In de deuropening van café Leopold bleef ik aarzelend staan. Binnen in de schemering werd het bier rondgedragen en zaten de toeristen te babbelen. Ik raakte de marmeren steenplaat aan. En de vijf onbetekenende witte putjes steengruis. Kogelgaten. Maar dat moest je weten. Kogelgaten zijn in feite onbetekende putjes. Ook als ze in een mensenlijf zitten.
Een politieman stond op wacht, stoer en imponerend. Ik dacht aan een verdronken kalf en een put en ging naar binnen. Bij het passeren zag ik dat de agent angstig keek.
Met onzekere stap liep ik door de bar. Wat moest ik hier? Ik was nooit in Leopold geweest. Moest ik hier nu ineens wel gaan zitten en iets drinken? En me dan griezelend voorstellen hoe het nog geen twee maanden geleden was gegaan? Toen ineens een groepje terroristen uit een busje kwam stormen en begon te knallen? Het gegil? Het ongeloof? De omgevallen stoelen en het versplinterde glas? Waar was ik naar op zoek? Was het de sensatie die me dreef?
Een toerist in een wit polo-shirt keek me aan. Zestiger, het gezicht verdroogd door de zon en de alcohol. Raar petje op. Australiër. Of hij niet wist wat hier gebeurd was, kon ik niet nalaten te vragen. En hoe hij hier nu rustig zijn biertje kon drinken? So what, schouderophaalde de man, rijd jij nooit meer door de straat waar een ongeluk is gebeurd? Kun je je lol op! En hier komen ze niet meer terug. Dit is nu de veiligste plek van Bombay!
Ik ging toch liever naar café Mondegar om de hoek, mijn geliefde stekkie van vroeger. Ik nam een lassi salt en begon over mezelf na te denken. Wat was ik hier eigenlijk aan het doen? Wilde ik me hullen in een deken van vroegere dromen? En wat had dat met die terroristen te maken? Waarom moest ik dit met eigen ogen gaan zien?
Een wel heel erg mooi meisje aan een belendend tafeltje keek op van haar sms’jes en knikte me toe. Ik keek verbaasd achter me, maar knikte toen glimlachend terug. OMG! Je kunt wel zien dat we in de stad van de Bollywood studio’s zijn, dacht ik. Wat een onvoorstelbaar mooie meid! Even leek het alsof de wereld stil stond.
Maar ik had mezelf weer snel in de hand. Ik had een missie. Ik had iets te doen. Al wist ik dan nog niet wat.
Mijn lassi was zo verschrikkelijk zout dat ik een vies gezicht trok. Het meisje keek me verbaasd, bijna bezeerd aan, leek het wel. Maar ik had geen tijd voor nog meer gesprekken. Ik stond resoluut op …
Dit is een vervolgverhaal in een stuk of wat delen. In deel 1 kwam ik aan, in deel 2 zat ik in de taxi, in deel 3 werd ik de taxi uitgezet en nu zit ik lekker in het cafe. Deel 5 staat hier.
Alle foto’s van eigen hand. Het meisje op de foto hierboven is nietsvermoedend, ze hoort er niet bij, zij was het Niet! Later zal duidelijk worden waarom ik dit zo beklemtoon.
Een ruwe eerdere versie van dit verhaal stond eerder op drasties, aanklikken niet aangeraden, want dan is het niet spannend meer, en bovendien loopt het hier anders af, hier wordt de ware toedracht onthuld.
Bas van Vuren, aangenaam 
Blijft spannend apiedapie, ben benieuwd?
Je houdt het spannend
waar gaat het heen?
???
🙂 Ja, de suspense is nu losgebarsten. Ik kan ook bijna niet wachten op het volgende deel.
Voordat het uit de hand loopt Apiedapie, denk je nog wel aan je tandarts?
En niet vanwege het zout of zoet…
Ergens hoop ik toch op een goede afloop.
@Appelvrouw, ik denk tweemaal per jaar aan haar. Nu pas weer in maart.
