De restaurantbaas van ons Franse dorpje had zijn best gedaan. Roze kartonnen hartjes. Romantisch licht. Zwoele muziek. De zaak is uitverkocht. Jonge en oude stelletjes om ons heen. Zwijmelende pubers. Papa’s en mama’s zonder kinderen. En oude paartjes, met ‘monsieur’ in driedelig pak en ‘madame’ in haar beste jurk.
De foie gras is heerlijk. Ik bestel een ‘demi pichet’ Bourgogne. En een cola. De Coquilles St. Jacques, boterzacht, glijden naar binnen. En de frietjes en de worstjes.
Het is een prachtige avond. “Je t’aime”, staat er op de servetjes. Nee, geen vliegtuigje van vouwen, glimlach ik.
Als de koffie wordt gebracht, pakt hij mijn mobieltje en vraagt: “Mag ik mama bellen? Kijken waar ze nu is?”
“Ja, jongen, dat is goed”, zeg ik en kijk in de verte.
Ook verkrijgbaar in dichtvorm, als versje dus, en in het Engels.
Bas van Vuren, aangenaam 