Kussen, zoenen, tongen: waarom doen we dat eigenlijk?

Gemiddeld besteedt een mens er maar liefst 20.106 minuten van zijn leven aan. Twintigduizend minuten, dat is ruim 335 uur.  Waaraan? Aan kussen! Heerlijk. Kussen.  Zoenen. Tongen. Maar waarom doen we dat eigenlijk? Waarom ga je met je tong in de mond van die ander woelen?

Gelukkig zijn daar geleerden voor en die hebben dat uitgezocht. Het blijkt dat kussen hartstikke gezond is. Het is goed tegen cholesterol en stress. Met een stevige gepassioneerde kus verbrand je 2-3 calorieen per minuut. Maar het wordt nog mooier.

Die geleerden hebben namelijk ook ontdekt dat kussen ooit begonnen is met het uitwisselen van voorgekauwd voedsel. Speeksel bevat namelijk een hoop voedingsmiddelen en mineralen en gezonde vitamientjes. En waarom zou je dat allemaal voor jezelf houden? Ik weet dus nu waarom ik en mijn vriendinnen zo gezond zijn. En vraag me af waarom mijn kus nog niet is opgenomen in het ziekenfondspakket.

Ik had ooit een vriendinnetje dat tijdens het kussen regelmatig ineens een stukje kauwgom naar binnen schoof. Ik schoof dat speels terug maar dacht er intussen het mijne van. En besloot het uit te maken uit angst dat de warme maaltijd van de vorige avond een keertje mee zou komen.

vogelsVeel vogelouders doen het nog altijd trouwens, dat kiss-feeding! Sommige mensenmoeders ook met hun peuters, maar dan komt het op Youtube en gaan mensen er schande van roepen.

Hoe ik dat allemaal weet? Een veganistische schrijfdocente – die keiveel van dieren houdt maar wel de Tulpenrallye rijdt – wees me op Vsauce, een serie intrigerende filmpjes op internet, waarin steeds een bepaald onderwerp wetenschappelijk onderbouwd wordt uitgelegd. Allemaal enthousiast gepresenteerd door een sympathieke, modern bebaarde ADHD’er, van wie zij, Luvienna, spontaan zin krijgt om dat alles ook te onderzoeken. De onderwerpen bedoelt ze dan, zegt ze, niet die bebaarde ADHD’er. En dat kan ik me voorstellen, want op een gegeven moment wil je die vent op z’n smoel slaan. Ik wel tenminste.

Maar dat moet je ervoor overhebben. De video is keileuk. Kijk zelf maar, weet wel dat het verhaal over het kussen na vier minuten ophoudt. Daarna vertelt hij over andere dingen, over moederliefde en genegenheid. En hij laat enge videootjes zien van zielige experimenten op aapjes en jonge hondjes in de jaren zestig. Pas op het einde komt hij weer op dat kussen terug. De video na vier minuten uitzetten en iemand gaan kussen is dus ok.

Hoe je echt lekker kust dat zie je dan weer in deze video, waarin twee giechelende meisjes, ook al zo hyperactief, 8 tips geven die van jou de lekkerste kusser van de wereld maken. Als je er naar kijkt, dan krijg je er zin in. En da’s goed natuurlijk. Mits je iemand in de buurt hebt.

Maar heb je niemand in de buurt, kijk er dan vooral niet naar. Zet dan dit heerlijke zwijmelmuziekje op en weet dat het wel goed zal komen. Echt, vertrouw erop, ook jij gaat binnenkort iemand vinden die gekust wil worden. Vertel dit verhaal maar. Dat het gezond is.

Totaal

Totaal

Zie jij ook de bomen spelen?
Bomen spelen in het bos?
Hoor jij ook de rupsen zingen?
Ze knagen in mijn hoofd.
Zie jij ook de wolken stralen?
Wolken stralen in het blauw?
Hoor jij ook de wereld draaien?

Ik ben totaal verdoofd

Zie jij ook de planten groeien?
Planten groeien in de zon?
Hoor jij ook dolfijnen dansen?
Ze zwemmen in mijn hart.
Zie jij ook de tegels blinken?
Tegels blinken op de stoep?
Hoor jij ook de wereld draaien?

Ik ben totaal verward

Zie jij ook de koeien vliegen?
Koeien vliegen door de lucht?
Hoor jij ook sirenes loeien?
Ze toet’ren in mijn oor.
Zie jij ook de mussen kussen?
Mussen kussen op het dak?
Hoor jij ook de wereld draaien?

