Het plotselinge overlijden van onze buurman, een krasse zestiger, was voor mijn zoon van elf de eerste kennismaking met de dood. Hij leerde wat het betekent als iemand er definitief niet meer is.
Ik vertelde hem ook over begraven, en wat er met het lijk gebeurt. Het langzaam verteren in de grond, het ‘van as tot as’.
Een paar maanden na de begrafenis zagen we in de stad een man lopen die erg op de buurman leek. Zelfde houding, zelfde kleding.
“Kijk, pa”, wees mijn zoon, “die man lijkt precies op de buurman”. En hij voegde er snel aan toe: “Toen hij nog leefde natuurlijk”.
Met dank aan Ad Hok en De Schrijvende Rechter voor hun commentaar op een eerder verschenen versie op drasties.
Bas van Vuren, aangenaam 
:-))
een wonder
Heb je hem al uitgelegd wat reïncarnatie is? 😉
Wel veel besef. Je hebt je verhaal blijkbaar met kracht over gebracht.
Prachtig
Kan het misschien zijn tweelingbroer zijn geweest?
Het overkwam mij: na een begrafenis stond de tweelingbroer van de overledene naast de weduwe.
Dat moet voor je zoontje net zo’n vreemde gewaarwording zijn geweest. .
Oei, spooky, Ilona. Kan me voorstellen dat je dan even twee keer kijkt!
Mooi verhaal; geweldige slotalinea. Ik zie uit naar mijn aandeel van de royalties (30% lijkt me redelijk).
kinderen zien (soms) meer dan volwassenen 😉
@Apiedapie Kinderen kunnen raak uit de hoek komen. Prachtverhaaltje, maar eh… waarom wil Ad Hok delen revenuen?
@Ad Hok, voor jou hierbij de helft van de aanbeveling dan.
@Smokey, Ad Hok heeft een belangrijkende adviserende rol gehad in het tot stand komen van de laatste alinea. Dertig procent van alle groene pijltjes is hiervoor een ruime beloning, maar hem van harte gegund.
Alerte zoon. Erg kras is het niet om als zestiger te overlijden.
@Vogelman! 🙂 "v/h kras" dan? Maar alle gekheid op een stokje, hij was tot aan de dag van zijn overlijden kras. Niks aan het handje. Liep als een kievit. Etc. Toch in een keer pats boem weg. De hele straat verbijsterd achterlatend.
🙂 🙂 Jouw zoon is bepaald niet op zijn achterhoofd gevallen.