Of men ook netjes kan vloeken, dat was het onderwerp van de dag. Welke dag? Een dag ergens in het verre verleden, toen Joop Braakhekke nog leefde en een heleboel andere mensen ook. Een van die dagen die doorgaans volgen op een weekoverzicht. In dit geval op dat van een paar weken geleden.
Grof vloeken, da’s niet moeilijk. We zien het elke dag. Vul nu zelf in waar jij het elke dag ziet. Maar netjes vloeken, da’s lastiger. Het vereist creativiteit en taalgevoel. Een oom van me placht bijvoorbeeld hartgrondig “fietsenrek” te zeggen terwijl hij eigenlijk “viezerik” bedoelde. Dat laatste mocht hij van zijn moeder, mijn oma, niet zeggen.
Berties moeder was zo vreselijk netjes dat ze het over een “gemoed” (borsten) had, “camisole” (hemd) en “poepje” (wind). De schoonmoeder van Luvienna had het over de “voorbibs”. Bertie zou daar allang blij mee geweest zijn, bij haar thuis heette het betreffende lichaamsdeel gewoon niks.
In 1918 had de komst van de gevluchte Duitse kroonprins Wilhelm de genenpool tijdelijk verrijkt, maar eenmaal afgesneden van de zee hernam het door inteelt ingezette verval van de dorpelingen onmiskenbaar zijn loop. De lange, slungelige armen stonden naar de netten en het zeilgetouw, maar waren ongeschikt voor de bollen, laat staan dat ze gedienstig konden zijn in een stoomfabriek. Wieringen was verzand geraakt in de nieuwe tijd. 
Groningen, 1952 Ik was 6 en moest naar de lagere school. Moeder was blij, want op de Gereformeerde kleuterschool waren er behalve ik alleen maar synodale kinderen geweest. “Daar kun je geen vriendjes mee worden,” had ze gezegd. Dus nu naar een school die strenger in de leer was: een artikel 31 omgeving met goede meesters en juffen. Dat was vertrouwd volk, want die zagen we ’s zondags twee keer in de Noorderkerk. Mijn ouders waren in de Gereformeerde kerkscheuring van 1944/45 meegegaan met prof. Schilder, oftewel ze waren “gereformeerd onderhoudende artikel 31” 
geworden. Ik ben na mijn geboorte dan ook niet “verondersteld wedergeboren” gedoopt. Ik moest het zelf maar zien te rooien, dat wedergeboren worden.
Legacysystemen zijn oude informatiesystemen voor cruciale businessprocessen uit de begintijd van de digitalisering, waarvan alleen een inmiddels reeds lang gepensioneerde ex-systeembeheerder ongeveer weet hoe het zo’n beetje in elkaar zit. Nu blijft iedereen er maar vanaf, want niemand weet wat er gebeurt als je ergens aan een draadje trekt.
Een man met een superieur gevoel voor humor. Maar je moet hem wel scherp houden. Woont als pensionado ergens in de USA, zo wordt gefluisterd.
Een wat oudere man die jeugdig wil blijven op de Ph, waar dat ook maar mag zijn. Draagt ook daar een lange regenjas. Wordt soms overmand door de blues. Tikt zijn bijdragen op een oude Remington waarvan de letterarmpjes vaak vastlopen, scant vervolgens de doorelkaar liggende A4tjes, wat de soms niet te volgen teksten verklaart. Drinkt, rookt, snuift, spuit en speelt dan sax. CEO van een internetcafe. Heeft heimelijk heimwee. Zoekt aanspraak en gezelschap, maar geeft zo weinig. Beetje in de war vaak. 
Je liefste tante, als je een tante had. Fladdert zo nu en dan voorbij als een postduif met bindingsangst. Geeft iedereen een goed gevoel. Zie vooral het volgende 
Misantropische zwartkijker. Verloochent nooit zijn gekozen nicknaam. Heeft geen duimpjes. 
Een gezellige dame uit Brabant. Neemt ’s avonds nog weleens afscheid van de community met Gutenacht Freunde. Spreekt haar talen. Zegt welterusten met twee woorden.
Babyboomer, dus ouwe zak. De enige, samen met Apiedapie, die 
Altijd is zijn glas halfvol. Zuip het eens een keertje leeg! 
De naam zegt het al. 
Een website met beheerder zoals 
Gebruikt slechtgekozen nicknames. Reageert als een reaguurder op de onvolprezen website Geen Stijl. Zoekt zout op slakken en legt spijkers bij laagwater. Blogbaas eet zeloten als ontbijt, als-ie trek heeft. 
Fransoos. Trekt anderen wel eens een grote broek aan, het liefst vrouwen. Geen gerecht zo vreemd of hij heeft 
Wil anderen altijd alles leren, ook al willen ze niet, maar is beslist niet kortzichtig. 
De eerste momenten op je eigen blog zijn zo mooi. Je scrolt alles eens door. Je kijkt of het er allemaal nog lekker bij ligt, of de klanten het naar hun zin hebben. Als een boer die ‘s ochtends zijn varkentjes over de rug strijkt, zijn hand liefkozend door de korenhalmen laat gaan. Dankbaar voor het Leven.
Bas van Vuren, aangenaam 