“Die stinkwindjes (zachte sluipers, noemden wij dat) kwamen ongetwijfeld van een stiekeme spijbelaar, die hompen biefstuk, droge worsten, ingevroren gehaktballen en dergelijke ergens verstopt had”, zei onze Luvienna, bekend om haar scherpe waarnemings- en deductievermogen. Pawi merkte op: “Gepurgeerd, ontslakt, verstoken van alles wat het leven aangenaam maakt, daarbij nog wat geuren die je liever niet gewaar zou worden, wie zou nu niet jaloers op je zijn?” Klare taal sprak de verwachting uit dat “deze ontberingen, ascetische exercities, helse fysieke pijnen gepaard gaande met eventuele geestverruimende hallucinaties (…) een beter en sterker mens” van mij hebben gemaakt. Bertie vond “een gereinigde blogbaas een prettig idee”.
Kortom, het blog kende vorige week een vliegende start na de zomerpauze die ik mediterend had doorgebracht, zie mijn geurrijk verslag alhier. En natuurlijk, tien dagen Vipassana, want dat waren het, maken niet in tien dagen een Verlicht Persoon van iemand, volledig onthecht en volkomen gelijkmoedig. Nogal wiedus, zullen jullie denken. Ja, toch zijn er mensen die me dat soort dingen naar het hoofd slingeren. Mensen die me niet goedgezind zijn. En die heb je nu eenmaal. Ik wens hen alle goeds, en hoop dat ze ooit beter zullen weten en zich met positievere dingen gaan bezighouden. Lees verder “Dit is de ultieme zeurplek (132)”
De Grafschriftenkelder was vorige week weer eens open. Niemand weet hoe zoiets werkt, maar ineens sluipt er iemand naar beneden en laat een mooiigheidje achter. Zoals Heer Rozenwater: “Hier ligt Heer Rozenwater”, schreef hij, “Hij kon helaas niet rijmen.” Nou, mooi toch? Geen woord teveel. Ook iemand anders kende zijn beperkingen: “Nou en hier lig ik dus begraven, met feiten kan ik dat nu niet meer staven, want ik kan niet rijmen of dichten zonder de steen op te lichten.” Maar de mooiste van de week was die van Mark: “Ik wil gewoon een graf waar de ruimtedieren met een blije blaf hun reünie komen vieren.” 
Bas van Vuren, aangenaam 