Ikjes, liedjes, gedichten, verhalen, foto's, reacties en muziek van Bas van Vuren, Pawi, Lummel, Ilona, De Schrijvende Rechter (DSR), Bertie, Klare Taal, Ad Hok, Jokezelf en de anderen. Niet van Anoniem.
Auteur: Bas van Vuren
Schrijver. Rijmer. Kijker. Kent beroemde mensen. Maakt liedjes. Holland Douze Points.
Over ikjes en het nieuwe liedje Holland Douze Points
Karen van den Winkel werd onlangs weduwe. De loodgieter kwam langs voor een reparatie en condoleerde haar. Karen schiet vol. De loodgieter zegt: “Dat kraantje blijft nog wel effe lekken, wijffie, dat ken ik niet repareren.” Da’s nou een ikje, een lezersanekdote uit de NRC, zoals ze daar dagelijks worden gepubliceerd. In de krant mag er niet meer op gereageerd worden, dat was teveel werk voor de redactie, daarom mag het hier. In het nette. Lange lappen tekst van trollen en andere anonieme egosnuivers die zijn ook hier niet welkom. Het is niet anders. Daar zijn andere sites voor.
Wat zijn ze toch allemaal geinig die Amsterdammers
Het ikje sloeg aan bij onze vaste lezers. Ilona liet een snikje bijvoorbeeld en dat mag best. Ook Jokezelf schoot vol. Haar eigen kraantje blijft immers ook maar lekken, het wordt wel minder, maar het houdt niet op. Klare Taal vond het een knap stukje en een staaltje van bijzondere Amsterdamse humor. Zo is het, wat zijn ze toch allemaal geinig die Amsterdammers. Daar ken de rest van Nederland nog een voorbeeld aan nemen, chagrijnen als het allemaal zijn.
Mijn vrouw en ik maken ons regelmatig boos over zwerfafval. Vorige week deden we mee aan een Cleanup. Bij de ingang van het park kregen we handschoenen, papierprikkers en vuilniszakken. Stoer trokken we een oranje hesje over onze kleding aan. Toen onze zak vol was liepen we tevreden terug naar het verzamelpunt. Een moeder met een kind aan de hand kwam ons tegemoet. „Mama, wat doen die meneer en mevrouw?” Terwijl ze haar kind van ons wegtrok antwoordde ze: „Ssst, die mensen zijn héél stout geweest en nu hebben ze straf.”
De krantenbezorger van Isabelle Schotanus is overleden, 71 jaar, hartstilstand net voor de Kerst. Waar je dit leest? In de NRC. In de rubriek “ikjes”, volgeschreven door lezers die iets hebben meegemaakt. Net zoals wij vroeger verhaaltjes naar de Donald Duck stuurden, zeg maar. En ja, krantenbezorger is een uitstervend beroep, zo duidde Pawi het verhaaltje voor ons. De reageerders op deze site, toch niet bang voor een geintje, hielden zich dit keer in en maakten geen grapjes over de achternaam van de inzendster. Zelfs Lange Løl (de zoon van Ouwe Løl en broer van Dikke Løl) hield zich koest.
Over ikjes natuurlijk en wat er zo al nog meer gebeurde
Over de ikjes kunnen we het snel eens zijn. Niet leuk om te zeggen, maar het waren stuk voor stuk rampzalige Donald-Duckverhaaltjes, en nu doe ik Donald Duck te kort, want … in Donald-Duckverhaaltjes zit wel een goed verhaal, ze zijn spannend en ze zijn grappig. De ikjes van deze week dus niet. Geeft dat wat? Nee hoor, we betalen er immers niet voor. En we hoeven ze niet te lezen, wat jij? Hieronder plaats ik dus doodleuk zoals elke week de ahum hoogtepunten van de NRC-ikjesweek. Want iemand moet het doen.
