Irritante advertentietjes in kantlijn (256)

Ikjes, muziek, recept voor haggis en China

Ene Tjeerd Kimman doopte zijn ganzenveer in de inktpot, ging er eens goed voor zitten en schreef een “ikje” voor de courant. “De discussie over de nefaste impact van de babyboomergeneratie”, daar ging het over, en die discussie voeren “wij” ook met “onze generatie Y-zonen”. Het Grote Taal der Nederlandse Dictee was er niks bij. Maar toen kwam het en ik citeer: “Toen ik hun onlangs een pro-boomer-stukje uit de NRC stuurde kwam het antwoord per kerende app: „Boomerblaadje.”

“Hun”. Dag Tjeerd.

… het gratis lezen van dit blog

Bertie hengelde naar een lepeltje, desnoods een borrellepeltje, taartvorkje, “desnoods met 1 tand”, een half fruitmesje … Waarvoor? Omdat ze de eerste liker van het vorige intro was. Maar zo zijn we dus niet getrouwd. Kinderen die vragen worden overgeslagen. Laten we kijken wie het vandaag wordt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik heb een goeie oudejaarsbonus gehad van WordPress, dankzij de klikjes op die in feite best wel een beetje irritante advertentietjes in de kantlijn en tussen de stukjes door, waarvoor excuses, maar ze maken het gratis lezen van dit blog vooralsnog wel mogelijk.

Lees verder “Irritante advertentietjes in kantlijn (256)”

Rob Alberts plaatst binnenkort een smakelijk recept voor komkommersoep (31)

komkommersoepDat was behoorlijk breaking news vorige week. De sympathieke ex-VK.blogger en docent in hart en nieren Rob Alberts – volgens DSR een “Echt Mens en Nieuw Persoon” – stelde vast dat de zomer normaal rustig en gemoedelijk voortkabbelt, maar dat we nu dagelijks “meerdere keren” verontrust worden over “oorlog en verderfelijke zaken“.

Daarom kondigde hij aan om op zondag een rustige wandeling door de stad te maken en daarna iedereen te trakteren op een komkommersoepje.rob alberts Hij verwachtte dat dit “overal pais en vree” zou brengen, de schat. Maar die hebben we keinodig hoor, de positivo’s, de eringelovers. Alles beter dan de verzuurde reageerders die je ook hebt.

Want zoals we nou inmiddels allemaal weten worden er in deze rubriek ikjes besproken.  “Ikjes?” horen we u toch weer roepen, “wat benne dat dan?” Kunt u daar eens mee ophouden alsjeblieft? U kent de ikjes drommelsgoed. Het zijn anekdotes die dagelijks worden aangeleverd door lezers van de NRC. Ze verschijnen hieronder in het reactieveld, elke dag vanaf een uur of twee. En dan gaan de reageerders los, op de ikjes en op elkaar. Helaas dus vaak keizuur. Waar heeft dat toch voor nodig?

Tja, laat dat gebak maar zitten, bakker. En Luvienna sist “uitgedroogde plattelandskever.

Wat een zeur, die misplaatste plattelander“, zegt Kees de Jongen bijvoorbeeld over een lezer die zijn ikje over de slechte bezorging van de NRC op het platteland bekroond zag met plaatsing en misschien al op weg was naar de banketbakker. De Schrijvende Rechter (DSR) bestempelt dezelfde winnaar als “geborneerde stadsjoffer.” Tja, laat dat gebak maar zitten, bakker. En Luvienna sist “uitgedroogde plattelandskever” tegen DSR. Dat laatste is dan wel weer aardig, qua origineel taalgebruik, ze sleept er de WoordvdWeekOorkonde mee weg.

Grappig is dat zij hiermee op de voet wordt gevolgd door DSR met zijn uitroep “Huisvrouwengekakel!” Laatstgenoemde reactie kreeg wel de meeste netto upduimpjes (14 up, 3 neer), hetgeen de inzender de Duimpjesbokaal oplevert.  Proficiat namens de hele apiedapie community aan krielkip en kemphaan.

fleuropWat ook niet kon, bij nader inzien, was ondergetekende die een opgeruimd huppelkutje met een fijn gezinnetje met hond,auto en pinpasjes toesnauwde: “Iew Mirjam, wat een enge dochter heb jij, wat een eng gezinnetje zijn jullie …” Als Mirjam haar adres via het contactformulier doorgeeft, dan stopt er binnenkort een fijn bestelbusje voor haar deur waar een vrolijke bezorger uitkomt met een ruiker en sorrykaartje.

