Karel van Grondelle wist een paar weken geleden een zogenaamd “tandemikje” in de NRC geplaatst te krijgen. Weten we het nog? Dat zijn twee fietsanekdotes die worden geplaatst als een en hetzelfde ikje. Apart hoor. Tijd niet meer gezien. De eerste was lichtelijk racistisch getint, de tweede vond ik wel leuk. Onze Karel rijdt op de fiets naar de fietsenmaker, met een hand aan het stuur terwijl hij met de andere hand de kapotte fiets van zijn vrouw naast zich meetrekt. Natuurlijk valt hij.
“Op de stoep staat een oudere vrouw met twee boodschappentassen. Ze kijkt naar mij en naar de tram die in de verte nadert. Ze zet haar tassen neer en trekt mij aan mijn arm omhoog. Ik trek mijn fiets naar de stoep. Dan zegt ze stomverbaasd: „Daar ligt nóg een fiets! Maar waar is die fietser gebleven?”
Naar aanleiding van een ikje van Rozemarijn de Goede, wier dochtertje na een middag samen “chillen” en eten bij een vriendin dolenthousiast thuiskwam en zei „Mama, bij Louise bidden ze voor het eten en het smaakte zó lekker… zullen wij dat voortaan ook maar doen?” brak er een klein brainstormpje los over synoniemen voor “chillen”. Vroeger noemden we het “spelen” of “hangen”, maar het is volgens de een in feite “met oordopjes in youtuben en spotifyen”. Pawi opperde: “uitrusten, niks doen, niks hoeven, met Netflix aan.” Bertie hield het op “zich ontspannen, even niksen, beetje kletsen”. En de mooiste kwam van Mopperkont: “Als wij vroeger zaten te chillen, kregen we van mijn moeder een mand met aardappelen in de schoot gedrukt.”
Bertie had intussen grote ICT-problemen. De like-functie op haar tablet deed het niet meer en de HOOFDLETTERS ZATEN VAst oh nu niet meer. Natuurlijk was er meteen hulp onderweg. Ga rustig zitten, like even niks, was een goede raad. En: “die hoofdletters gewoon zo laten. Het is gewoon niet zo dat het lijkt alsof je SCHREEUWT. Dat is onzin. ECHT! Dat is aangepraat. Gooi je tablet weg, niet in de GFT-bak, het is geen groente en koop iets anders. Een ganzenbordspel bijvoorbeeld, met van die lieve gansjes uit papier die je in een houten blokje moet zetten.”
Het vijfde deel van Ilona’s Chinafeuilleton stond er ineens op. Het werd tijd ja, maar het is dan ook een groot land. Het gaat over de gezondheidszorg, de goden verzoeken, Chinese medicijnen en hoe lekker goedkoop die zijn of waren. Want het was wel zeven jaar geleden en China verandert keivlug.
“Bij het verlaten van het ziekenhuis horen we in onvervalst Nederlands: ‘Wat een kútziekenhuis, zeg.”
“Bij het verlaten van het ziekenhuis horen we in onvervalst Nederlands: ‘Wat een kútziekenhuis, zeg.’ Omkijkend zien we alleen Chinezen. Net als we de bijsluiter op hallucinerende bijwerkingen proberen na te slaan, komt een rossige man van middelbare leeftijd het ziekenhuis uit. ‘We kunnen het ook bij een apotheek proberen’, oppert hij tegen zijn veel jongere Chinese vrouw.”
Inmiddels werd het hier in Nederland Pasen en zette Arjan Ederveen in de Bijlmermeer een teleurstellende Pilatus neer op het jaarlijkse Passionspektakel van de Evangelische Omroep. Zo’n beetje de beste en meest verrassende acteur die we in Nederland hebben, dacht er goed aan te doen om Pilatus droog en zonder hysterische emotie te spelen. Goed streven, maar Ederveen sloeg door naar de andere kant. Pilatus was ineens geen heerser meer die zich van zijn macht bewust was, maar een ijsberende consultant annex boekhouder. Pilatus was niet meer verbaasd, wat zeg ik, verbijsterd vanwege de reactie van het publiek (die zoals we weten de moordenaar vrij wilde laten en Jezus aan het kruis wilde spijkeren), maar leek op de moderator van de Postcodeloterij.
Maar dat hij er in zijn toch minieme rolletje ook nogeens in slaagde om zijn tekst kwijt te raken …
Zijn optreden miste kortom elk sprankje dat een gelezen tekst tot een geacteerde – laat staan doorleefde – tekst kan maken. Dat hij Pilatus niet als de valse nicht wilde neerzetten, die we in het verleden van andere acteurs hebben gezien, is natuurlijk te billijken. Maar dat hij er in zijn toch minieme rolletje ook nogeens in slaagde om zijn tekst kwijt te raken, dat deed voor mij het doek vallen. Hebben we het gehoord? Hij vroeg aan het publiek of ze “Jezus of Pilatus …” stilte … “Barabas wilden vrijlaten ….“Au! Een grootheid die uiteindelijk ook maar een mens blijkt te zijn. En ik mag het zeggen, we mogen elkaar.
Naar aanleiding van een discussie over de misdaad en welke nationaliteiten in Nederland en Frankrijk zich precies schuldig maken aan welke criminaliteit plaatste Pawi een gouwe ouwe: Gerrit Dekzeil, met dat heerlijke saxofoontje en dito achtergrondkoortje. Op zich zou dit niet vermeldenswaardig zijn, ware het niet dat het tevens de 100e reactie was. Het vergulde lepeltje ging er dus weer eens uit. Keiverdiend, Pawi!