Over ikjes, De Schrijvende Rechter en de beste wensen
Ach, we zijn ze toch bijna allemaal alweer vergeten? Ikjes zijn zo vluchtig. Die van Martin van der Jagt over chocoladefonteinen op Marktplaats bijvoorbeeld? Hoezo? Wattuh? Dat bedoel ik. Lummel verlangde naar een fontein voor kaasfondue. En Bertie verlangde terug naar de Kerstpakketten van vroeger, met een “inhoud die we niet kenden: vreemde nootjes en blikjes Frans voer, chocolaatjes en een fles rode azijn. En een klein cadeau als een koektrommeltje …”
Of Paulien Lammers dan? Wilde een bodyshaming mopje maken over een dikbilantilope in Blijdorp, over Kim Kardashian, who else, maar maakte er voor de zekerheid toch maar een reuzengoerami met dikke lippen van. Ja. Doe het dan niet. En het was volgens haar ook nogeens “een vrouw” die het grapje zogenaamd maakte.
Ik pers er nog een introotje uit op de valreep van het oude jaar en met het nakende nieuwe jaar in het vooruitzicht. Leuk toch? Ik heb de neiging om te gaan terugblikken, maar doe het niet. Van zelf terugscrollen is nog nooit iemand ziek geworden, zei mijn vader altijd, zonder dat scrollen dan. Het jaar heeft zijn ups gehad en zijn downs, en iedereen weet voor zichzelf best wel welke dat waren. Als het voor jou vooral ups zijn geweest, word dan niet overmoedig. Als het vooral downs waren, bedenk dan dat niets altijd zo blijft. Alles is in beweging. Dat heet: leven.
Alles blijft alles gaat voorbij alles blijft voorbijgaan
Een waar woord dat volgens Pawi ergens op een grote olietank bij Rozenburg staat. Auteur: Jules Deelder. Onverwacht ging de goede man van ons heen. Op 31 december wordt hij begraven, een passend zalig uiteinde.
Dit stukje proza, of is het poëzie, schreef ikzelf eigenhandig in het condoleanceboek in de hal van het gemeentehuis aan de Coolsingel. Jules Deelder dus. Ineens fladderde hij van ons weg. De nachtburgemeester van Rotterdam. We zijn elkaar maar heel af en toe tegengekomen. Vooral decennia terug toen ik me op de fiets door de Maasstad voortbewoog en zoals het een goed student betaamde bij menig café klant aan huis was.
… een soort van mini- jazzshowtje
Daarna vrolijkte Jules menig poëziefestival op, ontregelde hij de talkshow van Eva Jinek, en de allerlaatste keer dat ik hem zag was een jaar of twee geleden, in Den Haag nog wel, of all places, waar hij een soort van mini- jazzshowtje in elkaar had getimmerd voor De Parade.
Jullie merken het wel, erg veel heb ik aan Jules niet te danken. Maar ook niet niks.
Het was mooi om met hem in mijn gedachten weer eens door Rotterdam te slenteren. Bij zijn stamcafé Ari stond een bescheiden door fans geïmproviseerd standbeeldje met bloemen en gedichten. Minder dan bij het spontane monumentje voor Lady Diana in Parijs, dat ik in 1997 bezocht. Maar die had om haar nek weer geen Spartasjaaltje.
Overal in de stad kom je zijn dichtregels tegen, op puien, op tegels, in etalages, in harten.
Kortom: dat hij in vrede in het zwart gekleed met zijn zonnebril op door de hemel moge lopen.
Ene Tjeerd Kimman doopte zijn ganzenveer in de inktpot, ging er eens goed voor zitten en schreef een “ikje” voor de courant. “De discussie over de nefaste impact van de babyboomergeneratie”, daar ging het over, en die discussie voeren “wij” ook met “onze generatie Y-zonen”. Het Grote Taal der Nederlandse Dictee was er niks bij. Maar toen kwam het en ik citeer: “Toen ik hun onlangs een pro-boomer-stukje uit de NRC stuurde kwam het antwoord per kerende app: „Boomerblaadje.”
“Hun”. Dag Tjeerd.
