Een broek. Een merel. Een dochter van vijf. Een zucht. Een afdruiprek. En een zoon van zes. Je zult er maar last van hebben. NRC-lezers schreven er vorige week over in de ikjesrubriek. Lees gauw verder waar het allemaal over ging en wat we er van vonden.
Het ikje over de broek kwam van Jacqueline Ketelaar. U kent haar wel. Ze maakt vaak mooie ritjes met paard en wagen. Zo ook deze keer. Na gedane zaken was ze met een goede vriend bezig hun grote Fries uit te spannen. We weten dat je hierbij de “broek” gelijkzijdig aan beide zijden van het paard los moet maken. Maar toen Jacqueline aan haar vriend vroeg of hij de broek al uit had, antwoordde die quasi-geschokt: “Echt, hier, nu, op de oprit?” Leuk toch? Er zijn mensen die er alleen al voor de humor regelmatig met paard en wagen op uitgaan.
“Hier zakken niet alleen je mondhoeken van af”
Het ikje was het allereerste ikje van het nieuwe jaar. Ik denk niet dat het in de top tien van 2023 gaat belanden, maar dat weet je nooit. Er zullen immers best wat mondhoeken op de redactie gekruld hebben, anders was het niet op de site verschenen. Ik zou eerlijk gezegd graag willen dat die broek wat vaker werd toegepast, want alhier zijn de hopen stront in het dorp en op de belendende fietspaden de dampende getuigen van de “na mij de zondvloed” mentaliteit van menig paardenmenner. Maar die lezen hier niet mee. Druk als ze zijn met het uitmesten van hun eigen stal en het aanvegen van hun eigen erf. Ilona kwalificeerde het ikje als “onderbroekenlol aan het begin van het nieuwe jaar”. “Hier zakken niet alleen je mondhoeken van af”, voegde ze daar nog aan toe, hetgeen alhier op de redactie dan weer een schaterlachje teweeg bracht. Bertie vond het ikje “basisschoolniveau, groep 3, hoogstens 4”.
Ene Jasper Enklaar – zo op het oog een keisympathieke kerel (je kunt bij hem terecht “voor een tekst die staat. Voor verhalen die leven en overtuigen. Voor woorden die ertoe doen”) – bracht een nieuw initiatief onder de aandacht, te weten een platform voor afgewezen ikjes. “Mijn ikjes-inzendingen (en niet alleen die van mij, overigens) worden vaker niet dan wel geplaatst”, lichtte hij toe. “Daarom verzon ik een list: http://www.nikjes.nl, het platform voor de ikjes die de Achterpagina níet haalden. Als dat er inderdaad duizenden zijn, zoals BvV hierboven schrijft, dan wacht het Nikjesplatform een glorieuze toekomst. Het aantal ingestuurde Nikjes is nu nog beperkt, maar dat zal zeker en vast veranderen …”
Je moet verandering accepteren en weer nieuwe dingen gaan doen
De site ziet er lekker snel en strak uit. Maar het loopt inderdaad nog niet storm. Natuurlijk is de drang en opwinding van pakkumbeet twintig jaar geleden om iets van jezelf gepubliceerd te zien inmiddels wel stevig getemperd. Als je vroeger iets had geschreven of gefotografeerd, of je had een mening ergens over, dan moest je een uitgever of op z’n minst een redactie van een speeltuinverenigingskrantje vinden om het gepubliceerd te zien. En dat viel niet mee, hoor. Kilo’s moois bleef er in de keukenlade liggen. Want het ging niet alleen om de kwaliteit, maar ook om geluk, of de juiste ingang, een familielid of kennis. En die had niet iedereen. Net als in de muziek- en voice-overindustrie. Dus toen er ikjes kwamen, blogs, websites, toen liep dat storm. Maar heden ten dage kan iedereen een eigen blog opzetten, een eigen social media kanaaltje inrichten, een eigen YouTuubje de wereld inslingeren. Dat merken we ook in WP-bloggersland, en dat is goed zo, je moet verandering accepteren en weer nieuwe dingen gaan doen. En in de oude dingen gewoon de lol blijven vinden zolang je die lol nog beleeft. Vind ik tenminste, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben. Zodra ik een afgewezen ikje heb dien ik het zeker bij Jasper in.
Lummel vroeg hilarisch naar de bekende weg: “Een site voor nietgeplaatste ikjes. Mooi. Is er ook ruimte om er niet op te reageren?” Echt heel veel zin in de nieuwe site leek hij niet te hebben en dat mag en kan natuurlijk. Hij kan dan weer beregoed koken en er bijzonder grappig over schrijven, zie alhier op zijn minstgelezen kookblog. Da’s ook wat waard. Ik kom er graag.
Mark-Paul Timmermans kwam even langs om “alle mensen die ik ken of waar ik van gehoord heb een naar en slapeloos 2023” te wensen. Dat zijn er best een heleboel. “De paar uitzonderingen wens ik al het goeds, gezondheid zolang het elastiekje niet knapt en geluk als de poedersuiker voor de oliebol, altijd teveel maar nooit genoeg, als een rijke cocaïne gebruiker met een verstopte neus.Ik wens alle huisdieren lieve mensen. En ik wens, tenslotte, dat ik dit jaar gelukkig word. En rijker.” Ik vond hem goed! Goeie ouwe Mark, in het verleden heftig aangevallen op zijn soms wel erg persoonlijke ontboezemingen. We houden van hem, ik wel in ieder geval.