Wellicht krijgt het een ereplaats op de schouw van haar aanstaande nieuwe huis in Frankrijk. “Na vele reizen en zoeken en kijken, hebben we nu een huis op het oog dat alles heeft wat we wensen. In de Haut Provence. Inclusief een scharrelaartje in de buurt, met om zijn zelfgehuurde mooie huis een hek, opgetrokken van oude pallets, in de tuin een oude caravan, een oude auto bedekt met een oude deken, ertegenaan oude kapotte plastic tuinstoelen, waar je misschien ook nog wat mee kan….”
Karin Stolwijk was bij een badkamerspecialist en keek haar ogen uit: zwevende toiletten met sproeisystemen en soft close zittingen. Dat soort werk. „Deze toiletbril kan in één beweging los geklikt worden”, vertelde de adviseur. „Superhandig, u zet hem zo in de vaatwasser!” Waarop Karin uitproestte: “Wat waren we blij dat de koffie in een plastic bekertje zat!”
Nou, dat was nog niks, volgens Pawi kan ook het interieur van de afzuigkap in de vaatwasser. Brandschone zeven, geen kookluchtjes meer van de vorige dag. Of de bakplaat van de oven. Maar je kunt er volgens ons aller lijfblad de Libelle ook asperges, kabeljauw, zalm en sperziebonen in koken. En de Libelle. Echt waar.
Intussen nam het Kabinet een historisch besluit: ophouden met de gaswinning, laat de rest van de bel van Slochteren maar lekker zitten. Wel zo prettig voor de mensen daar. Volgens de 20-jarige dochter van Pier Timmermans (nee, geen familie van Mark, althans dat nemen we aan) betekent NAM immers de Nederlandsche Aardbevingsmaatschappij.
En de zoveelste meligheid van een Amsterdamse overheidsdienaar werd op Goede Vrijdag aan het Nederlandse volk geopenbaard: „Pop, je kunt beter even swaffelen bij het andere apparaat.” zegt een tramconducteur in onvervalst Amsterdams dialect tegen de deftige dame Nella Bellaar Spruyt die wild met haar OV-chipkaartje staat te zwiepen.
En alsof het allemaal niet op kon, tijdens dit Paasweekend, kwam S.A.H. Besters met een wijsheidje van zijn kleinzoon Duco (net 9 jaar geworden) op de proppen. Jezus is op Goede Vrijdag door de Romeinen aan het kruis gespijkerd, maar volgens Duco hebben “ze ook goede wegen aangelegd”. Ja duh dus. Het kereltje had natuurlijk zitten te youtuben. En zo gaan we er vrolijk uit.
Alsof het allemaal niet op kon??? Ja zekers … er kon nog meer bij. Want jullie zitten nu een kakelvers intro te lezen. Op een zondag! Vrolijk Pasen allemaal en beyond. En dit is geen 1 april grap. Dat dit intro er dus ineens niet is bijvoorbeeld. Kan technisch niet.
Wil jij net als Pawi en de andere reageerders hier ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. We zaten weer eens te paasbrunchen. Er was van alles en nog wat. Sapjes, roerei, gegrilde ham en zelfs oesters en champagne. Vervolgens nam ik een biertje voor de dorst en mijn chaperonne nipte aan een Primitivo en we waren keigelukkig, rozig en snoezelig. Fotograferen jullie ook weleens servies in een restaurant? Stuur in! Wie weet staat jouw kopje of jouw bord er volgende week wel op.
Foto: “Een ei hoort erbij © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
De wandeling met dat 250 kilo wegende lichtgevende Kruis is toch nog maar net mijn voordeur voorbij gelopen.
Gelukkig maar.
Want ik zou niet weten wat ik al die mensen te drinken en eten zou hebben moeten geven.
Omdat ik ook al jaren geen tv meer heb weet ik niet hoe het verhaal is afgelopen.
Al begrijp dat het einde zich bij het stadion van Ajax heeft afgespeeld.
En daar kom ik bewust nooit.
Ik kom wel regelmatig bij de fietsenmaker daar net om de hoek.
Ik zal de volgende keer die anekdote over twee fietsen en een ontbrekende fietser vertellen.
Vrolijk voorjaarsgroet,
De afloop was dat JC bovenop het dak van de Arena stond te kwelen. Eindelijk. Vrolijke Paasgroet terug!
Tja, met dit weer blijft het dak ook daar gesloten.
Al zal daar voorlopig ook geen kampioensgejuich opklinken ……
Het intro is er eerder dan de lente. Het blijft maar plensen hiero
Een intro op de eerste paasdag , verrassend en heel bijzonder ook.
De Passie is gelukkig voorbij, de prachtige Mattheus te Naarden ook.
Morgen gaat de lente beginnen zodat we de vers verstopte eieren kunnen zoeken met de kleinkinderen.
Een paasintro en we hoeven er niet eens naar te zoeken. Goed bedacht, Bas. Het zit weer pico bello in elkaar.
Het passiespel heb ik niet gezien, liever bid ik om wat zon.
Vrolijk Pasen allemaal! Niet naar buiten kijken, lekker introotje (her)lezen, kopje koffie erbij, en nog eens Monty Python opzetten.
Ik kan niet niet naar buiten kijken, overal ramen, zels in de keuken ramen, een japans soepie
Ezeltje prik
‘Gaan we nog wat doen?’, vragen ze na school.
Wij moeten vanmiddag een prik halen tegen baarmoederhalskanker, zeg ik, kijkend naar mijn dochter.
O die, zegt de vriend van mijn zoon, die heb ik al gehad.
Rozemarijn de Goede
Wie zou de kop van dit ikje hebben bedacht? Rozemarijn of de redactie?