… het gratis lezen van dit blog
Bertie hengelde naar een lepeltje, desnoods een borrellepeltje, taartvorkje, “desnoods met 1 tand”, een half fruitmesje … Waarvoor? Omdat ze de eerste liker van het vorige intro was. Maar zo zijn we dus niet getrouwd. Kinderen die vragen worden overgeslagen. Laten we kijken wie het vandaag wordt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik heb een goeie oudejaarsbonus gehad van WordPress, dankzij de klikjes op die in feite best wel een beetje irritante advertentietjes in de kantlijn en tussen de stukjes door, waarvoor excuses, maar ze maken het gratis lezen van dit blog vooralsnog wel mogelijk.
“Hoera, ik ben de eerste liker”, zei Bertie precies een week geleden, toen ze de eerste was die het vorige intro van een waarderend tikje voorzag. Ik bedoel maar, de taal is in beweging. Had je dit tien jaar geleden ergens opgeschreven dan was je opgesloten in een gesticht.
Karen Mol misschien ook wel, ook nu nog, als ze althans op tijd opgepakt wordt. “Herfstgele grove confetti” dwarrelde er volgens haar door de lucht en het “knisperde onder onze fietsbanden”. Of blaadjes kunnen voelen, vroeg ze zich af. Volgens haar “kleine filosoof wél” (let op het accent aigu) en de blaadjes zijn “blij als ze herenigd worden met hun familie en vriendjes op de grond”. De grond is volgens Karen hun hemel. En “ineens is het bos bezield met dappere reizigers die de val naar de hemel aandurven”.
Ik wil benadrukken dat we niets over mevrouw Mol weten. Misschien is ze al heel ver heen, zit al ergens in een opvanghuis, en dan zijn we vertederd dat een verwarde vrouw dit heeft weten te knutselen. “Karen probeert poëzie. Een nieuwe herfst een nieuw geluid” vond Glasvezellummel.
Ikjes, het bejaardentehuis van de toekomst, #metoo en springende zalmen
Lollige hardhorige oma’s, oh, wat hebben we daar de schurft aan! Nou, lekker begin wel, dit intro. Als je niet beter zou weten dan denk je op zo’n hatertjesblog beland te zijn waarvan er nog best wel veel zijn, volgeschreven door mensen die tradities verdedigen en andere mensen het land uit willen schoppen of een pilletje geven. Omdat tolerantie en redelijkheid moeilijke woorden zijn en als traditie niet meetellen. Maar gelukkig kennen jullie me en weten dat ik het niet over die oma’s zelve heb, maar aan hullie als onderwerp van een ikje, zo’n lezersanekdote uit de NRC. Ken je wel, die NRC-ikjes, toch? Zie anders de link helegaar aan het einde van dit intro. Waarom het intro heet? Da’s traditie.
Voor straf bespreken we zo’n ikje niet
Dat ikje over die oma werd geschreven door ene Stan van der Burght, en had verder weinig om het lijf. Hij wilde haar even in de zeik zetten, net zoals ook andere ikjeschrijvers dat steeds vaker ongehinderd en zelfs aangemoedigd door de NRC doen met hun demente familieleden. Hier houden we er niet van. En voor straf bespreken we zo’n ikje niet.
Nee, het is zeker geen compliment als een lezer (m/v) verzucht dat het wel lijkt alsof de intro’s steeds langer worden. Wel voorafgegaan door een “chapeau Bas, prima intro weer”, maar toch, het is maar gezegd. Door wie? Dat laat ik maar in het midden omdat het Jokezelf betrof en ik geen ruzie met haar wil. Ik stuur haar wel een mailtje, dit lossen we samen wel op.
“… een prachtig intro. Broeva. Haro!”
Dat Lummel zich haastte om “een prachtig intro. Broeva. Haro!” te roepen maakte niet meer zo heel veel uit. De toon was gezet. Ook Bertie was te laat met haar goedbedoelde “hallo, weer een prima en lang intro”. Ze zei dat namelijk pas om half twee op de maandagmiddag, vele uren na het verschijnen van het intro. “Vanmorgen al gelezen”, probeerde ze nog zwakjes, “maar ik kom nu pas aan reageren toe”. Jaja.
Enfin, ik kan het wel, hoor, korte intro’s schrijven. Dat gaan jullie zien en dat hebben jullie vandaag dus helemaal aan julliezelve te wijten.
