“Ik houd niet van koffie”, zegt de columnist en gooit het kopje in een beweging leeg. Waar hij wel van houdt? Masala chai. “Maar daar krijg je de tongen niet mee los”.
Van der Kwast zegt zich niets aan te trekken van de kritiek op zijn nieuwe columns op de site van de NRC. « Stelletje randdebielen die reagluurders, ik schrijf ze stuk voor stuk kapot ». Hij zegt het met een ontwapenende glimlach. Dat hij één cent krijgt per bezoeker doet hem niet zo veel. “Ik geef het allemaal weg aan goede doelen: mijn vriendin, een broertje, en de hond krijgt tegenwoordig wat vaker vlees”. Dat de negatieve commentaren de boventoon voeren is de schuld van de NRC. In het begin schreven kennissen, familie, vrienden en Ernest zelf de lovende commentaren, maar die IP-adressen worden nu volgens Van der Kwast geblokkeerd. Flauw, als het waar is.
Tja, soms zijn stukjes gewoon mooier als er mensen klappen, zegt hij. Toch ineens verlegen. Leuke vent eigenlijk. Hij vertrouwt me toe dat hij schrijft omdat hij geen vrouw kan vinden die hem gelukkig kan maken. Hij is nog altijd niet gelukkig. We knabbelen genoeglijk aan een koekje, en weten verder niets meer te zeggen. Als ik jou was, dan had ik nu weer een paar centen verdiend, lach ik. Maar dat vindt hij niet grappig.
Bas van Vuren, aangenaam 