Voor de vriend van de zoon hoop ik dat hij dit niet hoeft te lezen.
Grinnik. Goed begin van de nieuwe week. De kop is heel slecht.
Inderdaad : ezeltje prik, tafeltje strik
Hoe is het je Japanse soepie vergaan?
Dat zal inmiddels wel zijn vergaan, neem ik aan.
Met excuus voor de bemoeienis.
Het issop! Maar niet getreurd ik had er nog twee in de vriezer gepleurd
Hier op Roatan gaat alles zijn gangetje. Met fietsen hier ben ik opgehouden, te warm en te veel nare klimmetjes. Ik neem voortaan een taxi (collectivo) a raison van 40 lempiras, iets minder dan twee dollar of het taxibusje voor arme mensen, minder dan een dollar per rit. Op de achterbank van de taxi zit ik meestal ingeklemd tussen twee dikke huisvrouwen en in het taxibusje komt het niet zelden voor dat ik naast een man kom te zitten, die met de benen wijd zit en er niet aan denkt om ze wat samen te voegen. ‘Een dik Latino ikje’ ’ denk ik dan maar. Ik zit liever tussen de mama’s.
Ik kan hier gelukkig ook de NPO zien en was bijzonder gecharmeerd van de aflevering over schoonmoeders van ‘Over de rug van de Andes’ van de VPRO.
Nergens worden schoonmoeders zo gehaat als in midden en zuid Amerika. Dat heeft te maken met het het feit, dat jongens door de moeders op handen worden gedragen, hetgeen natuurlijk niet bevorderlijk is voor de karaktervorming. Het worden verwende over het paard getilde slapjanussen, die eenmaal volwassen
op zoek gaan naar een vrouw die op hun moeder lijkt. Ze kunnen dan rustig doorgaan met hun wangedrag, maar schoonmoeder neemt het – rijkelijk laat- eindelijk op voor haar dochter en maakt schoonzoon het leven zuur. Alle cliche’s over schoonmoeders kloppen hier.
Da’s een mooie serie ja. Niet van Rubens Chinaniveau, maar weer ver uitstijgend boven de gemiddelde reisdocumentaire. Wat is die VPRO toch goed. Van Zuid-Amerikaanse mannen en hun schoonmoeders heb ik geen weet. Pas op daar!
Lente
In de klas van onze zoon is hoofdluis geconstateerd, zo laat zijn juf weten in een mail aan alle ouders. Discreet genoeg zegt ze er niet bij om welk kind het gaat. Alle ouders krijgen het advies de haren van hun kinderen te inspecteren.
Als onze vijfjarige op een middag omstandig op zijn hoofd krabt, ben ik gealarmeerd.
„Heb je soms beestjes in je haar?”, vraag ik zo neutraal mogelijk.
„Neuh”, antwoordt hij afwezig. „Het zijn gewoon lentekriebels.”
E. Hakkenes
Ja, da’s best een grappige opmerking van dat ventje.
Vind ik ook. Gewoon lentekriebels. 😆
Ik heb twee keer hoofdluis gehad, eerst als vijfjarige, later samen met mijn eigen vijfjarige. De eerste keer was speciaal, mijn zusje en ik hadden lang haar, krullend, en onze ouders zouden het zonde vinden om dat te kortwieken, of ons kaal te scheren. Dus werden onze hoofden ingesmeerd met een lotion, verband eromheen, en dat 24 uur laten zitten. We hoefden niet naar school. Heb ik nog steeds goede herinneringen aan.
De moederskindjes die Mopperkont noemt doen me denken aan de verhalen over Italianen, schijnt ook zoiets treurigs te zijn.
Over luizen, heb ik ook gehad. Grote schande die je niemand mocht vertellen, je mocht niet naar school en dat wilde ik ook niet met een hoofd dat ingesmeerd was met petroleum of iets dergelijks. ’s Avonds boven een krant de haren uitkammen…
Ik heb nooit luisen gehat en moest elke dag naar school. Vandaar dat ik nou so interlegent ben
Pardon, dat moet interligent wesen.
Wij vinden dit niet raar. Wij vinden dit bijzonder 😀
Non-food
In de graaibakken vind ik niet wat ik zoek. Ik vraag een winkelmedewerker: „Waar kan ik de plaids uit de folder vinden?” Hij kijkt me niet-begrijpend aan: „De bleeds?” Zo goed mogelijk articulerend zeg ik nog eens: „De plaids.” Hij loopt naar het magazijn en roept: „Abdul, waar zitten de bleeds?” Uit de diepte bromt Abduls stem: „Bij de non-food.” Ik zeg dat ik ze daar niet kan vinden. De medewerker loopt met mij mee en vraagt een collega: „Waar zitten de bleeds?” Zij kijkt ons beurtelings vragend aan. Ik verduidelijk: „De plaids uit de folder … de fleecedekens.” Dan klaart het gezicht van de winkelmedewerker op: „O, de kleeds!”
Margriet van Bebber
En dit stond er ook nog vandaag:
Brieven 5/4/2018
Ikje
Ook voor jongens
Naar aanleiding van het ‘Ikje’ in NRC Handelsblad met de titel Ezeltje prik (3/4) wil ik graag onder de aandacht brengen dat de ‘prik tegen baarmoederhalskanker’ ook zinvol is bij jongens omdat de HPV-vaccinatie ook andere vormen van kankers kan voorkomen: anuskanker, peniskanker en kanker in de mond en keel.
M.H.E. Doting,
arts-microbioloog in opleiding en J. Weel, arts-microbioloog.
Dat stukje n.a.v. Ezeltje Prik is wel verhelderend.
Het ikje van vandaag mag van mij linea recta naar de prullenmand.