@Aad, ik help het je hopen, maar heb er een hard hoofd in.
Leuk om te zien waar je je header vandaan hebt. Niet gewoon een plaatje van internet maar zelf gezien.
Ik was ooit in Karachi. Zwaar bewapende security zag je bij hotels, winkels, noem maar op. Zou dat in Bombay pas na die aanslagen zijn ingevoerd? Denk het niet.
Dank je, Bromsnor. Ik dacht al: wanneer valt het iemand op. Ja, ik maak de meeste fotootjes zelf. En van cafe Mondegar heb ik een hele grote serie … door de jaren heen … maar altijd met die achtergrond. Hoort op de een of andere manier bij mij. Ik voel me daar altijd prettig.
Die security was er in Bombay ook wel, maar niet bij elke bioscoop, elk hotel, dat is echt een stuk verscherpt sinds november 2008. Verderop in de serie laat ik daar nog wat plaatjes van zien, o.a. de security van het Taj hotel. En de snuffelhonden van de Renaissance. Het is een schijnzekerheid, niet veel meer.
Ben benieuwd waar je nog allemaal meer geweest bent, Apie. Zonder balkje vind ik je mooier trouwens. 😉
@Marjelle, met dit tempo (tig delen per stad) gaat dat jaaaaren duren. Maar ik maak niet overal zoveel heftige lifechanging events mee natuurlijk.
Het balkje is een actie, iemand riep op om vandaag je avatar op zwart te zetten uit solidariteit met wikileaks. En Apie is dan de beroerdste niet. Want sociaal bewogen. Zondag gaat het balkje weer weg, na doorslaand succes.
Apie! Vanwaar het balkje?
En toch ken ik je ergens van!
Zucht… je kan zo mooi vertellen, Apie
Spannend…
Mij was je header ooit al eens opgevallen.
Zal blij zijn als het zondag is; balkje weg!
Trektocht! Haha…
:-))
@Trektocht! 😀 Haha! Mijn balkje is inmiddels weg, als het goed is. Actie was geen doorslaand succes voorzover ik kan overzien, hier op facebook maar een handjevol, en op mijn Facebook en Twitter helemaal niemand. Het sneeuwde, daar komt het door, denk ik.
@Ilona, jaja, dat kun je nu makkelijk zeggen.
De serie gaat overigens pas na de jaarwisseling verder, zowel lezers als Apie zelf zitten toch maar in de kersttakjes en oliebollen. Wat in het vat zit verzuurt niet. Fijne Feestdagen toegewenst!
Hoe is het mogelijk, zo denk je weleens, dat zo’n verhaal nog altijd, nota bene bijna 10 jaar later, wordt gelezen? Wel fijn natuurlijk.
Tja als dat niet het geval zou zijn hadden we nooit uitgeverijen gehad. Of dacht je dat dit stond voor:
Ik heb het boek UIT. GEEF het maar aan een arm iemand met een tafel waarvan de vierde poot te klein is? Kan natuurlijk, de grot mens is erg inventief.
Grapje Bassie. Ik weet wel dat jij weet hoe de hazen lopen.
Nu we het daar toch over hebben, we hebben de uitslag van de DNA test van onze pup binnen en het is een toch best wel verbazingwekkende mix. Allemaal slimme maar voornamelijk lief en loyale hondenrassen. We voelen ons zeer verblijd.
En ik rook vandaag al een week niet.
En ik heb jouw Mumbai verhaal in een hele snelle ruk uitgelezen en daarna nog eens in kleine rustige rukjes. Bedoel niets met dat rukken. Is gewoon een spannend en hartverscheurend verhaal.
Of misschien haal ik het door de war met het verhaal van de heer Rozenwater; dat kan ook, man wat kan die man ook goed schrijven, vond hem bij verre de beste schrijver op jouw blog.
Maar goed, jij zei plagiaat en dat is sneu. Heeft hij daar ooit op gereageerd of was hij toen al verbannen?