David en Goliath verdwenen uit het restaurant van een Amsterdams museum. Sekszegels bij de kassa. Inslapende patiënten bij de anesthesist. Black Friday op Goede Vrijdag. Snotneuzen in quarantaine met een chirurg en een docent. Een kapotte rits van een rugzak en Sinterklaas. Wat je allemaal niet mee kunt maken als je in ikjesland bent, dat spannende landje van de NRC, gevuld door hun lezers en wat ze allemaal meemaken. Hieronder vinden jullie het overzicht van vorige week inclusief de mooiste commentaren van het ikjespanel. Bofkonten dat jullie me d’r eentje van me zijn.
… en die zijn van een heel ander kaliber. Die zitten niet mal wuivend op een schimmel. Die delen geen lekkers uit. Die maken geen ouwemannengrapjes met burgemeesters op een winderige kade.
De broers van Sinterklaas rukken zwijgend op. Ze zeggen niks. Maar ze zijn woest. Wat heeft Niekje dan wel helemaal gedaan dat hij zo door het slijk wordt gehaald in het v/h zo gezellige Nederland?
Waar zijn we nou mee bezig als de Zwarte-Pietentraditie op de buitenlandse TV in één adem wordt genoemd met stierensteken in Spanje, foiegraseenden stikken in Frankrijk en meer van dat soort fijne “oude gebruiken”? (noot: echt gezien, een documentaire op ARTE)
Maar het is dus nu afgelopen. Het is uit. Ze komen hem halen. De familie Klaas houdt de eer aan zichzelf. Met opgeheven mijter zullen ze het land uitmarcheren.
Als het meezit gaat DSR binnenkort een ikje insturen, zo verklapte het internetfenomeen. Het zal gaan “over een eenvoudig voorval, met diverse haken en ogen (kinderen, zelf slechts de rol van chroniqueur – plaatsing gegarandeerd zou je denken). Maar wat is het moeilijk om soepele overgangen te maken.”
En zo is het. Maar blijkens zijn literaire debuutwerken Het Geloof van De Schrijvende Rechter (inmiddels al negen kloeke Boeken) en de spinoff “Appie en de Hoefbekapper” heeft DSR helegaar geen moeite met overgangen. Niet met spannend schrijven. Niet met milde humor en niet met prachtige soms beklemmende sfeertekeningen. Het is inderdaad een Schrijvende Rechter, wie had dat gedacht? Oh. Nou ja. Ik dus niet.
Het hele ikjesgebeuren dreigde naar de achtergrond te verdwijnen. Het ikje van DSR – publicatiedatum onbekend – zal het tij keren. Zoals bekend zijn ikjes lezersanekdotes op de achterpagina en website van de NRC. De reacties staan hier, aangeleverd door de apiedapie community van ex-NRC-reactanten, ex-Volkskrantbloggers en ex weten wij veels. Door middel van dit intro starten we vandaag de nieuwe ikjesweek en kijken terug naar hoe het vorige week was.
Een Turkse archeoloog is naar de paus gestapt in een poging om de botten van Sinterklaas terug naar Turkije te krijgen. Stoffelijke resten van de goedheiligman, die voormalig bisschop van Myra (Turkije) is, liggen in de kathedraal van Freiburg (Zwitserland). Zeshonderdduizend pelgrims komen jaarlijks naar Demre (het huidige Myra) en treffen daar een leeg graf aan. Dat kan zo niet langer, vindt archeoloog professor Nevzat Cevik (Akdeniz Universiteit Antalya). “Hij is in Turkije geboren”, zegt hij in een Zwitsers dagblad, “en daar moet hij dus ook zijn laatste rustplaats krijgen.”
Sint en Piet – hier nog in gelukkigere tijden
De Freiburgers piekeren er niet over om op het Turkse verzoek in te gaan. Het is een godsdienstoorlog, zeggen ze. “We zullen ons Sinterklaasrelikwie nooit weggeven”, zegt een woordvoerder van de kathedraal, “het is een symbool en voor altijd met de geschiedenis van onze stad verbonden.” Bovendien hoort het relikwie in christelijke handen te zijn en niet in een land dat door moslims wordt gedomineerd, vinden ze.
Sinterklaas was in de vierde eeuw na Christus bisschop van Myra. In 1087 werden zijn botten overgebracht naar de Italiaanse havenstad Bari. Met de zegen van Paus Julius II werden ergens in de late Middeleeuwen twee beenderen via Rome naar Freiburg gebracht. Op 6 december is het daar dan ook jaarlijks groot feest. Maar misschien is dat dus binnenkort verleden tijd.