Categorie: Feelings and I
Met deze email kreeg ik mijn vriendin terug
“Lief, luister alsjeblieft naar deze YouTube. Dit is mijn verhaal aan je.
Ik ga 19 augustus naar zijn concert, heb twee mooie kaarten, al lang geleden gekocht. Ik zal dat tweede kaartje zolang mogelijk vrijhouden, als je meewilt, dan graag. Een SMS en ik stuur je een vliegticket van Amsterdam. Zo niet, dan maak ik er natuurlijk een nieuwe scharrel blij mee, of een collega of zelfs een ex.
En als hij dit nummer dan speelt, dan zal ik aan je denken. En dan zal niemand in dat overvolle stadion weten waarom er ineens een volwassen man in het publiek keihard gaat huilen. Het orkest zal stoppen. Leonard zal me op het podium vragen. En dan zal ik uitleggen dat mijn meisje in Holland woont, en dan zeg ik in de microfoon: “Kim, I love you.”
Omdat het vandaag
For Bob Laurel
He was just a guy. I used to meet him at the swimming pool. We chatted in the dressing room, we exchanged a few words under the shower or we small talked in the hot tub. I did not even know his name.
He was not happy. He seemed lonely. He had back problems. And he had, like so many Americans nowadays, serious financial problems. Two jobs, sometimes three. Things did not go well, he used to say. And on top of that I learnt that he had to sue his own brother over the return of a significant sum of money.
He had given his savings to his brother many years ago so that he could invest it for him. His brother run a small financial services company. But now he needed the money back. His brother refused to return the funds, and after half a year of an increasingly unpleasant process of promising and forgetting …. his brother actually blamed hìm for wanting the money back, saying “you are selfish, you live alone, but I need this money for my kids”. Having to sue my own brother, he said, is actually more painful than the fight for the money itself. And he shrugged, smiled and walked out. I took the story with me in the car, drove home and then forgot about it.
Well, today I overheard somebody in the dressing room saying that the guy had passed away. Three weeks ago. On a Saturday afternoon, 1PM, after his shift, without saying anything he drove away from the shop where he worked. He headed for the highest bridge in town, parked his car and jumped off. He died in the hospital. His name was Bob Laurel. Two days later he would have turned 47 years old.
Back home I searched his name on the on-line obituaries, found it back, and for the first time I learnt about his family and friends. He did indeed not have many. I browsed through the guest book. Only 23 entries. His friends – mostly colleagues – praise his warmth and kindness, saying things like “always a smile on his face” and “he was nice to talk to”.
Only survivor is one brother, I read. People are “sorry for his loss”, their “prayers are with him in this time of grief”, and “at this difficult time may you remember only the good times”. Yeah. Right. Sure.
Bob Laurel, may you rest in peace.
Here is the Dutch version/hier is de Nederlandse versie
Valentine Dinner
The restaurant owner in our French village had made an effort. Pink paper hearts on the walls. Romantic light. Sweet music.
The restaurant was sold out. Happy couples, young and old, around us. Flirting teenagers. Dads and mums without their children. And older couples: ‘monsieur’ in suit and tie, ‘madame’ in her best dress.
The foie gras was delicious. I ordered a glass of Bourgogne. And a cola. The coquilles St. Jacques – well cooked in butter sauce – went down with ease. So were the french fries and the saucages. It was a beautiful evening.
“Je t’aime”, was printed on the napkins. “Don’t fold an airplane out of these”, I warned with a smile.
When I drank my coffee and cognac, he reached out for my cellphone. “Can I call mummy? See where she is right now?”
“Sure dude, go ahead” I said and looked somewhere, beyond the ceiling.
Morgen is het de hele dag Valentijnsdag op Apie’s blog
In Mumbai kwam ik John en Yoko tegen (7)
Zelfbewust knikte ik tegen de bewakers, aaide een slaperige herdershond, en liep door een veiligheidspoortje het Taj hotel binnen. In de lobby stonden drie Arabieren met dikke koffers en ruimvallende gewaden. De receptionisten glimlachten uitnodigend vanachter de balie.