Vriendelijkheid, aangenaamheid, daar gaan we toch voor
Maar toen was het alweer tijd voor nog een ikje. “Merel” stond erboven en dat was niks teveel gezegd. Het ging over een merel! En wat voor een. Het beest floot dat het een lieve lust had. Op nieuwjaarsdag, alsof het al voorjaar is, aldus Antoinette van den Steenhoven die het voorval voor ons optekende. Ze stond er samen met een onbekende vrouw in het bos even naar te luisteren. „We hadden elkaar gewoon even nodig!” zei de vrouw na het concert hartelijk, voordat ze weer huiswaarts, daar waar geen merels zijn, toog. En zo is het hoor. Vriendelijkheid, aangenaamheid, daar gaan we toch voor, er is al ellende genoeg in de wereld, met al die bommen en platgeschoten flatjes van omaatjes en zo.
“Pfff … Nieuwjaarsdag viel dit jaar op zondag, dus wie behoefte had aan een preek kon al voor dag en dauw naar de kerk hobbelen.” schreef De Schrijvende Rechter (DSR) sikkeneurig, en voegde eraan toe: “DSR is een groot vogelliefhebber, de Schrift stelt ze de mens zelfs ten voorbeeld……maar had er tenminste iets kunnen gebeuren -een verlate vuurpijl, desnoods een natte scheet- om ons deze stichtelijke tweespraak en ‘final thought’ a la Jerry Springer te besparen?” Tja, zo kun je het ook zien natuurlijk. Je kunt in zo’n bos inderdaad ook een verkeerd persoon tegenkomen als je van iets moois staat te genieten.
Mariëtte Mol schreef een vertederend kinderikje over haar vijfjarige dochter. Die kwam uit school met het verhaal dat de ouders van een kind in haar klas gingen scheiden. Toen mama Mol vroeg of ze weleens bang is dat papa en mama ook zouden gaan scheiden, rolde haar dochter met de ogen. „Nee, natuurlijk niet, jullie zijn niet eens getrouwd.” sprak het wijsneusje.
De parodie is kennelijk een stijlbloem die niet meer in veel tuintjes bloeit
En daar had het kind juridisch gezien gelijk in. Maar emotioneel gezien doet een samenwonend stel dat uit elkaar gaat exact hetzelfde met de gemoedstoestand van een van hen afhankelijk kind, schreef ik. Ik parodieerde met deze en ook wat andere commentaren op de ikjes van vorige week de schrijfstijl en zouteloze algemeenheden van de nieuwe AI Chatbot, ChatGPT, maar dat leek niemand in de gaten te hebben. Heer Rozenwater van het burenblog schreef zelfs misprijzend over de open deuren die ik ten beste gaf … Ik had er ook nog eentje waarin ik de chatbot wat kenmerkende zinswendingen van de voormalige reageerder Apiedapie had gevoerd. Ook dat leverde een vermakelijk AI-oordeeltje op, waarover ik zelve geheel allenig in mijn zolderkamertje gniffelde. Maar verder niemand. De parodie is kennelijk een stijlbloem die niet meer in veel tuintjes bloeit.
Een tijdje terug schreef ik trouwens helemaal zelf een veel langere parodie op die intens vervelende internet advertorials, die dingen die maar doorgaan, je blijft maar scrollen en ze blijven maar beloven dat je iets heel interessants gaat ontdekken. En het gaat eigenlijk over niks. Het was er eentje in de serie waarin ik het fenomeen van de betaalde zogenaamd objectieve warentests door influencers op de hak neem. Maar ook dat namen de lezers destijds serieus en ik heb het maar zo gelaten. Alleen Ad Hok had hem door, zo vertelde hij me laatst tijdens een genoeglijk zoemuurtje. Ad die binnenkort een nieuw knietje krijgt trouwens. Keiverdiend! Heel veel sterkte met de ingreep, Ad. Jij kunt over een paar weken weer op je knieën en dat kan niet iedereen zeggen.
De tip over de ChatGPT kwam overigens van Pawi, waarvoor mijn dank. Als de eerste AI minidrones met automatische gezichtsherkenning deze kant op komen, dan hoop ik ook op een vroege waarschuwing. ChatGPT zelve was kei-objectief en zei: “Als Pawi je ChatGPT heeft aanbevolen, dan kan ik niet beoordelen of het verstandig is om de aanbeveling te volgen, omdat ik niet bekend ben met Pawi’s redenen voor het maken van de aanbeveling. Het is altijd verstandig om beoordelings- en adviesverzoeken te overwegen op basis van je eigen behoeften en doelen, en om zo nodig meer informatie te verzamelen voordat je beslissingen neemt.”
