Alle kleuren en geuren van het bos, de vogels en de paddestoelen (405)

Over ikjes, mijn tandarts van vroeger en kattenbrokjes eten

Tandartsen met hun patiënten. Vriendinnen met hun mannen. Jongens met hun honden. Ouwetjes op dansles met hun partners. Uitgelaten collega’s met een slok op. Economen op een congres met hun mobieltjes. Je treft ze allemaal aan in ikjesland. Je kent het wel, dat land met anekdotes van de lezers van de NRC. Keileuke verhalen soms. Het ikjespanel becommentarieert en beoordeelt de pennenvruchten en geeft deskundig en opbouwend advies aan de ikjesschrijvers en aan de mensen die het ook eens willen proberen, zo’n ikje insturen. Want zo moeilijk is het niet. Voor je het weet wordt er een geplaatst. En het gaat maar door. Al jaren. Zo fijn!

Lees verder “Alle kleuren en geuren van het bos, de vogels en de paddestoelen (405)”
Advertentie

Ikjes hoeven niet leuk te zijn (151)

Terugblikken en vooruitkijken op ikjes en actualiteit

“Het is waar: nergens staat in de aanwijzingen dat ikjes leuk moeten zijn”, merkte onze reageerster Pawi op. Dat was alles.  Een piepklein zinnetje slechts. Maar ze won daarmee op haar gemak en met drie vingers in de neus de weekprijs van het allerdroogste en tevens allerdodelijkste commentaar op een ikje, zo die al bestond. Het ikje in kwestie, van ene Leon Nederstigt, was dan ook een draak der draken.

Op de politietraining ‘Mentale Kracht’ deelde de trainer ballonnen uit. De opdracht was de ballon op te blazen en er op te gaan zitten. “Een vrolijke, volslanke, vrouwelijke collega, niet zonder zelfspot, voelde duidelijk enige weerstand om met haar volle gewicht op haar ballon te gaan zitten.” schrijft Leon met overgave.

Bron: http://stressvrijleven.nu/politie-mentale-kracht
Bron: http://stressvrijleven.nu/politie-mentale-kracht

“Met gesloten ogen zette zij toch door en keek verrast naar beneden toen een knal uitbleef. Je kon een speld horen vallen toen de trainer haar vroeg of zij verbaasd was dat haar ballon niet knalde. Terwijl zij zichtbaar zocht naar een antwoord, werd de bijna ondraaglijke spanning doorbroken met een droog uit de groep klinkend: „Wij wel!”.

Tja, je moet het maar kunnen waarderen. Eigenlijk valt hij best wel mee, nu ik hem nogeens een keer opschrijf. Maar nu is het te laat. Lees verder “Ikjes hoeven niet leuk te zijn (151)”

%d bloggers liken dit: