Tag: miriam wesselink

De Kracht van Gedeelde Stilte

De online wereld is een wonderbaarlijke plek. Hier kun je mensen van over de hele wereld ontmoeten en je passies, interesses en ideeën met hen delen. Het is soms verbazingwekkend hoe goed het kan klikken en hoe diep de band kan zijn met iemand die je vrijwel nooit in het ‘echte’ leven ontmoette.

Onlangs ontvingen we het droevige nieuws dat een van onze geliefde online vrienden ons is ontvallen. De stilte die volgde op dit bericht was overweldigend. Geen grappen meer, geen scherpe analyses, geen diepgaande gesprekken.

In dit soort momenten is het oké om stil te zijn. Om geen woorden te hoeven formuleren, om de emoties te laten stromen zonder ze te benoemen. De rouw mag er zijn, in al zijn rauwheid en stilte.

Maar rouw is ook een proces dat gedeeld mag worden. Met mensen die begrijpen wat je voelt, die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt. En die momenten van samenzijn, van gedeelde stilte en troost, die komen eraan.

We komen samen, online en offline, om te herdenken, te delen en elkaar te troosten. Om de herinnering aan onze geliefde online vriendin levend te houden.

In de komische stilte gooien we een knalfuif ter ere van de band die we hadden, terwijl we stiekem onze energievoorraden aanvullen om verder te gaan.

Ja, die laatste alinea is dan weer jammer, Gemini. Voor de rest prima gedaan. Maar wanneer houdt dat op, dat met artificial intelligence genereren van blogs? We kunnen dit echt weer beter zelf gaan doen.

In Memoriam: Miriam Wesselink (Luvienna)

“Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling …”

“Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!”

Van deze abrupte mededeling op X vorig jaar november was ik dagen stil en bedroefd. Miriam Wesselink – alhier en elders ook wel reagerend onder het pseudo Luvienna – verwoordde hiermee nog eenmaal en zoals we nu weten voor het laatst publiekelijk haar gedachten. Ze deed dat op de sobere, nuchtere en doeltreffende manier die haar lezers van haar kennen, en kwam daarmee als vanouds recht bij ons allemaal naar binnen. Daarna werd het stil. Totdat ons deze week het verdrietige bericht bereikte dat ze op 23 juni jl. is overleden. Moge zij rusten in vrede. Heel veel sterkte aan de nabestaanden, in het bijzonder haar man Ruud. En opnieuw zijn we in de war en willen alleen maar stil zijn.

Lees verder “In Memoriam: Miriam Wesselink (Luvienna)”

Verbijsterd naar de wereld blijven kijken (456)

Een eerbetoon aan een schrijfster

“Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!” Van deze mededeling op X (v/h Twitter) van vorige week dinsdag ben ik al dagen stil en bedroefd. Miriam Wesselink – alhier en elders ook wel reagerend onder het pseudo Luvienna – verwoordde hiermee nog eenmaal en waarschijnlijk dus voor het laatst publiekelijk haar gedachten. Ze deed dat op de sobere, nuchtere en doeltreffende manier die haar lezers van haar kennen, en kwam daarmee als vanouds recht bij ons allemaal naar binnen.

Lees verder “Verbijsterd naar de wereld blijven kijken (456)”

We willen de toiletpot kwijt (298)

Hilde Lemson is op visite bij vrienden en die hebben een dochter van dertien. Hilde vraagt om onverklaarbare reden aan het kind of ze haar corona-app aan heeft staan. „Nee”, zegt ze. „Ik had hem wel, maar ik heb hem verwijderd. Want ik kreeg helemaal geen berichten.”

Kijk, zo makkelijk is het nou om een ikje in het landelijk dagblad NRC Handelsblad te scoren. Je schrijft een anekdote op, zendt het via een webformulier of per email in en hopla, je bent beroemd. Er hoeft niets opmerkelijks in te staan. Het hoeft niet goed geschreven te zijn, als er maar iets staat. En als je geluk hebt wordt je ikje ook nogeens hier besproken door een panel van deskundige liefhebbers of liefhebbende deskundigen.

“De pointe is me al te moppig”

Zoals de legendarische De Schrijvende Rechter (DSR) bijvoorbeeld. Al sinds jaar en dag levert die zijn Eindoordelen in. In dit geval maakte hij zich er vanaf met een “de pointe is me al te moppig”. Ad Hok was tevreden met het ikje. Omdat het kort was. “Dat mag ik wel.”

Lees verder “We willen de toiletpot kwijt (298)”

Met Miriam op de motorkap – Tulpenrallye 2017 (Live)

Blik op de weg en achter de schermen

“Lieve Bassie-adepten en Bassie zelf, ik ben vanaf morgen een weekje weg, Tulpenrallye rijden. Ik meld het maar even want dadelijk maken jullie je nog zorgen en dat hoeft dus niet. Tenzij er iets fout gaat natuurlijk, maar we gaan ervan uit dat noch wij, noch de auto uitvalt.”

