lekker tokkie worden met z’n allen. Lekker ordi. Het hele land net zo schijtlollig als Amsterdam.
Het ikje van Carolina Plat was alleen al vanwege de titel hilarisch. Allereerst denk ik iedere keer dat ik het zie, ook nu weer, dat er “spruitjes” staat, maar nee dus, er staat “spuitjes” en het gaat over haar bezoek aan de botoxkliniek, waar ze plat gespoten werd, iets dat vanwege haar achternaam vast geen toeval was. De arts leek volgens haar op Ken uit Barbies dreamhouse. Nooit gezien, zal wel een knapperd zijn zoals Dr. Rossi uit Peyton Place volgens mijn moeder was. Enfin, hij spoot haar dus vol en het resultaat was zo belabberd dat Carolina nog lelijker werd dan ze al was.
Het met afstand meest vreselijke tafereeltje van het jaar werd geschetst in het ikje van Annemarie Overbeek. Ze zit met haar gezinnetje aan het ontbijt en ze pakken “een kaartje uit de kletspot die op tafel staat”. Dat “doen we soms”, voegt ze daar zonder schaamte aan toe. Leuk voor haar kinderen, zoals Meike van 7. Die leren dus niet zelf nadenken, vragen stellen, belangstelling tonen, maar duffe kaartjes lezen. Het deed me denken aan het “First Dates” tv-programma, waar ook regelmatig stelletjes geen idee hebben wat ze aan elkaar moeten vragen, elkaar glazig zitten aan te kijken en heel soms door de ober of oberes uit de brand moeten worden geholpen met een kaartje in de trant van “wat is je lievelingsdier, ga je nog op vakantie, wat was je meest pijnlijke moment, noem drie woorden die jou omschrijven”. Dat dit armoedige tafereel ook in gezinnen voorkomt wist ik nog niet. Niet eens een beetje aangeschoten en melig ’s avonds met natte haartjes en een kaasplankje op de bank, maar dus al bij het ontbijt. Bertie vond Annemarie een “interessante moeder”, maar voegde daar een duidelijk icoontje aan toe. Toch weet je het niet. Misschien is Annemarie wel een keileuke vrouw, die met een zonnig ochtendhumeur versgebakken croissantjes op tafel zet en goedmoedig de krant van vader wegtikt, ondertussen de nieuwste meedeiner van Gert & Hermien voor zich uit neuriënd.
Met een update over de kraanvogeltrek, speciaal voor een wat valse lezeres uit het oosten van het land, gingen we de week weer uit. Er bleken op een gegeven dag maar liefst 30.000 kraanvogels tegelijk op de wieken richting het noorden te gaan, vanuit Frankrijk naar Noord-Duitsland en Zweden en met een enkele afzwaaier naar Belgie en Nederland. Zelfs hier, boven het Bulderbos, zijn er een paar gesignaleerd, of waren het drones? Op de speciale Facebookpagina @kraanvogeltrek kun je het allemaal gratis en voor niks volgen.
De schrijvende en zoemende chefkok en oppasopa Lummel, die daar in de buurt woont waar ze qua rustplaats zo’n beetje vandaan komen, Frankrijk dus, we gaan niet zitten doxen, wacht op de zwaluwen. “Ik moet dan alleen mijn auto ergens anders parkeren”. Tja, een wulpje, een scholekstertje en noem ze allemaal maar op heb ik alweer gezien, maar ook hier, in het Bulderbos, is de zwaluw nog niet dik gezaaid. De spechten wel, maar dat zijn standvogels, ze trekken niet, ze duwen niet, ze blijven de hele winter zitten waar ze zitten en hakken en kloppen dat het een lieve lust is.