De dag dat de week doormidden wordt gezaagd
Nou, toen was het alweer woensdag. Vaak de dag van het meest interessante ikje en natuurlijk ook de dag dat de week doormidden wordt gezaagd, “om 12 uur op de Dam in Amsterdam” zoals Lummel ons nog maar weer eens vertelde. Het ikje was wat droevig. Het begon al met de titel: “Zucht”. Janna Reinsma was bij de fietsenmaker op Amsterdam Centraal. Niet om iets doormidden te zagen maar om haar fiets te laten repareren. Dat doen die fietsenmakers namelijk. Een collega-fietsenmaker staat bij de kassa voor zich uit te staren en slaakt een diepe zucht. Janna vraagt of hij een lange dag heeft gehad. “Nee”, zegt hij en kijkt haar recht aan. “Een kutleven”.
Tja, dan sta je even paf. Vroeger had je aan de overkant dan Oibibio en kon je gauw wat positiviteit gaan tanken. Nu is het een en al treurigheid daar in de buurt. “Het lijkt me vooral een opgave om hierop adequaat te reageren. Moet je doorvragen naar het waarom? Denk het niet. Moet je schaapachtig gaan glimlachen, je gerepareerde fiets oppakken en de stalling verlaten? Ja, dat lijkt mij het beste.” parodieerde ik er weer lustig op los. DSR was wat oorspronkelijker en suggereerde dat de opmerking het best had kunnen worden beantwoord met een zacht “op zo’n manier” terwijl de klant peinzend naar het plafond keek. Het voorvoegsel “kut” sneed ons schrijvend magistraatje daarentegen door de ziel: “Het schijnt echter steeds normaler te worden. ‘Premier Mark Rutte had vandaag een kutdag in de Tweede Kamer’, we zullen het in de loop van het jaar horen op het NOS Journaal.”
Er zijn toch ook nooit boekenwinkels geweest die gratis boeken weggaven?
Het was een fraaie reactie. Zeker in het licht van wat er een dag later zou gaan gebeuren. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Blijf maar lezen. Blijf maar scrollen. Klik wel zo af en toe op die advertenties, dan kan ik van de zomer weer eens lekker uit eten. Zin in! De advertenties worden trouwens, beste Indra, automatisch afgestemd op je zoekgedrag. Dus als het nare advertenties zijn, dan heb je dat een klein beetje in eigen hand. Maar ja, ze bennen nodig, net als op andere kanalen en websites waar mensen liever niet voor het lezen van de inhoud willen betalen. Bespottelijk eigenlijk dat ik gratis naar alle programma’s op de televisie kan kijken, en ook het AD, Volkskrant en de NRC elke dag gratis kan lezen, en op Spotify helemaal gratis naar alle muziek kan luisteren, zelfs de nieuwe van Boudewijn de Groot, op de dag dat zijn CD uitkomt. Bizar. Echt. Maar da’s de macht van de advertentie-industrie. En onze gewenning. Er zijn toch ook nooit boekenwinkels geweest die gratis boeken weggaven, waar dan wel om de zoveel bladzijden advertenties in stonden? Nou dan! Gekkigheid allemaal, mensen.
Barbara Caspers-Oosterhoff heeft natuurlijk een naam van heb ik jou daar. Daar heb je verder geen ikje bij nodig, zeg. Maar goed, ze kocht een afdruiprek van 12,99 euro. Ze betaalt met een biljet van 50 euro. Het dienstdoende jongetje weet niet wat hij daarmee aan moet. Pinnen zou makkelijker zijn. Barbara biedt aan om er drie euro bij te geven. “De paniek slaat toe“, beschrijft ze schamper. Het lukte de jongen namelijk niet om te bepalen hoeveel Barbara dan terug zou krijgen. Met een collegaatje komt hij er uiteindelijk uit. Barbara krijgt veertig euro terug. „Is dat twee briefjes van twintig?” schijnt de jongen ook nog gevraagd te hebben en dat geloof ik dus niet. Daar overspeelde Barbara de clou-hand. Da’s echt een dubbele pointe in je face, hoor Barbara. Niet meer doen!
Maar toen kwam dus het allerlaatste Eindoordeel op de site van de beroemde en bewonderde maar ook verguisde DSR, De Schrijvende Rechter en “vadermans” voor zijn vrienden. Hoewel het niet zijn beste was druk ik hem als eerbetoon in zijn geheel af en wens de man verder alle goeds op zijn levenspad.
“Dus de jongeman moest er een collega bij halen? Had de inzender, die het allemaal zou goed weet, hem niet even kunnen helpen? Dat de jongeman dacht later geen rekenen nodig te hebben, klinkt ongelooflijkwaardig. Ik heb het nog nooit iemand horen beweren.”
We zullen het gaan missen. Maar andere dingen weer niet. Zo gaat het in het leven. In zijn kielzog vertrok ook Lummel, een echt leuk mensenmens, levensgenieter, geinig, ontwapenend, zo’n beetje de liefste zoemer die ik ken, en zoals gezegd de beheerder van het minstgelezen kookblog ter wereld. Ook zijn bijdragen zullen zeker worden gemist en ook hem wens ik alle goeds. De deur blijft voor hem natuurlijk altijd open staan; hij heeft mij noch iemand anders immers voor zover ik weet nog nooit iets onaangenaams aangedaan, misschien afgezien van wat Amsterdamse gebbetjes, die soms minder smaakvol waren, maar die moeten kunnen. We zijn hier immers dol op Amsterdammers en zij die dat in geest en hart nog altijd zijn.
