Logopedisten, fysiotherapeuten, mondhygiënisten (m/v) worden in het overbeschaafde en bezuinigende Nederland weleens opzij geschoven, maar da’s onterecht, althans volgens onze medisch onderlegde reageerster Pawi. “Eenmaal in The Outback, ja, da’s een ander verhaal. Dan moet je het allemaal zelf uitvinden. Maar hier in NL heeft het zeker meerwaarde. Ook muziektherapie, of salsa dansen, echt zoveel beter dan een blauw, groen, geel of roze pilletje.” Ook het bespreken van ikjes lijkt heilzaam voor het afreageren van allerlei agressietjes. Vorige week werd dat hier weer eens gedemonstreerd, zij het dat niet alle leed en ellende kon worden voorkomen.
“Hij wilde naar huis, wist niet waar hij was en wat hij hier deed. Hij was zijn huis kwijt, zijn bril kwijt, zijn vrouw kwijt en de tijd kwijt ..”
Als logopedist in een ziekenhuis komt Rian Los regelmatig mensen tegen die “bijzonder in de war zijn”. Ze is zelf ook in de war, want ze gebruikt wat ze van die mensen hoort voor lollige stukjes in de krant. Dat gaat dan bijvoorbeeld zo: “ … Hij wilde naar huis, wist niet waar hij was en wat hij hier deed. Hij was zijn huis kwijt, zijn bril kwijt, zijn vrouw kwijt en de tijd kwijt ..” Lees verder “Ikjes zijn beter dan blauwe, groene, gele of roze pilletjes (62)”
Gek worden we toch zo langzamerhand van die selfies? “Selfies horen bij dit tijdsgewricht,” dichtte Riverside Blues, “je kunt je schedel niet draaien of er staat iemand te grijnzen naar ‘n flits licht.” Selfies! Wat was er mis met de hullies? Wat was er mis met het fotoapparaat van de andere mens?
Toen had je nog tijd voor een ontspannen glimlach, intussen controlerend of de gulp van de fotograaf niet open stond. Of de rondingen van de fotografe bewonderend als zij de camera ver voor zich uithield. Of die heerlijke spanning van de zelfontspanner: de rennende fotograaf die verwilderd opdook vanachter zijn camera en zich tussen je in wurmde. Redde hij het nog op tijd? Oeps, daar viel de camera om. Cheese!
We kunnen onszelf niet meer kwijt in werk, gezin, club of kerk, want daar zitten ze ook allemaal naar zichzelf te loeren.
En nu? Nu zie je verbeten, wantrouwende bekken. Pure eenzaamheid als ze alleen zijn. En opgefokte vrolijkheid als ze in een groep zijn. Degene die de foto maakt te herkennen aan de uitgestrekte arm en het verwrongen gelaat. Maar het past in deze tijd. We kunnen onszelf niet meer kwijt in werk, gezin, club of kerk, want daar zitten ze ook allemaal naar zichzelf te loeren.
De aanleiding voor de overpeinzing? Een ikje waarin een man enthousiast aan zijn vriend vraagt; “Zal ik even een selfie van je nemen?”
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ook Kees de Jongen (ex-gymnasiast!) tuinde erin. Hij dacht dat selfies foto’s van jezelf zijn. Hij stelde zich hiermee nog kwetsbaarder op dan anders. Het was alsof hij ineens spiernaakt voor ons op het beeldscherm stond. Hij haalde er wel het 100e-reactievaantje mee binnen en daar was hij knetterblij mee: “Ik neem de zelf over me afgeroepen hoon voor lief,” zei hij opgetogen, “Er staat iets zóveel groters tegenover!” En zo is dat. Een weekprijs op dit blog, dat is niet niks.
Ikjes zijn, zeg maar, de geschreven voorlopers van de selfies. Laten we keiblij zijn dat er hier nog een paar worden geplaatst.
“Ikjes?” horen we u roepen, “wat benne dat ook al weer?” Kunt u daar nou eindelijk eens mee ophouden alstublieft? Het wordt vervelend. U kent de ikjes drommelsgoed. Iedereen weet dat ze in deze rubriek worden besproken. Ikjes zijn anekdotes die dagelijks worden aangeleverd door lezers van de NRC. Ikjes zijn, zeg maar, de geschreven voorlopers van de selfies. Laten we keiblij zijn dat er hier nog een paar worden geplaatst. Althans, zolang de NRC geen Telegraaf is, want dan valt het doek. Maar voorlopig verschijnen ze hieronder in het reactieveld, elke dag vanaf een uur of twee. En dan gaan de reageerders los.