Aha, dus nu met z’n allen op naar de dokter, jongens. En als we er toch zijn meteen ook maar een uitstrijkje laten maken.
Qua ikje, vanwege het overbodige vermelden van de naam “Abdul” weten we uit welke hoek de wind waait.
Aan mijn lijf geen bolonaise
Interessant begin van de dag maar een discussie ga ik niet aan. Ik kruip terug onder mijn niet-fleece dekentje.
En gelijk dat je hebt, Bertie. Discussies over dit thema zijn trouwens toch een tikkie voorspelbaar en dus bijna overbodig. De ene groep vindt het racistisch, de andere groep “politiek correct” en “Gutmensch”. De schakeringen daartussenin zijn inmiddels uit de samenleving verdwenen. 🙂
Slagroom
De oude mevrouw die achter mij aansluit bij de kassa zet acht spuitbussen slagroom op de lopende band. Ik vraag haar of ze een feestje gaat geven. „Nee”, is haar antwoord, „dit is voor de hele week. Weet je, dit is lekker bij alles. Op de ontbijtkoek of op mijn boterhammetje. Als ik ’s nachts even niet kan slapen spuit ik lekker wat in mijn mond en dan slaap ik zo weer in. Maar omdat het nu Pasen is, verwen ik mezelf eens even met een extra flesje. Weet je kind, Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld”.
Margreet van Schie
Die komma vóór Ik, dat moet zeker een punt zijn.
Zekers moet dat een punt zijn. Maar man man, hoe haalt iemand het in iemands hersens om een wildvreemde aan te spreken over haar aankopen. Wat een gruwelijke nieuwsgierigheid, bemoeizucht, echt om koud van te worden. Maar als je geen expat bent vind je dit vermoedelijk normaal. Ik ben er in ieder geval allergisch voor. Steek die nieuwsgierige neus in je eigen zaken of in die van je familie.
Die komma staat goed, maar Ik moet niet met een hoofdletter.
Ja, daar zit wat in, Ilona. Het zinnetje “Weet je kind” is niet af zonder komma.
Ha – gelukkig toch nog de volledige versie gevonden voor de bespreking op de buursite (die DSR voor de volledigheid aanvankelijk had vermeld, maar dan kom je in de moderatie. Bij de buursite, die hier dus niet bij naam genoemd mag worden, is bronvermelding gelukkig onbekommerd toegestaan, maar ieder z’n beleidje natuurlijk)
Dit blog blijft toch maar de beste toeleveringssite – veel succes toegewenst bij de voortzetting van de werkzaamheden.
Dank je wel DSR. Fijn weer eens van je te horen.
Het ikje op de NRC-site, hoe kon ik daar ook aan twijfelen, heeft inderdaad de komma en hoofdletter. En geen eindredacteur.
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/04/06/slagroom-a1598360
Ik heb ooit eens, een weddenschap, haring met slagroom gegeten. U kunt dit beter niet nadoen. Never nooit niet op Husse met je neus er tusse
Haha haringmetslagroom, een van de vele anecdotes over wat zwangerschap met je doet.
Ik dronk elke dag een glaasje Pleegzuster Bloedwijn en was dol op piccalilly. Dat laatste nog steeds eigenlijk.
DSR was te haastig met copy/pasten. Het hele ikje stond gisteravond al te verzuren op de NRC site, en was vanochtend gemakkelijk te kopiëren van de digitale krant, zonder abonnement.
@P
Niks hoor. Alleen het eerste deel stond op de site, althans bij DSR – daarin vergist een mens zich niet. Je bedenkt je immers wel twee keer voordat je besluit een toeleveringssite te gebruiken.
Lieve DSR, ik heb het vanochtend gekopieerd van de gewone site, die voor iedereen toegankelijk is. Maar wie weet is het in twee delen gepubliceerd, en was U er te vroeg bij. Ik stond vandaag wat later op dan anders, wetend dat er een ikje aankwam dat geen enkel hart sneller zou doen kloppen.
Behalve natuurlijk van Ilona en mij, en Bas, over de komma en de punt. Dat was de discussie wel waard.
DSR was er op een normaal tijdstip bij. Wie weet hoe het vannacht heeft gespookt op de NRC-site door, Russische hackers enzo, met als oogmerk het ochtendritueel van de Oppassende Burger te verstoren om daarmee het vertrouwen in de regering te ondermijnen.
Van komma’s een punt maken, wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen.
Ik ben ook gek op piccalilly. ik ga op zoek naar een recept
Take mine, lummel. Iets met bloemkool en Amsterdamse uitjes.
DSR heeft gelijk met het spoken, hackers, Russische, Chinese, en alle internationale avatars zijn overal heden ten dage. Kijk niet om en doe het goede.
Vrij staan
Het is zaterdagochtend als ik bij het hockey van mijn zoontje (10) aan het kijken ben. Zij spelen met hun blauw-witte team tegen de Stichtse opponent. Wij staan met enkele ouders bij de dug-out van de Bilthovense tegenstander en horen tijdens de rust de coach aanwijzingen geven. „Als jij nu de bal via de zijkant uitneemt en jullie trekken met twee man naar binnen, dan staat de rechtsbuiten zo vrij als een…” Waarop drie spelertjes in koor antwoorden: „Villa”.
B.P. Schoonbeek
Als een “tiet” is het spreekwoord natuurlijk. Maar dat was niet stichtelijk genoeg.
Hoe ik ook zoek, ik kan geen Sticht vinden. Iemand?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sticht
Eerste hit op Google. Met Sticht wordt Utrecht bedoeld. Wat dan die Bilthovense tegenstander moet zijn??