Wil jij trouwens net als Mark-Paul, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond weer eens bij de viskraam. Harinkie aan de staart met uitjes. En een portie kibbeling zonder kruiden, want, oef, wat maken ze die zout, dan proef je de vis niet meer en vooral niet of die vis wel vers is. Dus ja, dan sta je te wachten op je vis en dan zien je altijd oplettende taalogen een raadselachtige mededeling. “TASJES EUR 0,50 onder bedrag VAN 5 EURO”. Pas na lang nadenken snapte ik wat de kraammedewerker had bedoeld. Wat doe je dan als influencer? Je deelt de foto op Twitter en vraagt om hulp. Niet echt, maar voor de aandacht en de leut. Die krijg je dan met een onverwacht antwoord. “Wat staat daar nou???” vroeg ik quasi-verbaasd. “rookte akreel, graag gedaan” antwoordde ene Wouter Dortmans, geboren op 11 oktober en vader van een zoontje van 6. Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Tasjes onder bedrag” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Zinloos
Een vriendin is advocaat en verdedigt een jongen die is opgepakt voor een winkeldiefstal. Er zijn bij hem ook drugs gevonden en in beslag genomen. Hij vraagt zijn advocaat wat hij moet zeggen als de politie wil weten van wie die zijn. Ontkennen is zinloos, hij had ze immers zelf bij zich. Dus raadt zijn advocaat hem aan: „Zeg maar gewoon: die zijn van mij.” Als de rechercheur inderdaad wil weten van wie de bij hem aangetroffen drugs zijn, antwoordt de jongen: „Die zijn van m’n advocaat.”
Alice Schwarz
Hilarisch! Zou zomaar een vaker verteld grapje onder advocaten kunnen zijn, maar mijn mondhoeken krulden ervan.
Geniet van een mooie ikjesweek, mensen. Als wij het niet doen dan doet niemand het.
Een echte maandagochtendgrap. Iedereen melig aan zijn/haar bureau, dan krijg je dit. 🙄
Vroeger, bedoel ik.
Het intro is beter.
Een bewijs dat het weer maandag is als ik jouw stukje lees. De advocaat zal het dus gedaan hebben en die mag lekker achter de tralies.
Haha, ja, het is weer maandag. Vaste prik. Ik vertrouw die advocaten ook niet. Keislimme dekmantel dit.
Wat een jokkebrokje is die Heer Rozenwater toch. Ik citeer: “Bij Bas verdwijnt mijn reactie meteen in de spammap, daar reageren heeft geen zin“. Is dus gewoon niet zo. Een onbekende reageerder, onbekend qua adres, komt even in een moderatiebakje en wordt binnen een kwartiertje doorgelaten, als de reactie althans geen IP- of andere persoonlijke data bevat, iets dat je bij Rozenwater nooit kunt uitsluiten. Kwestie van bescherming van de lezers en reageerders van dit blog. Ik zou zeggen Rozenwater: probeer het eens, zeg eens wat.
Nee, dacht ik al. Veel gejammer weinig wol.
Prachtig weer de Ikjes
En ook de reactie op de header.
Maar waarom moet er altijd iets te winnen zijn?
Wie en waarom zou je je best doen om precies de 200ste te zijn? Wie houdt de stand overigens bij? En waar begint het tellen?
Ik moest gelijk denken aan de goede vraag: Was er al tijd voordat de klok werd uitgevonden?
En nu bijna zelf een ikje geschreven … (graag niet meetellen)
Haha! De 100e of 200e was een gebbetje uit de tijd dat er op de NRC website gereageerd werd. Sloeg nergens op maar was een vermakelijk gezelschapsspel. De stand houd ik zelf bij, maar de laatste tijd is het rustig. Vroeger kon je een zwaar verguld lepeltje winnen, nu een kartonnen bierviltje. Die verandering trokken de meeste reageerders niet 😂😉😂
Vanmorgen dacht ik nog, als die Bas toch nog een introotje publiceert, na al die zwijgzame reageerders van weleer, dan feliciteer ik hem met zijn ijzerenheinige volhardendheid. Et voilà. Een complimentje.
Om in datzelfde introotje mezelf als vals kreng tegen te komen, dat was wel even slikken. De kraanvogels spelen een belangrijke rol. Ooit suggereerde ik dat cadeautje voor een honderdste reactie te gunnen aan iemand anders. Had ik al eens eerder gedaan met het zwaar vergulde lepeltje…en nu ging het over een bierviltje. Gunde ik ook aan wie dan ook.
In een mail, waarin de blogbaas het adres van mijn privé woonstee wilde weten, antwoordde ik dat hij dat kartonnetje mee kon geven aan de toevallig voorbijvliegende kraanvogels. Zelf vertaalde hij dat naar ‘stop het maar waar de zon niet kan schijnen’. Niet mijn woordkeuze.