Maar het leven gaat door en hopla, daar was het zaterdagikje alweer. Tessa Dopheide legde aan haar zoon van zes uit dat “sommige jongens zich een meisje voelen”. En dat je naar een dokter kan als je een meisje wilt worden, als je dat echt graag wil. Kan. Mag. Het moest even inklinken kennelijk, maar een paar dagen later kwam het joch dan toch met een reactie naar zijn moeder: „Mama, ik ga naar de dokter. Ik wil echt graag een hond worden.”
Zo willen we ze zien, die ikjes, ik wel tenminste
Echt veel maakte het grappige verhaaltje niet los, maar dat kan ook aan het weer liggen. Het was best wel een grijze sombere zaterdagmiddag. Mark zou liever een haai zijn, bij Groenland. En ikzelve zag wel wat in een dolfijntje, lekker de hele dag door hoepels springen. Een hond die buiten poept, daar waar iedereen kijkt, en die onder de staart van voorbijgaande honden moet snuffelen, daar hadden we beiden geen zin in, zoals ook in de discussie op Twitter bleek. De chatbot schreef een prachtig commentaartje in mijn hoogsteigen stijl: “Het is natuurlijk goed om je als ouder al vroegtijdig met ook de seksuele opvoeding van je kinderen bezig te houden. Ze kunnen bepaalde dingen beter van jou dan op straat horen, of erger via het internet. Maar je moet je boodschap goed doseren en timen. Niet alles ineens, maar dat waar ze aan toe zijn en in bewoordingen die passend voor hun levensfase zijn. Zo te zien doet Tessa dat goed en pakt haar zoontje het magistraal op. Die komt er wel. En mensen, wat zijn dit soort taferelen goed voor ook de latere band tussen ouder en kind. Zo willen we ze zien, die ikjes, ik wel tenminste, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben. Nou moe!”
Gaan we niet te lang mee door natuurlijk, die chatbot, het moet hier wel mensenwerk blijven. Werk van aangename mensen als het kan. Die best af en toe vinnig mogen zijn, uit de band springen, uit de bocht vliegen, maar elkaar als mens respecteren en als het nodig is uit de wind houden. Dat zou mooi zijn.
Wil jij net als Ilona, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Of juist lekker ruzie met je gaan maken? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Dit is een foto van een heleboel jaren terug. Een wanddecoratie in een inmiddels verloren gegane kroeg in Brussel, een favoriete stek van de reageerder die zich De Schrijvende Rechter (DSR) noemt. Ik mocht hem daar voor het eerst in real life ontmoeten en we hadden het gezellig. Met wisselende bezetting hebben we dat nog een aantal malen herhaald. Bruine kroeg. Bruin bier. Bruine wanden. De spreuk wordt niet door iedereen begrepen. Maar het is toch echt zo dat het einde van iets heel normaal is. En dat einde gebeurt natuurlijk altijd op de plek waar het begon. Zonder gras is er daar geen koe. Maar ooit gaat die koe dood. Ook daar. Such is life en nieuwe koeien maar ook nieuwe weilanden dienen zich dagelijks aan. Volgende week maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Koetje boe koetje bedje toe” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Rammel
Sinds een tijdje hoor ik een nogal verontrustende rammel in het rechterportier van mijn auto. Vooral bij het optrekken. En een van de ruitenwissers hapert. Naar de garage. Wanneer ik de auto weer kom ophalen, zegt de monteur: „We hebben de ruitenwissers vervangen. En de pepermuntjes maar weer teruggedaan in het doosje.”
Livia Verstegen
Het is verstandig om je auto naar een vakkundige reparateur te brengen als je iets hoort, ziet of voelt dat niet normaal lijkt. Voorkomen is beter dan ermee doorrijden en in het uiterste geval misschien wel ondersteboven in een sloot belanden. Net als in de keuken is het ook in de auto raadzaam om niet te veel losse spullen te laten slingeren. Ze kunnen voor je het weet onder de rem, of in de keuken in de koekenpan belanden, en dan is het leed niet te overzien. Pepermuntjes die enige tijd onverpakt in een niet gemonitord en stellig niet steriel autointerieur hebben gelegen kunnen het best worden weggegooid of aan een toevallig langslopend geitje worden gevoerd. Dan ruikt dat beestje ook eens lekker uit het bekje.
Leuk initiatief die nikjes site.
Deze morgen hoorde ik ook een verdacht geluid in de auto. Bleek achteraf het een halfvolle fles koelvloestof te zijn die ik onlangs nodig had alvorens met het probleem naar de garagist te gaan.
Nieuwe week, nieuwe kansen.