Ik ervaar dagelijks dat met zuurstof die veroudering speed car op gang komt. Bij herlezen, vind ik dit ’n aardige zin.
“NRC!! Zijn jullie nou echt helemaal van de pot gerukt? Dit is toch niveau Donald Duck of iets hoger?” riep Apiedapie bijvoorbeeld vorige week naar aanleiding van de plaatsing van een scholierenikje. De opmerking is vast al tientallen malen gemaakt, maar het helpt niet.
Vermoedelijk omdat de moderatiegansjes steeds jonger worden in vergelijking tot de lezers. Ja, ouder worden we allemaal. Riverside zei er dit van: “Ik ervaar dagelijks dat met zuurstof die veroudering speed car op gang komt. Bij herlezen, vind ik dit ‘n aardige zin.”
Klare taal citeerde een vroegere geliefde afreageerder met haar felle “Publikumsbeschimpfung zou Warhoofd zeggen.Wat een belediging van de lezer, een ware gotspe.” Letterzetter nam ook geen blad voor zijn mond met zijn “Tja, de pointe is natuurlijk dat de vrouw van middelbare leeftijd kennelijk verwacht dat Rembrandt photoshop gebruikte (…) Voor zulke leeghoofden zijn er dus musea.”
De Schrijvende Rechter (DSR)
was vorige week op strandvakantie in Paraguay en kwam niet verder dan wat inelkaar gefladderde commentaartjes, gestuurd vanuit massage- en internettentjes vanonder de palmen. Je kunt de branding op de achtergrond horen, om maar te zwijgen van het geklots van de rum. Enfin, hij moest er echt eens uit, een auto gaat ook soepeler lopen na de APK. We moesten wel lachen om de uitroep van Heer Rozenwater: “DSR in Paraguay? Wanneer komt het stripboek uit?”
Verder werden er wetenswaardigheden over de moestuin uitgewisseld. Klare taal gaat wellicht wat foto’s van de hare plaatsen. Ook hoorden we tips over vliegen met kleine huisdieren als handbagage.
Herinneringen aan Toppop met lekkerdje Penney de Jager en griezel Ad Visser maakten het helemaal af. Wat een heerlijk veelzijdig weekje!
Maar de ode aan blogbaas Apiedapie mag hier, in alle bescheidenheid, niet onvermeld blijven. Deze werd gepubliceerd door Timmerark op zijn eigen blog, en hij plaatste er een mooi moppie muziek bij. Luister daar gerust naar terwijl u de rest van dit blog doorleest.
“Eén van de, nee, de meest ongrijpbare, eerlijke en oorspronkelijke persoon die ik via ´het´ internet, c.q. Het VKBlog, heb leren ´kennen´,” zei de schat, “is ApieDapie. Iemand die ik graag in het echt zou willen leren kennen maar die daar begrijpelijkerwijs niets van wil hebben. Je bent ongrijpbaar of niet.”
Nou, we hebben inmiddels emailcontact en die ontmoeting gaat er komen hoor! En daarna een heuse Apiedapie Fanclub Night voor iedereen.
Hadden we al vermeld dat Mopperkont vorige week in Calais was? Daar een hapje at in Brasserie de la Mer? Hij at daar zelfs “de beste moules frites a la creme d’ail ever“. Vlak voor het oversteken naar Dover zond onze vrolijke fietser nog een soort van ikje in over een sjaggo Italiaans oud besje op het terrasje. De clou was net zo origineel als de naam van het restaurant.
Hoe dat ook zij, het is nu de hoogste tijd om naar beneden te scrollen. Zeg rustig wat het ikje van de dag of een opmerking van deze of gene bij u losmaakt.
Duimpjes indrukken, op of neer, wordt zeer op prijs gesteld. Soms wordt er een Duimpjesbokaal uitgereikt voor de opmerking die de meeste stemmen krijgt. Zoals deze week voor die van Kees de Jongen die het paar apart Apiedapie en “Rozenwatertje” uitermate raak typeerde als “boksers die niet uit elkaars klem kunnen komen.” Maar liefst elf (11) stemmen op, en nul (0) down. Dat duidt op algemene bewondering. Nog meer up en het duidt op Sovjetpraktijken, dat is ook weer zo.
Voor u het weet bent u zelf een actief deelnemer en staan uw pennevruchten volgende week in het nieuwe intro. De drempel is laag. Inschrijven of registreren niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. That’s all!
De Ikjesdiscussies van vroeger blijven – voorlopig zonder betaalmuur – te raadplegen voor ieder die dat maar wil. Ook voor ieder die dat niet wil. Have fun!
Bas van Vuren, aangenaam 