De kraanvogels vlogen dit jaar niet over mijn gebied…dus gelukkig ook geen ijdel portretje. Alles wat ik nu nog op het erf , in het bos of op de hei vind, zijn wolvensporen. En ik volg de reuksporen van de hond, die me af en toe helpt bij het oversteken van diepe greppels.
Wie als redacteur van PC in het gezichtsveld wil komen, moet én kennis van zaken hebben, ėn een vileine pen. Dat zal dit brave blogbaasje nooit beheersen. Erger nog, hij gooit er mensen uit die die eigenschap wél hebben.
Aju.
Grinnik, de aanduiding van een “wat valse lezeres uit het oosten van het land” was dan eindelijk voldoende om drie maanden nukkig stilzwijgen te doorbreken. Experiment geslaagd. Ik had er eigenlijk niet meer op durven hopen. En het is nog tot een “vals kreng” omgedoopt ook. Jouw woorden, niet de mijne. Ik noem niet snel iemand een kreng.
Maar mensenkinderen toch, als dit piepkleine valse maar oh zo onschuldige knipoogje al aanleiding is voor een diepbeledigd “aju” (waar niemand anders dan Pawi zelf trouwens wakker van ligt; bij PC kwamen dit soort berichtjes bij bosjes binnen als ze weer eens met smaak iemand af hadden geserveerd, die werden dan juist met veel alcohol gevierd), dan vraag ik me in gemoede af of Pawi wel echt heeft gelezen wat DSR vrijwel dagelijks over mij en over bijvoorbeeld Timmerark, Heer Rozenwater, Luvienna, Klare Taal en zelfs een hier niet eens reagerende Gerry Holland schreef. Jarenlang. Op mijn eigen site. Ik kon niet met een simpel “aju” vertrekken of me een paar weken niet vertonen zoals je als lichtgeraakt lezeresje natuurlijk wel kunt. Maar neen, die schimpscheuten van DSR waren niet op Pawi gericht, maar op een ander, en dan is het natuurlijk volgens ons lezeresje uit het oostentje van het landje wel helemaal goed en kwalitatief hoogstaand. Schande om zo’n leuk iemand “van de site te gooien”. Lekker lachen toch? Lekker vilein toch? Hoe erger het werd, en hoe meer je zag dat het echt begon te kwetsen, hoe meer je handen gingen jeuken om ook je duit in het zakje te doen toch? Het liefst het genadeklapje te mogen geven toch?
Aan kennis van zaken (welke heb je trouwens voor PC in gedachten?) schort het bij mij uiteraard niet, ik zou niet weten welke zaken ik zou missen. Algemene ontwikkeling in zowel beta als alpha is in ruime mate aanwezig.
De vileine pen .. och … die heb ik hier nog nooit laten zien, maar zou heel goed kunnen, hoor, dat het bij PC nog veel vileiner moet. Mag. Kan. En die vileine pen wil ik inmiddels ook helegaar niet meer hebben. Het is Pawi kennelijk volledig ontgaan dat we hier in de loop der jaren naar een expliciet “aangename site” aan het schuiven zijn? Een bewuste keuze voor minder geruzie, meer rust en stilte, voor respect en plezier?
“Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.” is al een hele tijd het wekelijkse motto en de link ging afwisselend naar nare sites als drasties, toen naar roosje en vaak ook naar geen.stijl.
En inderdaad, ook de daad bij het woord: de heel onaangename reageerders werden, met reden omkleed, van de site geweerd of tieften vanzelf op, ze konden niet meer aan hun gerief komen. Maar ze werden er netjes uitgewerkt. Niet met hoon, pek en veren, maar netjes uitgelegd, gewaarschuwd en volgens de regels.
Da’s alles niet echt PC-achtig, toch? Die pogingen om me bij de PC in de kijker te spelen, waar ik me vandaag ergens, bij de gekjes of bij de buren, ik vind het niet meer, even over gehad heb – overigens alleen maar door het simpel deelnemen aan kerstschrijfwedstrijden en andere columnopdrachten, nooit meer dan een uurtje aan besteed , meer was het niet – die dateren echt van vele, vele jaren geleden. Studententijd en nog een paar jaartjes uitloop daarna, zeker niet recent. Soms groeit een mens over zaken heen.