Ach, kon ik nog maar één keer schuilen onder m’n vakantiesteen, in totale onwetendheid van al het gebeurde om me heen

Blogdichteres Indra verwoordde het algemene gevoelen zoals altijd weer treffend. “Je mooie intro biedt me troost, dichtte zij, “en doet me al weer snel vergeten dat ik net m’n schuur heb uitgehoosd. Ach, kon ik nog maar één keer schuilen onder m’n vakantiesteen, in totale onwetendheid van al het gebeurde om me heen”

Ook Klare taal liet weten blij terug te zijn “na veel opera en andere evenementen.” Riverside blues stelt het op prijs dat “Apie erin slaagt door zijn handschrift ’n aardig clubje bij elkaar te brengen & te houden.

Even schuilen voor het wereldleed, dat biedt het lezen en reageren op dit blog kennelijk. Geweldig om dit te mogen aanbieden. En nee, Kees de Jongen, niet op kosten van de belastingbetaler.  “Vast wel” schreef hij voor de zekerheid maar alvast bij zijn vraag.

Of datzelfde voor joop.nl geldt, zullen we nooit weten. Maar toen Klare taal meldde dat dit een aan de VARA gelieerde site is, richtte voormelde Kees zijn pijlen op hullies zijns inziens teveel verdienende personeel. Wat hier van waar is, en of het erg is, laten we maar in het midden. Feit is wel, zoals DSR terecht opmerkte, dat de VARA ons ook Ome Willem heeft gebracht. En zo is het: wie aan ome Willem komt komt niet alleen aan de VARA maar ook aan dit blog.

ome willem

de lachJa, kijk ze eens vrolijk zijn, ome Willem en zijn kornuiten. Het was de tijd van De Lach, waaraan het blog op zaterdag een Themadag wijdde. Op elke draad werd een cover uit de oude doos gepubliceerd. Echte borsten, dat zagen onze vaders, Heerlijk. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om.

Nee, vandaag de dag gaan er geruchten dat de NRC wordt verkocht aan de Telegraaf! Over broodje poep gesproken. Apiedapie kondigde onmiddellijk aan dat hij in dat geval zijn ikjesrubriek zal gaan heroverwegen, een actie die uiteraard door de zeurebeuries Kees en DSR met hoon werd onthaald. Maar het duurde niet lang of  onze held met principes (ja, ik heb het over mezelf) werd in deze nagevolgd door een landelijk bekende weliswaar op zijn retour zijnde vuilbekkende cabaretier. youpEnfin, we zien wel. Telegrofikjes motten we hier niet (met dank aan Luvienna voor de woordspeling).

Hoe dat ook zij, het is nu echt de allerhoogste tijd om naar beneden te scrollen en op zoek te gaan naar de highlights van deze week. Of om ze zelf te maken. Zeg rustig wat het ikje van de dag of een opmerking van deze of gene bij uzelve losmaakt. Voor u het weet bent u zelf een actief deelnemer en staan uw pennevruchten volgende week in het nieuwe intro. De drempel is keilaag. Inschrijven of registreren niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. That’s all!

duimpjesbokaalDuimpjes indrukken, op of neer, wordt zeer op prijs gesteld. De negatieve duimpjes worden tegenwoordig aangekondigd met een stripachtige kreet als “deng” of “beng” of met schijnheilige bezweringsformules als  “Vanwege je domme, nergens op gebaseerde aanname moet ik je, zoals gezegd zeer tegen mijn gewoonte en heug en meug, een onderduimpje doen toekomen” en “Ik moest dan ook wel, ofschoon met grote tegenzin en bij hoge uitzondering, een onderduimpje indrukken.” (beide pseudo-openhartige pareltjes zijn van Kees).

U zou ook kunnen overwegen om eens te beginnen met het plaatsen van het dagelijkse ikje. Niet moeilijk, nadenken niet nodig. Gewoon even doen en de snelste zijn. Het ikje van de dag staat HIER. DSR deed het vorige week met het ikje “stoer” en haalde er zowaar het 100e-reactievaantje mee binnen!  Gefeliciteerd vadermans, en een fijne vakantie nog.