Hm, waarom zegt het mens dan niet de “Utrechtse” tegenstander? Is dat om het hele ikje bewust zo bekakt mogelijk te maken? We zullen het nooit weten.
Nee, ik denk lokaal taalgebruik. Het ikje was trouwens het eerste in lange tijd waarbij ik hardop in de lach schoot.
Begrijp ik dat er bij hockey drie teams op het veld staan?
Iets met bloemkool en uitjes? Iets presieser alstu? Dan kan het op husse met je neus ertusse komen
Ik dacht ooit een recept voor piccalilly op jouw site te hebben geplaatst, maar kan het niet terug vinden. De zoektocht was toch nog leuk, omdat ik vele andere recepten tegenkwam, zoals die voor hosties, het drankje uit de beker van Socrates, biest, enzovoort. Voor husse zul je dus zelf moeten experimenteren met bloemkool en Amsterdamse uitjes 😉
En blijmoedig geven wij kennis van het uitblijven van een nieuw intro vandaag. Reden: het mooie weer van gisteren. Ja, slapjes maar het is zo. Een goed intro blijft langer dan een week kakelvers.
Gebroken ogen
Mijn stervende vader kondigt ’s avonds aan dat vandaag zijn laatste dag zal zijn. De volgende ochtend opent hij zijn ogen en ziet de luxaflex. „Heb ik nu gebroken ogen?” „Wat is dat, pap?” Stomverbaasd draait hij zich naar mij om en mompelt „nee, dus”. Twee dagen later heeft hij ze wel, maar dan ben ik de enige die dat weet.
Caroline van Heugten
Het kan ook tè beknopt.
Gelukkig geen nieuw intro, anders was dit het openings-ikje geweest. Niets om vrolijk van te worden.
Sentimentele poging tot mooischrijverij. In geen enkel opzicht gelukt. Dit hoeft voor mij niet in een krant, niet op een site, niet ergens anders dan in de beslotenheid van de huiskamer, waar de familie met dankbaarheid en liefde terugdenkt aan de overledene.
Laat smartlappen maar over aan johnny hoes en de zangeres zonder naam
Volkomen misplaatst dit maandag-ikje.
Dak
Ik sta ergens in het centrum van Amsterdam op het dak van ons nieuwe huis als ik mijn Gooise neefje van een jaar of tien aan de telefoon krijg.
Als ik hem vertel dat we bezig zijn het dak te vernieuwen blijft het even stil.
Dan vraagt hij: „Wat neem je? Riet?”
Hans van Rijs
Ik hóór het hem zeggen, met die Gooische r.
Er is nog altijd een stortvloed aan ikjes uit Amsterdam. Heeft de grachtengordel niks anders te doen dan mensen uit andere gebiedsdelen te bespotten?
Hij is wel leuk trouwens, grappig ventje, en … hij meende het en je hoort het hem idd zeggen.
Maar het had in Amsterdam kunnen zijn, hoor.
De rietdekker komt vast ook in de hoofdstad.
Laatst stond een busje met de tekst ‘Erkende rietdekkers’ bij ons aan de overkant. Alle huizen hebben bij ons gewoon gezellige dakpannetjes. Maar de rietdekkers waren kennelijk ook gespecialiseerd in het leggen van zonnepanelen.
Rieten daken zijn al jaren een trend, we zagen het in het buitengebied. Niet altijd passend bij enkele verouderde boerderijtjes maar ja, smaken verschillen.
Ik geloof dat het rieten hoogtepunt voorbij is, nu moeten we aan de zonnepanelen.
Een nieuw (oud?) huis in het centrum van Amsterdam kost minstens zoveel als een villa in het Gooi. Dus dat rieten dak kan er dan ook nog wel bij. Maar zoiets moet je wel uitbesteden lijkt me.
De gruwel van zonnepanelen zien we hier, in landelijk gebied, met historische authentieke woningen/boerderijen, ook opdoemen. Op de daken gelegd ontnemen ze alle charme. Iemand in de buurt heeft er iets op gevonden. Een tuintje vol met zonnepaneelbomen. Mooi in het gelid, net als de appelbomen in het weitje daarnaast.
Graag een fotootje! Als ze in bloei staan.
Mañana
Even over de grens richting Kleve staat een groot zonnepanelenpark. Vogels en bijen zien we er nooit. ☻
Is nog altijd beter dan de daken er mee te beleggen, ik vind ze spuuglelijk.
Geef mij die witte hoge molens maar.
Ondanks dat ik de grap van het ikje van vandaag niet begrijp, ben ik het wel met jullie afkeer van zonnepanelen eens.
De nieuwe plaag, een aanslag op de esthetiek van de omgeving en vervuiling na de horreur van de windmolens op land en zelfs op zee.
Veel verschil van mening.
De windmolens vind ik prachtig. Luguber ook, je gelooft bijna dat ze leven.☻ Een park ervan op zee stoort niet, het haalt het uitzicht juist op.
Ze zouden ze onder de grond moeten plaatsen.
Nééé…😮
Hoezo niet? Het kan onder de grond goed tochten, hoor, en dan zijn ze uit het zicht.
Ze moeten juist ìn het zicht blijven, net als die eiffeltorens.
Nummer
Een kleinkind gaat verhuizen en ik bestel bij een ijzerhandel een klassiek nummerplaatje met huisnummer 99 erop voor naast de voordeur. Ik moet vooruit betalen en de levertijd is drie weken. Na vier weken: nog geen plaatje wegens drukte. Na acht weken: nog geen plaatje vanwege ziekte. Na twaalf weken: nog niets.