Het is inmiddels toch wel goed om weer eens bevestigd te zien dat Pawi lijdt aan het typische kwaaltje van veel mensen die een druk leven achter zich hebben en zich nu eigenlijk kapot vervelen van het naar buiten kijken en de hond uitlaten: het de hele tijd maar anderen de maat nemen. De vrouwelijke Rozenwater zou ik bijna zeggen. Ik ben benieuwd hoelang ze het volhoudt bij de gekjes op Lummel, waar deze toch duidelijk schrijft: “‘Ik zei de gek’ gaat over ik en jij. Niet over wij en jullie. ‘Ik zei de gek’ heeft geen buren. Het is een kroeg, een theater, een open space waar iedereen iets mag zeggen. Als je niet tegengesproken wilt worden kan je beter wegblijven.” Laten we maar hopen dat er daar alleen maar heel positief of liefst helegaar niet over Pawi wordt geschreven.
Qua kraanvogels zal ik niet uit emails citeren, dat is niet mijn stijl, maar Pawi is aan het draaien. Het werkwoord van iets ergens insteken werd wel degelijk gebruikt, en dat was in de context van die dagen zeker niet toevallig gelet op de discussie die er precies toen met een andere reageerder op het blog was. Het vriendelijke “meegeven” is een heel goedkoop fantasietje van haar.
Het zou eigenlijk overbodig geweest moeten zijn, want vanzelfsprekend onder normale mensen, maar naar aanleiding van die nare email heb ik destijds de volgende passage in het weekoverzicht opgenomen: “Voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. “ En zo is het. Aju paraplu.
“Wat een jokkebrokje is die Heer Rozenwater toch.” Ik citeer: “Bij Bas verdwijnt mijn reactie meteen in de spammap, daar reageren heeft geen zin“
Als ik niet direct in de spambak verdwijn ben jíj de jokkebrok. Dat heb je namelijk wel ooit beweerd.
De vrouwelijke Rozenwater zou ik bijna zeggen.
Ik ben zeer vereerd!
Haha, je ziet het, je zat niet eens in de spambak maar kwam er meteen op. En dat is al heel lang zo. Toen was het wel waar, maar nu dus niet meer. Dat is niet jokken maar voortschrijdend inzicht, schone lei, van mening veranderen, opgroeien, wijzer worden, allemaal dingen die een mens van een steen onderscheiden. Probeer hetzelf ook eens: over je schaduw springen, opnieuw beginnen, zand erover en doorrrrr Je lijkt Pawi wel!
Je ben je toch een akelige gladjakker!
Je vergeet voor het gemak dat je mij voor jokkebrok hebt uitgemaakt terwijl ik je domweg op je woord heb geloofd.
Hm, ik weet niet wat je bedoelt, maar ik ga nu zo langzamerhand alweer ergens spijt van krijgen. Zullen we de Kunstrubriek weer opengooien? Bij jou of bij mij?
Heb je me dan niet voor jokkebrok uitgemaakt?
Heb jij me op mijn woord geloofd dan? Waarmee dan?
Dat ik direct in je spambak terecht kwam zodat je mijn reacties niet hoefde te lezen.
Nou, nu lijk je qua onbegrijpelijkheid Timmerark wel. Je geloofde me zeker niet op mijn woord, je probeerde het uit om te laten zien dat jij gelijk had en ik zat te jokken. Dat je er meteen doorheen kwam was een zware tegenvaller voor je, geef maar toe.
“Afkat” bedoel ik natuurlijk, de artist formerly known as Timmerark, want hij is niet meer, opgevreten door een bedwants of zo.
Ben je nou echt zo dom of speel je dat alleen om verwarring te stichten?
Ik schreef (op mijn blog) dat mijn reacties direct in jouw spambak terecht komen ( gebaseerd op informatie die ik op jóuw blog heb gelezen). Vervolgens reageer jij daarop met de melding dat dat níet het geval is. Logisch dat ik dan d.m.v. een reactie hier controleer of dat inderdaad zo is.
Snap je het nou of is het nog steeds te ingewikkeld?
Het gaat me om het jokken. Dat je in een spambak terecht kwam is echt iets van lang geleden. Je deed nu net alsof dat nog altijd zo was. Was dus niet zo en ook al heel lang niet meer. Dat is alles, nu gaan slapen.
