Mist
Vanochtend dikke mist. In mijn hoofd. En buiten.
Even niet meer weten waar het naar toe gaat.
Relatie.
Werk.
Auto in de reparatie.
Paswoord van google doet het niet meer.
Wc-papier op.
En buiten grijze nevels waar je ook niet doorheen kunt kijken.
Je kunt alleen maar vertrouwen dat alles er nog is. Het bekende.
Omdat je het met je verstand weet.
Mist is niet erg. Mist hoort erbij. De sluier trekt weer op en het leven gaat weer door.
Zo meteen.
Toch?