De Ikjesdiscussies van vroeger blijven – voorlopig zonder betaalmuur – te raadplegen voor ieder die dat maar wil. Ook voor ieder die dat niet wil.  Have fun! 

En nu maar met goede moed voorwaarts

En zo is het, het plaatje heb ik vorig weekend zelve geschoten, met de BlackBerry, omdat het tafereeltje er zo lief en oranje uitzag. Daarna heerlijk gegeten.

Maar het is dus de nieuwe HKUKS. Hier Kan Uw Kop Staan!

Stuur uw suggesties in via contactformulier hierboven of reactieveld hieronder. De leukste, origineelste, stomste, belachelijkste wordt instant beloond met plaatsing, een kraslot is er niks bij, en wie weet, na afloop van de inzendingstermijn, wanneer dat is dat weten we nog niet, met een gigagrote fles biologische wijn, een bierpakket, een bos bloemen naar keuze of met de DVD “The hot jaren zestig – wat waren pornoacteurs toen nog lief en wat hadden ze een hoop haar op de bovenlip” (deze DVD zit nog in de originele verpakking).

Oh, wat zijn we weer benieuwd, en Oranje speelt pas maandag weer, dus tijd zat!

*handenwrijficoontje*,

uw kaasboertje

varkentjes van oranjea

photo (c) 2014 APDP

Kussen, zoenen, tongen: waarom doen we dat eigenlijk?

Gemiddeld besteedt een mens er maar liefst 20.106 minuten van zijn leven aan. Twintigduizend minuten, dat is ruim 335 uur.  Waaraan? Aan kussen! Heerlijk. Kussen.  Zoenen. Tongen. Maar waarom doen we dat eigenlijk? Waarom ga je met je tong in de mond van die ander woelen?

Gelukkig zijn daar geleerden voor en die hebben dat uitgezocht. Het blijkt dat kussen hartstikke gezond is. Het is goed tegen cholesterol en stress. Met een stevige gepassioneerde kus verbrand je 2-3 calorieen per minuut. Maar het wordt nog mooier.

Die geleerden hebben namelijk ook ontdekt dat kussen ooit begonnen is met het uitwisselen van voorgekauwd voedsel. Speeksel bevat namelijk een hoop voedingsmiddelen en mineralen en gezonde vitamientjes. En waarom zou je dat allemaal voor jezelf houden? Ik weet dus nu waarom ik en mijn vriendinnen zo gezond zijn. En vraag me af waarom mijn kus nog niet is opgenomen in het ziekenfondspakket.

Ik had ooit een vriendinnetje dat tijdens het kussen regelmatig ineens een stukje kauwgom naar binnen schoof. Ik schoof dat speels terug maar dacht er intussen het mijne van. En besloot het uit te maken uit angst dat de warme maaltijd van de vorige avond een keertje mee zou komen.

vogelsVeel vogelouders doen het nog altijd trouwens, dat kiss-feeding! Sommige mensenmoeders ook met hun peuters, maar dan komt het op Youtube en gaan mensen er schande van roepen.

Hoe ik dat allemaal weet? Een veganistische schrijfdocente – die keiveel van dieren houdt maar wel de Tulpenrallye rijdt – wees me op Vsauce, een serie intrigerende filmpjes op internet, waarin steeds een bepaald onderwerp wetenschappelijk onderbouwd wordt uitgelegd. Allemaal enthousiast gepresenteerd door een sympathieke, modern bebaarde ADHD’er, van wie zij, Luvienna, spontaan zin krijgt om dat alles ook te onderzoeken. De onderwerpen bedoelt ze dan, zegt ze, niet die bebaarde ADHD’er. En dat kan ik me voorstellen, want op een gegeven moment wil je die vent op z’n smoel slaan. Ik wel tenminste.

Maar dat moet je ervoor overhebben. De video is keileuk. Kijk zelf maar, weet wel dat het verhaal over het kussen na vier minuten ophoudt. Daarna vertelt hij over andere dingen, over moederliefde en genegenheid. En hij laat enge videootjes zien van zielige experimenten op aapjes en jonge hondjes in de jaren zestig. Pas op het einde komt hij weer op dat kussen terug. De video na vier minuten uitzetten en iemand gaan kussen is dus ok.

Hoe je echt lekker kust dat zie je dan weer in deze video, waarin twee giechelende meisjes, ook al zo hyperactief, 8 tips geven die van jou de lekkerste kusser van de wereld maken. Als je er naar kijkt, dan krijg je er zin in. En da’s goed natuurlijk. Mits je iemand in de buurt hebt.