Morgen weer het ikje kopiëren, plaatje uitzoeken en stukjes kopiëren van de gekjes en hier en naar je bezoekersstatistieken kijken, de hele dag totdat het weer tijd is om naar bed te gaan.
Ik deed niet alsof, hoe kon ik g.v.d weten dat ik niet meer in die spambak terecht zou komen???? Je hebt me geband en je hebt die ban nooit officieel ingetrokken. Of ben je dat ook vergeten?
Graag niet vloeken op deze site. Echt.
Nee, dat begrijp ik maar je maakt me echt razend. Echt.
Ik zal morgen even zoeken naar de betreffende spambak reactie van jou. Die plaats ik op mijn blog.
Er is nog altijd niet veel voor nodig om je razend te krijgen. Tip: neem het allemaal eens wat minder serieus. Maak goede keuzes over waar je wel en niet tijd aan wilt besteden. Gehakketak over een zinnetje van maanden zo niet jaren geleden hoort daar toch niet bij?
Blij verheugd
Als ik met andere passagiers de trein uitstap verbaas ik me altijd over mijn vermogen om één persoon te herkennen tussen zoveel anderen op het perron. Nu ook weer als mijn man me komt ophalen. In de mensenmassa zie ik hem al van verre staan. Hij stapt blij verheugd op een andere vrouw af, ook in een donkere jas. Hij is slechtziend. Ik moet een nieuwe jas kopen.
Charlotte K. Hemelrijk
Waarom blijf je je over je eigen vermogen verbazen, denk ik dan. Als kind misschien als je voor het eerst dat magische gevoel krijgt dat je kunt fietsen, maar op een gegeven moment ken je jezelf, weet je wat je kunt, wen je eraan. Charlotte K. is getrouwd en dus geen kind meer.
Haar man heeft een nieuwe bril nodig.
Gehakketak over een zinnetje van maanden zo niet jaren geleden hoort daar toch niet bij?
Nee, natuurlijk niet!!! Het gaat erom dat je me gisteren voor leugenaar hebt uitgemaakt.
Dat betreffende zinnetje is overigens niet van jaren geleden maar van vorig jaar, 31 januari om precies te zijn .
Stel je voor, jij krijgt een mail van je bank dat je bankpas is geblokkeerd. Je stuurt een klacht in en je krijgt als reactie: “Geachte heer van Vuren, u bent een jokkebrok, uw pas is helemaal niet geblokkeerd.” Je probeert je pas uit en inderdaad, die pas werkt zonder probleem. Dan stuur je de volgende mail: “Geachte medewerker van bank, u hebt mij voor leugenaar uitgemaakt maar de betreffende foutieve informatie was van u afkomstig.“. Reactie bank: “We zien dat u de pas vandaag heeft gebruikt, dus u wist heel goed dat uw pas niet was geblokkeerd!“. Etc. etc.
Zo je dan ook niet razend worden?
Nee, ik niet.
Maar ik wist niet hoe diep het bij je zat. Anders had ik je nooit als goedmoedig plagerijtje gemodereerd (zoals jij mij wel jaren hebt gedaan, en mijn reacties werden dan ook later nooit doorgelaten, dat was niet goedmoedig).
Ik bied hierbij mijn excuses aan voor het aangedane leed. Aan jou en aan al je familieleden en vrienden, mits voorhanden, die hier onbedoeld ook het slachtoffer van zijn geworden vanwege de diepe depressie die dit kennelijk bij jou heeft veroorzaakt.
Als je belooft om echt voortaan geen IP-adressen van reageerders meer in je reacties te laten zien – ook niet die van DSR – dan zeg ik je hierbij toe dat je niet meer geband zult worden, uiteraard onder voorbehoud van de andere uitsluitingsgronden, zoals op de site vermeld. Hand erop?
Sorry Bas, in je reactie zitten zoveel verdraaiingen en leugens, geen beginnen aan om dat recht te zetten.
Ik ga er niet meer op in. Je zoekt het maar uit.
Dat is ook de bedoeling, beste Roos. Dat jij er niet meer op ingaat, en ik ook niet. Er hoeft niets recht gezet te worden. Er hoeft niets uitgezocht te worden. Leef in het nu. Wees opgewekt zolang het nog kan.
