Het was me het weekje wel. We zagen een keinieuwe layout op dit blog, met grotere foto’s en robuustere letters en nog zo wat meer. Voor mij belangrijker dan voor jullie, da’s waar, maar toch.
We zagen een authentiek en onthullend minitwitterdebatje tussen mij en Jan Roos (advies: niet op stemmen, wat hij ook zegt, wat hij ook doet). En een teder liefdesversje, ook al helegaar nieuw en origineel, vrij naar iemand en op aangeven van iemand. Roeptoeters live. En ikjes. Ik bedoel maar. Gauw lezen dit intro. Waar? Dat ben je al aan het doen.
Maar zoveel oneerlijkheid en pure valsigheid, daar wilde ik niet bij wegkijken.
Eerst maar eens die dialoog met Roos. Er zijn er nogal wat, Rozen, en ze zijn allemaal regelmatig boos of verdrietig. Met déze had ik het nog nooit aan de stok. Maar zoveel oneerlijkheid en pure valsigheid, daar wilde ik niet bij wegkijken. Het dialoogje ging als volgt:


Ja, kan me niet schelen dat jullie dit “lekker belangrijk” vinden. Paul heeft smaak, althans qua anderen op twitter volgen. Ik ben er keiblij mee.
Apie vond er iets van …. en die reactie voegde Heleen prompt toe aan haar favorieten. Nou moe?
We kennen haar nog wel. Toch? Zie hier
Deed in de verte denken aan de 