Maar heb je niemand in de buurt, kijk er dan vooral niet naar. Zet dan dit heerlijke zwijmelmuziekje op en weet dat het wel goed zal komen. Echt, vertrouw erop, ook jij gaat binnenkort iemand vinden die gekust wil worden. Vertel dit verhaal maar. Dat het gezond is.

Mario laat de potten weer rinkelen

Het Nieuwe Jaar begint wel heel goed. Een nieuwe Youtubesensatie is in the making. De bekende en geliefde Brabantse bas Mario de Kort heeft voor zijn fans een nieuwe video gepubliceerd, die hier gratis te downloaden is (snel want de Muppetrechten zijn vast niet betaald):

Wie de sympathieke Brabander in zijn echie, slechts gehuld in een schort, wil zien, die kan natuurlijk ook hier terecht:

mario1

De unieke Goirlese kitchensound met de lichte galm van potten, pannen en tegeltjes, is op beide videos te beluisteren, evenals de zo typerende zachte laaaaaaaaaaaaaaaaage g.
Het is een kanjer, onze Mario, en hij blijft forever young. De naam van de pianist(e), die opnieuw zijn (m/v) virtueuze dingetje doet, lijkt ook dit jaar onbekend te blijven. Maar dat ook deze muzikant(e) het nog ver zal schoppen staat vast.

Wie dat ook al weer was, die Mario? Nou moe! Waar hebben jullie de laatste jaren gezeten?

mario2
mariopubliek-4

Lees hier zijn coming out en bekijk hier een zinderend openluchtoptreden in het zuiden van het land. Dat publiek zit er nog steeds, meldde zojuist de politie van Goirle via Twitter, of de begeleiders ze nu eindelijk willen komen ophalen. 

Drie (3) redenen waarom lummel het meestgelezen kookblog van 2014 wordt

Of: “Koken met vrouwen – mijn 3 mooiste momenten van 2013

“Lummel” is een kookblog in opmars. Steeds meer mensen wisten in 2013 de weg naar de online recepten van deze chef te vinden. En 2014 lijkt een bijzonder jaar voor het blog te gaan worden. “Meestgelezen kookbloque” van zowel Nederland als Frankrijk zit er in. Veuillez retrouver ici le contenu frais dans un decor renouvele met allerlei streepjes.

lummel“De lallende lummel” (voorheen actief op de NRC) is een blije Nederlander die al jaren in Frankrijk woont, daar boodschappen doet, daar kookt, daar eet en daar op maandag met collega’s niet over voetbal maar over eten lult. Fransen hebben verstand van koken, Nederlanders van schrijven en amuser. Dat is nu allemaal verenigd in een en dezelfde persoon.

Lees verder “Drie (3) redenen waarom lummel het meestgelezen kookblog van 2014 wordt”

Lol en sechs in Bern

Voor zaken ben ik een dagje op bezoek in Bern. De avond voor de meeting check ik in, loop het hotel uit en beland pardoes middenin een klank-en lichtspel op de Bundesplatz. Mooier dan ik dacht. Moderne computeranimaties laten gekke figuurtjes op de gevel van een stadhuis op en neer lopen en gek doen. De vensters van het gebouw klapperen mee. Smaakvolle kitsch. Na het slotapplaus zoek en vind ik een leuk restaurant. Huitres creuses en filets de perche op de menukaart buiten, witte tafellakentjes en nette mensen en zelfs mooie meiden binnen, honger!

Ik krijg een tafeltje aan het raam. En dan begint de lol. Na een minuut of tien is de ober nog altijd niet teruggekeerd om de bestelling op te nemen. Ik kijk vragend naar een voorbijlopende andere kelner. Het is een jonge man, scherp gezicht, strak blauw schortje, fris gesteven wit overhemd, uitdrukkingsloos gezicht, het zou een Fransman kunnen zijn. Hij loopt door. Als hij nog een keer langsloopt, knik ik hem met nadruk toe. Hij knikt vriendelijk terug en loopt verder. Denkt de lullo dat ik met hem aan het flirten ben? Vijf minuten later komt hij weer langs. Nu stop ik hem met een priemende bijna dodende blik.

