Tag: yoko ono

Amsterdam, december 1980. Tegen mijn tranen vechtend liep ik, in mijn tienerjaren, mee in de demonstratie tegen de moord op John Lennon. Ik was namelijk zijn grootste fan.
 
De Beatles waren van voor mijn tijd. Maar John’s eerste solo-elpee, met de Plastic Ono Band, had er bij mij stevig ingehakt. Op een cassette opgenomen van een rijper schoolkameraadje en ‘s avonds laat met mijn cassetterecorder in bed net zolang afgespeeld totdat ik in slaap viel. En de volgende avond weer.
 
 
 
 
 
Die recorders hadden een keiharde tik als ze afsloegen. God, Hold on John, Isolation, Look at me, Mother  … allemaal tot mij gekomen via een piepklein monorecordertje met een nog kleiner oortelefoontje.  Maar na My mummy’s dead ging het van “pok!” en dan schrok ik toch weer wakker.
 
Working class hero was het eerste liedje dat ik met de gitaar kon spelen en zingen. Am en g, af en toe een d. Dat ging dus wel. John heeft me gitaar leren spelen.

Later toen ik mijn eerste geld verdiende heb ik één voor één alle elpees gekocht. Als een kind zo blij was ik iedere keer als ik uit de platenwinkel kwam met weer een hoes bij de muziek die ik al van de cassettebandjes kende. Op de fiets naar huis met Walls and bridges: kindertekeningen, uitklappen, gewoon een hoop mee te beleven, die hoezen van vroeger.
 
 
 
  

 
Ik kan me afgezien van mijn schoolkameraad niemand anders herinneren die mijn passie deelde. Iets dat ik niet begreep. Over Yoko werd schamper gesproken. Merkwaardig. Ik kon me daar niets bij voorstellen. Hoewel ik pas veel later haar avantgarde kunst ben gaan bewonderen. En hoewel er nog altijd een paar Yoko-songs zijn waar ook ik echt niet naar kan luisteren.
 
Wat misschien niet meehielp voor mijn omgeving was de radicale periode in New York, waar ze vechtend voor de vrede soms hard te keer gingen. Ik vond Sometime in New York City schitterend. Een hoes als een krant, met de songteksten als artikelen. En het cynische Woman is the Nigger of the World – die scheurende sax!!! – was nog één van de minst scherpe songs …. Verder veel politieke stukken waar ik van de muziek, afkomstig van de rauwe Elephant’s Memory Band, uit mijn bol ging, maar van de teksten zelf in feite weinig begreep. Te jong.
 
 

John Lennon was out in de tweede helft van de jaren zeventig. Een artiest in ruste. Niemand die dacht dat hij nog terug zou komen. Ergens moet ik nog een brief hebben liggen, waarin ik hem vraag of hij alsjeblieft, alsjeblieft nog een keer wilde gaan optreden. Maar toen hij in oktober 1980 met zijn Double Fantasy album onverwacht zijn comeback maakte voelde het merkwaardig genoeg bijna vervelend voor me om te merken dat ik niet zijn enige fan was!
 
Natuurlijk was die eerste elpee magie. Nieuwe Lennonsongs die ik niet jaren na het uitbrengen voor het eerst hoorde, maar nu ook op het zelfde moment als iedereen. Just like starting over, I’m just watching the wheels go ‘round and ‘round, ontroerde en overrompelde me meteen. En veel later toen ik zelf een zoontje had, ging ik het slaapliedje voor zijn zoon Sean waarderen. The Monster is gone you’re Daddy is here. En Life is what happens to you while you are busy making other plans.
 

Tja, het zou er dan toch bijna van hebben gekomen. Hij zou in 1981 op wereldtoernee gaan, en ik zou mijn idool dus toch in het echt zijn gaan zien.
 
Het nieuws van de moord op de 8e december, gepleegd door de diep-gestoorde zielepiet Chapman, drong bij mij niet onmiddellijk door. Verdoofd liep ik de volgende dag over straat, me verbazend dat alles gewoon doorging. Gelukkig kon ik naar Amsterdam. En daar merkte ik dus dat ik zeker niet de enige fan was. Hoewel er in de optocht ook af en toe Paul McCartney nummers werden gezongen. Grrr. Maar op die avond geen wanklank.  „Give Peace a Chance“ zongen we vooral. Zonder ophouden.
 
“Met John Lennon is ook de vrede vermoord“, zei ik in de camera van Brandpunt. Mijn eerste tv-interview. Later zou ik horen dat ze thuis zo hard hadden geschreeuwd om vader uit de schuur en moeder uit de keuken te halen dat niemand had verstaan wat ik nog meer had gezegd. En zelf wist ik het niet meer.
 
Nog regelmatig denk ik wat John nog allemaal gedaan en nog allemaal gemaakt zou hebben. Het is inmiddels dertig jaar later. Er is – uiteraard – nog altijd niks veranderd. Oorlog. Haat. Domheid. Overheden die hun burgers afluisteren en vervolgen.  
 
“They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool.”  
 
 
   
 
 
Hij had er natuurlijk ook niets tegenover kunnen stellen. Niets meer dan haarscherp begrijpen wat er aan de hand is, en daarover schrijven in recht-voor-zijn-rape woorden die direct naar de ziel gaan en waarvan je voelt dat je naar jezelf luistert.  Maar dan wat? 
 
“God is a concept by which we measure our pain.”  
 
John en Yoko zouden tot op hoge leeftijd “just a boy and a little girl” gebleven zijn, “trying to change the whole wide world.” 
 
Yoko strijdt in haar eentje onvermoeibaar door en is luider dan ooit aanwezig, vooral ook op twitter en facebook.
 
John Lennon en het internet … tja, ik zou toch graag een blogje van hem gelezen hebben. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.“
 

 
 
En wat doe ik? Nog altijd, elke keer als ik in New York ben, hoe vaak ook per jaar, loop ik naar Central Park, ik slenter wat door Strawberry fields, ik kijk naar de bloemen, naar de giechelende schoolklassen, naar de ouwe hippies, de verliefde stelletjes, en ik luister naar het slappe geklets van de New-Yorkers op de bankjes, en ik ga zitten en sluit mijn ogen. Soms lang. Soms kort. En soms maak ik een foto.  
 
Dan sta ik op en loop naar de Dakotabuilding. Temidden van de toeristen sta ik dan gewoon maar een beetje dom naar boven te kijken, naar het appartement waar Yoko nog altijd woont. Waarom ik dat doe? Goeie vraag. Maar ik voel me altijd goed, en ik weet dat ik daar moet zijn. Op dat moment. En dan draai ik me om en loop weg.
  
Hold on world, it’s gonna be alright