Ik ben totaal gestoord

Voel jij ook de liefde gonzen?
Liefde gonzen in je bloed?
Voel jij ook die krachten stromen?
’t Is goed en ik vertrouw
dat er in mijn leven nooit meer
echt iets grondig mis kan gaan.
Voel jij ook de wereld draaien?

Ik ben totaal van jou

Valentine Dinner

The restaurant owner in our French village had made an effort. Pink paper hearts on the walls. Romantic light. Sweet music.

The restaurant was sold out. Happy couples, young and old, around us. Flirting teenagers. Dads and mums without their children. And older couples: ‘monsieur’ in suit and tie, ‘madame’ in her best dress.

The foie gras was delicious. I ordered a glass of Bourgogne. And a cola. The coquilles St. Jacques – well cooked in butter sauce – went down with ease. So were the french fries and the saucages. It was a beautiful evening.

“Je t’aime”, was printed on the napkins. “Don’t fold an airplane out of these”, I warned with a smile.

When I drank my coffee and cognac, he reached out for my cellphone. “Can I call mummy? See where she is right now?”

“Sure dude, go ahead” I said and looked somewhere, beyond the ceiling.

In Mumbai kwam ik John en Yoko tegen (7)

Zelfbewust knikte ik tegen de bewakers, aaide een slaperige herdershond, en liep door een veiligheidspoortje het Taj hotel binnen. In de lobby stonden drie Arabieren met dikke koffers en ruimvallende gewaden. De receptionisten glimlachten uitnodigend vanachter de balie.

mumbai taj hond met balkje

Ik zag een gedenkplaat achter glas. De namen van alle slachtoffers. Kaarsen. Bloemen.  Over een paar jaar valt dit niet meer op, dacht ik en slenterde door de galerij met de winkeltjes waar ze normaal Prada, Gucci, en Rolex verkochten. Er werd druk getimmerd, geveegd en geverfd. In gedachten zag ik de terroristen glimlachend rondstappen. Angstige gasten voor zich uit drijvend.

Mijn oog viel op de collage van foto’s van beroemde gasten. Er zat geen krasje op. John Lennon en Yoko Ono staarden me in zwart-wit aan. Jullie ook hier, dacht ik. Hebben jullie hier ook een week in bed gelegen voor de wereldvrede?

mumbai john en yoko

Toen draaide de klok ineens 30 jaar terug.Tegen mijn tranen vechtend liep ik, in mijn tienerjaren, in Amsterdam mee in een demonstratie tegen de moord op Lennon.

“Met John Lennon is ook de vrede vermoord“, had ik tegen een camera van Brandpunt gezegd. Mijn eerste tv-interview.

Give Peace a Chance“ hadden we in de optocht gezongen.

„Dertig jaar later, John“, fluisterde ik tegen de foto, „er is nog altijd niks veranderd. Oorlog. Haat. Domheid. Als je wist wat hier is gebeurd. In de stad van Gandhi.“ En weer prikten de tranen.
They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool.”Als vanzelf kwamen er meer teksten binnendrijven. “God is a concept by which we measure our pain. A crowd of people stood and stared. What a waste of human power, what a waste of human lives.” Maar ook: “Hold on world, it’s gonna be alrightEn natuurlijk: “Imagine …”

“This is not here”. Ik schudde mijn hoofd. Mijn oog viel op Yoko. Ik dacht aan de gewijde stemming buiten en voelde voor het eerst de betekenis van haar “We’re all water in this vast, vast ocean, someday we’ll evaporate together”. 
John and Yoko: “Just a boy and a little girl trying to change the whole wide world.” Een Liverpoolse rocker met een wijze Japanse vrouw. Een briljante liedjeszanger met een onconventionele kunstenares. Van John had ik geleerd dat liefde geen grenzen kent en door niemand hoeft te worden goedgekeurd. “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.“

Ik stapte naar buiten, in een vreemde, gelukkige stemming, en knipperde tegen het felle licht. Ineens tikte iemand me op mijn rug. Ik keek om in het gezicht van het prachtige SMS-meisje uit café Mondegar! Ze was me gevolgd??? Nou moe, dan kon ik er niets aan doen. Toch?

mumbai taj kegel

Dit is het zevende deel in een vervolgverhaal. Deel 6 staat hier. En deel 8 hier. Alle foto’s eigen werk, eh, die van John en Yoko is natuurlijk een foto van een foto.

Op drasties staat een eerdere versie, die minder de moeite waard is. Was een vingeroefening. Hier zit zo oneindig meer in.

Het Engelstalige deel over John Lennon is destijds de hele wereld overgegaan, dat staat hier. En hier ook natuurlijk, want die site is zo’n beetje aan gort. 