Het startschot is alvast een krachtig begin. 🙂
Rechtszaakje van vandaag. Ander publiek en heel veel verschillen maar er zijn parallellen, te weten een persoon die het zat is om op de social media voor van alles en nog wat te worden uitgemaakt: ,,In de wereld van Coldeweijer is zij de fee en Hazes de heks”, aldus Versteeg. Zijn cliënte wordt ‘onophoudelijk hard aangepakt‘ door Coldeweijer en haar volgers. ,,Ze maakt haar uit voor gecremeerde kroket en zegt herhaaldelijk dat ze narcistisch, knettergek, manipulatief en een overgevoelige heks is. Allemaal aantijgingen die geen enkel doel dienen.” Als iets jaren doorgaat dan is het geen onschuldig geintje meer waar je maar tegen moet kunnen.
Geduld
Een vriendelijke meneer houdt de deur van de lift even voor me open. „Ik heb geduld”, zegt hij.
Zes seconden later: „Eigenlijk weet ik niet of ik dat wel heb. Daar heb ik nog nooit zo over nagedacht.”
Rob de Koning
Wat prachtig om zomaar in de lift een wijsgeer te treffen. Zo vaak gebeurt dat in het dagelijkse leven niet, teruggetrokken als ze doorgaans zijn. En als je ze ontmoet, in een bibliotheek of op het wijsgerentoilet bijvoorbeeld, dan zeggen ze niet altijd wat. Het is alsof je een parel in een oester vindt: zuinig zijn op de herinnering, handtekening vragen, selfie schieten en dan heb jij later wat te vertellen aan je kleinkinderen.
Oud en nieuw
Ik werk als piloot in het buitenland. Dit weekend reis ik gekleed in burger naar huis als passagier. Tijdens de vlucht loop ik naar achteren om naar het toilet te gaan. Als ik voorbijkom steekt ineens een oude man zijn hand op met een bekertje met afval, duidelijk glimlachend naar mij. Is het mijn werk-keycord, dat ik vrouw ben of dat ik vriendelijk kijk? Ik neem zijn bekertje aan en lach: een oude man in een nieuwe wereld.
Willemien Kreuger
Dus ook hoog in de lucht kun je naar een conclusie springen. Natuurlijk passeerden er diverse vrouwen in dat gangpad en vermoedelijk ook vriendelijk kijkend. Waarom zou je met een van boosheid vertrokken gezicht naar het toilet gaan, als je je plas niet even op kunt houden en perse door dat gangpad wilt gaan lopen. Daarbij ook vaak het bedienend personeel met hun te zware onhandige karretjes storend?
De oude man zag natuurlijk het routineuze loopje, het glimlachend van links naar rechts kijken en inderdaad dat key-cord dat aan een niet te missen megaband om de nek van de vrouw bungelde. Waarom dat daar laten bungelen als je niet aan het werk bent? Zie je ooit iemand in zijn vrije tijd door een gangpad lopen met de key-cord van zijn werk?
De oudere man trok dus terecht de conclusie dat hij bij het dametje zijn bekertje afval kwijt kon. Er is geen enkele reden om hem belachelijk te maken en dat “oude man” in een “nieuwe wereld” is wel bijzonder neerbuigend. Maar goed, we kennen de omstandigheden niet. Misschien was Willemien wel onder invloed van het een of ander.
En wij wensen namens alle lezers, reageerders en exreageerders Ad Hok van harte geluk met zijn knieoperatie van vandaag. Dat het allemaal maar vlotjes mag verlopen. Geen complicaties. Geen ondraaglijke pijnen. Als het onder verdoving gaat een fijn en rap wakker worden in de recovery room. En als het plaatselijk is, dan wensen we hem fijne conversaties om te beluisteren. Ze kunnen er wat van, hoor, die operatiebroeders en -zusters. Over het nieuws, de sport, het is me wat met Biden … Ja, laten we ook hopen dat Ad door Democraten wordt geholpen. Dat lijkt me verreweg het veiligst.
Nou, kijk nou eens wat ik in mijn inbox vind! Het kan niet op vandaag. Wat een bijzonder leuke mededeling en wat een “achievement” (da’s Amerikaans voor prestatie). Is het natuurlijk niet. Je maakte ook toen al in een paar minuten een account aan. Dat dit 12 jaren later nog altijd bestaat zegt helegaar niks over je vermogens. Sterker nog, als ik hem vergeten zou zijn dan werd deze registratie vandaag even hard gevierd.
Maar goed, ik heb er nog net zoveel lol in als 12 jaar geleden. Schrijven, krantje maken, blogje doen, het is een prachtige bezigheid. Op naar de volgende 12 jaar!
En let even op, mensen, zo meteen om 12:00 uur wordt de week weer doormidden gezaagd. Op de Dam in Amsterdam. Zegt het voort. Speech van Halsema. Demonstraties. Waterkanon en excuses. Het wordt weer iets moois. Mis het niet!
Ik kan nergens iets vinden over het Volkskrant blog. Was de naam anders? Heeft De VK alles laten schrappen? Er moet toch wel iets te vinden zijn…goed, ik heb er een stief kwartiertje op de het toilet tegen aangegooid en dat is niet veel. Wel vond ik dit:
https://www.blogtrommel.com/op-de-blog-af-apiedapie-com/
Leuk stukje, kom er zelf nog in voor, kan mij niet herinneren dit eerder gelezen te hebben. Het is wel ergens dateerbaar, in die zin dat er iets wordt besproken dat ik aan Apie destijds heb verteld en wat ons beide heeft geschokt.