Breaking: de Bas van Vuren Blogroll, dus de rubriek waarmee je supersnel met een snelkoppeling naar andere leuke bevriende interessante sites kunt gaan, zonder daar je Google mee te vermoeien is heden aangepast aan de volledig herstelde betrekkingen! Tip: de blogroll is normaliter te vinden in de rechterkolom onder de tweets (als je op een laptop kijkt) en anders (op een mobieltje of tablet) ergens onderaan. Geniet ervan, maar vergeet niet terug te komen. Hier is het toch echt het literairst. Onderstaand het screenshot, klikken heeft geen zin, ga daarvoor naar de plaats der bestemming.
Vreemd
In Lapland zien we een ijzeren spiraal in elke badkamer hangen. Geen idee waar het ding voor dient. Ik introduceer daarom een nieuw spel in de gezinsapp, en noem het ‘Wat is het?’ Als je een vreemd voorwerp ziet, waarvan je geen idee hebt wat de functie ervan is, maak je er een foto van en zet je hem in de groepsapp met de tekst ‘Rara?’. Binnen één minuut ontvang ik van mijn puberzoon een foto. Ik sta er op.
Jasper van Rijnsoever
Nu weten we nog steeds niet wat dat voor spiraal was.
De laatste zin loopt niet. Knap voor zo’n kort zinnetje.
De Schrijvende Rechter (DSR) vindt er dit van: “‘Wat in de gezinsapp gebeurt, blijft in de gezinsapp’, ik zal het ….. ” Ga voor het volledige commentaar naar het sympathieke start-up blog “ik zei de gek” , u zult daar geen spijt van krijgen!
En traditiegetrouw breng ik op deze Internationale Vrouwendag natuurlijk graag een ode aan alle vrouwen die dit blog hebben helpen opbouwen en nog altijd groot maken, of ze nou inmiddels weer achter het aanrecht zijn gaan staan of niet, mijn dank is zeer groot!
Dank Ilona, Indra, Pawi, Miep, Bertie, Ingries, Luvienna, Jokezelf, Marianne, de vriendin van Heer Rozenwater, al mijn exen en huidige vriendinnen en verder iedereen met een baarmoeder of anderszins tot vrouw gemaakt die ik in de ontroering van dit moment vergeet. Kusjes op een plaats naar keuze!
Hannah ken ik niet, maar zodra zij zich alhier ook een keertje heeft gemeld dan zal zij zeker op de Internationale Vrouwendag van volgend jaar, mits we dan nog met z’n allen bestaan, een kansje maken op een vermelding. En een viltje uiteraard.
Sinds wanneer schrijven jullie in of over het personeelsblaadje van Peek & Cloppenburg.
Die gezellige familie vetesjes, ik kan ervan genieten, maar haal nu eens aub mijn gezonken transportmiddel uit die ouwekoeiensloot en demp deze met niet goedbedoelde sneren van drs DSR.
WinWin.
Les
Ik fiets door de Amsterdamse Pijp naar Spaanse les. Het is donker. Komt er van rechts een jongen met hoge snelheid. Zonder verlichting. Ik rem. Onze voorwielen knallen tegen elkaar. De knul valt. „Stomme kuthoer!” brult hij. „Sorry, ik zag je écht niet. Je hebt geen licht”, zeg ik geschrokken. Hij kijkt naar de grond. „Heb je veel pijn, zal ik je overeind helpen?”, vraag ik. „Zeg maar even niets nu ”, bromt de knaap. Hij krabbelt op, stapt op zijn barrel en verdwijnt in het donker. En de stomme kuthoer, die is nog net op tijd voor de les.
Carolina Plat
Een komma na een vraagteken, dan een spatie, dan nog een spatie voor een aanhalingsteken … gaat lekker zo, eindredactie! Not.
Qua inhoud is het helaas herkenbaar. Ik zat zelf eergisteren nog in een bus naast twee jonge gastjes. Wat die uitsloegen aan kk dit en kk dat, was ongelofelijk. Kk kwam in letterlijk elk zinnetje van hun conversatie voor. Verder werden kinderen bij een bushalte aangeduid met “kut internationale kinderen”, een mevrouw die binnenkwam met “hoerenmoeder” … De bus was vol en ik moest een kwartier in hun aura blijven zitten, hoofdschuddend uit het raam kijkend.
