Ik wens hen alle goeds. Foto gemaakt met een mobiele telefoon, in India. Het feuilleton “In Mumbai kwam ik mijzelf tegen“, is afgelopen. Met veel plezier voor drasties geschreven en voor vkblog en mijn eigen blog bewerkt.
Alle lezers bedankt voor het meelezen en het meeleven.
Echt belangrijk is dat bloggen niet. Leven is belangrijk. En dat gaat door.
The restaurant owner in our French village had made an effort. Pink paper hearts on the walls. Romantic light. Sweet music.
The restaurant was sold out. Happy couples, young and old, around us. Flirting teenagers. Dads and mums without their children. And older couples: ‘monsieur’ in suit and tie, ‘madame’ in her best dress.
The foie gras was delicious. I ordered a glass of Bourgogne. And a cola. The coquilles St. Jacques – well cooked in butter sauce – went down with ease. So were the french fries and the saucages. It was a beautiful evening.
“Je t’aime”, was printed on the napkins. “Don’t fold an airplane out of these”, I warned with a smile.
When I drank my coffee and cognac, he reached out for my cellphone. “Can I call mummy? See where she is right now?”
“Sure dude, go ahead” I said and looked somewhere, beyond the ceiling.
Het is vandaag Martin Luther King day. Ons gezin heeft een vrije dag. Geen werk, geen school.
Mijn zoon wordt wakker en ziet dat het gesneeuwd heeft. Een zeldzaamheid hier aan de Westkust.
Ik vraag hem om me te vertellen over de betekenis van Martin Luther King voor de Amerikanen. Tegenstribbelend en met smachtende ogen naar buiten, googelt hij snel wat bij elkaar.
Dan draait hij zich om en raffelt het levensverhaal van Martin Luther King af. Gevolgd door een haastig: “I have a dream, dad, and it is white!”
Bas van Vuren, aangenaam 