Ik vraag ze goed in het magazijn te zoeken. De winkeljuffrouw komt terug. Het is er nog steeds niet en dat terwijl er al maanden een bordje met 66 erop niet afgehaald wordt. Ik zeg dat ik ook tevreden ben met dat bordje. Stomverbaasd kijkt ze me na als ik blij met het bordje de winkel uitloop.
Herman Maas
Dit is zo onnozel, dat het waarschijnlijk echt gebeurd is. Zoiets verzin je niet.
Tja, ik dacht eerst aan Herman de Man, deze dikke ik oogt als een streekroman. De clou ziet elke lezer al in de tweede alinea aankomen, maar het reutelt maar door. Afgezien van de langlopige verteltrant toch een best te pruimen ik. Vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Kom net zoiets tegen: iemand had twee huisnummers gekocht, maar het is 54 en ze woont op 45.
Wie ze kan gebruiken.
Een ikje met zeer hoog Ome Tinus gehalte
😂😂😂
In antwoord op talrijke emails: de lachebekjes van 13:44 waren bestemd voor de opmerking van Ilona van vanmorgen. Daar kreeg ik namelijk even een klein slappe-lachmomentje door. Maar ook de opmerking van Ad kon er natuurlijk mee door. Ik hoop dat hiermee alle onduidelijkheid is weggenomen. Wie Ome Tinus is, Bertie, legt Ad misschien zelf wel uit.
Ome Tinus was een broer van mijn grootvader. Op verjaardagen, onder het genot van een sigaar en een borrel, vertelde hij graag slappe moppen en sterke verhalen, veelal uit de duim gezogen.
En zijn broer was weer ome Cor, die elke verjaardag mensen met een brede glimlach uitnodigde: “Trek eens aan mijn vinger?!”
dat moet andersom: mensen uitnodigde, met een brede glimlach: etc
Kapotverbeterd, sorry. Blogbaas kan het hopelijk allemaal herstellen…
Welnee, niet nodig, het is allemaal te begrijpen en het is mooi voor de argeloze lezer om een blikje in de keuken te krijgen. De keuken van de reageerder alhier. Zouden we eigenlijk allemaal moeten doen. Op onze verjaardagen alleen mensen met een brede glimlach uitnodigen.
De “trek eens aan mijn vinger” werd in de familie Van Vuren niet alleen door ooms gebezigd. Althans, mijn vader was natuurlijk best een oom, maar niet die van mij. Niet dat hij Cor heette ook. Maar hij zei dit dus ook weleens. Niet alleen op verjaardagen maar ook in de beslotenheid van het huisgezin. Jaja.
Hier wordt teen en ander uitgelegd.
Een voorbeeld op video treffen we hier aan:
Oh nou ja. Die brede glimlach kan ook op je zenuwen werken trouwens. Dan lijkt het meer grijnzen.
Voor het probleem van Ilona 😆 is er maar één oplossing: knippen en plakken. Zagen en lijmen. Breken en kitten.
Allemaal bedankt voor de uitleg maar ik ken ze, alle omes en ander familiegrappenmakers.
Even zo vrolijk schoot ik om dit ikje in de lach, blijkbaar heb ik de omes te lang gemeden. ☻☻.
…andere..
Cor was een oom van Lummel, als ik mij niet vergis.
Toch leuk dat zo’n tante Betje verhaal zoveel oude herinneringen ophaalt aan verjaardagen in sigarenrook met ooms die voorzien van oude klare sterke verhalen vertelden.
Zwaar
Wekelijks ga ik met mijn kleinzoon van acht naar zijn hockeytraining. Iedere keer vindt hij het vervelend als ik hem aanspoor zich vooral goed aan te kleden en niets te vegeten. Deze keer attendeer ik hem erop dat hij ook zijn mondbeschermer moet schoonmaken. Boos loopt hij naar de keuken. Ik hoor hem mompelen: „Wat heeft mijn moeder het zwaar gehad.”
Bart Pil
niets vegeten Bart?
Ha, scherp! 🤣 Voor de rest moeten we dit Libelle-ikje maar laten voor wat het is. Oma lacht om grapje van kleinkind. Zoals dat duizenden malen per dag overal gebeurt. Alleen in Nederland komt het in de krant.
Grappig dat “vegeten” er door heen slipt. Dat de eindredactie ikjes de ikjes laat, de enige uitzondering die ik ken was een stijlfoutje van M. Wesselink dat gecorrigeerd werd, was al bekend. Maar dat zelfs een simpele automatische spellcheck teveel werk is voor de krant is nieuw voor mij.
Ikjesschrijvers: ouders en grootouders. Nu de kleuterjuffen nog. Zucht.
Die hebben daar gelukkig geen tijd voor. Evenmin als het bejaarden – en ziekenhuispersoneel (met uitzondering van roddeltante Kerkhof).
Het is inmiddels door NRC gecorrigeerd naar “vergeten”.
Dank voor de melding. Heb het hier bij deze ook gecorrigeerd.
Ik zat er een beetje mee, vanochtend, corrigeren of niet? Maar in deze zit ik op de strenge DSR-lijn: het ikje wordt precies zo weergegeven als in de NRC.
Ben ook blij dat de redaktie hier dus nog altijd meeleest. Snif. Wat is het toch een mooie liefhebberij.
En uiteraard heb ook ik mijn Facebook pagina verwijderd. Niet dat het zoden aan welke dijk dan ook gaat zetten, maar als een teken, een uiting van misnoegen en verzet. Bye bye Facebook! 😦
Voor het nageslacht: zo zag het eruit (maar dan vol met bijdragen, commentaren, spitsvondigheidjes, spelletjes, muziekjes):
Mooi hoor, zal het helpen? We zijn toch al verkocht, letterlijk.😆
Het was meer voor “the sake of discussion” lezen we nu achteraf.