Ik doe heel erg mijn best, maar er is geen zin in het commentaar van mpt die ik begrijp. Peek & Cloppenburg zal wel een alternatieve betekenis van PC voorstellen, maar waarom dan en waar is de link met textiel, personeel? Het transportmiddel is vermoedelijk een fiets, waarom niet “fiets” schrijven dan? En het spreekwoord gaat toch over een dier, een kalf om precies te zijn? Waarom dan een transportmiddel? Et. Cetera. Maar toch hardstikke bedankt voor de bijdrage weer.
Ah! Ineens begrijp ik hem, hier had “Rara” boven gemoeten.
Ik heb behoorlijk moeten zoeken naar de betekenis van “barrel”, maar het blijkt dus dat het een oude verroeste fiets is, een zogenaamde stationsfiets die je op het station kan laten staan. Zal wel vooral in Amsterdam voorkomen. Weer wat geleerd. Waarom worden ze niet zelfstandig daar? Zou een hoop schelen.
De Schrijvende Rechter (DSR) vindt er dit van: “Jongen, knul, knaap, barrel… het dedain druipt ervanaf. Dan krijg je je zorgzaamheid inderdaad cadeau …” Lees de rest van zijn commentaar op het nieuwe gekjesblog, direct te bereiken door een klikje op het zinnetje dat je nu leest.
Als stukje educatie naar Heer Rozenwater, die van het internet nog niet zoveel verstand heeft: ik ben in bovenstaande reactie niet primair aan het kopieren, maar ik verwijs. Het is een teaser, die er op gericht is om meer traffic naar de andere site te krijgen.
Dit in tegenstelling tot de praktijken van een aantal niet-nader genoemden, die content van elders naar hun eigen site haalden en halen om daar schaamteloos zonder bronvermelding zelf de vruchten van te plukken.
Geld verdienen aan andermans werk daar ben ik ook zwaar op tegen.
Mijn blog kóst me alleen maar geld. Ik val mensen niet lastig met vervelende advertenties, zoals jij dat doet.
Daarbij link ik uitsluitend naar afbeeldingen op Pinterest. Dat is volledig legaal. Iedereen die niet wil dat zijn of haar afbeelding op Pinterest staat kan protesteren.
Je zult me overigens wel dankbaar zijn dat ik vandaag positief naar jou heb verwezen, zónder je reactie volledig te kopiëren. 🙂
Nee, ik had het ook meer over iemand anders uit het verleden. Zelf heb ik de stelregel dat ik qua hobby’s de kosten gecompenseerd wil hebben; verdienen doe ik al genoeg met mijn echte werk.
De advertenties worden automatisch afgestemd op het klikgedrag van de lezer. Ik krijg zelf allemaal leuke ads over verrekijkers, natuurreizen, concerten e.d. Zeer welkom, maar ook zo weer weggeklikt of doorgescrold. Toen ik voor het blog foto’s van meisjes uit Polen googelde, jaren geleden, ja, toen kreeg ook ik vervelende ads.
Mijn tip aan jou: af en toe je Google account uitzetten als je in de late avonduren nog op het internet onderweg bent.
Google account uitzetten? Je bedoelt het incognitovenster activeren?
Dat venster gebruik ik alleen als de gratis krantenartikelen op zijn. Is niet vaak nodig want ik heb digitale abonnementen op de belangrijkste kranten.
Dubieuze websites bezoek ik in elk geval nóóit op mijn werksysteem.
Een neef van mij werd onlangs het slachtoffer van een phishingmail. Hij werd naar een twijfelachtig website geleid en voerde persoonlijke gegevens in (gelukkig dat zijn creditmaatschappij een afschrijving tegenhield anders was hij er duizenden euro’s bij ingeschoten).
Die neef wist niet precies wat hij precies had ingevuld en vroeg of ik hem kon helpen. In zo’n geval pak ik er een tablet bij en doe dan zonder gevaar onderzoek.
Ongeacht de inhoud storen advertenties me eigenlijk altijd. Toch gebruik ik geen add-blocker want de sites die ik bezoek, (bijvoorbeeld https://basvanvuren.org/) moeten toch ook een centje verdienen. Ja toch?
Bij jou ziet ik altijd adds voor WordPress.