Apiedapie nodded with confidence at the security guard, caressed a sleepy dog and stepped through the metal detector into the Taj hotel. In the lobby he saw only a group of Arabs with fat suitcases and loose-fitting dresses waiting for something. Front desk staff were smiling their welcoming smiles behind their empty desk. Apie noticed a small memorial plate behind a glass panel. The names of the victims. Wax candles and flowers. In a year from now nobody will notice this anymore, he thought.

He strolled along the gallery on ground floor where shops used to sell Prada, Gucci and Rolex. Most of them were closed. In his mind Apie saw running terrorists, chasing behind horrified guests. He caught sight of a collage of pictures of famous Taj guests. There was not a single scratch on the glass. John Lennon and Yoko Ono looked at him in black- and-white. You’ve been here, too? Apie thought. Have you stayed in bed for peace here as well? Suddenly the clock turned backwards almost 30 years. A young Apiedapie, in his teens, fighting against his tears, taking to the street to protest against the murder of Lennon. „With John Lennon also peace has been killed“, he had said to a TV reporter. It had been his first TV interview.

They had all ceaselessly been singing  „Give Peace a Chance“.  „We’re now thirty years later, John“, whispered he to the picture, „nothing has changed ever since. War. Hatred. Stupidity. If you knew what has happened here, in the city of Gandhi.“ And again tears sprang to his eyes. “They hurt you at home and they hit you at school, they hate you if you’re clever and they despise a fool”. More lyrics came floating into his head. “God is a concept by which we measure our pain. A crowd of people stood and stared. What a waste of human power, what a waste of human lives.” But also: “Hold on world, it’s gonna be alright”. And of course: “Imagine …” “This is not here”. Apie shook his head bewildered. His eye fell on Yoko. He thought about the consecrated atmosphere outside and for the first time really felt the meaning of her “We’re all water in this vast, vast ocean, someday we’ll evaporate together.” John and Yoko. “Just a boy and a little girl trying to change the whole wide world”. A rocker from Liverpool with a wise Asian woman. A brilliant singer with an unconventional artist. Apie had learnt from John that love has no borders and does not need approval.  “East is east and west is west, the twain shall meet, east is west and west is east, let it be complete.”

Apie stepped outside, in a strange nostalgic mood. His eyes blinked against the bright daylight. All of a sudden someone patted him on the shoulder. He turned and saw Miss Bolly, the gorgeous SMS-girl from Mondegar. She had followed him. Now well .. then he could not help it. Or could he?

VV Brown – apart, echt, muzikaal, gek, mooi – welke versie is het best?

Linkies naar muziekvideootjes zetten doe ik vrijwel nooit. Maar dit moet even  
VV Brown is wel zo’n geweldige nieuwe artiest. Zo’n aparte mooie muzikale echte gekke vrouw. Wat een talent. Wat een muzikaliteit. Wat een swing. Schrijft alles zelf. Timing! Uitstraling! Plezier!

Heb haar bij toeval ontdekt via het enige goede muziekprogramma op de Franse TV (Taratata) en ze heeft me sindsdien niet meer losgelaten. 
 
Ik laat graag de Taratata-video zien die ik zelf zo’n twintig, dertig, misschien wel veertig keer heb afgespeeld in het vliegtuig op weg naar een ver land, op een priegelig schermpje in de leuning van de stoel voor me, en met kneuterige slechte oorknopjes in mijn oren die ik moest vasthouden om het geluid boven het vliegtuiglawaai uit te laten komen. Maar het gaf allemaal niet. Ik had haar net ontdekt. En wist nog niets van haar. Ik was sprakeloos en ademloos en wilde na de landing het vliegtuig niet meer uit.  
Vandaag op dit blog dus: Leave“. VV Brown voor een uitzinnig, kokend publiek op de Franse TV. Gezien en gehoord, hoog in de lucht, door een uitzinnig eenpersoonspubliek in stilte, dubbelgevouwen in een vliegtuigstoeltje.
 
Later vond ik een akoestische unplugged versie van hetzelfde nummer, gespeeld in haar kleedkamer, met alleen haar muzikanten, en met de cameraman als enige toeschouwer. Ik weet nog steeds niet welke versie ik nou mooier vind.
 
 

“Leave” kokend:

 
 

vv brown taratata
 

http://www.mytaratata.com/emission/taratata-n334/video/4461/vv-brown-leave-2010

 

“Leave” intiem:

 

 

Mooi? YouTube en Google staan vol met … VV Brown!