En dan “sake” niet op zijn Japans uitspreken, mocht iemand dat kunnen.
Te laat, hij is al verwijderd. Gelukkig is er nog Twitter en … dit blog zelve.
En toch en toch: het ikje in de oorspronkelijke staat van verschijnen zou hier te zien moeten zijn en blijven.
Correcties achteraf, daar doet de blogbaas alleen op speciaal verzoek aan, en sommige speciale verzoeken verdwijnen schaterlachend in de prullenbak.
Dus ik zou zeggen: profiteer van de vroege fout, dan heb je de eer de eerste versie van dit ikje in huis te hebben.
(en is mijn commentaar begrijpelijker)
Dit is precies de worsteling die ik had, Pawi. Ik ga het heroverwegen .
Springen
Op mijn dagelijkse ochtendrondje met de hond passeer ik – een zeer gevorderde vijftiger – een huis. Sinds enige tijd woont daar een jong gezin met twee jongetjes en twee katten. Voor de kinderen is er in de tuin een trampoline gekomen. Die zorgt voor uitbundig speel- en springplezier. Op de trampoline staat het jongste kereltje van ongeveer drie jaar oud. Mijn hond trekt zijn aandacht. Ik zeg dat hij een prachtige trampoline heeft en moedig hem aan te springen. Daarop mompelt hij iets als ‘mama’ en rent op zijn kleine beentjes weg naar zijn moeder, die iets verderop om de hoek staat. Ik hoor hem zeggen: „Mama, mag die meneer bij ons komen springen?”
Christiaan Baardman
Als Christiaan net zo springt als hij schrijft, dan komt hij niet van de grond.
Zelden zoveel overbodige mededelingen in een ikje aangetroffen.
Ik vertrek morgen weer naar het vaderland, waar het klimaat mij hopelijk weer iets milder zal stemmen.
Welkom terug in een oerhollands klimaatje, mopperkont.
Ja doei!
Op mijn werk in een restaurant heb ik twee collega’s die elkaar voortdurend in de maling nemen. Hij vanuit de keuken, zij vanuit de bediening. Op een avond vraagt zij hem naar de Engelse vertaling van ‘aardappel’. Ze heeft een tafel met toeristen, maar is onzeker over haar Engels. „Potato” antwoordt hij, maar zij trapt daar niet in. „Ja doei, zo dom ben ik echt niet, hoor!” Waarop hij zegt: „Okee, je hebt me door. Het is earthapple.” Ze trekt een triomfantelijk gezicht. „Zie je nou!” en keert tevreden terug naar de toeristen.
Linda Hoogervorst
Ja heerlijk toch die domme domme domme serveerstertjes. Valt me nog mee dat de kleur van haar haar niet gegeven wordt. Of was het een hoofddoekje? Man man.
Het zal wel weer in onvervalst amsterdams gezegd worden. Bij de weg Ad, ik heb inderdaad een ome cor die met tante jo getrouwd was. Aan wiens vinger ik moest trekken. Een beetje laat als reactie maar ik ben net terug van weggeweest.
Grappig die namen. Ik heb juist een tante Cor en een ome Jo.
Vergeet ik nog helemaal air france en de sncf te bedanken. Voor een vergadering van anderhalve dag ben ik 4 dagen weggeweest en heb 1800 km gereden.
Jaja, samen kunnen ze heel wat hoor.
That is me what. Sit you in a restaurant, you order an earth apple and than takes the man the woman in the mailing
Wow. wat ik heden heb aangetroffen op de site van Engneus Rozenwater, daar word zelfs ik toch even wit van om de neus. Wat een smerigheid is daar aan de gang zeg. Al weken kennelijk. Zonder enige aanleiding, zonder dat ik of mijn voorganger Apiedapie het sneumens iets heb aangedaan, gaat hij zich te buiten aan het plaatsen van een leugenverhaal over Apie, in meerdere delen.
Het sop is de kool niet waar, wat u zegt, dus ik doe er het zwijgen toe. Maar een ding is wel bijzonder gemakkelijk te weerleggen, namelijk met emails die gewoon allemaal in mijn gmailinboxje terug te vinden zijn, jaja, van maar liefst 7 jaar geleden, jammer HR, maar ik heb ze nog, had je wellicht niet gedacht. Ik weet niet waarmee je je bemoeit, maar je vindt het dus nodig om een interne emailwisseling tussen mijn voorganger, Apiedapie, en Jan de Wit allereerst verkeerd te moeten weergeven en het vervolgens te moeten becommentarieren. Een zaak waar jij part noch deel aan had. Doel is dus duidelijk: smaad, je was destijds geen partij, waar bemoei jij je mee? Of had Trolley toch gelijk toen hij het telkens maar weer over jullie beider seksuele voorkeur had? Nee, ik herhaal de onfrisse benaming niet waarmee hij jullie relatie destijds kenschetste.
Het verhaal:
Niet dat het iemand iets aangaat maar Jan (die destijds in de penarie zat vanwege een aantal onplezierige gevalletjes en de wijk had genomen naar het buitenland) en Apiedapie hadden op een gegeven moment een emailbrainstorm over het samen opvullen van het gat dat was ontstaan omdat Vkblog was weggevallen. Ze vonden het geinig om te kijken of ze zelf een bloggersplatform konden oprichten. Apie deed daar puur voor de lol een hele hoop suggesties over, per email, zoals de titel van de site (“Blogsems”, ja, wat u zegt, een best wel sterke naam), het verdienmodel, de manieren om het via de sociale media aan de man te brengen etc.