Ik zag een gedenkplaat achter glas. De namen van alle slachtoffers. Kaarsen. Bloemen. Over een paar jaar valt dit niet meer op, dacht ik en slenterde door de galerij met de winkeltjes waar ze normaal Prada, Gucci, en Rolex verkochten. Er werd druk getimmerd, geveegd en geverfd. In gedachten zag ik de terroristen glimlachend rondstappen. Angstige gasten voor zich uit drijvend.
Mijn oog viel op de collage van foto’s van beroemde gasten. Er zat geen krasje op. John Lennon en Yoko Ono staarden me in zwart-wit aan. Jullie ook hier, dacht ik. Hebben jullie hier ook een week in bed gelegen voor de wereldvrede?
Toen draaide de klok ineens 30 jaar terug.Tegen mijn tranen vechtend liep ik, in mijn tienerjaren, in Amsterdam mee in een demonstratie tegen de moord op Lennon.
“Met John Lennon is ook de vrede vermoord“, had ik tegen een camera van Brandpunt gezegd. Mijn eerste tv-interview.
„Give Peace a Chance“ hadden we in de optocht gezongen.
„Dertig jaar later, John“, fluisterde ik tegen de foto, „er is nog altijd niks veranderd. Oorlog. Haat. Domheid. Als je wist wat hier is gebeurd. In de stad van Gandhi.“ En weer prikten de tranen.
“They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool.”Als vanzelf kwamen er meer teksten binnendrijven. “God is a concept by which we measure our pain. A crowd of people stood and stared. What a waste of human power, what a waste of human lives.” Maar ook: “Hold on world, it’s gonna be alright”En natuurlijk: “Imagine …”
“This is not here”. Ik schudde mijn hoofd. Mijn oog viel op Yoko. Ik dacht aan de gewijde stemming buiten en voelde voor het eerst de betekenis van haar “We’re all water in this vast, vast ocean, someday we’ll evaporate together”. John and Yoko: “Just a boy and a little girl trying to change the whole wide world.” Een Liverpoolse rocker met een wijze Japanse vrouw. Een briljante liedjeszanger met een onconventionele kunstenares. Van John had ik geleerd dat liefde geen grenzen kent en door niemand hoeft te worden goedgekeurd. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.“
“This is not here”. Ik schudde mijn hoofd. Mijn oog viel op Yoko. Ik dacht aan de gewijde stemming buiten en voelde voor het eerst de betekenis van haar “We’re all water in this vast, vast ocean, someday we’ll evaporate together”. John and Yoko: “Just a boy and a little girl trying to change the whole wide world.” Een Liverpoolse rocker met een wijze Japanse vrouw. Een briljante liedjeszanger met een onconventionele kunstenares. Van John had ik geleerd dat liefde geen grenzen kent en door niemand hoeft te worden goedgekeurd. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.“
Ik stapte naar buiten, in een vreemde, gelukkige stemming, en knipperde tegen het felle licht. Ineens tikte iemand me op mijn rug. Ik keek om in het gezicht van het prachtige SMS-meisje uit café Mondegar! Ze was me gevolgd??? Nou moe, dan kon ik er niets aan doen. Toch?
Dit is het zevende deel in een vervolgverhaal. Deel 6 staat hier. En deel 8 hier. Alle foto’s eigen werk, eh, die van John en Yoko is natuurlijk een foto van een foto.
Op drasties staat een eerdere versie, die minder de moeite waard is. Was een vingeroefening. Hier zit zo oneindig meer in.
Het Engelstalige deel over John Lennon is destijds de hele wereld overgegaan, dat staat hier. En hier ook natuurlijk, want die site is zo’n beetje aan gort.
Apiedapie nodded with confidence at the security guard, caressed a sleepy dog and stepped through the metal detector into the Taj hotel. In the lobby he saw only a group of Arabs with fat suitcases and loose-fitting dresses waiting for something. Front desk staff were smiling their welcoming smiles behind their empty desk. Apie noticed a small memorial plate behind a glass panel. The names of the victims. Wax candles and flowers. In a year from now nobody will notice this anymore, he thought.
