Gek worden we toch zo langzamerhand van die selfies? “Selfies horen bij dit tijdsgewricht,” dichtte Riverside Blues, “je kunt je schedel niet draaien of er staat iemand te grijnzen naar ‘n flits licht.” Selfies! Wat was er mis met de hullies? Wat was er mis met het fotoapparaat van de andere mens?
Toen had je nog tijd voor een ontspannen glimlach, intussen controlerend of de gulp van de fotograaf niet open stond. Of de rondingen van de fotografe bewonderend als zij de camera ver voor zich uithield. Of die heerlijke spanning van de zelfontspanner: de rennende fotograaf die verwilderd opdook vanachter zijn camera en zich tussen je in wurmde. Redde hij het nog op tijd? Oeps, daar viel de camera om. Cheese!
We kunnen onszelf niet meer kwijt in werk, gezin, club of kerk, want daar zitten ze ook allemaal naar zichzelf te loeren.
En nu? Nu zie je verbeten, wantrouwende bekken. Pure eenzaamheid als ze alleen zijn. En opgefokte vrolijkheid als ze in een groep zijn. Degene die de foto maakt te herkennen aan de uitgestrekte arm en het verwrongen gelaat. Maar het past in deze tijd. We kunnen onszelf niet meer kwijt in werk, gezin, club of kerk, want daar zitten ze ook allemaal naar zichzelf te loeren.
De aanleiding voor de overpeinzing? Een ikje waarin een man enthousiast aan zijn vriend vraagt; “Zal ik even een selfie van je nemen?”
Ook Kees de Jongen (ex-gymnasiast!) tuinde erin. Hij dacht dat selfies foto’s van jezelf zijn. Hij stelde zich hiermee nog kwetsbaarder op dan anders. Het was alsof hij ineens spiernaakt voor ons op het beeldscherm stond. Hij haalde er wel het 100e-reactievaantje mee binnen en daar was hij knetterblij mee: “Ik neem de zelf over me afgeroepen hoon voor lief,” zei hij opgetogen, “Er staat iets zóveel groters tegenover!” En zo is dat. Een weekprijs op dit blog, dat is niet niks.
Ikjes zijn, zeg maar, de geschreven voorlopers van de selfies. Laten we keiblij zijn dat er hier nog een paar worden geplaatst.
“Ikjes?” horen we u roepen, “wat benne dat ook al weer?” Kunt u daar nou eindelijk eens mee ophouden alstublieft? Het wordt vervelend. U kent de ikjes drommelsgoed. Iedereen weet dat ze in deze rubriek worden besproken. Ikjes zijn anekdotes die dagelijks worden aangeleverd door lezers van de NRC. Ikjes zijn, zeg maar, de geschreven voorlopers van de selfies. Laten we keiblij zijn dat er hier nog een paar worden geplaatst. Althans, zolang de NRC geen Telegraaf is, want dan valt het doek. Maar voorlopig verschijnen ze hieronder in het reactieveld, elke dag vanaf een uur of twee. En dan gaan de reageerders los.
Ik ervaar dagelijks dat met zuurstof die veroudering speed car op gang komt. Bij herlezen, vind ik dit ’n aardige zin.
“NRC!! Zijn jullie nou echt helemaal van de pot gerukt? Dit is toch niveau Donald Duck of iets hoger?” riep Apiedapie bijvoorbeeld vorige week naar aanleiding van de plaatsing van een scholierenikje. De opmerking is vast al tientallen malen gemaakt, maar het helpt niet.
Vermoedelijk omdat de moderatiegansjes steeds jonger worden in vergelijking tot de lezers. Ja, ouder worden we allemaal. Riverside zei er dit van: “Ik ervaar dagelijks dat met zuurstof die veroudering speed car op gang komt. Bij herlezen, vind ik dit ‘n aardige zin.”
Klare taal citeerde een vroegere geliefde afreageerder met haar felle “Publikumsbeschimpfung zou Warhoofd zeggen.Wat een belediging van de lezer, een ware gotspe.” Letterzetter nam ook geen blad voor zijn mond met zijn “Tja, de pointe is natuurlijk dat de vrouw van middelbare leeftijd kennelijk verwacht dat Rembrandt photoshop gebruikte (…) Voor zulke leeghoofden zijn er dus musea.”
De Schrijvende Rechter (DSR)
was vorige week op strandvakantie in Paraguay en kwam niet verder dan wat inelkaar gefladderde commentaartjes, gestuurd vanuit massage- en internettentjes vanonder de palmen. Je kunt de branding op de achtergrond horen, om maar te zwijgen van het geklots van de rum. Enfin, hij moest er echt eens uit, een auto gaat ook soepeler lopen na de APK. We moesten wel lachen om de uitroep van Heer Rozenwater: “DSR in Paraguay? Wanneer komt het stripboek uit?”
Verder werden er wetenswaardigheden over de moestuin uitgewisseld. Klare taal gaat wellicht wat foto’s van de hare plaatsen. Ook hoorden we tips over vliegen met kleine huisdieren als handbagage.
Herinneringen aan Toppop met lekkerdje Penney de Jager en griezel Ad Visser maakten het helemaal af. Wat een heerlijk veelzijdig weekje!
Maar de ode aan blogbaas Apiedapie mag hier, in alle bescheidenheid, niet onvermeld blijven. Deze werd gepubliceerd door Timmerark op zijn eigen blog, en hij plaatste er een mooi moppie muziek bij. Luister daar gerust naar terwijl u de rest van dit blog doorleest.