Jan reageerde daar maar mondjesmaat op, ging nooit in op zijn voorstel om eens met elkaar te bellen of elkaar te ontmoeten, en brainstormde zelf per email eigenlijk niet echt mee. Hij antwoordde niet, of met korte zinnetjes, droeg zelf nul ideeen aan. Hij vroeg hem zelfs eens om een keer om zijn ideeen nog eens samen te vatten, want hij had het overzicht verloren (waren niet meer dan een stuk of vijf, zes emails in een maand tijd, maar ja, dat is ook moeilijk, om zoiets in je inbox te bewaren en voor jezelf samen te vatten). Het was eenrichtingsverkeer. Geeft niet. Mag en kan. Creativiteit is niet iedereen gegeven en hij had dan weer andere kwaliteiten. Dacht Apie.
Maar wat schetst mijn verbazing? Ineens bood hij Apie aan om de naam “Blogsems” te kopen, voor het “dubbele wat jij ervoor betaald had” (dat was uiteraard een paar tientjes, zo duur is zo’n domeinregistratie niet). Apiedapie ging daar niet op in, en legde hem dat vriendelijk en (misschien) naief uit. Meneer de Wit zou dan heerlijk voor een paar tientjes die mooie naam hebben, voor zichzelf beginnen helemaal volgens Apies ideeen, en Apie aan de kant zetten onder het motto “dat hij ervoor betaald had”. Apie deed het niet om een paar tientjes maar voor de lol. Hij wilde echts wat leuks opzetten en geloofde ook in de hele systematiek onder Blogsems, het was iets nieuws, het had volgens hem zeker kans van slagen. Maar wat deed Janneman vervolgens? Hij registreerde de naam Blogsem.com. Ja echt! Zonder de S!
Ja, als je zoiets ziet gebeuren, dan hap je letterlijk even naar adem, dan gaat letterlijk even het licht uit en je geloof in de mensheid naar nul.
Apie liet hem denk ik wel weten dat hij dat niet zo heel erg fijntjes van hem vond, maar in mijn herinnering en zeker in geen enkele email die ik uit die tijd nog heb (en dat zijn ze volgens mij allemaal) vind ik iets terug dat lijkt op het dreigen met juridische stappen (iets dat Heer Rozenwater in het onderstaande citaat beweert).
Apie zat destijds in Amerika, niet echt handig voor juridische stappen in Europa of Thailand (Jan bleef altijd schimmig over wie hij was, zijn echte naam, en waar hij uithing). Maar bovendien: dat was het Apie echt niet waard, voor hem was het een liefhebberij, een leuk plan, een creatief project. Maar dit schrijft ranzige Rozenwater hierover:
https://heerrozenwater.com/2018/04/02/statistieken-maart-2018/#more-10224
“Ze brainstormen maanden (althans volgens APD) over het opzetten van een nieuw bloggersplatform. APD gaat compleet in de luchtfiets-stand. Stuurt JdW ellenlange ingewikkelde beleidsplannen met “listige” verdienmodellen waar die arme JdW geen hout van snapt. JdW besluit zijn eigen weg te gaan en begint blogsem.com. Hij biedt APD eerst nog aan te betalen voor blogsemS.com, de naam die APD heeft bedacht maar APD gaat daar niet op in. APD schreeuwt moord en brand, dreigt met juridische stappen maar heeft uiteraard geen been om op te staan.”
Aha, hij biedt aan om Apiedapie te betalen en gaat dan zijn eigen weg onder blogsem.com (zonder de s). Hoe vinden we dit, Roos, niet raar? Maar wel heel bijzonder zouden we nu met juf An zeggen.
Maar wat Roosje liever ook niet vermeldt, is dat Apie Jan toen hij over zijn verwondering en irritatie heen was, gewoon heeft aangeboden om die naam helemaal voor niets te registeren, hoor. Hij zegde de registratie van het domein op en liet dat JdW weten. Toen het vooruitzicht om lekker samen iets leuks op te zetten ter ziele was was het voor hem echt de sop de kool niet waard. Hij had wel iets beters te doen, hij zat echt niet op die paar tientjes te wachten. En Jan was daar heel verguld mee, vroeg voor de zekerheid of het echt wel wel ok was, of Apie dat echt niet erg vond (en hielp het hele idee vervolgens om zeep, zoals hij zijn hele site om zeep hielp door onkunde en desinteresse).
Jammer Roos, ik heb die emails en ik ga ze zo meteen hier op de site zetten. “APD schreeuwt moord en brand, dreigt met juridische stappen ….”. Man man man.
Zo, voor wie er behoefte aan heeft om het ware verhaal te checken, hier is email 1:
En hier is email 2 (ze horen dus eigenlijk in omgekeerde volgorde):
En dit moet voorlopig maar weer even de laatste zijn, Jan vindt het “misschien een beetje lullig’, maar Apie moet “zijn teleurstelling maar verbijten” en met hem meedoen (als hij zojuist dus diens titel heeft gejat, blogsems of blogsem is echt bijna het zelfde, en dus met Apies concept aan de haal gaat, met of zonder hem). De geschiedenis leert uiteraard dat het zonder Apie niks is geworden. Of het met Apie wel wat had geworden weten we ook niet natuurlijk. De les: het is een oplichter. En Heer Rozenwater framet het de andere kant op. In feite is dit sneuer dan wat JdW deed, die had er immers nog een doel mee, die wilde rijk worden zonder zelf iets te doen, om zijn vrouw en kindjes te onderhouden. Roos doet dit puur en alleen voor de lol van het iemand zwart maken. Pure wraak. Bijzonder griezelig. Nogmaals: ik ben blij dat ik niet bij hem in de buurt woon. Zulke gefrustreerde zielen kun je beter ver uit de weg blijven.