Heb klein tijdje geleden film gezien over het sterven van Diana en recentelijk zit ik in de laatste serie afleveringen van The Crown en het duurde even tot ik begreep hoe alles zat, mijn partner had dit ook. Er was veel overlap en soms dacht ik aan een scène uit de film tijdens The Crown maar qua tijd kon dit niet in de serie passen maar ze gebruiken ook veel flashbacks, maar volgens mij geen flashforwards. Never Mind!
Dat heb ik wel een beetje met het Volkskrant Blog en APD en BvV. De eerste hoort bij het blog en de laatste bij de eerste. Twaalf jaar dit blog maar wanneer ik Burnout opstuurde, via de DM van Facebook, ik weet het niet. En naar wie? APD of BvV? Geen idee.
Gefeliciteerd in ieder geval. Ik heb het je al eens gemaild: respect en een diepe buiging dat je iedere week (toch, door vakantie of werk een weekje overgeslagen, maar niet veel meer dan een week? Hooguit twee. Of nul); iedere week een intro met naast citaten van anderen veel eigen talent. Chapeau makker!
En Ad ook een voorspoedig herstel van mij gewenst. Heb twee kijkoperaties aan een knie ondergaan maar ik denk dat je een nieuwe knie hebt gekregen? Andere koek.
Ha! Dank je en ook voor het interview met mijn voorganger. Veel gebeurd sinds die tijd. Maar dit is ook voor mij waar en nog altijd van kracht: “Ik besteed een stukkie van mijn vrije tijd aan het blog en dat stukkie bepaalt hoeveel er gebeurt. Wat ik daarin kan doen doe ik en ben ik blij mee, maar zonder dwang” Daarom ook geen diepe strategieën en overwegingen, gewoon lekker schrijven voor het plezier.
Vkblog is inderdaad – schandalig – gewoon in zijn geheel gewist. Bizar. Was ook nergens voor nodig. En dat terwijl elk snippertje papieren Volkskrant van decennia terug zorgvuldig wordt bewaard voor het nageslacht.
Sopje
Op bezoek bij een ouder echtpaar; zij is ziek. Ik wil een urinetest doen en vraag om een emmertje. „Wacht”, zegt hij, wast het overgeefemmertje af in een afwasteiltje en geeft deze aan mij voor de urinetest. Het emmertje wordt vervolgens weer afgewassen in hetzelfde sopje. Als ik naar de kamer loop, zie ik vanuit mijn ooghoek gebruikte koffiekopjes in het afwaswater glijden. Dan hoor ik vanuit de keuken: „Koffie?”
Monique Guijt-Leenders
Zorgmedewerkers komen bij de mensen thuis en doorgaans niet als die op hun best zijn. Zwak, misselijk … de afwas en het afstoffen van de plinten schiet er best weleens bij in als je reutelend op de bank ligt of als meneer, die zijn leven lang in de bouw op een steiger heeft gestaan, ineens het huishouden voor zijn vrouw moet doen. Een oogje dichtknijpen behoort dan ook tot de vaardigheden die een zorgmedewerker standaard in zijn gereedschapskist zou moeten hebben. En een zonnig, opgeruimd gemoed, waarvan de zieken en hulpbehoevenden ondanks hun deplorabele staat gaan stralen. Vuile koffiekopjes in een afwasteiltje waarnemen, ook vanuit de ooghoeken, hoort hier niet bij. Het is in dit geval niet denkbeeldig dat MGL de koffie heeft afgeslagen en wat dat heeft gedaan met het moreel van het kwakkelende echtpaar is een bange vraag. Het is te hopen dat we dit in een vervolgikje ooit nogeens van hem of liever nog van haar – weer helemaal de oude – te lezen krijgen.
Professionele zorg in een tehuis of ambulant maar dan met voldoende tijd, en niet gerund door een marktpartij met managers en hypotheken en targets kan dit soort taferelen uiteraard voorkomen. En dan kun je rustig een kopje koffie met die oudjes drinken en over koetjes en kalfjes babbelen. Koekje erbij, het fotoalbum komt op tafel, heerlijk en hartverwarmend.
Bizar eigenlijk hoe snel en vluchtig men tegenwoordig lijkt te lezen. Ik kapittelde eerder deze week de gangpadpiloot over hoe denigrerend en rolbevestigend ze over de oude man dacht en voegde er toen natuurlijk als uitsmijter een slotalinea aan toe waarin ik dat zelf nog een stuk erger doe (dametje, slokje op, ook jumping to conclusions dus), maar die dubbele bodem wordt vandaag de dag kennelijk niet meer begrepen. Het zij zo. Als ik het zelf maar snap! 😂
Ze noemt nog net geen namen. 😒
Dubbele bodem? Doe dan maar een bodempje ouwe klare. He, is die ook verdwenen, allemaal in de solidariteit posse? Wat laten mensen zich toch in de kaart kijken. Kijk naar mij!
