Ik leer veel van meeuwen. Ze zijn er gewoon. Elke morgen weer zitten ze op de klif. Te kijken of er iets te eten is. Te kijken of er geen onraad dreigt. Te kijken of er wat te paren valt.
Ze vliegen op. Laten zich door een luchtstroming ergens heen voeren. Alleen maar bijsturen, gebruik makend van de juiste wind. Waar dat heen is? Ze zien wel. En dan gaan ze weer op een andere rots zitten. Een schutting. Een paal. Het strand. Ze gaan gewoon ergens anders zitten. En kijken dan weer: eten, gevaar, liefde. 
Ik zal het nooit echt zeker weten, maar ik denk niet dat ze zich zorgen maken. Dat ze een rothumeur hebben. Klagen over iets dat gisteren is gebeurd. Of bang zijn voor iets dat misschien vandaag gaat gebeuren. Zich afvragen waarom alles gebeurt wat er gebeurt. Ze zijn er gewoon.
Ze zijn gewoon.
Gisteren zag ik een grote zilvermeeuw met een krab. Da’s een hele maaltijd. Meer dan alledaagse kost. Meestal zijn het kleine hapjes hier en kleine snippertjes daar. Wat ie deed? Toestoten, pakken, niet laten vallen. En laag over de golven naar een veilige plek. Oppassen dat niemand hem zag. Half uurtje bezig geweest met openkraken en oppeuzelen. Kraaien op veilige afstand om de resten op te ruimen. Daarna? Snavel afspoelen in zee. En weer opvliegen. Dat was alles.
En vanochtend begon er weer een nieuwe dag. Van zitten. Kijken. Vliegen. Scoren. En doorgaan. Er gewoon zijn. Leven. Totdat het voorbij is er gewoon het beste van maken. Ik kan een voorbeeld nemen aan meeuwen.
Bas van Vuren, aangenaam 
Nou moe, speciaal voor edu de eerste originele blog, fris vandaag geschreven, hij is nog warm, en met eigen fotootjes nog wel. We gaan lekker!
Blew is blij!
Apie wat mooi! Dank… zo kom je dus uit een dip!
Fijne observaties, ga zo door en gij zult gelukkig worden 😉
Krabben zijn trouwens dagelijkse kost voor de alleseter zilvermeeuw. Bij mij liggen de kades in elk geval vol krabbenschildjes en scharen, die achterblijven als ze de krabben op de stenen te pletter hebben laten vallen om ze leeg te pikkeen.
@Marianne Smit Graag gedaan … nu de mijne nog … 🙂
Het is mooi, Apie. Al vind ik meeuwen grote schreeuwlelijken. Van die jongens die met intimidatie iets proberen te bereiken. Blap.
Ik was gisteren op het strand in Scheveningen en daar zag je ze ook volop. Het blijft leuk om te zien, maar het is weinig natuurlijk meer.
@edu, patatmeeuwen! Niets menselijk is ze vreemd. Zo meteen halen ze hun neus nog op voor een krab zonder mayonaise. Verwende krengen. Kunnen het ook zijn.
Via jouw mededeling op een ander blog ging ik op zoek naar de "patatmeeuwen". Gevonden!
Leuk verhaal.
In de steden vindt men al, sinds de patat is ingeburgerd, de patatduiven. Ze zien er verfomfaaid uit. Van de patat.
Ik las ergens, en dit was een serieus verhaal in een of andere krant, dat die vervormde pootjes van stationsduiven komen van het frituurvet van de patat, dat knijpt hun bloedvaatjes dicht. 😦 OK, onze pootjes zijn wat dikker, maar toch …..