“Je pourrais commander?” vraag ik hatelijk. Huh? is het antwoord. “Commander! Com! Man! Der!” herhaal ik. En ik wijs op de menukaart. Hij kijkt me verbaasd aan. “Bestellen!”, probeer ik dan, “ich möchte bestellen. Be! Stel! Luh!”. Opnieuw wijs ik op de menukaart. “Order! I’d like to order, please. Oor! Derrrr!”.

“Ich nicht spreche Deutsch” brengt hij wanhopig uit. “Francais?” help ik hem. Maar hij blijft me vertwijfeld aankijken.

Dan komt de hoofdkelner voorbij. Hij stuurt de jongen weg en informeert wat er aan de hand is.  “Ich möchte gerne bestellen. Die jongen snapte het niet. Hij spreekt geen Duits, geen Frans … nou ja, het komt wel goed”, zeg ik verzoenend en haal adem om eindelijk mijn oestertjes te bestellen.

“Nee”, zegt de ober beslist en hij buigt zich naar me toe. “Dat komt het niet. Het komt niet goed. Hij begrijpt geen Duits, geen Frans, hij is hier al een week. Het wordt niet beter. Vanavond is zijn laatste avond. Dat gaan we hem zo vertellen.”

Tja, da’s nou ook weer zielig, denk ik, en weet ook dat ik dit helemaal niet had willen weten. Ik bestel mijn oesters. Op de vraag “hoeveel?” antwoord ik automatisch met een “une demi-douzaine”. De hoofdkelner kijkt me vragend aan.

“Sechs?” vraagt hij.

“Nee”, antwoord ik, “vanavond niet, maar ik vind ze gewoon lekker”.

Hij vat het niet, dus ik vraag hem op een vriendelijke toeristentoon wat voor talen men hier in Bern zoal spreekt. “Schweizer Deutsch”, zegt hij, “en Frans”. Dat wordt voor mij dan moeilijk, lach ik, dat Zwitserse Duits. “Ja”, lacht hij even vrolijk terug, “en ik spreek geen Frans, maar ik heb  les”.

Bravo, knik ik hem toe, Franse les, goed hoor. “Ja, hier in Bern zijn ze tweetalig”, zegt hij, “Frans en Duits. Maar hier in het restaurant spreken we eigenlijk alle talen”. Tevreden loopt hij weg.

Een minuut of wat later komt de jongen weer langs. Hij zet een bordje met brood en boter op mijn tafel en maakt zich snel uit de voeten. Ik  bekijk hem met andere ogen. Want ik weet iets dat hij niet weet. Een drama is aanstaande. Of zouden ze het hem al verteld hebben? Ik kijk hem scherp aan, iedere keer als hij voorbij loopt. Maar zijn gezicht staat nog altijd op uitdrukkingsloos. Ik denk niet dat hij het al weet. Toch bestudeer ik mijn brood nauwkeurig. Je weet het niet, als dit zijn laatste avond is, en hij heeft het net gehoord, en hij denkt dat ik het laatste zetje heb gegeven, dan heeft hij er misschien wel op gespuwd. Niet aannemelijk, maar toch eet het minder prettig.

De oesters komen, ze zijn goed, de oesterschalen gaan. De filets de perche komen, ze zijn wat te dik gefrituurd, maar het is wel best zo. Ik eet ze op, prik de gekookte aardappeltjes aan mijn vork, en hap, bordje leeg. Ik ben er klaar mee. Dessert hoeft niet, ik wil de rekening, ik wil weg.

De jongen loopt langs, kijkt nauwkeurig naar mijn lege bord en loopt verder. Na een paar minuten schuif ik mijn lege bord demonstratief van me af. De jongen komt weer langs, en kijkt opnieuw onderzoekend naar mijn tafel. Zonder me aan te kijken loopt hij verder. Als hij een derde maal langs komt, dan zit ik nog demonstratiever heel ver achterover. Ik zit uit te buiken mensen! Ik heb genoeg! Ik kan niet meer! Ik wil de rekening! Zelfs die boodschap komt niet aan. Het kereltje loopt zonder de pas in te houden zijn rondje restaurant, met gebogen hoofd, hij stopt bij geen enkele tafel, en keert dan terug naar de keuken.

De hoofdkelner komt om de hoek zetten. Hij kijkt me samenzweerderig aan. “Ja”, antwoord ik op zijn onuitgesproken vraag, “al drie keer, maar hij vroeg niks, hij liep door”.

“Tsk”, zucht de ober minachtend. Ik reken bij hem af, laat de kleinste fooi ever achter en loop de zaak uit. Buiten door het raam zie ik dat de jongen toeschiet en de schamele muntjes van mijn tafel bijeen graait. Heeft hij toch nog iets, denk ik. De ziel. Ik gun het hem. Jawel!

Terug in het hotel drink ik een whiskey in de hotelbar. Ik lees een advertentie van een restaurant verderop. Ze bieden een “Siestamenu” aan. Als je boven de CHF 20 verteert dan krijg je er een hotelkamer voor een paar uur bij (12h00-15h00). “Mittagessen und Mittagschlaf” … Aparte jongens die Zwitsers.

In Italie en Zwitserland worden jaarlijks duizenden katten gegeten

Jaarlijks worden er in Italië naar schatting 7000 katten gegeten. Ze worden gebraden of belanden in een stoofpot en worden veelal opgediend met een “polenta” (maisbrij). Kat is een traditioneel gerecht in de Noord-Italiaanse regio’s Lombardije, Venetië en Piemont. Op het doden van huisdieren staat in Italië een boete van meer dan 10.000 Euro. Het kattenvlees wordt dan ook regelmatig als hazenvlees verkocht.

Ook in Zwitserland staat de kat in bepaalde kantons (Appenzell, Bernbiet en Innerschweiz) dagelijks op het menu. De kat wordt hier eufemistisch aangeduid met de benaming “dakhaas“. De Zwitsers peuzelen ook honden op. Schattingen van de hoeveelheid genuttigde huisdieren zijn er niet. In Zwitserland is het niet verboden om je hond of kat op te eten, mits het dier humaan wordt gedood, dat wil zeggen verdoofd.

De kranten “Le Matin“, Tages Anzeiger en “Blick am Abend” berichten hierover en voeren de dierenbeschermer Lorenzo Croce op, president van de organisatie Aidaa, die een campagne is gestart om een einde te maken aan deze praktijken. Hij zegt de openbare mening te willen beïnvloeden en heeft al verschillende rechtszaken aangespannen in zijn geboorteland (Italië). Update: ook ANP/de Volkskrant zijn inmiddels wakker geworden.

Het verhaal wordt bevestigd door een Zwitserse dierenbeschermster, Susy Utzinger, die zegt dat het eten van huisdieren in Zwitserland niet illegaal is, maar ook weer niet zo legitiem dat het wordt toegegeven. Ze voegt eraan toe dat het haar tegen de borst stuit vanwege ethische motieven en dat het eten van vleesetende dieren ook slecht voor het milieu is, omdat dan “vlees met vlees” wordt geproduceerd, hetgeen de natuurlijke grondstoffen tweemaal zo snel uitput.

Een Franse website meldt dat de consument zijn huisdier wel thuis moet opeten. Wordt het vlees namelijk in een restaurant aangetroffen dan kan de inspectie tot sluiting overgaan.

Nog meer huisdierenleed kwam eerder dit jaar uit Duitsland. Daar verkocht een leerhandelaar vesten en jacks van kattenvel op de markt in Leipzig. Voor een vest had hij 8 katten nodig, voor een jack 18. Hij beweerde deze katten van een dierenarts te krijgen. Toen een gealarmeerde journalist hem op de hoogte bracht van het Europese verbod op het verkopen van kleding gemaakt uit honden- of kattenvellen (een verbod dat overigens pas uit 2009 dateert) beweerde de man ineens dat de kleding met konijn- en schapenvellen gemaakt was en hij lichtte zijn hielen.

Gelukkig is er steeds meer internationale belangstelling voor dit leed, tot aan Brazilie toe.

Doe mee aan Het Grote Tandenpoets Onderzoek

Hoe normaal zijn lezers van blogs? Komen ze nog aan leven toe? Hoeveel aandacht besteden ze nog aan de echt belangrijke dingen van het leven?

Vandaag een onderzoek over tandenpoetsen. Hoe vaak doen bloglezers het? Maken ze er geluid bij? En slikken ze het door?

Vul de korte vragenlijst in, de antwoorden blijven anoniem. Reacties in het reactieveld mogen ook, maar die worden niet meegeteld. Suggesties voor verbeteringen en ander commentaar welkom. Het onderzoek loopt tot en met 31 juli, 2011.