Beledigt en geband, geboend en genood, bewogen en gewogen en gelukkig met een beperkt geheugen. Maar wie in het vat zit verzuurt dus vergeet dat bodempje maar, doe dan maar een dubbele, dan staar ikzelf wel naar de bodem.
Binnenkort, ooit in ieder geval een nieuwe Burnout, het kan niet anders, de wereld noopt mij ertoe. Of de zorgverzekeraar het goedkeurt of niet. Ik heb aan beide kanten van het gangpad gestaan; mijn beste baan van deze eeuw was bij een High-End ziektekostenverzekeraar en ik kan een blik beledigingen en fraude pogingen openen en ten toon spreiden waardoor vieze koffiekopjes spontaan van hun kwijl en pus verschoont worden, want al is de leugen nog zo vies, de op winst beluste maatschappij duwt de een in een schandaal en de ander een aandelenpakket van een begrafenis bedrijf in handen die tegelijk de voorzitter hamer van de VVD vasthield
En de leider? Ververste die het sopje van zijn eigenbelang of liet hij zijn kiezers, en vaker nog zijn niet kiezers gaar koken, vanwege een buitenlands klinkende naam, tenzij die dubbel.is.met een streepje ertussen. Ach wat brei ik weer slechte zinnen aan elkaar. Was er maar iemand die daar aardig mee omging en niet kwetsend en oordelend.
Mijn likje zou au doen maar mijn ego niet.
Ergo, de ballen hangen er maar wat mij, als een aarde om een zon. Een aarde die grotendeels uit water bestaat. Gaat het woord. Zo, hier werd je vroeger of beschimpt in het weekoverzicht of gewoon de deur gewezen. Wat had de inzendster moeten doen? Zelf even de kopjes afwassen? Ik denk dat de oudjes dat niet erg gevonden zouden hebben. Haal eerst de balk uit je eigen afwas zou ik zingen als ik zingen kon.
Zo is het. Ze had gewoon even de afwas kunnen doen en er vooral niet over schrijven. Dat is de medemenselijkheid die er met de ouwe klare uitgegaan is, uit deze maatschappij. Beschimpen gebeurt hier al sinds bijna een week niet meer, we kijken uit naar de nieuwe of het vervolg op Burnout dus.
Pyjama
Vrouw week weg voor werk. Ik ben een jonge vader met een kind van twee en een van vier. „Dit kan ik”, zeg ik nog. Kinderen ophalen vanuit werk, avondeten, tandenpoetsen, vroeg naar bed, opstaan, snoet wassen, ontbijten, tandenpoetsen, boterhammen en fruit mee, knuffels en kinderen in bakfiets naar KDV, respectievelijk basisschool. Dan naar het werk en cyclus herhalen; vijf dagen. Vrijdag: vrouw terug. Ze zegt: „Niet slecht gedaan.” Ik begin iets te glunderen van lichte trots. „Voor een volgende keer: die eenhoorntrui en –broek, die ze deze week aanhad. Dat is een pyjama.”
Tom Arends
Jaja, wat een ellendig lange “kijk-mij-eens-mooi-schrijven” letterbrij voor zo’n klein maar ook wel weer best vermakelijk plotje. We zien het voor ons, ik wel tenminste.
De eerste zin over die “vrouw week weg” is verreweg het lelijkste. De opsomming is net te lang en moet je een paar keer lezen, daarin stoort vooral het popi “snoet wassen”. Het “iets” glunderen gevolgd door “lichte trots” is too much. Had hier nou maar eens een uitgeklede versie van gemaakt, Tom of eindredactie. Maar ik vermoed dat Tom een broodschrijver is, bekend bij de redactie. Misschien verkeerd, Google zou het kunnen bevestigen of juist hilarisch logenstraffen.
Inhoudelijk is het ontegenzeggelijk zo dat kleine kinderen verzorgen een onderschatte en stressvolle bezigheid is, doorgaans nog altijd uitgevoerd door moeders, die daar onvoldoende erkenning voor krijgen. Vaders zijn hier niet altijd geschikt voor, c.q. onvoldoende getraind. En als dan de vrouw “week weg” is dan is in Leiden in last. Het dochtertje in haar pyjama naar school brengen is dan iets wat veel erger mis had kunnen gaan. Tom had hem bijvoorbeeld zelf aan kunnen hebben, ook naar het werk, helemaal in de war dat hij was. Dan zijn de gevolgen niet te overzien, inclusief ontslag.
Zo’n dochtertje van twee of vier jaar houdt hier geen blijvende gevolgen aan over. Heeft het net zo min als de klasgenootjes, drukdrukdrukke KDV leidsters noch andere ouders gemerkt en het was vermoedelijk best een mooie pyama waarmee je voor de dag kunt komen. Het is niet uit te sluiten dat van moeder “weer terug” wordt geëist dat die het kledingstuk fluks wast en droogt en strijkt en het haar dochter weer aantrekt. Anders gaat het wichtje pruilen, om haar vader jengelen en wil het niet meer naar de KDV. Leer ze mij kennen dat arendsgebroed.