Met deze simpele mededeling kondigde onze Luvienna het begin aan van weer een nieuw avontuur. Onze sterauteur, schrijfcoach en champion reaguurster, die zich om onbekende redenen in het dagelijkse leven van een schuilnaam bedient, ging het weer proberen. Met haar chaperon. Die ging ook mee.

Tulpenrallye

Lees verder “Met Miriam op de motorkap – Tulpenrallye 2017 (Live)”

Maak jij de binnenkant van je theepotje schoon? (122)

160502theepot1

OK, een kleintje dan, een piepklein introotje, omdat we het met z’n allen toch best wel missen. “’s Avonds bel ik een goede vriendin: „Maak jij de binnenkant van je theepotje ooit schoon?” „Nou zeg”, antwoordt ze, „wat een obscene vraag!”

Hedda Treffers was weer in vorm vorige week. Haar theepotikje viel in de smaak bij het lezerspubliek, dat moet gezegd. Door het gebruik van het woord “obsceen” ga je vanzelf de binnenkant van het potje met het vrouwelijk geslachtsdeel vergelijken, zei iemand. Sinds de publicatie van het ikje worden theepotjes anders bekeken.

Lees verder “Maak jij de binnenkant van je theepotje schoon? (122)”

Dat was me een heel klein Tulpenrallyetje voor Miriam en Ruud

Wacky Races, Hanna-Barbera Studios
Wacky Races, Hanna-Barbera Studios

“Lieve mensen, ik heb begrepen dat het inmiddels usance is het even te melden als je hier een tijdje niet of weinig aanwezig zult zijn (…) Welnu, ik ben (…) aangekomen bij de startplaats van de Tulpenrallye, waar morgenochtend, ijs en weder dienende (sneeuw wordt verwacht) om 08.33 de 6-daagse rallye zal beginnen. Ik zal dus voorlopig wat minder aanwezig zijn, maar hoop ‘s avonds de belangrijkste gebeurtenissen op apiedapie.com te lezen.” Lees verder “Dat was me een heel klein Tulpenrallyetje voor Miriam en Ruud”

Ik had je niet herkend met kleren aan (85)

We krijgen een nieuwe collega. De afdeling komt bijeen voor een voorstelrondje. Als een van mijn collega’s haar naam hoort, zegt hij verbaasd: „Ben jij het echt? Ik had je niet herkend met kleren aan!” Iedereen, inclusief de nieuwe medewerkster is even met stomheid geslagen. Mijn collega vervolgt haastig: „We hebben vroeger samen gezwommen!” Met dit ikje van Miriam Wesselink, geplaatst in de NRC-ikjesrubriek, kon onze week niet meer stuk. Want wij kennen Miriam. En jullie ook toch?

Ilona
Ilona

Onze Ilona las voor uit eigen werk uit vervlogen tijden:  “Ons veganistenclubje, bestaande uit een tiental dames, kent sinds kort ook een mannelijk lid. Peter Janssen. Zelfde leeftijd, zelfde souplesse. Kortom; een onopvallende verschijning. Een uur in de week. Iedere dinsdagavond van zeven tot acht uur werken we hard aan onze conditie. Als ik later in de week in de bus stap word ik hartelijk begroet door een mij op het eerste gezicht onbekende heer. Plots begint het me te dagen: Peter Janssen! „Ha, die Peter”, roep ik enthousiast, „ik herkende je niet met je kleren aan!” De impact van mijn woorden wordt me duidelijk als iedereen me plotseling aanstaart.” Lees verder “Ik had je niet herkend met kleren aan (85)”

Vlieg maakt duikeling in volgelopen gootsteen (65)

“Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling. Precies in de volgelopen gootsteen.”

Mooi ikje toch? Het is afkomstig van Miriam Wesselink, alhier beter bekend als Luvienna, zelfstandig informatieanalist, auteur van mannenverhalen, onderzoeker van nature en schrijver in transitie. Zie haar leerzame, fraai vormgegeven en qua taal en inhoud kraakheldere site Singularity. Dat de NRC-redaktie, die dit ikje in haar zaterdageditie plaatste er eigenstandig een slotzin aan toevoegde – “Langzaam zie ik hoe de vlieg tussen de afwas in de diepte verdwijnt” – was dus wel heel erg sneu. De betreffende internetjournalist (m/v) kan niet schrijven en weet niet wat manieren zijn. De zin is overbodig, en de zin is fout. Je ziet niet langzaam. Je ziet iets, en dat iets kan langzaam of snel gebeuren. Foei redaktie! Ga maar eens schrijven leren op Singularity. Lees verder “Vlieg maakt duikeling in volgelopen gootsteen (65)”