He strolled along the gallery on ground floor where shops used to sell Prada, Gucci and Rolex. Most of them were closed. In his mind Apie saw running terrorists, chasing behind horrified guests. He caught sight of a collage of pictures of famous Taj guests. There was not a single scratch on the glass. John Lennon and Yoko Ono looked at him in black- and-white. You’ve been here, too? Apie thought. Have you stayed in bed for peace here as well? Suddenly the clock turned backwards almost 30 years. A young Apiedapie, in his teens, fighting against his tears, taking to the street to protest against the murder of Lennon. „With John Lennon also peace has been killed“, he had said to a TV reporter. It had been his first TV interview.
They had all ceaselessly been singing „Give Peace a Chance“. „We’re now thirty years later, John“, whispered he to the picture, „nothing has changed ever since. War. Hatred. Stupidity. If you knew what has happened here, in the city of Gandhi.“ And again tears sprang to his eyes. “They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool”. More lyrics came floating into his head. “God is a concept by which we measure our pain. A crowd of people stood and stared. What a waste of human power, what a waste of human lives.” But also: “Hold on world, it’s gonna be alright”. And of course: “Imagine …” “This is not here”. Apie shook his head bewildered. His eye fell on Yoko. He thought about the consecrated atmosphere outside and for the first time really felt the meaning of her “We’re all water in this vast, vast ocean, someday we’ll evaporate together.” John and Yoko. “Just a boy and a little girl trying to change the whole wide world”. A rocker from Liverpool with a wise Asian woman. A brilliant singer with an unconventional artist. Apie had learnt from John that love has no borders and does not need approval. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.”
Apie stepped outside, in a strange nostalgic mood. His eyes blinked against the bright daylight. All of a sudden someone patted him on the shoulder. He turned and saw Miss Bolly, the gorgeous SMS-girl from Mondegar. She had followed him. Now well .. then he could not help it. Or could he?
Hold on world, it’s gonna be alright
Amsterdam, december 1980. Tegen mijn tranen vechtend liep ik, in mijn tienerjaren, mee in de demonstratie tegen de moord op John Lennon. Ik was namelijk zijn grootste fan.
De Beatles waren van voor mijn tijd. Maar John’s eerste solo-elpee, met de Plastic Ono Band, had er bij mij stevig ingehakt. Op een cassette opgenomen van een rijper schoolkameraadje en ‘s avonds laat met mijn cassetterecorder in bed net zolang afgespeeld totdat ik in slaap viel. En de volgende avond weer.
Die recorders hadden een keiharde tik als ze afsloegen. God, Hold on John, Isolation, Look at me, Mother … allemaal tot mij gekomen via een piepklein monorecordertje met een nog kleiner oortelefoontje. Maar na My mummy’s dead ging het van “pok!” en dan schrok ik toch weer wakker.
Working class hero was het eerste liedje dat ik met de gitaar kon spelen en zingen. Am en g, af en toe een d. Dat ging dus wel. John heeft me gitaar leren spelen.
Later toen ik mijn eerste geld verdiende heb ik één voor één alle elpees gekocht. Als een kind zo blij was ik iedere keer als ik uit de platenwinkel kwam met weer een hoes bij de muziek die ik al van de cassettebandjes kende. Op de fiets naar huis met Walls and bridges: kindertekeningen, uitklappen, gewoon een hoop mee te beleven, die hoezen van vroeger.
Ik kan me afgezien van mijn schoolkameraad niemand anders herinneren die mijn passie deelde. Iets dat ik niet begreep. Over Yoko werd schamper gesproken. Merkwaardig. Ik kon me daar niets bij voorstellen. Hoewel ik pas veel later haar avantgarde kunst ben gaan bewonderen. En hoewel er nog altijd een paar Yoko-songs zijn waar ook ik echt niet naar kan luisteren.
Wat misschien niet meehielp voor mijn omgeving was de radicale periode in New York, waar ze vechtend voor de vrede soms hard te keer gingen. Ik vond Sometime in New York City schitterend. Een hoes als een krant, met de songteksten als artikelen. En het cynische Woman is the Nigger of the World – die scheurende sax!!! – was nog één van de minst scherpe songs …. Verder veel politieke stukken waar ik van de muziek, afkomstig van de rauwe Elephant’s Memory Band, uit mijn bol ging, maar van de teksten zelf in feite weinig begreep. Te jong.