“Grappig dat Bas de schrijver beschuldigt van een letterbrij… Het splinter en balkverhaal!” Ik weet eerlijk gezegd niet of dit betekent dat de dubbele bodem nu wel of nog altijd niet begrepen is 🤭😉😄 Misschien bevat het commentaar zelve dus ook een dubbele bodem? Zou knap zijn. Maar goed, ik ga weer aan het werk. Ook belangrijk. Belangrijker zelfs.
Sloppenwijken
Maria is nog niet lang in Nederland. Tweemaal per week neemt zij de trein naar Amsterdam om er Nederlandse les te volgen. Vanuit de trein ziet zij dat het Nederlandse landschap anders is dan het Argentijnse. Zij zegt dat er in Nederland geen armoede is. Ik vertel haar dat er wel armoede is maar dat die verborgen wordt. Een week later vertelt ze dat zij het gezien heeft: de sloppenwijken van Weesp langs de spoorlijn. De huisjes zijn erg armoedig, maar ze hebben wel leuke, nette tuintjes om het te verbergen.
Henri Pols
Het is ontegenzeggelijk zo dat volkstuincomplexen in Nederland voor een buitenlander op sloppenwijken kunnen lijken. Aan de vaak zelfgebouwde bouwseltjes kun je immers niet zien dat ze niet voor permanente bewoning maar voor het opslaan van tuingereedschap bedoeld zijn. Dit is een constatering die iedereen weleens gedaan zal hebben, ook andersom: de sloppenwijken bij Kaapstad bijvoorbeeld aanzien voor volkstuintjes. Naarmate je je gaat verdiepen in de gewoontes en gebruiken van het land ga je doorgaans de juiste gebruiksfuncties wel zien van de gebouwen. Het valt me vandaag zwaar om het format van fraaigeschreven dooddoeners als pseudo-commentaar op het ikje van de dag vol te houden. Heb je weleens dat de inspiratie het laat afweten. Dan moet je eigenlijk ophouden en niet doorsch
Nog bedankt voor de goede wensen. Mijn operatie is prima verlopen, en na een nachtje in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Ik beweeg me tussen bed, stoel en toilet met mijn “walker” ( rollator in het Nederlands?) zonder al te grote problemen. Doe mijn oefeningen. Pijnniveau valt tot nog toe mee. Nog lange weg te gaan, dat wel, natuurlijk.
Joepieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Keiblij, Ad. Welkom terug in het land der lopenden. Die lange weg wordt steeds korter, dat ga je zien. En wees gerust, op je knieen hoef je hier nog lang niet, ook niet voor een viltje.
Ad is weer terug in het land der lopenden. Ik ben weer terug in het land der zienden. Mijn staaroperatie is weer gelukt.
Ik kon met ee oog maar eens blog bekijken. Wat een grafdansers zijn die herwon en indra. Attenoje.
Daar schieten we dan nog een hartelijk “joepieeeeeeeeeeeeeee” op los. Van harte, Lummel, een staaroperatie lijkt me nog een tikkie enger dan een knieoperatie. No offense, Ad. Maar goed, ik heb ze geen van beide ooit nog hoeven mede te maken.
Gefeliciteerd Ad.
Over een half jaartje klaar voor de Vierdaagse?
Hoeveel staaroperaties heb jij achter de rug, lummel?
Dit was de tweede Ad. Ze zijn 30 jaar gegarandeerd, dus ik denk dat dit de laatste was. En hoeveel knieën heb jij gehad AD?
Ik stond na twee uur weer buiten, Ad. We hadden hotel op 100 meter afstand van de kliniek. We zijn heerlijk twee dagen rustig uitgerust in het hotel in Parijs 16ème. Mijn vrouw, de poes en ik.
De poes had staart. Dus mocht ze mee.
Da’s mooi, Lummel. Aan een ziekenhuis in het 16eme in Parijs bewaar ik geen goede herinneringen, hoewel ik het overleefd heb. Maar daarover ooit wel eens meer misschien of ook niet.
Is de poes ook geholpen? 🙂
Dit was mijn eerste knie, de rechter. Linkerknie is nog in goede conditie.
Nee de poes heeft nog steeds staart.
Ik heb 20 jaar geleden toen ik voor mezelf begon begrepen dat ik een hele goede verzekering nodig had. Ik ben nu 65 en het blijkt dat ik gelijk had. ik ben in een kliniek geopereerd door mijn eigen oogarts.
Voor staar is ambulant prima. Maar in frs zijn nu alle ziekenhuisopnamen ambulant en dat is een heel groot probleem.
Maar voor andere opnamen kan het heel moeilijk zijn. Je moet verplegend personeel zoeken en bij problemen heel mobiel zijn. Voor een jonge kerel als ik is dat geen probleem, maar voor veel mensen wordt dit probleem hier steeds groter.
Haa Ad, je bent dus meer Piet Keijzer dan Johan Cruijff
Ach, ik zie nu dat het Hôpital de la Pitié-Salpêtrière niet in het 16e maar in het 13e arrondissement ligt. Maar evengoed geen goede herinneringen dus. Maar wie wel?
Ik mocht naar de kliniek in Rue Nicolo. Het hotel Via Nicolo is een aanradertje.
takfatje: Villa Nicolo in Parijs