“Eén van de, nee, de meest ongrijpbare, eerlijke en oorspronkelijke persoon die ik via ´het´ internet, c.q. Het VKBlog, heb leren ´kennen´,” zei de schat, “is ApieDapie. Iemand die ik graag in het echt zou willen leren kennen maar die daar begrijpelijkerwijs niets van wil hebben. Je bent ongrijpbaar of niet.”
Nou, we hebben inmiddels emailcontact en die ontmoeting gaat er komen hoor! En daarna een heuse Apiedapie Fanclub Night voor iedereen.
Hadden we al vermeld dat Mopperkont vorige week in Calais was? Daar een hapje at in Brasserie de la Mer? Hij at daar zelfs “de beste moules frites a la creme d’ail ever“. Vlak voor het oversteken naar Dover zond onze vrolijke fietser nog een soort van ikje in over een sjaggo Italiaans oud besje op het terrasje. De clou was net zo origineel als de naam van het restaurant.
Hoe dat ook zij, het is nu de hoogste tijd om naar beneden te scrollen. Zeg rustig wat het ikje van de dag of een opmerking van deze of gene bij u losmaakt.
Duimpjes indrukken, op of neer, wordt zeer op prijs gesteld. Soms wordt er een Duimpjesbokaal uitgereikt voor de opmerking die de meeste stemmen krijgt. Zoals deze week voor die van Kees de Jongen die het paar apart Apiedapie en “Rozenwatertje” uitermate raak typeerde als “boksers die niet uit elkaars klem kunnen komen.” Maar liefst elf (11) stemmen op, en nul (0) down. Dat duidt op algemene bewondering. Nog meer up en het duidt op Sovjetpraktijken, dat is ook weer zo.
Voor u het weet bent u zelf een actief deelnemer en staan uw pennevruchten volgende week in het nieuwe intro. De drempel is laag. Inschrijven of registreren niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. That’s all!
De Ikjesdiscussies van vroeger blijven – voorlopig zonder betaalmuur – te raadplegen voor ieder die dat maar wil. Ook voor ieder die dat niet wil. Have fun!
Bas van Vuren, aangenaam 
Tja, maak het wachtwoord dan ook Patatje Oorlog, dan heb je die misverstanden niet.
Wel grappig het ikje van vandaag, héél eigentijds om het maar eens eufemistisch te zeggen.
Zelfs in een restaurant heeft een gezelschap niet genoeg aan elkaar, leuk verwoord door Yvonne.
Dominee Gremdaat zou boven de kreeftensoep ‘een beetje misselijk’ zijn geworden.
Leuk neergezet ? Weet ik niet, beetje vergezocht? Ja, dat geloof ik wel.
Je kunt tegenwoordig naast je ambachtelijkheid, de klant niet aandoen geen wifi aan te bieden?
In mijn beleving van gezellig eten, hoort geen wifi..
Wifi is voor thuis. Even wat zus doen, opzoeken, chatten, wat voor aardigs staat er vandaag?
Shakey, zo heet de pizza man, 24 hrs open heeft ’n wachtwoord.
Mijn reisgenoten, ik mag als meerijder mee, gaan hun zaak bepleiten. Riverside in S. plus wifi. Prima. Na ’n uur of wat komt men terug.
In winkel-malls , wordt wifi – zonder wachtwoord – aangeboden.
Ik bedoel je mag 3/4 uur wifi-en dan moet je “gezellig winkelen”.
Wie wifi-et er nou? Ook de groep , die selfies maakt? Ja geloof ik wel.
Is het ’n studenten eigenschap? Ja, geloof ik wel, met hun toverdoos , multi taskst men, ja in Starboek.
Nogmaals als je alleen bent kan ik me het voorstellen, als je moet wachten, Ik associeer wifi met draadloos internetten. Thuis.
RSB,
Bedoel je dat wifi-en en eten tegelijk usance is in de Phils daar bij jou?
Dat kan hier ook , misschien bij de chinees, la place of andere individuele eetpaleizen en toko’s, maar in het algemeen wordt er tijdens gezamenlijke diners niet gewifid, hoewel bij grotere gezelschappen de smartfoon soms niet met rust gelaten kan worden. Ja dat zijn de echte junks.
Och zo veel zie ik ze niet, ik vertel alleen, dat beetje wat ik beperkt waarneem. Voorop staat dat Manila ’n miljoenen stad is. Studenten onder hen , kinderen van hun tijd, spelen met techniek.
De tussenpersoon – makelaar , wil graag voortdurend Verhaal kwijt., ik noem maar wat.
Ook moeten velen melden waar e nu zijn.
Eten doen de armoedige mensen in de shopping mall. Dan is zo’n wifi soms makkelijk.
Zij die iets van de keuken weten, hebben electrische spullen thuis. Je maakt dan snel wat er wordt aangeboden , thuis veel lekkerder. klaar.
Samengevat in de winkel centra, biedt men eten, drankje etc aan , kun je gratis 3/4 uur wifi-en.
Voor hen die niet zo vaak er zijn , of er maar 1x komen, zijn er draaimolens, wat al niet.
Het daar zijn , is ’n bron van hand op de knip, alleen kopen wat je moet kopen, Flitslichten, wifi mobiele telefoons, met daarnaast het vele wachten op je beurt. het is heerlijk als je weer op huis aankan.
Iedereen wil alles tegelijk doen, dat is wat ik probeer te schetsen.
Dat is in eigen land toch geen draad anders?