John Lennon was out in de tweede helft van de jaren zeventig. Een artiest in ruste. Niemand die dacht dat hij nog terug zou komen. Ergens moet ik nog een brief hebben liggen, waarin ik hem vraag of hij alsjeblieft, alsjeblieft nog een keer wilde gaan optreden. Maar toen hij in oktober 1980 met zijn Double Fantasy album onverwacht zijn comeback maakte voelde het merkwaardig genoeg bijna vervelend voor me om te merken dat ik niet zijn enige fan was!
Natuurlijk was die eerste elpee magie. Nieuwe Lennonsongs die ik niet jaren na het uitbrengen voor het eerst hoorde, maar nu ook op het zelfde moment als iedereen. Just like starting over, I’m just watching the wheels go ‘round and ‘round, ontroerde en overrompelde me meteen. En veel later toen ik zelf een zoontje had, ging ik het slaapliedje voor zijn zoon Sean waarderen. The Monster is gone you’re Daddy is here. En Life is what happens to you while you are busy making other plans.
Tja, het zou er dan toch bijna van hebben gekomen. Hij zou in 1981 op wereldtoernee gaan, en ik zou mijn idool dus toch in het echt zijn gaan zien.
Het nieuws van de moord op de 8e december, gepleegd door de diep-gestoorde zielepiet Chapman, drong bij mij niet onmiddellijk door. Verdoofd liep ik de volgende dag over straat, me verbazend dat alles gewoon doorging. Gelukkig kon ik naar Amsterdam. En daar merkte ik dus dat ik zeker niet de enige fan was. Hoewel er in de optocht ook af en toe Paul McCartney nummers werden gezongen. Grrr. Maar op die avond geen wanklank. „Give Peace a Chance“ zongen we vooral. Zonder ophouden.
“Met John Lennon is ook de vrede vermoord“, zei ik in de camera van Brandpunt. Mijn eerste tv-interview. Later zou ik horen dat ze thuis zo hard hadden geschreeuwd om vader uit de schuur en moeder uit de keuken te halen dat niemand had verstaan wat ik nog meer had gezegd. En zelf wist ik het niet meer.
Nog regelmatig denk ik wat John nog allemaal gedaan en nog allemaal gemaakt zou hebben. Het is inmiddels dertig jaar later. Er is – uiteraard – nog altijd niks veranderd. Oorlog. Haat. Domheid. Overheden die hun burgers afluisteren en vervolgen.
“They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool.”
Hij had er natuurlijk ook niets tegenover kunnen stellen. Niets meer dan haarscherp begrijpen wat er aan de hand is, en daarover schrijven in recht-voor-zijn-rape woorden die direct naar de ziel gaan en waarvan je voelt dat je naar jezelf luistert. Maar dan wat?
“God is a concept by which we measure our pain.”
John en Yoko zouden tot op hoge leeftijd “just a boy and a little girl” gebleven zijn, “trying to change the whole wide world.”
Yoko strijdt in haar eentje onvermoeibaar door en is luider dan ooit aanwezig, vooral ook op twitter en facebook.
John Lennon en het internet … tja, ik zou toch graag een blogje van hem gelezen hebben. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.“
En wat doe ik? Nog altijd, elke keer als ik in New York ben, hoe vaak ook per jaar, loop ik naar Central Park, ik slenter wat door Strawberry fields, ik kijk naar de bloemen, naar de giechelende schoolklassen, naar de ouwe hippies, de verliefde stelletjes, en ik luister naar het slappe geklets van de New-Yorkers op de bankjes, en ik ga zitten en sluit mijn ogen. Soms lang. Soms kort. En soms maak ik een foto.
Dan sta ik op en loop naar de Dakotabuilding. Temidden van de toeristen sta ik dan gewoon maar een beetje dom naar boven te kijken, naar het appartement waar Yoko nog altijd woont. Waarom ik dat doe? Goeie vraag. Maar ik voel me altijd goed, en ik weet dat ik daar moet zijn. Op dat moment. En dan draai ik me om en loop weg.
Hold on world, it’s gonna be alright
Bas van Vuren, aangenaam 