De restaurantbaas van ons Franse dorpje had zijn best gedaan. Roze kartonnen hartjes. Romantisch licht. Zwoele muziek. De zaak is uitverkocht. Jonge en oude stelletjes om ons heen. Zwijmelende pubers. Papa’s en mama’s zonder kinderen. En oude paartjes, met ‘monsieur’ in driedelig pak en ‘madame’ in haar beste jurk.
De foie gras is heerlijk. Ik bestel een ‘demi pichet’ Bourgogne. En een cola. De Coquilles St. Jacques, boterzacht, glijden naar binnen. En de frietjes en de worstjes.
Het is een prachtige avond. “Je t’aime”, staat er op de servetjes. Nee, geen vliegtuigje van vouwen, glimlach ik.
Als de koffie wordt gebracht, pakt hij mijn mobieltje en vraagt: “Mag ik mama bellen? Kijken waar ze nu is?”
“Ja, jongen, dat is goed”, zeg ik en kijk in de verte.
Ook verkrijgbaar in dichtvorm, als versje dus, en in het Engels.
Bas van Vuren, aangenaam 
Zwoele muziek…
Dat dat nog bestaat.
maria-dolores 14-02-2011 11:44
Hm… Coquilles St. Jacques.
Met veel boter, room, champignons en het liefst ook nog gegratineerd…
Ilona 14-02-2011 18:01
Mohoooi…
Dank voor het opdragen, Apie!
Maarre… foie gras?!
Wel heel mooi, Apie. En wrang, zo op Valentijnsdag.
Wat bedoelt: Comments vkblog zegt:
februari 17, 2011 om 00:16?
Nobody is perfect. Ik vind het njammie.
Nee, Apie, lees eens verder.
Mohooi?
Ha! Met nobody is perfect had ik het over foie gras en njammie dus voor Luv.
Dat comments vkblog betekende dat ik de commentaren van vkblog copieerde. Ik zat toen in de overgang tussen twee blogs! Nog bedankt voor het mohooi. 😉
Ik vond het ook erg lekker, bijzonder lekker, zelfs. Maar sinds ik weet hoe het geproduceerd wordt eet ik het niet meer.
Dat respecteer ik. Enik ben het er eigenlijk mee eens. Nou moet je ook niet denken dat ik wekelijks kilo’s naar binnen werk. Het blijft een uitzondering.