Ik kan me serieus niet herinneren dat ooit door een add iets te hebben aangeschaft. Het is altijd mosterd na de maaltijd. Dus ik koop een elektrische eierkoker via internet en krijg dan nog weken aanbiedingen voor elektrische eierkokers te zien.
Ads voor WordPress lijken me geen probleem. Daar kunnen we toch maar mooi met z’n allen gratis of bijna gratis mooie websites opzetten. Moest je vroeger een consultant voor inhuren, die je allerlei overbodige modules aansmeerde.
Het verhaal van de eierkoker is herkenbaar. Niet qua eierkoker maar qua andere aankopen. Toch een beetje dom van die adware.
Mooi dat je je neef hebt kunnen helpen, je bent een goed mens.
Een buitengewoon geniepig gevalletje van phishing kreeg ik enkele weken geleden. Ik had een pakketje naar Zwitserland afgegeven bij post.nl. De volgende dag per SMS de melding dat het bij de douane lag en of ik 2,67 wilde overmaken. Gelukkig rook ik onraad. Maar dat betekent dus dat er sneuneuzen bij post.nl pakketten scannen en aan de misdaad aanleveren.
Want ja, de DHL meldingen terwijl je niks verwacht of verzonden hebt, die kennen we nu wel.
Een punt
Ik ben docent in het hoger onderwijs en over anderhalf jaar ga ik met pensioen. Ik heb er nog echt zin in en sympathiseer niet met de Franse pensioendemonstranten. Dan word ik door collega één toegefluisterd als ik zucht over een digitaal probleem: „Nog even volhouden, Edi.” Collega twee vraagt wat er met mijn tand aan de hand is; blijkt een stukje sla op te zitten. „Nou ja, op jouw leeftijd vallen ze er allemaal uit.” Vraagt collega drie of ik het was op die fiets. „Ik dacht: bijna een oude vrouw aangereden!” Hebben de Franse stakers een punt?
Edi Cohen
Leeftijdsdiscriminatie oftewel ageshaming schijnt dat te heten. Daar kunnen de ouwe besjes van de ikjescommunity wel over mee praten. Kunnen niet allemaal zoemen, weten niet hoe de microfoon werkt, weten niet hoe gravatar werkt, sturen foto’s met exacte locatiegegevens naar websitebeheerders, zitten niet op TikTok maar nog altijd op WordPress en noem het allemaal maar op.
En dan moeten die dus nog een paar jaar doorwerken? Doe maar niet.
Over woke, Lummels favoriete onderwerp gesproken: Jack van Gelder zei 20 jaar geleden dus door de telefoon als grapje tegen een vrouwelijke collega “ik wil best je mentor worden als je bij mij in bad komt zitten”. Dat kwam zogenaamd “heel hard bij haar binnen”. Vertelt ze nu, 20 jaar later en Jack moet oppassen dat hij niet gecanceld wordt. En de NOS hoofdredactie treedt af. Er komt een Commissie. Een Advies. Een Code. Mannoman, collectief gek geworden zijn we.
Dat was inderdaad een buitengewoon geniepig gevalletje van phishing.
Goed dat ik het weet. Zelfs vervolgberichten op een bestelling kun je dus niet zomaar vertrouwen. Altijd waakzaam blijven.
Over de phishing email van mijn neef, die kreeg van zijn bank het advies two factor authentication te activeren. Je denkt je veiligheid te verhogen maar ondertussen zwem je niets vermoedend een akelige phishing fuik in.
Gehaktballen
De jongste is net op kamers. Bellen is voor boomers, dus onze communicatie verloopt via WhatsApp. Deze week stuurde ik het goede nieuws over de basisbeurs. Stilte. Even later een link naar DUO. De bedragen. De vraag of hij nog genoeg huishoudgeld heeft. Geen antwoord. Mijn laatste poging: „Moeten we al een noodpakket gehaktballen met bloemkool komen brengen?” Ping! Antwoord: „Getsie. Bloemkool.”
Lucia Ferron
Ja, Lucia is een boomer. ‘Ping’ als je een WhatsApp krijgt. Deden we in de vorige eeuw toen dat nog een gebeurtenis was die in het plakboek ging.
Qua inhoud: studenten houden tegenwoordig massaal meer van bloemkool dan van gehaktballen en lijmen zich daarvoor aan straten en schilderijen vast. Daar komt Lucia nog wel achter.